Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Όπλο ενάντια στην κρίση. (;)

  Τα γράμματά μας στον Άγιο Βασίλη μπορεί να είναι φέτος περισσότερο από ποτέ γεμάτα με μεγάλα όνειρα, με φουσκωμένες επιθυμίες, με ιδιαίτερες ελπίδες, διαφορετικές από συνήθως. Οι προσδοκίες μας από τη νέα χρονία δεν θα είναι όμως όπως άλλες χρονιές. Δε θα ελπίζουν οι ενήλικες σε ένα καλύτερο αύριο όπως έκαναν τις προηγούμενες χρονιές της κρίσης, δεν θα εύχονται μια χρονιά με υγεία και χαρά. Οι έφηβοι δεν θα κάνουν περίπλοκα και γεμάτα φιλοδοξίες όνειρα για το μέλλον.
  Για μια χρονιά που ακολουθεί αυτή τη δύσκολη που φτάνει στο τέλος της, ο κόσμος θα ευχηθεί απλώς να καταφέρουμε να τη διανύσουμε...
  Η μαυρίλα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους σήμερα, η ένταση και η απαισοδοξία, η μετριοπάθεια και οι χαμηλές προσδοκίες, είναι αισθητές παντού γύρω μας. Οι ενήλικες γερνούν πριν την ώρα τους, γεμίζοντας με άγχος και ανασφάλεια την ψυχή τους. Οι έφηβοι βλέπουν τα όνειρά τους να διαγράφονται βίαια από τον σκληρό του μυαλού τους, και απλά περπατούν στον χρόνο χωρίς να ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι κυνηγούν για τη ζωή τους. Και τα παιδιά, ακόμα και αν δεν επηρεάζονται άμμεσα, νιώθουν την απογοήτευση που είναι διάχυτη παντού, βλέπουν τις αλλαγές στην καθημερινότητά τους και αντιμετωπίζουν στην ζωή τους μια συνεχή "μουντίλα", όπως ακριβώς ο καιρός αυτές τις μέρες.
  Όλοι μας αναπολούμε κάτι, κάποιες περασμένες μέρες. Είτε αυτές βρίσκονται δεκαετίες πίσω στον χρόνο, είτε βρίσκονται μόνο μερικές ντουζίνες χρόνια πίσω μας, είτε αυτές βρίσκονται μερικούς μήνες πριν. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος έχει κουραστεί, έχει πάψει να ελπίζει, έχει πάψει να ενδιαφέρεται και να παθιάζεται, και απλά περιμένει, απλά αναμένει, δίνοντας πλέον μόνον ένα αγώνα. Να προστατέψει την καθημερινότητά του από τις αλλαγές που γίνονται συνέχεια και τρομοκρατούν τους πάντες.
  Μπορεί πολλοί που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο να πουν ότι είμαι μια έφηβη με όρεξη και...νιάτα, εξ' ου και οι προτάσεις, εξ' ου και τα παρακάτω λόγια. Ότι έχω κέφι και δυνάμεις για ζωή. Ότι δεν είναι έτσι για τους ενήλικες, για τους πιο μεστωμένους. Κι όμως. Έτσι είναι. Δεν έχει σημασία αν έχω όρεξη για ζωή, αν έχω πάθος και όνειρα. Απογοητεύσεις συναντάει πολλές στη ζωή του, και αν είναι και καινούριος στο...άθλημα, τον επηρεάζουν περισσότερο. Όταν ζεις σε ένα κλίμα απογοήτευσης και δυσαρέσκειας, σε ένα κλίμα μετριοπάθειας, καμιά φορά χάνεις κι εσύ το κέφι σου, χάνεις και 'συ την πεποίθησή σου ότι θα τ'αλλάξεις όλα. Απλά αν είσαι έφηβος, είναι πιο εύκολο να ξαναδείς φωτεινό τον ήλιο, και είναι πιο εύκολο να ξανανοίξεις τον διακόπτη των ιδεών, των λύσεων, και της ελπίδας. Είναι πιο εύκολο γιατί δεν έχεις γνωρίσει το αληθινό πρόσωπο του κόσμου και μπορείς να διακρίνεις με πιο αθώα ματιά τον κόσμο γύρω σου.
  Μπορεί ότι πάθαμε να μας αξίζει σαν έθνος, σαν ανθρώπους. Μπορεί να λαθέψαμε, και χειριστήκαμε καταστάσεις λάθος, και σαν άτομα και σαν χώρα. Μπορεί όμως και να μας παγίδεψαν και τώρα να μας το φορτώνουν. Δεν με νοιάζει. Δεν τα έζησα για να έχω αντικειμενική γνώμη.
  Αν ο Έλληνας αρχίσει και στηρίζει  οικονομικά την γειτονιά του, πάψει να κοιτά με δυσαρέσκεια τον διπλανό του και αφήσει πίσω του για λίγο την εσωστρέφειά του, θα μπορέσει λίγο να χαμογελάσει. Αν προτιμήσει να φωνάξει δύο φίλους του στο σπίτι αντί να τρώει φακές για να αγοράσει την gucci κάπα, θα χαμογελάσει λιγάκι το χειλάκι του. Αν βγει μια φορά έξω με λίγο καλή διάθεση και δεν κατακεραυνώσει τον περαστικό που πάτησε στα λασπόνερα και τον έβρεξε, θα δει ότι θα εισπράξει μια συγγνώμη, ότι θα συναντήσει κάποια χαμόγελα, και σιγά σιγά θα αρχίσει να βλέπει τις φωτεινές αχτίδες του ήλιου που έχουμε όλοι κρύψει οικειοθελώς από τα μάτια μας. Κι αν αφήσει λίγο πίσω του την εθνική του περηφάνεια, και βγει να κάνει και μια δεύτερη δουλειά για να αντικαταστήσει τον μισθό που δεν παίρνει πια, αν αφήσει πίσω του τις ταξικές διαφορές και αγοράσει από τα τοπικά μαγαζιά και όχι από τις πολυεθνικές εταιρίες, τότε σίγα σιγά θα αρχίσει η περιοχή μας να αυτονομείται, να ξαναχτίζεται και να χάνει τις εξαρτήσεις της από τους κρατικούς φορείς. Και έτσι θα φτιάξει και η καθημερινότητα του καθένα μας, αφού θα αρχίσουμε να βλέπουμε με έναν πιο ζεστό τρόπο τα πράγματα γύρω μας.
  Στο κάτω κάτω, γιατί να αφήσουμε κάποιους άλλους, άσχετους, που δεν τους ξέρουμε και καθόλου να μας χαλάσουν την ζωή; Γιατί να αφήσουμε οικονομικούς και πολιτικούς ηγέτες που δεν διαχειρίστηκαν καλά καταστάσεις και μπορεί να μην τους έχουμε επιλέξει ούτε καν εμείς οι ίδιοι να μας γκρεμίσουν τα όνειρα; Να μαυρίσουν την καθημερινότητά μας; Να μας κλέψουν το χαμόγελο και να κρύψουν τον ήλιο και την ευτυχία από τα μάτια μας;
  Μην δίνετε μια τέτοια ευκαιρία σε κανέναν τους. Κρατήστε τα για τον εαυτό σας και για αυτούς που αγαπάτε. Η ζωή σας, είναι δική σας. Κανενός άλλου. Και στους καιρούς που διανύουμε, το μόνο μας όπλο εναντίον των δυσκολιών, είναι η ενότητα και η ψυχολογική ισορροπία. Η ενότητα. Η συντροφικότητα. Η χαρά. Η ευτυχία.

- Μία έφηβη με πάθος και όνειρα.

While writing.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Internet @ school.

Με χριστουγεννιάτικα τραγούδια να παίζουν στ'αυτί μου, τυλιγμένη σα κρεμμύδι, με την εικόνα της ζεστής σοκολάτας στο μυαλό μου, καίγομαι στο mobile internet μέσω του wifi του σχολείου. Λατρεύω τον χειμώνα! Πραγματικά! Και ακόμα περισσότερο τον χειμώνα στο σχολείο...<3

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Όλα είναι μέσα στο μυαλό.

Είναι δύσκολο να συνειδητοποιείς ξαφνικά κάτι. Να διαπιστώνεις ότι αυτό που ζούσες ένα διάστημα δεν ήταν αυτό που νομίζες. Είναι δύσκολο να προσγειώνεσαι ξαφνικά στην πραγματικότητα, να διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς πλέον να εθελοτυφλείς. Είναι σκληρό να αντιλαμβάνεσαι πως αυτά που κάποτε εσύ κοίταζες με μισό μάτι γινήκανε ξαφνικά μέλος της ζωής σου. Κι όταν βλέπεις που αυτά που εσύ ποτέ δεν πίστευες να γίνουν κομμάτι σου, πλέον να είναι τόσο απλά και συνηθισμένα για τα μάτια σου και τα αυτιά σου, τρομάζεις. Όταν διαπιστώνεις ότι έχεις αλλάξει τόσο. Δεν λέω, καλή η αλλαγή, αλλά όλα έχουν ένα όριο...Κάνει να κάλο να γνωρίσεις άλλες ανθρώπινες πτυχές, άλλης φιλοσοφίας ανθρώπους, να γεμίζεις με εμπειρίες τον σκληρό του μυαλού σου, όμως αν χάσεις το μέτρο....Καλό είναι να είμαστε συγκρατημένοι, για να μπορέσουμε, να προλάβουμε, να αντιληφθούμε έγκαιρα πότε κάτι αρχίζει να στραβώνει...Γιατί όταν χάνεις το μέτρο, χάνεις τον έλεγχο, χάνεις και την αίσθηση του τι κάνεις. Είναι σκληρό να προσγειώνεσαι απότομα...Μα αν προσγειωθείς και πονέσεις, σημαίνει πως καιρός να κάνεις κάτι. Και όχι να ξαναπαρασυρθείς. Αν σε πόνεσε τόσο, σημαίνει πως κάτι δεν έκανες καλά. Άλλαξέ το λοιπόν! Βγάλ'το από το μυαλό σου και κάν'το όπως εσύ θες, γιατί η συνέχεια πρέπει να είναι δική σου, αφού δικό σου λάθος ήταν το ότι παρασύρθηκες...Κάν'την συνέχεια όμως, διαφορετική, αλλιώτικη, περισσότερο κοντινή σ'αυτό που εξ'αρχής κυνηγούσες...=)

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Και ΄γω θα μείνω εδώ να κάνω φούσκες!

Σκέψεις. Εκατοντάδες. Χιλιάδες. Μυριάδες. Εκατομμύρια. Σαν εκατομμύρια φούσκες στον αέρα. Συναισθηματικά φορτισμένες. Θετικά, αρνητικά. Χαρούμενες, εύθυμες, σκεφτικές, στεναχωρημένες, θλιμμένες, συγχυσμένες, νευριασμένες, οργισμένες. Όπως και να 'χει, είναι σκέψεις. Είναι φούσκες. Σκέψεις. Φούσκες.

Οι σκέψεις σε βαραίνουν. Εύκολα. Ιδιαίτερα αν είναι κάποιο πρόβλημα που σε βασανίζει. Το τι σκέψεις κάνεις σε χαρακτηρίζει. Ως σκεπτόμενο άνθρωπο, ως χαζό, ως αστείο, ως χαρούμενο, ως απαισιόδοξο, ως θλιμμένο.

Φούσκες. Φούσκες κάνουν τα παιδάκια. Να παίζουν. Κάνουν ίσως και κάποιοι ταχυδακτυλουργοί, κάποιοι τεχνικοί εφέ. Αλλά είναι παιδικές. Αστείες, παιχνίδι.

Σκέψεις - Φούσκες.

Κάνε τις σκέψεις σου φούσκες. Καν'τες παιχνίδι. Κάν'τες ανάλαφρες να γίνουν σαν φούσκες. Κι αν είναι πολύ βαριές, είναι φού...εχμ, σκέψεις που σε βασανίζουν, σκάσ'τες, σα φούσκες! Βγάλε τις σκέψεις από το συνδυασμό και κράτα τις φούσκες!

Γιατί τις φούσκες τις παίρνει εύκολα ο αέρας, τις σκάει όποιος θέλει, και ξαναγίνονται εύκολα. Εκτός κι αν σου τελειώσει το σαπούνι. Και 'κει, μην ανησυχείς, βάζεις άλλο ;)

Ενώ οι σκέψεις, αυτές οι βαριές, αυτές των ενηλίκων, αυτές που είναι γεμάτες υποχρεώσεις, είναι βαριές, ασήκωτες, δεν χάνονται εύκολα. Μα αν γίνουν φούσκες, αν γίνουν παιδικές, ευθύς θα χαθούν και ευθύς θα ξαλαφρώσουν έστω και για λίγο τον βασανισμένο....ιδιοκτήτη τους! :)

Ξέρετε κάτι; Εγώ θα μείνω 'δω να κάνω φούσκες! =D

Iratus - Κάνω Φούσκες

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Σύνορα έβαλα στο μάυρο ουρανό;

Είχα κάνει μία συζήτηση λίγο καιρό πριν. Για το τι γίνεται μετά το τέλος της ζωής. Της ζωής όπως την ξέρουμε. Είχα στο μυαλό μου να κάνω τη συζήτηση, ανάρτηση καιρό πριν. Δεν το έκανα όμως. Το έναυσμα για να γράψω ότι γράφω σήμερα, μου το έδωσε ο φίλος μου, ο Σκεπτόμενος Λύκος με την τελευταία του ανάρτηση.

Έτσι λοιπόν, να 'μαστε.

Τι θα γίνει αφού πεθάνουμε; Αφού...φύγουμε από 'δω; Αφού ζήσουμε ό,τι ήταν να ζήσουμε; Τι μας περιμένει; Θα ξανάρθουμε; Θα κριθούμε; Θα δικαστούμε; Θα μοιραστούμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση; Θα ξανάρθουμε εδώ μέχρι να εκπληρώσουμε ένα σκοπό; Καταδικασμένοι σε ένα αέναο ταξίδι;

Ερωτήματα. Πολλά τέτοια.

Για μένα;

Για μένα...Η ψυχή είναι όλα. Η ψυχή είναι τα πάντα. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι η ταυτότητά του. Τα πάντα όλα του. Κι όταν τελειώσει το ταξίδι μας εδώ, αυτό που ζούμε τώρα, θα ξανάρθουμε. Γιατί για μένα, η ψυχή, καθώς επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ταξίδια της, τελειοποιείται. Σιγά σιγά, όλο και περισσότερο...Κάθε φορά, ένα πετραδάκι παραπάνω. Μέχρι κάποια στιγμή, χωρίς να είναι καταδικασμένη σε έναν φαύλο κύκλο, φτάνει τελικά στην απόλυτη κορύφωση της Δημιουργίας....Της συνένωσης με τον Θεό...Χωρίς να σημαίνει τον χριστιανικό Θεό, τον Ισλαμικό, τον Εβραϊκό, κανέναν συγκεκριμένο. Αυτό το πλάσμα που όλοι μας χαρακτηρίζουμε διαφορετικά...Η ψυχή, για μένα, έρχεται εδώ κάθε φορά, για να διδαχτεί κάτι παραπάνω, για να διορθωθεί λίγο περισσότερο, για να μάθει κάτι ακόμα. Και αυτό συνεχίζεται επ'απείρον, εώς ότου, τελικά να γνωρίσει την τελειότητα...Και τότε, τότε ίσως να αποσυρθεί αιωνίως...Δίπλα σ' Εκείνον. Σ'εκείνο το πνεύμα, την ύπαρξη, το ον, τον παρατηρητή, που εξαγνισμένο, αγνό, ευγενικό, είναι έτοιμο να προσφέρει βοήθεια και αγνότητα σ'αυτόν που θα τον καταλάβει, που θα θελήσει να το ακολουθήσει, που θα αδειάσει την ψυχή του από τα απλά συναισθήματα. Ίσως να είναι η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Στη φύση για κάποιους. Ίσως και στην δική σου δύναμη που αντλείς από μέσα σου, αυτήν την αγνή ενάρετη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Αυτήν την...παιδική αγνότητα που χαρακτηρίζουν πολλοί.
Είναι ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, αυτό που επιβλήθηκε περισσότερο από όλα τα άλλα στα άλλα, να βυθίζεται στο σκότος. Στη θλίψη, στο ψέμμα. Στην απόγνωση...Να αναζητάει σε κάθε του βήμα τον εαυτό του, να διασχίζει έναν βρώμικο, σιχαμερό δρόμο, να σπιλώνεται και να σπιλώνει συνέχεια τον συνάνθρωπό του, ακολουθώντας τα ένστικτά του...Ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, να στρέφεται τελικά απεγνωσμένο στον ουρανό και να καταλαβαίνει πως το νόημα της ζωής είναι στην αγνότητα της ψυχής...Και πουθενά αλλού...Είναι στην ευγενικότητα, στην αβρότητα του εγώ μας...Στην εξαφάνισή του, αν θέλετε...Έχει να κάνει με την αγνότητα...του φωτός, της φύσης, του ήλιου, του νερού. Αυτήν την αίσθηση που νιώθουμε όλοι, αυτήν την άβρα που μας κατακλύζει όταν στεκόμαστε μπροστά σε πανέμορφα, υπεράνθρωπα δημιουργήματα της φύσης. Μια ψυχική και νοητική ολοκλήρωση που γεμίζει όλο μας το είναι με ευγενικά και πανέμορφα συναισθήματα....Με γλυκές σκέψεις. Δωρίζει στον ανθρώπινο νου την αίσθησης της ολοκλήρωσης...Της αγάπης. Της συνένωσης με τη φύση...Δεν είναι ανάγκη για σένα αναγνώστη να πιστεύεις σε κάποιο θεό....Και την φύση γύρω σου να κοιτάξεις, ίδιος πρέπει να είναι ο σκοπός σου.
Για μένα, ο κάθε άνθρωπος, κρύβει μέσα του μια αγνή ψυχή. Μπορεί να έιναι κρυμμένη βαθιά μέσα του, προστατευμένη με κάθε δυνατό και υπαρκτό τρόπο, υπάρχει όμως...Όσο κακός, χαζός, στριμμένος, έξυπνος, κλειστός, κρύος, βλάκας μπορεί να είναι ο καθένας...Για μένα, αυτή η ψυχή υπάρχει. Για αυτό με πειράζει όταν στάζω χολή, όταν πληγώνω τους ανθρώπους είτε με τις πράξεις μου, είτε με τα λόγια μου...

Ερχόμαστε γυμνοί σ'αυτόν τον κόσμο....Και μετά, μαθαίνουμε έτσι απλά, από μικροί, να φτιάχνουμε ένα δικό μας καβούκι, ένα δικό μας κάλυμα, και να γινόμαστε ένα μοναδικό μαργαριτάρι στο δικό μας στο αυτοδημιούργητο μας, στρείδι...Κι ύστερα, δεν αφήνουμε κανέναν να μας θαυμάσει....Γιατί έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή γεμάτη φόβο...και δικαιολογημένα. Και έτσι, βλάπτουμε ο ένας τον άλλο για να προστατευτούμε. Γυμνοί και άσπιλοι ερχόμαστε, φορτωμένοι και χιλιολερωμένοι φεύγουμε...
Ο άνθρωπος στέκεται πάντα οπλισμένος, φορτωμένος ένα κεντρί γεμάτο με ατελείωτο φονικό δηλητήριο. Προσπαθεί να προστατευτεί από όλα. Μα...αυτό που φοβάται περισσότερο από όλα, είναι ο θάνατος. Είναι το μόνο πράγμα που θα τον ξεμπροστιάσει...Που θα του ρίξει όλες του τις προστασίες και θα τον ξεγυμνώσει...Είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και το ξέρει. Το φοβάται. Ξέρει ότι δεν θα το νικήσει αλλά παρόλα ταύτα, προσπαθεί με κάθε του δύναμη, ανώφελα, να τον νικήσει. Αντί να τον αποδεχτεί, να συμφιλιωθεί με την ιδέα, και να στήσει την ζωή του όπως αυτός την θέλει, ξέροντας με σιγουριά, ότι το μέλλον δεν τον τρομάζει...Να στρώσει την ψυχή του χωρίς φόβο και αγωνία. Να αγαπήσει τους γύρω του με όλη του την ψυχή χωρίς να φοβάται ότι μια μέρα μπορεί να φύγει ξαφνικά και να μην έχει προλάβει να τους το πει...


Αγναντεύοντας την καλοκαιρινή ξαστεριά, σκέφτομαι και αναλογίζομαι όλα όσα έγραψα....Όλα όσα έχω ξαναπει μια φορά μόνο...Όλα όσα σκέφτομαι και σκέφτομαι, και κάθε φορά μου αγαλλιάζουν την ψυχή. Με ηρεμούν, με γαληνεύουν....Είναι κρίμα να στεναχωριόμαστε για όσους φεύγουν. Γιατί σημαίνει πως είναι ένα κομμάτι πιο κοντά στην τελειότητα. Σημαίνει πως ανακουφίστικαν από τούτο τον δρόμο, και τώρα, περνάνε σε ένα επόμενο μονοπάτι. Ακόμα και αν εμείς νιώθουμε γεμάτοι από οργή, θυμό, θλίψη, γεμάτοι με το αίσθημα της αδικίας, να θυμάστε, πιο πολύ στεναχωριούνται αυτοί που μένουν πίσω, παρά αυτοί που έφυγαν πια. Ελευθερώστε λοιπόν την ψυχή σας από τα δεσμά της θλίψης, και γεμίστε κάθε κύτταρο του σώματός σας με την αίσθηση της αγνότητας. Για μένα, αυτό με κάνει σίγουρη για την συνέχεια...Με ξαλαφρώνει από τις ανησυχίες μου...Είναι μία οπτική γωνία στο κάτω κάτω.


Rous - Κόκκινο Φως

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Stavento - Δεν Καταλαβαίνεις (Dope MC) Lyrics/Στίχοι

 Για άλλη μία φορά, ένα τραγούδι που μου άρεσε, αλλά δεν βρήκα πουθενά τους στίχους του. Έτσι, αποφάσισα να τους γράψω. Special thanks to Celinemooni's video, για το lyrics video που έφτιαξε αρκετό καιρό πριν =)


Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,
που ό,τι κι αν κάνεις αργά ή γρήγορα το ξέρουν όλοι.
Τα λόγια τους είναι καυτά, σαν μεξικάνικο φασόλι.
Λόγια από άγνοια,
λες κι ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια
 από τα χρόνια.
Στο γυμνάσιο θυμάμαι
ανθρώπους σα να ήρθα απ'τον πλανήτη Ουρανό να με κοιτάνε.
Λίγο το σκουλαρίκι στ'αυτί,
λίγο που βγήκα με κινητό, κι αυτοί,
λίγο το παντελόνι το φαρδύ.
Μπορεί, γιατί δεν είχα ούτε μια τρίχα στο κεφάλι,
κι αντί για Coca Cola ή Sprite κρατάω της μπύρας το μπουκάλι.
Τι χάλι, αλλά πάλι,
τι να πω σ'εκείνους που μεγάλωσαν αόρατοι
σε μια πόλη θεόρατη, στη χώρα αυτή,
τι να λένε τώρα αυτοί για μια εμπειρία αχώνευτη.
Μέσα στο μυαλό μου.
-Όσο κι αν προσπαθείς εσύ δεν μπαίνεις-
Δεν κοιτάς σωστά γι'αυτό και δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
(No, no, no, no)
Ήμουν πάντα από τους άλλους λίγο διαφορετικός,
κι όσο κι αν περνούσε ο καιρός
-ποτέ κανένας δε βρήκε τι ζητάω-
Τώρα που μιλάω όμως μ'ακούνε,
αν και μαζί μου άκρη ποτέ τους δε θα βρούνε.
Ήμουν εδώ,
πάντα ένα βήμα πίσω απ'το θύμα,
πάντα ένα πόντο μακριά από το βλήμα.
Ήμουν εκεί.
Μα κρατούσα αποστάσεις,
έκανα κρυφές επαναστάσεις κι ήμουν πάντα μες στις καταστάσεις,
βιβλίο ανοιχτό που δεν μπορείς πέρα από τη μέση του να φτάσεις.
Τι κρίμα, πραγματικά τι κρίμα,
σήμα κινδύνου τώρα μοιάζω,
Ποσειδώνας γίνομαι και τα νερά σας ταράζω.
Μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή,
ούτε μητέρα ούτε πατέρας να ασχοληθεί μαζί σου μπορεί.
Στο τραπέζι σιωπή,
δυο ξένοι κι εσύ,
κι αν βάλεις σύριγγα στο χέρι θα λένε γιατί.
Μια γεννιά γονέων που όυτε γάμο ήθελε,
ούτε παιδί, τώρα σωπαίνει.
(Σςςςς)
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις, δεν με ξέρεις,
κανείς δεν με ξέρει εν τέλει και τόσο καλά.
Δεν θα με μάθεις γιατί δεν το θέλεις,
δεν θα σε μάθω γιατί δεν θέλω και πολλά πολλά.
Ίσως να φταίω, να φταίμε, ποιος ξέρει.
Ρόδα η ζωή και συνέχεια γυρνά.
Πες ό,τι θέλεις και ό,τι σε συμφέρει,
είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Το μονοπάτι της ζωής

Ένας δρόμος είναι η ζωή. Ένα μονοπάτι. Περνάει από πόλεις, δάση, βουνά, παραλίες, ερήμους, χωριά...από παντού. Περνάει μέσα από το μυαλό μας, από την ψυχή μας, από τη σκέψη μας, από τα συναισθήματά μας, από τις ιδέες μας...Περνάει μέσα από τις σχέσεις μας, από τις φιλίες μας, από τις έχθρες μας, από τις ξεχασμένες ευκαιρίες, από τις ευτυχίες και τις δυστυχίες μας. Ένα μονοπάτι, που κρύβει τον πειρασμό να σταματήσεις, να κάνεις μια παύση, να ξεκουραστείς. Και καλά αν είναι για λίγο...να βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου, να πιεις δυο στάλες νερό...Αν κάνεις το λάθος όμως και παρασυρθείς, σε πάρει ο ύπνος και αποφασίσεις να παρατείνεις το διάλειμμά σου, τότε το χάνεις το μονοπάτι...Γεμίζει λύκους, παγώνουν οι πέτρες του, αγριεύουν οι θάμνοι του, και γεμίζει ρολόγια, να χτυπάνε εκνευριστικά, να κάνουν αντίστροφη μέτρηση θυμίζοντάς σου κάθε στιγμή που περνάει πως, το χάνεις το μονοπάτι φίλε μου....πως τώρα που διάλεξες τόσο να ξεκουραστείς, το να συνεχίσεις τον δρόμο σου, είναι πια τόσο δύσκολο, που επιλέγεις να κάτσεις εκεί καταριόμενος την μοίρα σου...¨Ετσι, όταν φτάνεις πια μεγάλος σε ηλικία και συνειδητοποιείς πόσες ευκαρίες έχασες και πόσες χάνεις, ακόμα κι αν προσπαθήσεις να κάνεις πέρα τα αγριόχορτα, θέλει την τριπλάσια προσπάθεια...Η ζωή δεν χαρίζεται...όπως ότι γράφει δεν ξεγράφει, έτσι κι ο χρόνος δεν χαρίζει πίσω τα λεπτά που πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων....

Μη σταματάς ούτε λεπτό να περπατείς, μην αφήνεις τους περαστικούς και τα σκυλιά να σε τρομάζουν, μόνο εσύ συνέχισε τον ήλιο να κοιτάς, και με βήμα ακούραστο να προχωράς. Γιατί όταν θα πλησιάζεις το τέλος του, θα καταλάβεις πως κάθε φορά που παραλίγο να πέσεις μα σηκώθηκες, αντιστάθηκες στον πειρασμό να ξαποστάσεις στην σκιά του δέντρου, θα καταλάβεις πως κέρδισες ακόμα μια ευκαιρία στη ζωή σου, έχτισες λίγο παραπάνω τον εαυτό σου, πρόσθεσες κάτι ακόμα στο κουτάκι των εμπειριών σου, με αποτέλεσμα την επόμενη φορά που πήγες να πέσεις, ήταν πιο εύκολο να ισορροπήσεις...Ήταν πιο εύκολο να προσπεράσεις το μουροφόρο δέντρο και να συνεχίσεις να περπατάς έχοντας πίστη στον ήλιο και στο φεγγάρι...

Μην σταματάς να περπατάς, οδοιπόρε της ζωής...=)

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Χαμογέλα στον περαστικό γιατί θα μπορούσε να είναι εσύ...:)

Κάποια πράγματα γίνανε στραβά. Κάποια πράγματα δεν ήθελα να γίνουν όπως γίνανε. Κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Γραφτήκαν και δεν ξεγράφουν. Υπάρχουν άτομα που περνάνε από τη ζωή σου, παίζουν τον ρόλο τους και μετά χάνονται...Είτε φταις εσύ, είτε φταίει το άτομο, είτε ήταν οι συνθήκες, ήταν γραφτό φαίνεται να φύγει. Κι όσο κι αν προσπαθήσεις να το κρατήσεις ή προσπαθήσει να σε κρατήσει, τίποτα δεν αλλάζει.
Αλλάζουμε συνέχεια. Είμαστε σε μια ηλικία που αλλιώς είναι κάποιος σήμερα, αλλιώς αύριο. Σε μια ηλικία ευάλωτη, με ανασφάλειες. Με αλλόκοτες συμπεριφορές, με παράλογες απαιτήσεις. Και πάνω από όλα, το κυνήγι του ενδιαφέροντος. Υπήρξαν άτομα που θα ήθελα να μην χάσω, να μην πληγώσω, να μην με πληγώσουν. Ό,τι έγινε όμως, έγινε. Κι ας έφταιγα, κι ας έφταιγαν. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι κάθε μέρα θα προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη τα χτεσινά, να σκέφτομαι ότι κι άλλοι νιώθουν όπως εγώ, ο καθένας έχει την δικιά του εφηβεία, και κάθε μέρα να χαμογελάω και να εύχομαι να είναι πάντα καλά και χαρούμενοι αυτοί που πέρασαν από τη ζωή μου. Κι ας μην είναι μέρος της πια, κι ας μην είναι όπως θα τους ήθελα, ή όπως θα έπρεπε να είναι. Απλά να είναι ευτυχισμένοι ό,τι κι αν κάνουν. =)

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Χρόνος.

Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον χρόνο εξαρτάται από την ιδιότητά του, και από την κατάσταση που βρίσκεσαι ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Αλλιώς μετράει την ώρα ο βιβλιοθηκάριος, αλλιώς ο ερωτευμένος, αλλιώς ο αθλητής, αλλιώς ο μαθητής, αλλιώς ο μουσικός, αλλιώς ο τεμπέλης, αλλιώς ο επιχειρηματίας.

Αλλιώς αντιλαμβάνεται την ώρα ο βαρεμένος καθηγητής που επιτηρεί στην αίθουσα των εξετάσεων των πανελληνίων, κι αλλιώς ο αγχωμένος μαθητής που βρίσκεται στα όρια του χρόνου και της βάσης.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Είσαι και 'συ άνθρωπος, αδιάφορε χορευτή...

Μια μεγάλη πληγή ανοιγμένη, και 'κει το βάσανο να τρέχει ατελείωτο, ασταμάτητο...Είναι τόσο εύκολο, μα συνάμα και τόσο δύσκολο...Όταν αφήνεις τον πόνο να σε κυριεύσει, τα δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια σου και σιγά σιγά, καυτά αναβλύζουν...Πάντοτε μισούσα αυτή την φυλετική διαφορά, και τώρα, όταν την διαπιστώνω συχνά και συχνά, την πλειονότητα των γυναικών ευαίσθητων και την πλειονότητα των αντρών να μην δείχνουν τα αισθήματά τους, θυμώνω κι άλλο...Θυμώνω για τον κόσμο μας, θυμώνω για την κοινωνία στην οποία γεννήθηκα, θυμώνω που μεγαλώνω σε τούτους τους καιρούς...Μετανιώνω και λυπάμαι για τη μισαλλοδοξία, για τον ρατσισμό, για την ξενοφοβία, για το μίσος και την κακία, για την καινοτομοφοβία, την διαφοροφοβία, τις ακρότητες που ζούμε, τα λάθη που βλέπουμε παντού και τα προσπερνούμε, για την αδιαφορία που αποφάσισαμε τόσο αβίαστα να της επιτρέψουμε να διεισδύσει μέσα μας, χωρίς να παραπονεθούμε ούτε σταλιά, χωρίς να βογγήξουμε ούτε λίγο...Αυτή η τάση μας πλέον να κατηγορούμε για τα πάντα τους άλλους, να έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο μέσα μας προσπερνώντας με πλήρη αδιάφορο βλέμμα τον αλλόθρησκο, αλλοδαπό ΑΝΘΡΩΠΟ που δίπλα μας ψυχορραγεί, αυτή η τάση, με σκοτώνει. Σε βλέπω άνθρωπε, και μου φέρνεις σιχασιά, μου προκαλείς αηδία...Με βλέπω άνθρωπε, και με σιχαίνομαι ακόμα πιο πολύ καθώς διακρίνω τον φθόνο να κυριεύει την ψυχή μου κάθε χρόνο που περνάει. Νιώθω όλο και πιο αισχρή καθώς αντικρίζω πως και η δική μου ψυχή γεμίζει μ'αυτά τα συναισθήματα που 'χω μισήσει τόσο καιρό, και νιώθω και 'γω να συμμετέχω έτσι αβίαστα και ατάραχα σε τούτο το καρναβάλι των γελοίων, σε τούτη την παρέλαση των ξεφτίλων, σ' αυτήν την κατεστραμμένη παράσταση πολύ πριν ανέβει για την πρεμιέρα της στην σκηνή. Νιώθω σαν ξεχαρβαλωμένη μαριονέτα που προσπαθεί να παραστήσει την καινούρια, και 'γω, μαζί με τα εκατομμύρια συνανθρώπους μου, που προσπαθούμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συνάμα να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας για το ποιοι είμαστε...Όλοι μας χορεύουμε σαχλά σε τούτο το σκουριασμένο καρναβάλι που μόνοι μας δημιουργήσαμε και τώρα παραπονιόμαστε πως τάχα μας, άλλος έπιασε το πινέλο και το στραβοπασάλειψε...

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Lazarus On Down - Τούτο το κουτάκι των αναμνήσεων

Δεν κυνηγώ κάτι. Δεν κατηγορώ κάποιον. Ξέρω ότι μόνο εγώ φταίω για ότι γίνεται. Το μόνο άτομο που μπορώ να "κατηγορήσω", είναι εγώ. Μα, ούτε κι αυτό είναι. Απλά όταν κάθομαι μπροστά σ'αυτό το καταραμένο μα και ευλογημένο μηχάνημα, εύκολα, εύκολα ταξιδεύω στον κόσμο των αναμνήσεων. Θυμάμαι φιλίες που διαλύθηκαν χωρίς λόγο, θυμήθηκα πράγματα που αν γύρναγα τον χρόνο πίσω θα τα άλλαζα, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα να ξαναζήσω, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα σ'αυτές για πάντα να ζήσω. Θυμάμαι καλοκαίρια, σαββατοκύριακα, απογεύματα, βράδια, χειμώνες, ανοιξιάτικα πρωινά, τόσες μυριάδες πράγματα που γεμίζουν την ζωή μου, που γεμίζουν το κουτάκι με τις αναμνήσεις μου. Δεν κατηγορώ κανέναν που ξαναγυρνάω σε παλιά συναισθήματα περασμένα, ξεθωριασμένα. Παρά μόνο εμένα. Το κάνω μόνη μου, επίτηδες. Ποιος ξέρει γιατί. Μα το κουτάκι αυτό, με τις αναμνήσεις, κάποτε μου θύμιζε ποια είμαι. Ποια θέλω να είμαι. Πλέον, όσο κι αν ψάχνω, εκείνον μου τον εαυτό, που τόσο καλά ήξερα, τόσο καλά γνώριζα, δεν τον βρίσκω. Βρίσκω λίγα υπολείμματά του, εδώ και 'κει σκόρπια...Νιώθω να βρίσκομαι σε ένα μυαλό που δεν ξέρω και τόσο καλά μεν, αλλά συνάμα, μοιάζει να το ξέρω καλύτερα κι από την τσέπη μου...Είναι τόσο περίεργο συναίσθημα. Συνήθιζα να στεναχωριέμαι όποτε ένιωθα να χάνω τον εαυτό μου, να κλαίω, να στεναχωριέμαι, να χάνομαι σε αναμνήσεις μόνο και μόνο για να τον ξαναβρώ, δίχως αποτέλεσμα όμως. Τώρα πια, απλά το δέχομαι, και προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε κάθε τι καινούριο που νιώθω, να το αλλάζω και να το ταιριάζω με τις καταστάσεις και τα περιβάλλοντα που ζω.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την μουσική που ακούω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για τις σκέψεις που κάνω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την διάθεση που διαλέγω. Κανέναν. Παρά μόνο τον εαυτό μου.

Άι καληνύχτες. =)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Γεια σου Ζωή. Σύντροφός μου η Μελαγχολία, όνειρό μου το Γέλιο...

Πιο γλυκός μου σύντροφος η μελαγχολία...Σε μια τρελή μέρα, σε μια χαρούμενη στιγμή, η πιο στενάχωρη σκέψη θα περάσει από το μυαλό μου. Σαν να έχει αποστολή να το απασχολήσει τότε, όταν θα μπορώ να την επεξεργαστώ χωρίς να στεναχωρηθώ. Μα μου είναι πολύ εύκολο να στεναχωρηθώ. Και οι σκέψεις μου το ξέρουν. Έτσι, εσκεμμένα με κατακλύζουν μόλις βρουν ευκαιρία. Μόλις δουν ότι το χαρούμενο κάλυμα της ψυχής μου σπάει, και η μελαγχολία βρίσκει τρόπο να πάρει πίσω τη θέση της. Και αυτές οι καταραμένες οι σκέψεις, σαν να έχουν αιώνια συμμαχήσει με την δολοπλόκα, κακούργα ετούτη μελαγχολία, ορμούν με όλη τους την δύναμη εναντίον των χαρούμενων συναισθημάτων καταπνίγοντας τις όμορφες σκέψεις...Κι ο αγώνας μου εναντίον τους, αρκετές φορές μοιάζει χαμένος από την αρχή...Με σύντροφό μου το τραγούδι, παίζοντας με τις νότες, ελπίζω κάθε φορά να νικήσω...μα δεν ξέρω πάντα τι θα γίνει. Και συχνά πέφτω θύμα της γλύκας της...Με παρασέρνει στον στρόβιλό της και με γλυκαίνει...ύστερα τα καταφέρνει και με παρασέρνει στον θλιβερό της κόσμο....πλέον, είμαι συχνή επισκέπτρια εκεί και με ξέρει...Με έχει γνωρίσει καλά και δεν μου στέλνει ξεναγό...πλέον μόνη μου αρχίζω να περιπλανιέμαι, και τα πόδια μου ξέρουν που να πάνε κάθε φορά...Αρχίζω να περιφέρομαι με συντροφιά τους μελαγχολικούς τόνους ενός ακόμα τραγουδιού...Και τα αυτιά μου ξέρουν τι θα ακούσουν κάθε φορά, τα μάτια μου ξέρουν τι θα δουν, και τα πόδια μου ξέρουν που θα πάνε..και το γλυκό της συναίσθημα με μεθάει...με παρασέρνει όλο και πιο βαθιά κάθε φορά. Μου είναι εύκολα να ξεφύγω όμως. Τόσες φορές που έχω χαθεί στον κόσμο σου, υπέρτατη κυρά, είναι εύκολο πια να βρω τον δρόμο μου πίσω. Είναι έυκολο να 'ρθω μα και να φύγω. Κάποιες φορές θέλω να σε επισκέπτομαι συχνά, μα άλλες θέλω να μένω μακριά...γιατί ρίχνεις δηλητήριο στην καρδιά μου και συχνά το μεταφέρω στους άλλους...δεν έχω καταφέρει να κάνω σύντροφό μου το γέλιο, όσο κι αν έτσι φαίνεται...γεια σου ζωή, μη φεύγεις, περίμενέ με, ξέρεις ότι εγώ είμ' η κυνηγός σου και 'συ το θήραμά μου...

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Γεια σου εαυτέ, την χάσαμε τελειώς την μπάλα ε;

Δεν αντέχεται άλλο,
ασήκωτο συναίσθημα,
ατελείωτο πρόβλημα τον εαυτό σου να μην αγαπάς.
Κι όταν ολότελα τον σιχαθείς,
να ξέρεις πως πρέπει πίσω να 'ρθεις.
Κι αν έχεις πλήρως απογοητευθεί,
γάμα τους όλους, μην τους κοιτάς.
Φύγε μπροστά ανεξάρτητος.
Κι ας έχεις μάθει αγάπη να κρατάς,
αγάπη να μοιράζεσαι, αγάπη να δέχεσαι.
Κι ας έχεις μάθει να 'σαι με κάποιον συντροφιά.
Φύγε και περπάτα μοναχή.
Σαν τ'αγέρι που κανείς δεν το κρατά.
Σαν το φύλλο που άνεμος το παρασέρνει.
Άστα όλα φλου,
σαν τον Μπάμπη του Σιδηρόπουλου.
Και μια μέρα,
η ζωή θα τα καταφέρει,
θα σε κάνει και πάλι ξεφτέρι...

Πουτάνα εφηβεία.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ο Οργισμένος Ζωγράφος του Πόνου...

Θρύψαλλα. Διαλυμένα κομμάτια. Σκορπισμένα. Συντρίμμια.

Στο σταθερό περπάτημα, το μεταλλικό πόδι διαλύθηκε. Σκορπίστηκε, έσπασε σε χιλιάδες γυάλινα κομματάκια. Γυαλάκια.

Είχε καταφέρει να δεθεί με μέταλλο. Να μετατρέψει κάθε ίνα σε μεταλλική πανοπλία. Κι όμως τώρα, το πόδι διαλύθηκε. Σαν γυάλινο. Όντως γυάλινο. Μα μήπως ήταν κι αυτό μέρος της εξέλιξης; Διάλυση πριν την απόλυτη κορύφωση;

Σκόνη. Γαλάζια. Διάφανη. Στο χρώμα των αναμνήσεων. Των πόνων του.

Πώς ζωντανεύεις τον πόνο σου; Πώς δίνεις ζωή στα όνειρά σου; Στις αναμνήσεις σου; Έκανε να πιάσει ένα πινέλο. Μα άλλαξε γνώμη. Ένα παλιό, κακοξυσμένο, μικρό, στραβοσούλουπο, πασαλλειμένο μολύβι κράτησε στα χέρια του. Ένα μίζερο, στενάχωρο, παρατημένο μολυβίδιο. Πλησίασε τον κατάλευκο τοίχο. Τον ξασπρισμένο, τον γυαλιστερό, τον τελείως άσπρο, τον κρινένιο. Και με τα πασαλλειμένα κάρβουνο χέρια του, το κάρβουνο που πριν χρησιμόποιουσε για να πασαλείψει την άσπρη μπλούζα του, ακούμπησε με δύναμη τον τοίχο. Άρπαξε με βία το μολυβάκι, και άρχισε να ζωγραφίζει με βιάση, με δύναμη, τον τοίχο. Να τον πασαλείβει! Έχοντας ένα σχέδιο στο νου του, διέλυσε, συνέτριψε, έκανε θρύψαλλα το μολύβι κάτω από τα δάχτυλά του, μα χωρίς να δώσει σημασία, συνέχιζε να πατάει, να πιέζει, να πασαλείβει, να βρωμίζει τον κατάλευκο τοίχο με τα βρωμερά του, μαύρα, χέρια. Άρπαξε με ταχύτητα ένα καλοφτιαγμένο κάρβουνο ζωγραφικής που είχε παραδίπλα του, και το πέταξε με θυμό στον τοίχο. Λυσσασμένος, απελευθερωμένος, τρελαμένος, άρπαξε κομμάτια από αυτά που ήταν στο πάτωμα, και άρχισε να τα κολλάει με απόγνωση, με εκνευρισμό, στον τοίχο, βαρώντας τον με δύναμη, σαν να προσπαθούσε να νικήσει ένα τέρας μέσα του! Ένα σχέδιο, μαύρο, σκοτεινό, με άσπρο, γκρίζο φόντο, με έντονα σχήματα, απότομα, κοφτά, με ελάχιστες καμπύλες, δυναμικά, στρωτά. Απόγνωση άρχισε να διαφαίνεται στον τοίχο. Οι κινήσεις του ελαττώθηκαν, κούραση άρχισε να διαπερνά τα άκρα του, και ο θυμός, η ατελείωτη οργή, έμοιαζε να μετατρέπεται σιγά σιγά σε κούραση, σε θλίψη σε πόνο. Με κατεβασμένα τα μάτια, συνέχισε να πασαλείβει τον τοίχο με τα θρύμματα πλέον του καρβούνου. Δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν, και έδωσαν τον δικό τους τόνο, πασαλείβοντας το εβένινο μαύρο...Αγκομαχητά έβγαιναν από το στόμα του, καθώς η κούραση πλέον διαπερνούσε όλο του το κορμί. Κι όλη η ένταση εκτονωνόταν κι άλλο, καθώς η προηγούμενη έκρηξη δεν ήταν αρκετή..Στήριξε τα κατάμαυρα χέρια του στα τούβλα. Σήκωσε το βλέμμα. Σιγά σιγά. Στο μαύρο μπροστά του. Με απλά, μικρά, κουρασμένα, διαλυμένα βήματα, άρχισε να πισωπατεί. Σηκώνοντας σταδιακά το κεφάλι του. Με ένα φοβισμένο βλέμμα. Που σιγά σιγά, γινόταν όλο και πιο έντονο. Όλο και πιο φοβισμένο, με όλο και πιο γουρλωμένα μάτια. Με μάτια πανικόβλητου ανθρώπου. Πίσω πίσω. Και όσο πιο πολύ απομακρυνόταν, τόσο πιο πολύ τον φόβο τον διαδεχόταν τρόμος. Μέχρι που, έφτασε αρκετά μακριά που να χωράει στο οπτικό του πεδίο, όλο του το έργο. Και έπεσε στα γόνατα. Πανικόβλητος. Ουρλιάζοντας. Συνειδητοποιώντας τι είχε ζωγραφίσει. Με τον απόλυτο τρόμο να κυριαρχεί στα μάτια του...

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ένα πολύ καλό βίντεο.

 Αξίζει να το δείτε...

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Άραγε γίνεται να αλλάξει; Αυτή η νοοτροπία;

Πήγα στην Εκκλησία Κυριακή των Βαΐων, για να κοινωνήσω ρε παιδί μου. Δεν είναι κανένα θρησκευόμενο άτομο, δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, παρότι θεωρώ ότι η θρησκεία και οι συμβολισμοί της, ο απώτερός σκοπός της, είναι μακράν ιερά και τα σέβομαι και τα τιμώ από τα βάθη της ψυχής μου. Αλλά δεν έχω πολλές επαφές με την εκκλησία. Παρόλα ταύτα, πήγα. Και μετάνιωσα σφοδρά που πήγα. Ο παπάς να βγάζει ανακοινώσεις για τα προγράμματα και τις εκδρομές της εκκλησίας, την ώρα της λειτουργίας, να κάνει κήρυγμα ανοιχτού, πεντακάθαρου προσυλητισμού, η οργάνωση να είναι απαράδεκτη, τα βάγια ελάχιστα(αλλά όμορφα φτιαγμένα, με πεντακόσια φυλλαράκια το κάθε...σετάκι), να έχουν ύφος ενοχλημένο οι κυρίες που βοηθάνε στην εκκλησία εκεί, να φεύγει εκνευρισμένος ο παπάς, πλας τον αρχιμαδρίτη ο οποίος έσκασε μύτη και έκανε κήρυγμα. Και πέραν από όοοοολα αυτά, που, ναι, τα έκανα πέρα, και είπα, δεν πειράζει, ας είναι, γίνεται κάτι το οποίο πραγματικά με εκνεύρισε, με εξώθησε, αλλά παράλληλα με έβαλε σε σκέψεις. Ο κόσμος, που με έβλεπε έξω, κρατώντας δύο κλωναράκια βαγίων, περιμένοντας τον πατέρα μου να βγεί από την εκκλησία γιατί έψαχνε για αντίδωρο, με κοίταγε με ξινισμένα μούτρα ή μίσος, άλλοι μουρμουρίζοντας στο δεύτερο πρόσωπο δίπλα στο αυτί μου, λέγοντας ότι εγώ έχω ΔΥΟ και εκείνοι ΚΑΝΕΝΑ, ή φωνάζοντας επιδεικτικά ότι αυτοί θέλουν μονάχα ΕΝΑ φυλλαράκι, σε αντίθεση με άλλους που έχουν ΔΥΟ κλωναράκια. Με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι και να μετανιώνω την ίδια στιγμή που είπα να φανώ καλή και να δώσω ένα δυο φυλλαράκια σε όλους αυτούς που δεν προλάβανε να πάρουνε. Εκτίμησα όμως, όλους αυτούς που περάσανε από μπροστά μου, κοιτάξανε τα κλωναράκια, και δεν είπανε κουβέντα, συνεχίσανε απλά και διακριτικά τον δρόμο τους, χωρίς να εκδηλώσουν τις κακές(αν υπήρχαν) σκέψεις τους. Με έβαλε σε σκέψεις το όλο περιστατικό, γιατί σκέφτηκα το που έχουμε οδηγηθεί. Να βάζουμε το κακό στο νου μας, αμέσως, να σκεφτόμαστε εγωϊστικά, να μην κρύβουμε την κακή μας διάθεση, και να συμπεριφερόμαστε ανάγωγα...Να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε οίκο Θεού, να συμπεριφερόμαστε σαν όρνια λυσσασμένα πάνω από φρέσκο, γεμάτο αίμα, πτώμα. Μα το να βλέπω τον εαυτό μου να κάνει κι αυτός έτσι, αυτό με τρομάζει περισσότερο...Δεν θα ξεχάσω αυτήν την εικόνα...Τον αγώνα αδύναμων γερόντιων να πιάσουν, να πάρουν, ένα κλωναράκι ευλογημένο φυτό. Τον αγώνα γηραιών κυριών να υπερνικήσουν τους νεανίες που πάνε να πάρουν το "δικό" τους κλωναράκι. Και μικρά παιδιά, να παρασύρονται σε έναν παροξυσμό διεκδίκησης χωρίς να βρίσκουν λόγο, να τσαλαπατούνται και να συμπιέζονται χωρίς να ξέρουν γιατί, να βλέπω τα χαμογελάκια που πριν μου χάριζαν, να σβήνουν με ένα τρόμο στα μάτια, ή με μια συνήθεια, σαν να μην ξέρουν γιατί, αλλά να τους είναι γνωστό πια, αυτός ο ανούσιος και ανώφελος αγώνας για ευλογία...

Κι όλο αυτό, γιατί ότι γίνεται πλέον στην χώρα μας, μοιάζει, ίσως και να είναι, στραβό, να μην γίνεται σωστά, σαν να κάνουμε τα πάντα να το διαφθείρουμε. Κι όμως, η εκκλησία είναι παράδοση, κι υπάρχουν φορές που θα τους δεις εκεί, ΟΛΟΥΣ, χαμογελαστούς, όπως την ημέρα της Ανάστασης, την ημέρα γιορτής και χαράς, που κανένας δεν τολμάει να χαλάσει την καρδιά του για χάρη κάποιου άλλου...=)


Καλή σας νύχτα.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Everyone means something..=)

You can feel it when somebody doesn't need you anymore. You can feel it when someone will not be someone important in your life. But sometimes, the only you want is someone to fully understand you. In moments like these, I wish I had a forest to walk through. It's the only thing that it will always be here. People are coming and leaving. And me either. Hurting people, or making them laugh. You never know what your smile will mean to someone who passes the road...So, be happy always, just to give another reason to all these people to live for...

Imagine a forest, you walking through it, and this music...in your ears...=)

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το χαμόγελο ενός αφανούς φωτογράφου.

While listening to this: Amelie - Theme Song.

Στέκομαι στον ηλιόλουστο δρόμο και παρατηρώ.
Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας.
Απόγευμα.
Μια παρέα παιδιών.
Να στέκονται.
Να γελάνε.
Να ποζάρουν.
Ένας φωτογράφος απέναντί τους να στέκεται.
Χαμογελάει;
Και φωτογραφίζει.
Συνεχώς. Διάφορες πόζες.
Διάφορα χαμόγελα.
Την γυαλάδα των χάντρινων ματιών.
Αυτών που στέκονται απέναντί του.
Μπαίνω αργότερα στο προφίλ του.
Στο Facebook.
Εκατοντάδες φωτογραφίες.
Ευτυχισμένα πρόσωπα.
Δεκάδες χαμόγελα. Βλέμματα.
Μα πουθενά, πουθενά,
αυτός ο ταπεινός φωτογράφος.
Ένα άτομο κρυμμένο πίσω από μια κάμερα,
προσπαθώντας να μοιράσει, να μαγνητίσει,
να κορνιζάρει την ευτυχία με ένα μόνο κλικ.
Να παγώσει τα αισθήματα στον χρόνο,
και να τα μοιράσει απλόχερα σε όλο τον κόσμο.
Μα κανείς δεν θα θυμάται αυτόν τον φωτογράφο.
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει και τον ίδιο σε μια από τις φωτογραφίες του.
Έτσι οι ευτυχοφόρες φωτογραφίες,
θα μείνουν καρφιτσωμένες στον "τοίχο" ενός χρήστη σε κάποιο social network,
να κοιτάνε ευτυχισμένες τον περαστικό επισκέπτη
χωρίς να αντικατοπτρίζουν την μελαγχολία που κρύβει μέσα του
ο επίδοξος αυτός έφηβος φωτογράφος...

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Κική Δημουλά - Προτομή Αρλεκίνου (Η Πολιτεία των Παιχνιδιών)

Προτομή είσαι. Δίχως μέλη.
Βάρος ελάχιστο παιχνιδάκι για τα χέρια
και του πιο αγύμναστου κλέφτη.
Τότε τι συμβαίνει
κι από τα χειροδύναμα μυώδη βλέμματά μου
καθώς σε υποκλέπτουν πέφτεις.
Ποιό διπρόσωπο βάρος ασκείς.
Ως ήρωας τιμάσαι επί βάθρου.
Ίσως για το μεγάλο σου κατόρθωμα
στην πλάνη της να αφήνεις την εντύπωση
πώς είσαι από τη φύση σου φτιαγμένος
μονάχα για διασκεδαστής αγγελικός
της κωμικότητάς μας.

Σ'αυτήν εικάζω τη φιλάνθρωπη μάχη
απόλεσε η ευγενής υποκρισία σου τα μέλη της.
Την συγχαίρω.

Εικάζω ακόμα πως είναι
βαριά πληγωμένη και η μορφή σου.
Αλλιώς, γιατί σα μάσκα εφαρμοστά την καλύπτει
ως επάνω της στολής σου ο θεράπων μυστικισμός

ρόμβοι πολύχρωμοι ασύμμετρες γαζούλες
εμποτισμένες με αντισηπτική μεθοδικότητα

διά της αποκρύψεως προστατεύουν
την αχίλλειο πτέρνα της ταυτότητάς σου:
είσαι γέλιο
είσαι κλάμα
είσαι γελωτοποιός εκείνης της ελάχιστης
μεταξύ τους αποστάσεως θλιμμένης;

Έχεις λίγο πλάγια το κεφάλι σου, ήρωα
περιφρονητικά σα να κοιτάζεις την αρτιμέλειά μου.

Γιατί; Μικρόν τον θεωρείς ηρωισμό
να έχεις χέρια
και έρωτας κανείς σφίγγοντάς τα
να μην τα συγχαίρει;

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Εγώ, ένας φτηνός ηθοποιός της ζωής...

'Oλοι στη ζωή παίζουνε στραβά. Kι όλοι έχουν κάτι κακό να κρύψουν, να μην πουν γι' αυτό. Έτσι κι εγώ, παίζω στραβά, μα προσπαθώ να έχω το λιγότερο στραβό παιχνίδι. Κερδισμένος θα 'ναι αυτός που θα ισιώσει τη ζωή του. Μα κι αυτός που θα την στραβώσει περισσότερο, ποτέ του δεν θα καταλάβει τι πήγε στραβά. Τάχατες παίζουμε σωστά. Εσύ φίλε μου, που βαδίζεις χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις, μην ξεστρατίζεις με βοήθεια. Ξεστράτισε μόνος σου, για να βρεις ξανά τον δρόμο σου με δικές σου δυνάμεις. Γιατί αν σε βοηθήσουν, ποτέ δεν θα ξαναισιώσεις. Και 'γω με το στραβό μου το παιχνίδι, νομίζω πως τάχατες είμαι σωστή. Μα βλέποντας τι κάνω γύρω μου, γνωρίζω πως ίσως να 'χω και το πιο στραβό. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ότι είναι όλοι οι άλλοι. Γύρω μας κοιτώ ηθοποιούς πολλούς. Όλοι μας παριστάνουμε κάτιτίς διαφορετικό. Μα σαν κι εμένα, άλλος φτηνός κανείς. Εγώ και το στραβό μου το παιχνίδι. Εγώ, ένας φτηνός ηθοποιός της ζωής...

Ποιητές της πτώσης...

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Εφηβικό....ακυρολόγιο!

Εφηβικό ακυρολόγιο.


http://efivikoakirologio.blogspot.com/

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ονειροπόληση καιρού...

Ξάπλωσε στο δροσερό γρασίδι. Η δροσιά του ήταν ευεργετική! Ήταν μια ζεστή, ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη μέρα, και το δροσερό γρασίδι πρόσθετε μια δική του, απολαυστική νότα στο ανοιξιάτικο απόγευμα. Για την ακρίβεια, ήταν Φεβρουάριος, όμως ο καιρός ήταν τόσο όμορφος που ακόμα και ο πιο καλός μετεωρολόγος θα μπερδευόταν! Κοίταγε τον γαλάζιο ουρανό και χάζευε τα λίγα, λευκά, μικρά σύννεφα. Έμοιαζε μαγικό το όλο σκηνικό. Πρέπει να έκατσε περίπου μισή ώρα μη μπορώντας να σταματήσει να απολαμβάνει τον ουρανό, τη ζέστη, τον ήλιο και τη μυρωδιά του γρασιδιού. Λιαζόταν όπως κάνουν οι σαύρες! Σιγά σίγα όμως, αποφάσισε να σηκωθεί και να κάνει μια βόλτα γύρω γύρω στο παρκάκι. Πήγε ως το περίπτερο και πήρε ένα μπουκαλάκι νερό, εποηρεασμένη από τη δροσιά του φρεσκοποτισμένου γρασιδιού. Ύστερα ξαναπήγε στο παρκάκι και άρχισε να χαζεύει τα φυτά και να κάνει βόλτες σε όλες του τις γωνιές. Απόλαυσε το βαθύ πράσινο των τριανταφυλλιών, προσπαθώντας να υποθέσει τι χρώμα τριαντάφυλλα θα τους πήγαιναν. Βαθύ κόκκινο, πορφυρό, για να κάνει αντίθεση με το έντονο, σκούρο πράσινο στο φόντο; Ή μήπως κατάλευκο, το χρώμα του αγνού χιονιού, στο βαθύ πράσινο φόντο; Ύστερα περπάτησε παρακάτω, στις αγριοδάφνες, θυμόμενη το απαλό ροζ που κυριαρχούσε στις άκρες των κλαριών τους όταν ήταν ανθισμένες. Άγγιξε τα μυτερά, δύσκαμπτα φύλλα τους και χαμογέλασε με την ξεχωριστή ομορφιά κάθε φυτού. Περπατώντας κατά μήκος της σειράς των φυτών, είδε διάσπαρτα τα πανέμορφα ροζ κυκλάμινα του φθινοπώρου στο έδαφος να μοιάζουν να χαίρονται για τον περίεργο καιρό, παρέα με λιγοστά, μωβουλιά ξαδερφάκια τους! Άφησε το βλέμμα της να περιηγηθεί στο καταπράσινο, φρέσκο φύλλωμα κάποιων θάμνων παρακάτω και θαύμασε το απαλό πράσινο χρώμα της άγριας πρασινάδας δίπλα στο πράσινο, γυαλιστερό, φροντισμένο γκαζόν που ήταν πριν ξαπλωμένη...=)

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο-Χ-Ι άλλες ΟΣΦΠ-ΠΑΟ-κοκορομαχίες, I'm begging you!

Βαρέθηκα τα status στο facebook τύπου "πλαστή νίκη" ή "είμαστε οι πρωταθλητές" κλπ!!!!!!!! GET A FUCKING LIFE!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έλεος ρε παιδιά, είναι που είναι γαμημένο το ελληνικό ποδόσφαιρο, με όλους εσάς που γίνατε ξαφνικά φανατικοί παναθηναϊκοί και ολυμπιακοί μέσα σε μια ήμερα και βγάζετε τον χειρότερό σας εαυτό, πραγματικά έχω αρχίσει να σιχαίνομαι και μόνο που διανοήθηκα ποτέ ΝΑ ΔΩ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!!!!!!!!!!!!!!!!! Κόφτε τις μαλακίες και φανατιστείτε με κανένα ΑΛΛΟ ελληνικό άθλημα που δεν είναι τόσο ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ και γεμάτο συμφέροντα όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο!!!!!

Αν είναι δυνατόν ΟΛΟΙ να ασχολούνται, να συζητάνε, να τσακώνονται για το ματς ολυμπιακός - παναθηναϊκός!!!!!!!!! Το ακούω, το βλέπω ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Βγάζουν όλοι τον πιο κακό, ρατσιστικό, άδικο εαυτό τους στο ποδόσφαιρο. Φανατίζονται με κακό τρόπο, σπάζοντας τα νεύρα όλων των άλλων. Ξαφνικά γινήκανε όλοι experts και μου το παίζουν και καλοί διαιτητές, και όχι off side, ψεύτικο γκολ, πέναλντυ και ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Παραπονιούνται όλοι για την διαιτησία, και ποιος πληρώνει και ποιος όχι! Παραπονιούνται για τον Cisse, παραπονιούνται για τα προεδριλίκια, παραπονιούνται, παραπονιούνται, ΟΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΥΝΤΑΙ. Μάγκες και μάγκισες, αγαπητοί νυχτωμένοι μου Έλληνες, χαλάτε την...ζαχαρένια σας για κάτι που σας έχει γραμμένους ΣΤ' ΑΧΑΜΝΑ ΤΟΥ. Ο Cisse προφανώς...χαλάστηκε από τα λεφτουδάκια του, ή από την...αντιμετώπιση που...έλαβε(ωχ, θα βάλω τα κλάμματα), και...αποχωρεί. Προφανώς δεν έχει συμφέροντα πια, ή κάποιοι άλλοι τον ξεφορτώνονται.

Βέβαια, αν σας βολεύει να τσακώνεστε σαν τα κοκόρια για 11 μαλάκες και κάτι προέδρους-προπονητές που τρέχουνε πίσω από το παραδάκι, με γεια σας και χαρά σας. Αλλά σας παρακαλώ,

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΥΜΠΑΝΑ ΚΑΙ ΒΟΥΚΙΝΟ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΓΙΑ......ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Μαθητικό κι έτσι.blogspot.com

Νέο ιστολόγιο με....μαθητικό θέμα μόλις έφτασε! Απολαύστε το! =)




Μαθητικό κι έτσι.blogspot.com

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Σώπα, μη μιλάς...

  Πηγή: http://isonomia-gia-olous.blogspot.com
 
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ' τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ ...;σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας ...;
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ
 

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

The road I must travel, it's end I cannot see! =)

Και έτσι, ξεκινούσε για όλους μια καινούρια περίοδος ημερών. Αν και η βδομάδα βρισκόταν στο τέλος της, τα παιδιά αυτά σε λίγες ώρες θα φτάνανε Γαλλιά, και εμείς που είχαμε μείνει εδώ, θα έπρεπε να μάθουμε να ελισσώμαστε, κάνοντας παρέα με όλους και ξεχνώντας εγωισμούς και ανταγωνισμούς, όλοι μαζί, και όχι μιζεριάζοντας σε μία γωνία ο καθένας μόνος του. Θα ήταν μια περίοδος γεμάτη(μα και άδεια), για όλους.... I'll never forget those strange days. =)




The road I must travel, it's end I cannot see!!! I want to be freeeeee!!!!!!!!!!!!! =D

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Ο Rous "αφηγείται" στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τις προσωπικές, ροκ ιστορίες του!


Ο Rous, ο δημιουργός του δημοφιλούς τραγουδιού «Εξαιρέσεις» κι ένα απ'τα καινούρια αστέρια της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής, «αφηγείται» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τις προσωπικές, ροκ ιστορίες του.
Γλυκόπικρες μελωδίες εμπνευσμένες από τη καθημερινότητα και διαποτισμένες με τον ειλικρινή και τον αυθόρμητο λόγο ενός σκεπτόμενου, νέου ανθρώπου.

Ο Rous (κατά κόσμον Γιώργος Γεωργιάδης), η πρώτη «ανακάλυψη» του μουσικού portal Jumping Fish της Cosmote, εμφανίζεται ζωντανά στην Αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής, την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου, στις 9 το βράδυ για να «αφηγηθεί» τις γνήσιες, ροκ ιστορίες του. Να ερμηνεύσει τραγούδια γραμμένα και βασισμένα στην ακουστική κιθάρα, που εμπνέονται από την καθημερινότητα και αντικατοπτρίζουν προβληματισμούς για τη σύγχρονη κοινωνία, την προσωπική διαδρομή του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν αλλά και βασανιστικούς έρωτες, μέσα από γλυκόπικρες μελωδίες και ευφυείς, αιχμηρούς στίχους. Κομμάτια που ενσωματώνουν τις επιρροές του από το πάνθεον της rock (από Bob Dylan και Beatles μέχρι Radiohead και Beck) και της folk μουσικής (τον Elliott Smith, τον Tim Buckley και τον Woody Guthrie) και συνοψίζονται στην παραγωγή ενός προσωπικού είδους rock, ακατέργαστου, απέριττου και διαποτισμένου με την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό ενός σκεπτόμενου, νέου ανθρώπου.
Ο δημιουργός του «Εξαιρέσεις», τραγούδι που ξαφνικά κι απρόσμενα κατέκτησε καρδιές (ραγισμένες ή αισιόδοξες) και charts τη χρονιά που πέρασε, θα παρουσιάσει το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτο άλμπουμ του – με τίτλο το όνομά του – με ανανεωμένη ενορχηστρωτική προσέγγιση καθώς και επιλεγμένες διασκευές, παίζοντας κιθάρα κι έχοντας στο πλευρό του, τους εξαίρετους: Ολγα Γαλανάκη (πλήκτρα), Μάκη Κωνστάντη (ντραμς) και Νίκο Χανιώτη (μπάσο).
Η συναυλία ανήκει στον Κύκλο Η νέα γενιά στο προσκήνιο της Σειράς Γέφυρες που διευθύνει ο συνθέτης Δημήτρης Μαραγκόπουλος.

Οι τιμές εισιτηρίων της συναυλίας είναι : € 15,00 (Φοιτητικά) – 25(Γενική είσοδος)
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου, 21.00 Αίθουσα Banquet


 Πηγή: Τραλαλά!

Δεν το πιστεύωωωωω!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι τέλειο τραγούδι! Θυμάμαι με πόση τρέλα το άκουγα όλο το καλοκαίρι!!! Πόσο μοναδικό μου φαινόταν!!! Και τώρα, τώρα δεν δοκίμασα ποτέ να το ακούσω γιατί ποτέ δεν θεώρησα ότι η μουσική του θα μου έφτιαχνε το κέφι...Και παίζει να ίσχυε!!! Και τώρα που καταλάθος άγγιξε λίγο το αυτί μου, δεν μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλά μου....

Τι τέλεια, τι πανέμορφα, τι ΜΟΝΑΔΙΚΑ συναισθήματα έφερε ξαφνικά στην επιφάνεια αυτό το τραγούδι!!! Με το που το άκουσα, ένιωσε ευτυχισμένη!!! ΤΕΛΕΙΩΣ ΠΕΡΙΕΡΓΟ!!!!!!!!! Είναι το μόνο τραγούδι που με γέμισε ΤΟΣΟ, ΤΟΣΟ, ΤΟΣΟΟΟΟΟ πολύ εδώ και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ!!!!!!!!!!!! Ένιωσα ΓΕΜΑΤΗ χαρά, ΕΥΤΥΧΙΑ, και ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ αναμνήσεις, αισθήματα σαν να ξεπήδησαν από το καλοκαίρι και με έκαναν να χαμογελάσω την ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΙΓΜΗ!!!!!!!!!!!!!


ΕΧΩ ΞΕΤΡΕΛΑΘΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Μια παράξενη ανάρτηση...

Χρυσό χαλινάρι, μεταξωτά σκεπάσματα,
δερμάτινη σέλα, ρουμπινένια στολίδια.
Κοστούμια μαύρα, λαγοί με πετραχήλια,
φύκια με μεταξωτές κορδέλες.
Λόγια γεμάτα πομπώδεις λέξεις,
λόγιοι καμαρωτοί σαν παγώνια,
με ουρές πλούσιες μα χάρτινες
σαν του χαρταετού της Καθαρής Δευτέρας.
Υπσχέσεις πολλές, όμορφα λόγια,
στα αυτιά χαϊδέματα, δάχτυλα με ζαχαρίτσα πασπαλισμένα.
Κι όταν πέσει η μεταξωτή η μάσκα,
και το χάος επικρατήσει, η προδοσία βρωμίσει,
και η απογοήτευση κυριαρχήσει,
το ασημένιο φεγγάρι θα ανατείλει,
πορφυρή ελπίδα από το εβένινο σκοτάδι θα ανδυθεί,
και θα μετατρέψει το μεταξωτό ψέμα
στο πιο ευγενικό πράγμα του κόσμου...
Εσύ μητέρα που αμέτοχα παρακολουθείς,
πάρε με και μένα μαζί σου.
Γύρισέ με στις γωνιές του κόσμου
και άσε με να μυρίσω τα ευωδιαστά λουλούδια σου...
Μητέρα Φύση, άλλη δε γνώρισα σαν και σένα ιδανικότερη...
Γαλήνη προσφέρεις στην ψυχή μου,
και με κάνεις γαλήνια να σκεφτώ τα λάθη μου...
Κι ύστερα, επιστρέφοντας στον παράξενό μου κόσμο,
προσπαθώ τον εαυτό μου να διορθώσω,
να αλλάξω αυτό που έγινα,
να γίνω κάτι ιδανικότερο....
Κι όσο θα μεγαλώνω, ούτε στιγμή δε θα σταματώ....
Γιατί το ξέρω, πως είμαι παιδί σου..
Όπως όλοι μας....
Και πως χρέος μας, είναι κάθε μέρα να γινόμαστε όλο και πιο καλοί...
Όχι τέλειοι...απλά να αμβλύνουμε τα ελαττώματά μας...
Να τα μετριάζουμε, να τα κάνουμε να μην πληγώνουν....
Για να διορθωνόμαστε κάθε μέρα.....


Καλή σου νύχτα Άνθρωπε....=)


Παιχνίδια του μυαλού;

Πέτρινα όρια μπαίνουν στο μυαλό μου.
Φεύγουν τα γλυκά όνειρα από το πλευρό μου.
Μια λάμψη σπάει το σκοτάδι
και παντού αντηχεί μια φωνή από τον Άδη.
Γυάλινη μοιάζει η λεπίδα, γυαλίζει.
Υπερδύναμη μοιάζει το δοχείο να γεμίζει.
Ψυχής, πνεύματος, καρδιάς είναι το φως.
Από σκοτάδι έρχεται το μαχαίρι, είν' η άβυσσος;
Στα χέρια του κάποιος το κρατεί,
απάνω στο φως, με μίσος το κινει!
Ω! Ο κρυστάλλινος ο ήχος παντού αντηχεί!
Θρύψαλα σκόρπια παντού, διαλυμένη η ψυχή...
Η καρδιά εχάθη, το πνεύμα έσβησε!
Η άβυσσος τα έκανε συντρίμμια, τίποτα δεν επέζησε...
Κι εκείνος, κοίταξε την άβυσσο κι ύστερα προσπέρασε.
Διόλου δεν νοιάστηκε για τα συντρίμμια.
Απάνθρωπο βλέμμα, σαν η λεπίδα του σκότους να τον διαπέρασε.
Του κακού δεν καταλαβαίνεις τα τερτίπια.
Μα τον άνθρωπο πονάς!
Κι ύστερα...ΕΣΥ την λύτρωση ζητάς!
Παρόλο που απλά παρακολουθείς.
Και πραγματικά τα γεγονότα, δεν τα ζεις....

Ο ένοχος είναι μπροστά σου,φτάνει να κοιτάς τον καθρέφτη...

Εγώ πάλι από την άλλη,έμαθα πως η Ζωή δεν είναι και πολύ μεγάλη.Επαναπαύεσαι,αφήνει τον χρόνο σου να κυλάει,και όσο το κάνεις,στα κρυφά αυτός μαζί σου γελάει.Ώσπου ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις πως τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε να ήταν.Και αντιδράς σαν να σου πήραν το φως σου και ψάχνεις να βρεις τον κλέφτη.
Ο ένοχος είναι μπροστά σου,φτάνει να κοιτάς τον καθρέφτη...
 
 
 
Ntonini, φοβερή....μαγευτικό....



Ntonini's Blog....

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Μια ιστορία...

Mια φορά κι ένα καιρό,
υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη,
η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε
και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Οταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,
η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μιά λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Οχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Εχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονία
που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.
Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονία.
Η Λύπη ήταν πιό πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου»
είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ηταν τόσο ευτυχισμένη,
που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ.Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος
που η Αγάπη δεν γνώριζε,
αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,
που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Οταν έφτασαν στην στεριά
ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει
πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».


- Α.Ζ.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Τι κι αν νομίσεις πως θα κερδίσεις;

Δεν φεύγω. Δεν φεύγω,
μακριά δεν περπατώ.
Σα βέλος που ξέσκισε τη λευκή τη σάρκα.
Σα τα φτερά της χήνας στην ουρά του.
Σα τα στολίδια του χαρταετού που έκανες τράκα.
Σα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά του.
Ο πολεμοχαρής διπλανός σου.
Αυτός που χαιρέτησε τον κολλητό σου.
Αυτός που δεν του φαίνεται,
αυτός που τόσα παράξενα πάνω του ανακάλυψες,
αυτός που με το μυστικό χαμουρεύεται.
Τι κι αν με ταχύτητα τα λάθη σου κάλυψες;
τι κι αν την μηχανή καβάλησες
και τον δρόμο ταχύτατα τον έφαγες;
Νομίζεις πως τα πάντα εσύ τα έπαθες.
Κι αρχίζεις και κλαις.
Κι αρχίζεις και φωνάζεις, τους άλλους καυτηριάζεις, τους καις.
Καταριέσαι και δεν αποδέχεσαι.
Εγωισμός αυτό και 'συ εγωιστής λέγεσαι.
Δεν φεύγω, μακριά δεν περπατώ.
Στα πόδια μου θα σταθώ,
κι αν πέσω θα προσπαθήσω να ξανασηκωθώ.
Κι αν τα όπλα μου παραδώσω,
κι αν λιποτακτήσω, τρομάξω τόσο,
κι αν δεχθώ να λυγίσω, να σπάσω,
κι αν τα παρατήσω, και τέλος αναφωνήσω,
"ντροπή μου" θα φωνάξω και τον άσσο θα μου απονείμω.
Αυτόν που φέρει για μένα ο αδύναμος που θα χτυπήσω,
αν θρασύδειλη γίνω.
Για μας τους υπερόπτες αυτός έχει αποτύχει.
Αν όμως εμείς λαθέψουμε και αυτός κερδίσει;
Άμα τα όπλα παραδώσω,
και την τιμή, την καρδιά και την ψυχή
απαράδεκτα προδώσω,
εγώ η ίδια το μηδέν θα μου παραδώσω...
Δεν φεύγω, δεν φεύγω.
Στέκομαι εδώ, δεν υποχωρώ,
Μακριά δεν περπατώ.
Δεν φεύγω, δεν φεύγω.
Στέκομαι εδώ, δεν τα παρατώ.
Μακριά δεν περπατώ...

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Τι είναι λοιπόν τα....όνειρα;

Όνειρα. Τι είναι τα όνειρα; Τι είναι;

Μμμ....θα σας πω τι είναι για μένα. Εξαρτάται για το ποια όνειρα μιλάμε. Αυτά της καθημερινότητας; Αυτά είναι ο τρόπος μου να ξεφύγω, να χαλαρώσω, να ζήσω έναν δικό μου κόσμο...
Τα όνειρα για μια μετέπειτα πραγματικότητα; Μ! Αυτά τα όνειρα, τα κάνεις στόχους, ελπίζεις σε αυτά, ποντάρεις σε αυτά, τα ονειρεύεσαι, και τα πιστεύεις για ένα μακρινό μέλλον.

Σκέψου λίγο το εξής. Όταν ήσουν στο δημοτικό, έλεγες, "πωπω...θα πάω γυμνάσιο!!!! " και απλά δεν μπορούσες να το πιστέψεις, να το χωνέψεις!!! Και χαιρόσουνα!!! Και μέσα σε χρόνο ελάχιστο, τελείωσες το γυμνάσιο και είσαι λύκειο. Σαν από το πουθενά.

Θυμήσου. Όταν ήσουν μικρούλι, παιζάκι, και έπαιζες, και έλεγες: "Εγώ όταν μεγαλώσω, θα γίνω...αστροναύτης!" " Εγώ όταν μεγαλώσω, θα γίνω δημοσιογραφός!" "γιατί;;;" "γιατί είναι η μαμά μου!" και χαιρόσουνα. Και ξαφνικά, βρέθηκες στα πρόθυρα της τρίτης λυκείου, που πρέπει να επιλέξεις τι σκατά θα κάνεις στη ζωή σου, και να ξεχνάς τα παιδικά όνειρα, μιας και σκέφτεσαι, "θα έχει λεφτά αυτό που θα κάνω, ή θα πεινάσω; να βρω δουλειά που να μην με ζορίζει και να βρίσκεις εύκολα θέση" και ένα κάρο άλλα πράγματα, που κάνουν στην άκρη τις ανθρώπινες επιθυμίες...

Θυμήσου. Όταν ήσουν μικρούλι, και έπαιζες, και έλεγες στον/στην μεγάλο/η σου αδερφό/ή, ή στο παιδάκι που δεν πήγαινες, " εγώ όταν πάω λύκειο, θα σε κανονίσω!!!" ή άκουγες λύκειο και έλεγες: "πωπω...μεγάλος είναι αυτός....Θέλω και γωωωω!!!!". Κι ύστερα βρέθηκες και συ τελειόφητος λυκείου, και δεν μπορούσες να χωνέψεις ότι αυτά τα παιδικά λόγια, που πίστευες ότι βρίσκονταν ΠΟΛΥΥΥΥ μακριά σου, σαν σε μια άλλη πραγματικότητα, ήταν τώρα αλήθεια και τελείωναν....

Τι είναι τα όνειρα λοιπόν; Τι είναι οι επιθυμίες; Τι είναι οι αναμνήσεις για τον άνθρωπο; Παιχνίδια του μυαλού είναι; Πραγματικότητες που τις βιώνει ο καθένας διαφορετικά;

Πάντως μπορώ να σας πω με σιγουριά, πως είναι κάτι που έχει τεράστια συναισθηματική αξία για τον....κάτοχό του...=)


Πώς νιώθεις λοιπόν, όταν ένα από αυτά τα πράγματα, που έχεις βάλει στόχους, αλλά θεωρούσες, ότι θα πραγματοποιούνταν σε...μια ΆΛΛΗ πραγματικότητα ( :P), τελικά ΓΙΝΕΤΑΙ πραγματικότητα; Πώς νιώθεις;

Εγώ πάντως έχει περάσει ένας μήνας, και ακόμα όταν το σκέφτομαι, πετάω από τη χαρά μου!!! Δεν το έχω χωνέψει ακόμα, δεν το έχω ευχαριστηθεί, και κάθε φορά που το σκέφτομαι μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!


Οπότες, σας καληνυχτίζω, αφήνοντας με μπόλικα αναπάντητα ερωτήματα...=P

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Σ'αγαπώ στις γλώσσες του κόσμου!

Ελληνικά : Σ' αγαπώ
Αγγλικά: I love you
Αραβικά : أحبك
Αρμένικα : Ես սիրում եմ քեզ
Αφρικάνικα: Ek is lief vir jou
Βουλγάρικα : Обичам те
Γαλλικά : Je t'aime
Γεωργιανά : მე შენ მიყვარხარ
Δανέζικα : Jeg elsker dig
Ιαπωνικά : 私はあなたを愛して
Ιρλανδικά : Is breá liom tú
Ισλανδικά : Ég elska þig
Ισπανικά : Te quiero
Ιταλικά : Ti amo
Κινέζικα(Μανδαρίνικα) : 我爱你
Αϊτινά (?) :Mwen renmen ou
Λευκορωσικά : Я кахаю цябе
Λετονικά : Es tevi mīlu
Νορβηγικά : Jeg elsker deg
Ολλανδικά : Ik hou van je
Ουγγρικά : Szeretlek
Ουκρανικά : Я люблю тебе
Πορτογαλλικά : Eu te amo
Ρουμάνικα : Te iubesc
Σουηδικά : Jag älskar dig
Ταϊλανδέζικα : ฉันรักเธอ
Τούρκικα : Seni seviyorum
Φιλιππινέζικα : Mahal kita
Φινλαδικά : Rakastan sinua

- Ν.Μ.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Παρακαλώ, δείτε το.

Απλώς φοβερό.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα