Μας σκοτώνουν για το χαβαλέ τους......

Πως αλλάζουν τα πράγματα

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΒΑΛΕ ΤΟΥΣ

Μπουκάρουν σε ταβέρνες με τα όπλα και κλέβουν τον κόσμο, μπουκάρουν σε καταστήματα ληστεύουν και πυροβολούν για πλάκα και οι τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Πώς να νιώθει έτσι ο κόσμος...
ασφάλεια; Εδώ πας στο περίπτερο να πάρεις μια σοκολάτα και γυρνάς στο σπίτι σου νεκρός. Ρε παιδιά δεν ήμασταν έτσι. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί αυτή η κατάσταση. Εμείς ακούγαμε τέτοια περιστατικά στο εξωτερικό και λέγαμε: Κοίτα τι γίνεται στον κόσμο. Τώρα μάλλον έτσι λένε όλοι οι άλλοι για εμάς.


Πηγή: anopetra-eleos.blogspot.com

Ο πρίγκιπας της γομολάστιχας

 Βρήκα αυτήν την ιστορία σε ένα blog που φχαριστιέμαι να διαβάζω έστω και αν δεν δίνω το παρόν. Με άγγιξε αυτή η ιστορία, και πιστεύω ότι αξίζει......


Πηγή: ονειροπαγίδα.blogspot.com

Μια φορά και έναν καιρό, στο βασίλειο των Μολυβένιων Σχεδίων ζούσε ένας μοναχικός, μελαγχολικός πρίγκιπας. Τα πάντα γύρω του κινούνταν σύμφωνα με τις διαβαθμίσεις του γκρί και του μαύρου και είχαν μονο δύο διαστάσεις που χόρευαν με τις ψεύτικες σκιές τους. Οι άνθρωποι, ήταν μονότονοι, κουραστικοί και οι ερωτήσεις τους τον ενοχλούσαν πολύ. Ζώα δεν υπήρχαν, ενώ τα λουλούδια ήταν μαύρα. Πόσο τυχερός ένιωθε αν τυχαία έβρισκε κάποιο κάτασπρο κρινάκι στους άγριους, μαύρους αγρούς, νότια της περιοχής της Ακουαρέλας!

Δεν είχε όνομα. Κανένας δημιουργός δεν χαρίζει ονόματα στα δημιουργήματά του άλλωστε. Όλοι τον φώναζαν υψηλότατο, ή πρίγκιπα... ή με διάφορα μεταχειρισμένα και φθαρμένα ονόματα που είχε βαρεθεί να προσπαθεί να συγκρατήσει. Όλοι οι φίλοι του επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια, κάθε μέρα, με την ίδια χροιά στη φωνή τους και το ίδιο χρώμα στα μάτια τους. Εκείνο το μονότονο χρώμα που τον αρρώσταινε. Οι γονείς του, λέγεται οτι είχαν εξοριστεί λόγω χρώματος. Τί χρώμα απο την παλέτα του απαγορευμένου τους ξεχώριζε, κανείς ποτέ του δεν έμαθε. Τί σημασία είχε άλλωστε; Ο ασπρόμαυρος πρίγκιπας ήταν μόνος στις γκρίζες του σελίδες. Έπληττε και έβλεπε τη ζωή του να περνάει χωρίς κανένα νόημα. 

Μια μέρα, γκρίζα και συννεφιασμένη όπως κάθε άλλη μέρα, βγήκε στον κήπο του παλατιού για να περπατήσει στο μουντό δρομάκι που σχημάτιζαν οι παλιές ασύμμετρες πέτρες στο πλακόστρωτο. Σε κάθε βήμα, αισθανόταν την καρδιά του σα να την έπνιγαν χιλιάδες, παγωμένες, μαύρες μέγγενες. Αιμοραγούσε μα το αίμα του ήταν λευκό... Αόρατο. 
"Υπάρχω άραγε; Υπάρχω;" 

Και ήξερε πως δεν υπήρχε. Πώς ήταν ένα σχέδιο και τίποτ άλλο. Μια ζωγραφιά wannabe. Προσπάθησε να κλάψει μα δε τα κατάφερε. Ήταν σχεδιασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κλαίει. Ο θυμός μέσα του φούντωνε και τότε ήταν που χτύπησε με δύναμη τον μαυρισμένο τοίχο και το χέρι του σύρθηκε πάνω στην άγρια επιφάνεια του. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Τα μάτια του έτσουξαν και όταν έστρεψε το βλέμμα του στον τοίχο ανακάλυψε οτι εκείνο το κομμάτι που χτύπησε είχε εξαφανιστεί. Αυτή η αναπάντεχη εξέλιξη τον έκανε να κοιτάζει το κενό για λίγο. Ύστερα, όσο πιο απαλά μπορούσε άρχισε να τρίβει την υπόλοιπη επιφάνεια. Τότε ήταν που το κατάλαβε. Είχε μια δύναμη που ούτε καν φανταζόταν. Μπορούσε να σβήσει τον κόσμο!

Και αυτό θα έκανε. Θα τον έσβηνε...ξεκίνησε πρώτα με το περιβάλλον γύρω του. Όσο περισσότερο έσβηνε τόσο περισσότερο πονούσε. Τα χέρια του κοκκίνιζαν σιγά σιγά απο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αίμα. Υπέφερε, έκλαιγε μα δε σταματούσε να σβήνει ώσπου τα πάντα έγιναν σκόνη και εκείνος ξεπήδησε μέσα απο τις σελίδες. Ήταν ο πρίγκιπας της γομολάστιχας. Ήταν ελεύθερος... Ελεύθερος και τόσο μόνος. Είχε χρώματα πάνω του, μα, κανένας απο τους μονότονους φίλους του δεν ήταν εκεί για να τα θαυμάσει. Τι να την έκανε τη ζωή του τώρα που δεν είχε κανέναν να τη μοιραστεί; Ζούσε αλλά για ποιόν; Ανάπνεε αλλά για ποιόν; Δεν άνηκε πουθενά. Αυτή τη φορά αποφάσισε να δώσει ένα τέλος μια και καλή στον πόνο που. Έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε το κομμάτι που τον πονούσε περισσότερο. Την καρδιά του. Και μ ένα πικρό χαμόγελο και λίγα δάκρια έσβησε.

Εάν διασχίσετε παράνομα τα σύνορα.....

Είδα αυτό. Κατά τη γνώμη μου έχει απόλυτο δίκιο.

Πηγή: riotwolf.blogspot.com

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βόρειας Κορέας, . . .

τρώτε 12 χρόνια σκληρής εργασίας.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Ιράν, . . . . . . .

κρατείστε επ'αόριστον.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Αφγανισταν, . . . .

τρως σφαιρα.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Σαουδικής Αραβίας.....

θα πρέπει να φυλακιστείτε.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των ΗΠΑ, . . . . . . .

θα υποστείτε ξυλοδαρμό από την τοπική αστυνομία.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κίνας, . . . . . . .

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ακουστείτε ποτέ ξανά.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βενεζουέλας, . . . .

ΘΑ περαστείτε για κατάσκοπος και θα σφραγιστείτε σε κάνα κελί.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κούβας, . . . . . .

θα σαπίσετε σε πολιτική φυλακή.

Εάν διασχίσετε παράνομα τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ,

. . . . . .

ΠΑΙΡΝΕΤΕ:

- Μια θέση εργασίας,

- Μια άδεια οδήγησης,

- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ,

- Πρόνοια,

- κουπόνια συσσιτίου,

- ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ,

- ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,

- ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ,

- ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ,

- Δωρεάν εξόδους απ' τις φυλακές

και σε πολλές περιπτώσεις ...

- Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.

- ΑΝ ΠΑΡΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΩΡΟ.......

Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;

 

 

Μέρες που είναι.... (25η Μαρτίου)

25η Μαρτίου. Η σπουδαιότερη ελληνική γιορτή. Η σπουδαιότερη εθνική μας γιορτή. Σαν μεθαύριο, είναι διπλή γιορτή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας, γιορτάζουμε και το επίσημο ξεκίνημα της επανάστασης που έσωσε το έθνος μας από τους Τούρκους. 25η Μαρτίου 1821. Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Διάκος, Μακρυγιάννης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μπότσαρης, Μαυρομιχάλης, Κοραής, Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, Φεραίος και άλλοι πόσοι ονομαστοί και ανώνυμοι αγωνιστές, φιλέλληνες, υποστηρικτές του ελληνικού αγώνα αξίζει να τιμάμε και να θυμόμαστε. Δεν κάνει να τους/τις ξεχνάμε. Γιατί χωρίς αυτούς τους αγωνιστές, δεν θα είμασταν ότι είμαστε τώρα. Ποιος ξέρει; Ίσως είμασταν ακόμα κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων. Σε αυτούς χρωστάμε την ελευθερία μας και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Τους το οφείλουμε.

Στο θέμα μας τώρα. Έκανα αυτή την ανάρτηση, γιατί ψάχνοντας τραγούδια για την γιορτή του σχολείου, έπεσα σε ένα δυο πολύ ωραία σχετικά με την Τουρκοκρατία. Ρίξτε τους μια ματιά.

Ξυλούρης - Θούριος του Ρήγα Φεραίου


Στίχοι: Ρήγας Φερραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.

Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν' να ιδείς.

Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμιά αφορμή.

Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.

Οι νόμοι να ' ν ' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, είν' πιο σκληρή φωτιά.

Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.

Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.

Εν όσο ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να 'ναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.

Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακόψει, να γένω σαν καπνός.

Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστην του καθ' ένας, ελεύθερος να ζει,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.

Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.

Όσοι απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθει τώρα πια.
Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί
ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανεί,
Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί.
Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθείτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός είν' της πατρίδος, ν' ακούστε την λαλιά.

Κι όσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.

Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλεις να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.

Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πια μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσεις, έχεις την αφορμήν.

Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανείς.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να σηκωθείς,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθείς.

Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανεί,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.

Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθεί.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.

Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπάτε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχαστείτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοχτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.

Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδεί,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργείτε, τι στέκεστε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.

Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.

Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψει ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψει ο εχθρός.

Ο κόσμος να γλυτώσει, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.


(Μελοποιημένες είναι οι τρεις πρώτες στροφές)

 
Ξυλούρης - Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί


Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Χορωδία || Δήμητρα Γαλάνη || Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα

Νταλάρας / Θεοδωράκης - Σε τούτα δω τα μάρμαρα

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
 κακιά σκουριά δεν πιάνει 
μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού    
και στ' αγεριού το πόδι   

  
Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός 
χρυσές, γαλάζιες γλώσσες 
στα βράχια ελάφια πελεκάν 
τα σίδερα μασάνε 
στα βράχια ελάφια πελεκάν

τα σίδερα μασάνε..

Αυτή είναι η κουλτούρα μας τώρα πια;

Όλοι ξέρετε φαντάζομαι το "ροζ dvd". Εμ βέβαια. Και ποιος δεν το ξέρει. Αντί να ασχολούμαστε με τα χάλια μας, κατεβάζουμε αυτό το dvd. Μα, θα μου πεις, είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από αυτά που τραβάμε. Οκ, εντάξει, εσύ 30άρη και 40άρη δικαιολογείσαι. Αλλά το 14χρονο και το 19χρονο δεν δικαιολογείται. Ούτε οικονομικά προβλήματα έχει ούτε τίποτα. Ωραία, δες την γαμωταινία δεκαπέντε φορές. Αλλά όχι εκατόν είκοσι. Και την ώρα του μαθήματος. Και να την έχεις στο κινητό σου. Καλά αν δεν έχεις πισί(δύσκολο αλλά γίνεται). Όταν όμως η μικροηλεκτρονική κυριαρχεί στο σπίτι σου είσαι υπερβολικός. Εκτός των άλλων, πόση μαλακία μπορείς να τραβήξεις την μέρα; Όχι δεν θέλω να μου πεις το προσωπικό σου ρεκόρ. Ρητορική ερώτηση ήτω.

Ο Παπανδρέου πρωώθησε τούτη την τσόντα. Αντί να κοκορευόμαστε(αν γίνεται σε αυτήν την κατάσταση) για κάτι που αξίζει, χαιρόμαστε που βγάλαμε και τσόντα και την πλασάρουμε παντού. Αν είναι δυνατόν. Να μαζεύονται δεκαπέντε κορίτσια πάνω από το κινητό ενός συμμαθητή(εννοείται αγοριού) και να βλέπουν την Τζούλια. Ναι ξέρω την αποκαλώ με το μικρό της. Εμ, εκεί που κατάντησε. Βασικά εκεί που καταντήσαμε εμείς. Μας αξίζει. Αλλά πού θα πάει; Δεν θα πάψουμε να κοιμόμαστε; Δεν θα ξυπνήσει αυτό το βαρεμένο πλάσμα μέσα μας που ακούει στο όνομα Έλληνας; Άντε καιρός είναι να πέρνουμε μπρόστα.

Χαιρετίσματα στο κρεβάτι σας. Σας καληνυχτίζω.

Όταν ο άνθρωπος θέλει να ελευθερωθεί........

Όταν φοβάσαι, τίποτα δεν έχει σημασία. Μόνο να ξεφύγεις, να πας μακριά από την αιτία του φόβου. Δε θες να είσαι κοντά σε αυτό που σε φοβίζει. Μόνο για αυτό το λόγο, εσύ είσαι ικανός να τρέξεις μίλια μακριά. Χωρίς να θες να αποδέιξεις κάτι. Απλά θέλοντας να διαφύγεις. Αυτός ο φόβος, μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Είτε υλικές, είτε συναισθηματικές. Μπορεί να είναι προσωρινός, μπορεί να είναι μόνιμος, μπορεί απλώς να ρίξεις μια τρεχάλα έτσι γιατί στην σβούριξε. Μόνο εσύ ξέρεις. Κανένας άλλος.

Πολλές φορές, θες να πας να συναντήσεις τα όνειρά σου. Γι'αυτό και τρέχεις. Προσπαθείς να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, για να πας στον ονειρικό σου κόσμο. Έτσι, έστω και για μερικά λεπτά. Απλά για να φύγεις μακριά.

Όταν ο άνθρωπος τρέχει, νιώθει ότι ελευθερώνεται. Γιατί άραγε; Φεύγει με ταχύτητα από αυτό που τον δεσμεύει. Νιώθει τον αέρα, το σύμβολο της απόλυτης ελευθερίας, που ταξιδεύει μόνο του όπου θελήσει, να τον μαστιγώνει ανελέητα, σα να του λέει, έλα και συ μαζί μου. Έτσι ο άνθρωπος τρέχει όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, βγάζει φτερά στα πόδια του, ονειρεύεται ελάφια, λαχανιάζει μα συνεχίζει, με το σακάκι του να τον τραβάει πίσω, να το βγάζει για να ελευθερωθεί, με τον αέρα να του δίνει όλο και πιο μεγάλη ώθηση, θέλοντας ο άνθρωπος να αποδράσει, ξεπερνώντας τα ψυχικά του όρια, ξεπερνώντας τα φυσικά του όρια, φτάνοντας στο αποκορύφωμα της δύναμής του, εξαντλώντας κάθε απόθεμα ενέργειας, φτάνοντας στο ζενίθ των δυνατοτήτων του με αποτέλεσμα να πέσει στο τέλος, εξαντλημένος, και τελείως αποκαμωμένος, στο έδαφος, έχοντας πια, επιστρέψει στην πραγματικότητα. Όμως η εμπειρία που μόλις έζησε, θα του μείνει αξέχαστη, μιας και τα όνειρα, οι ελπίδες και οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται ποτέ.........

Ένα μάθημα για όλους μας....

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον. Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί. Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε: 

- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.» 

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»