Lazarus On Down - Τούτο το κουτάκι των αναμνήσεων

Δεν κυνηγώ κάτι. Δεν κατηγορώ κάποιον. Ξέρω ότι μόνο εγώ φταίω για ότι γίνεται. Το μόνο άτομο που μπορώ να "κατηγορήσω", είναι εγώ. Μα, ούτε κι αυτό είναι. Απλά όταν κάθομαι μπροστά σ'αυτό το καταραμένο μα και ευλογημένο μηχάνημα, εύκολα, εύκολα ταξιδεύω στον κόσμο των αναμνήσεων. Θυμάμαι φιλίες που διαλύθηκαν χωρίς λόγο, θυμήθηκα πράγματα που αν γύρναγα τον χρόνο πίσω θα τα άλλαζα, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα να ξαναζήσω, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα σ'αυτές για πάντα να ζήσω. Θυμάμαι καλοκαίρια, σαββατοκύριακα, απογεύματα, βράδια, χειμώνες, ανοιξιάτικα πρωινά, τόσες μυριάδες πράγματα που γεμίζουν την ζωή μου, που γεμίζουν το κουτάκι με τις αναμνήσεις μου. Δεν κατηγορώ κανέναν που ξαναγυρνάω σε παλιά συναισθήματα περασμένα, ξεθωριασμένα. Παρά μόνο εμένα. Το κάνω μόνη μου, επίτηδες. Ποιος ξέρει γιατί. Μα το κουτάκι αυτό, με τις αναμνήσεις, κάποτε μου θύμιζε ποια είμαι. Ποια θέλω να είμαι. Πλέον, όσο κι αν ψάχνω, εκείνον μου τον εαυτό, που τόσο καλά ήξερα, τόσο καλά γνώριζα, δεν τον βρίσκω. Βρίσκω λίγα υπολείμματά του, εδώ και 'κει σκόρπια...Νιώθω να βρίσκομαι σε ένα μυαλό που δεν ξέρω και τόσο καλά μεν, αλλά συνάμα, μοιάζει να το ξέρω καλύτερα κι από την τσέπη μου...Είναι τόσο περίεργο συναίσθημα. Συνήθιζα να στεναχωριέμαι όποτε ένιωθα να χάνω τον εαυτό μου, να κλαίω, να στεναχωριέμαι, να χάνομαι σε αναμνήσεις μόνο και μόνο για να τον ξαναβρώ, δίχως αποτέλεσμα όμως. Τώρα πια, απλά το δέχομαι, και προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε κάθε τι καινούριο που νιώθω, να το αλλάζω και να το ταιριάζω με τις καταστάσεις και τα περιβάλλοντα που ζω.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την μουσική που ακούω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για τις σκέψεις που κάνω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την διάθεση που διαλέγω. Κανέναν. Παρά μόνο τον εαυτό μου.

Άι καληνύχτες. =)