Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες γύρω μας!


While listening to: Macklemore & Ryan Lewis - Same Love

Λοιπόν, θα σου πω κάτι. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα όλα αυτά τα πρέπει, και τα μη, αυτά τα πρόσεχε, και αυτά τα κάνε. Αυτά τα κρύψε, αυτά τα αγνόησε. Τα βαρέθηκα. Ειλικρινά.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο δεμένοι, τόσο κλεισμένοι στα πρέπει και στα μη μας. Κώδικες συμπεριφοράς, ανασφάλειες, ψευδαισθήσεις. Βλέπεις τους ανθρώπους τελικά να κλείνονται στον εαυτό τους, να είναι δυστυχισμένοι, και με την πρώτη κρίση, την μεγάλη δυσκολία να τα παρατούν. Αυτοί φταίνε; Η κρίση φταίει; Δεν έχει σημασία. Γιατί ο άνθρωπος που δεν μπορεί να νιώσει ελεύθερος στο ίδιο του το σώμα, στο ίδιο του το μυαλό, ο άνθρωπος που φοβάται τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, είναι άνθρωπος δεμένος, σκλάβος του φόβου. Και αυτό, μπορεί καθώς περνάνε οι αιώνες να το σπάει η κοινωνία μας, όμως παραμένει.

Πρέπει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, να τα καταπνίγουμε, να κάνουμε υπομονή και να χτίζουμε τις σχέσεις. Πρέπει να προσέχουμε μην περάσουμε γραμμές, πρέπει να μας αρέσουν κάποιοι άνθρωποι, να ζούμε με έναν τρόπο. Να κάνουμε υπομονή να έρθει η ώρα μας, να προσέχουμε, να συγκεντρωνόμαστε, να φροντίζουμε για το μέλλον, για την υπόληψή μας, την εικόνα μας έξω. Κι αν δεν τα κανει κανείς όλα αυτά....Ψάχνει να βρει κάτι που του λείπει, κατακρίνεται, περιθωριοποιείται. Κι αν δεν τα δείχνουν αυτά οι άλλοι, σίγουρα τον αμφισβητούν μέσα τους, και τον κατακρίνουν. Κανείς δεν τον αποδέχεται για αυτό που είναι.

Κι οι άνθρωποι καταλήγουν στριμωγμένοι, αιχμάλωτοι, δυστυχισμένοι. Σε ένα σώμα που δεν ταιριάζει στην κοινωνία, σε ένα σώμα που δεν τους αρέσει, σε έναν χαρακτήρα που αντιπαθούν, σε μια προσωπικότητα που πασχίζουν να αλλάξουν. Κι αν παρέδωσαν τα όπλα και δεν κυνηγούν πια, θλίβονται και βαδίζουν με απάθεια, ευχόμενοι βαθιά μέσα τους να μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα.

Τώρα εγώ θα έπρεπε να προσέξω για ποιον μιλάω και να μην θίξω θέματα ταμπού για την κοινωνία που ζω; Για την Ελλάδα, για την Αθήνα, για την Κηφισιά;

Όχι δεν θα το κάνω. Βαρέθηκα σου λέω. Βαρέθηκα να προσέχουμε τις λέξεις μας, τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας. Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να γίνονται τύφλα για να κάνουν αυτό που θέλουν, βαρέθηκα να βλέπω κόσμο να προσποιείται και να προσπαθεί να παλέψει αυτό που αισθάνεται.

Κάποιος είναι καταθλιπτικός και δεν γουστάρει να πηγαίνει σε
club. Άλλη δε γουστάρει τη μουσική τους. Άλλος προτιμάει να κάνει πιο βαθιές σχέσεις και δεν του αρέσει η όλη ιδέα. Η επόμενη θέλει να ξεχαστεί από τα προβλήματά της, να κάνει party και να χαλαρώσει. Μια άλλη στεναχωριέται γιατί δεν έχει κάτσει σε μία πόλη να στεριώσει. Ο επόμενος ανακάλυψε ότι είναι gay και τώρα δεν ξέρει προς τα που να στραφεί γιατί νιώθει χαμένος. Ένας άλλος νιώθει εγκλωβισμένος γιατί θα ‘θελε να αγκαλιάσει όλους τους φίλους και να αρχίσει να τους λέει για την κοπέλα του μα δεν το κάνει γιατί γίνεται πρήχτης. Κάποια θέλει να σηκωθεί και να φύγει από την πόλη της γιατί νιώθει εγκλωβισμένη. Νομίζω πως ένας άλλος μου είπε πως δεν ήθελε να βγει από το σπίτι του, μα ήθελε να κάτσει μέσα και να χαζέψει από το παράθυρο το δρόμο, παρακολουθώντας τους περαστικούς.
Κάποιος άλλος μου είπε πως θέλει να πάει να μιλήσει στον τύπο, βλέπω πως του άρεσε, νιώθω πως δεν τον βλέπει σαν φίλο, μα τα πρέπει κι οι κανόνες, ο φόβος του, τον κρατάνε βιδωμένο στην καρέκλα να φλερτάρει με την κοπέλα δίπλα του.  Δύο κοπέλες γελούν δυνατά, πειράζονται, κοιτώνται έντονα. Συνειδητοποιείς ότι έλκονται περισσότερο από φίλες, μα ποια θα κάνει την πρώτη κίνηση, ποια θα σπάσει τον πάγο, ποια θα ξεπεράσει πρώτη τις αναστολές της, τις ανασφάλειές της; Ένα παιδί λατρεύει τα βιβλία, τα κόμιξ, ονειρεύεται μια διαφορετική ζωή, κι έτσι καταλήγει ο σπασίκλας της τάξης. Κι ένα άλλο κάθεται στο πρώτο θρανίο διαβάζοντας συνέχεια γιατί του έμαθαν από το σπίτι του να αγαπάει τα βιβλία. Μα κανείς δεν ενδιαφέρεται για κείνον όπως ενδιαφέρεται εκείνος για τις γνώσεις. Κάποια βιώνει δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι, οι γονείς χωρίζουν, τσακωμοί και φωνές, ο αδερφός της να το σκάει, και κείνη στο σχολείο να αντιμετωπίζεται διαφορετικά γιατί ο κόσμος ξέρει. Ένα παιδί έχει άρρωστο γονιό, κι έτσι όλοι συμπεριφέρονται αλλιώς, σα να μην υπάρχει, σα να τη γλυτώνει από όλα, γιατί έχει άρρωστο γονιό, γίνεται αόρατο γι’αυτό. Ένας τον χτυπάει ο πατέρας του στο σπίτι, περνάει δύσκολα, δεν το λέει πουθενά, προσπαθεί να τον λογικέψει, κι όμως συμβαίνει, και το παιδί πέφτει σε κατάθλιψη, χάνεται, τον ξεγράφουν.

Μάθε να είσαι ανοιχτός, να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι, να βοηθάς εκεί που θες, να είσαι ειλικρινής, να αγαπάς όταν το θες, να λες αυτό που σκέφτεσαι, να σπας αυτούς τους ηλίθιους κανόνες που μας απαγορεύουν να είμαστε όπως αισθανόμαστε.

Ο άνθρωπος έπαψε να νιώθει όταν περίφραξε την καρδιά του.

Δεν λέω φυσικά να καταλήξουμε αγριάνθρωποι που δε σεβόμαστε τίποτα και είμαστε αγενείς και απότομοι.

Όχι.

Μα πρέπει να ξεχωρίσουμε την ευγένεια από την καταπίεση της σκέψης μας. Πρέπει να ξεχωρίσουμε το σεβασμό στην ιδιωτικότητα του άλλου, με την αποφυγή κοινωνικών επαφών. Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι στα αισθήματά μας, να είμαστε ελεύθεροι στο μυαλό μας, να είμαστε ελεύθεροι στις πράξεις μας. Με σεβασμό και εκτίμηση.

Γιατί κι αυτό, σεβασμός κι εκτίμηση είναι. Σεβασμός στον εαυτό μας, εκτίμηση του εγώ μας. Γιατί όλοι μας γεννηθήκαμε και είμαστε εδώ. Όλοι μας. Και κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Ποτέ δεν ήταν. Και ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό να προσφέρει, να δώσει, να μοιράσει. Μα δεν μπορώ εγώ, ο φίλος του, η οικογένειά του, ο άνθρωπος που αγαπάει, κανένας, να το βγάλει έξω με το ζόρι.

Όλοι έχουν κάτι υπέροχο κρυμμένο μέσα τους. Αν δεν το μοιράσουν όμως οι ίδιοι, δε θα δει ποτέ την ανθρωπότητα. Αν οι ίδιοι δε το βοηθήσουν να ανθίσει δεν θα το κάνει ποτέ μόνο του. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπέροχος. Μα πρέπει να πάψει να κρύβεται, να αφήνει τις ανασφάλειές του να τον νικούν, και τον φόβο να τον ρίχνει κάτω.

Πάψτε να ασχολείστε με τα στερεότυπα, σταματήστε να φοβάστε αυτό που δεν ξέρετε. Γιατί δεν ξέρετε τίποτα. Όλοι μας κάποιες φορές δεν έχουμε προδοθεί; Από κάτι, από κάποιον που νομίζαμε πως ξέραμε. Σταματήστε να φοβάστε το διαφορετικό, γιατί όλα διαφορετικά είναι. Τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν είναι όπως κάτι άλλο.

Να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε, να είμαστε ο εαυτός μας, να μην φοβόμαστε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, γιατί είναι δικά μας. Κατάδικά μας. Δεν μπορεί να τα αγγίξει κανείς άλλος, δεν μπορεί να τα πειράξει. Κι αν εμείς οι ίδιοι δεν αγαπούμε τον εαυτό μας, γιατί να το κάνει κάποιος άλλος;

Να σταματήσουμε να κολλάμε στα πρέπει και στα μη, στα σύρματα που βάλαμε για να κρατάμε μια τάξη, και τελικά περιφράξαμε εμάς τους ίδιους.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα