Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ξαφνικά κάτι. Να διαπιστώνεις ότι αυτό που ζούσες ένα διάστημα δεν ήταν αυτό που νομίζες. Είναι δύσκολο να προσγειώνεσαι ξαφνικά στην πραγματικότητα, να διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς πλέον να εθελοτυφλείς. Είναι σκληρό να αντιλαμβάνεσαι πως αυτά που κάποτε εσύ κοίταζες με μισό μάτι γινήκανε ξαφνικά μέλος της ζωής σου. Κι όταν βλέπεις που αυτά που εσύ ποτέ δεν πίστευες να γίνουν κομμάτι σου, πλέον να είναι τόσο απλά και συνηθισμένα για τα μάτια σου και τα αυτιά σου, τρομάζεις. Όταν διαπιστώνεις ότι έχεις αλλάξει τόσο. Δεν λέω, καλή η αλλαγή, αλλά όλα έχουν ένα όριο...Κάνει να κάλο να γνωρίσεις άλλες ανθρώπινες πτυχές, άλλης φιλοσοφίας ανθρώπους, να γεμίζεις με εμπειρίες τον σκληρό του μυαλού σου, όμως αν χάσεις το μέτρο....Καλό είναι να είμαστε συγκρατημένοι, για να μπορέσουμε, να προλάβουμε, να αντιληφθούμε έγκαιρα πότε κάτι αρχίζει να στραβώνει...Γιατί όταν χάνεις το μέτρο, χάνεις τον έλεγχο, χάνεις και την αίσθηση του τι κάνεις. Είναι σκληρό να προσγειώνεσαι απότομα...Μα αν προσγειωθείς και πονέσεις, σημαίνει πως καιρός να κάνεις κάτι. Και όχι να ξαναπαρασυρθείς. Αν σε πόνεσε τόσο, σημαίνει πως κάτι δεν έκανες καλά. Άλλαξέ το λοιπόν! Βγάλ'το από το μυαλό σου και κάν'το όπως εσύ θες, γιατί η συνέχεια πρέπει να είναι δική σου, αφού δικό σου λάθος ήταν το ότι παρασύρθηκες...Κάν'την συνέχεια όμως, διαφορετική, αλλιώτικη, περισσότερο κοντινή σ'αυτό που εξ'αρχής κυνηγούσες...=)
