Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Κωστής Μαραβέγιας - Δίψα (Στίχοι)

Δεν είν' η Κίρκη η μάγισσα του σεξ η θεά,
η Καλυψώ, η Ναυσικά με του μπαμπά τα λεφτά.
Δεν είν' η θάλασσα, ο ήλιος, τα χαμένα νησιά.
Δεν είναι τίποτα από όλα κι είναι όλα αυτά!
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, που σε κρατάει ζωντανό.
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, για καθαρό ουρανό.
Δεν είν' οι φίλοι, ξενύχτια, τσιγάρα, ποτά.
οι μουσικές, οι μουσικές γύρω απ'την ίδια φωτιά.
Παλιά σου όνειρα, ταξίδια με καινούρια πανιά.
Δεν είναι τίποτα απ'όλα κι είναι όλα αυτά!
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, που σε κρατάει ζωντανό.
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, για καθαρό ουρανό.
Παλιές σου νίκες, και ήττες, και λάθη σωστά.
Η ξενιτιά, η ξενιτιά, του γυρισμού η χαρά.
Κι αυτός ο κάποιος που σου γνέφει απ'το λιμάνι μακριά,
δεν είναι τίποτα απ'όλα κι είναι όλα αυτά!
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, που σε κρατάει ζωντανό.
Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη η δίψα,
είναι η δίψα, για καθαρό ουρανό, για ουρανό!

Χρώματα αλλάζει,
και σαν ποτάμι μοιάζει,
σαν το νερό, σαν το νερό!
Που σκύβεις και το πίνεις,
Μα τη φωτιά δε σβήνεις,
δε σβήνεις τον καημό!

Για ουρανό, είναι η κρυφή σου η δίψα για ουρανό!



Μαραβέγιας - Δίψα

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Η ασπίδα μου: Τα γυαλιά μου.


Monitor - Άνθρωποι Μόνοι

Δεν μ’αρέσει να μην φοράω τα γυαλιά μου. Στρεβλώνεται η πραγματικότητα. Γίνεται άσχημη, θολή, αβέβαιη….Με τρομάζει…Με μπερδεύει….Με κάνει ανασφαλή…Παρολά ταύτα επιμένω κάποιες φορές, να μην φοράω τα γυαλιά. Για να εξασκούμαι…Δεν το αντέχω όμως. Με τρομάζει. Αρκετά κάποιες φορές. Με τα γυαλιά μου, νιώθω σιγουριά, βεβαιότητα, ξέρω τι γίνεται γύρω μου, το βλέπω, το αναγνωρίζω, το ταυτοποιώ. Έχω υψηλή ευκρίνεια και ξέρω τα πάντα για αυτό. Αρκετά βασικά για να μην με τρομάζει. Είναι σαν μια προστασία από τον έξω κόσμο…Τα γυαλιά μου. Που μου δείχνουν ακριβώς τι είναι το κάθε πράγμα. Που μου μεταφέρουν τις πληροφορίες που χρειάζομαι για το κάθε αντικείμενο. Για ότι κοιτάω. Χωρίς τα γυαλιά μου, είμαι ευάλωτη. Μου λείπει η ασπίδα μου. Που με καλύπτει, που με κάνει να νιώθω αυτοπεποίθηση. Χωρίς τα γυαλιά ο κόσμος αλλάζει, γίνεται διαφορετικός, αβέβαιος, άγνωστος…Τα γυαλιά είναι η ασπίδα μου, η μάσκα μου, που με κάνει να νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου και μου δίνει μία σωστή εικόνα για την πραγματικότητα Είναι άραγε σωστή όμως; Γιατί τα μάτια μου, εξαρτώνται από τα γυαλιά μου. Αν τα γυαλιά μου δίνουν μια πειραγμένη εικόνα της πραγματικότητας; Τότε κι εγώ την αντιλαμβάνομαι λάθος….Και χωρίς τα γυαλιά μου, είμαι γυμνή…Νιώθω γυμνή μπροστά στην αλήθεια, μπροστά στον άλλο..Ευάλωτη…Ευάλωτη. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο σημαντικά είναι για μένα. Το βάθος της σημαντικότητάς τους. Πάντα το συζήταγα με τον πατέρα μου, πως ενστικτωδώς στην αρχή, όταν φόραγα φακούς, δεν μπορούσα να είμαι άνετη. Όμως μετά μου πέρασε. Μα δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Γιατί τα γυαλιά ήταν η ασπίδα μου στην πραγματικότητα, και όχι η προστασία των ματιών μου. Ήταν η προστασία του μυαλού μου. Και τα αντικατέστησαν οι φακοί. Ποτέ δεν γυμνώθηκα. Απλά άλλαξα ασπίδα. Και όταν βγάζω τα γυαλιά, συνήθως πριν πέσω για ύπνο, και είμαι με κάποιον άλλο, φίλη, φίλους, σε
sleepover πχ, και πλησιάζω το πρόσωπό μου κοντά στα μάτια τους και τους κοιτάω χωρίς τα γυαλιά μου, νιώθω περίεργα...Όμορφα. Αληθινά. Ελεύθερα. Γιατί κοιτάω τους ανθρώπους ακριβώς όπως είμαι....Καθαρή. Αληθινή. Πραγματική.
    Η διαφορά αυτή δεν φαίνεται ποτέ. Στη ζωή. Στην καθημερινότητα. Έχει να κάνει στο πως λειτουργώ εγώ. Είναι σαν να παραμυθιάζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Σα να κρύβομαι από αυτόν. Και να μην το ήξερα μέχρι τώρα που το συνειδητοποίησα...Λίγα είναι τα άτομα με τα οποία έχω περάσει ώρες μαζί τους χωρίς τα γυαλιά μου. Που είμαι αληθινή μαζί τους. Αληθινή όμως για μένα. Γιατί αυτοί δεν βλέπουν τη διαφορά. Εγώ όμως τη νιώθω, την αισθάνομαι, την αντιλαμβάνομαι...Είμαι πιο χαρούμενη όταν βλέπω έναν άνθρωπο από πολύ κοντά χωρίς γυαλιά...Όταν παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του από κοντά....τότε νιώθω πως τον γνωρίζω καλύτερα...Όταν παρατηρώ τα μάτια του...Και το κάνω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τον δω καλά, επειδή δεν φοράω τα γυαλιά μου. Τότε νιώθω αληθινή στον εαυτό μου...
Καληνύχτα. Τώρα θα βγάλω τα γυαλιά μου, θα κοιτάξω την ακαταλαβίστικη οθόνη και τις γραμμές με τις λέξεις με τα ακατανόητα νοήματα, και θα ξαπλώσω να κοιμηθώ χαζεύοντας ένα δωμάτιο εντελώς διαφορετικό από αυτό που βλέπω τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Έχω έναν κόσμο δικό μου, κατά δικό μου, που κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να τον δει. Έναν κόσμο που εγώ αποκωδικοποιώ όπως εγώ θέλω. Έναν κόσμο που δεν μπορέσει κανείς να δει, να πλησιάσει, να αγγίξει, να βεβηλώσει. Έναν δικό μου κόσμο που μπορώ να καταφύγω εγώ όποτε θέλω, αρκεί να βγάλω την ασπίδα μου....Μερικές φορές όμως, όταν δεν έχω την ασπίδα μου, ο κόσμος μου με τρομάζει....Και τότε απλά ξαναφοράω τα γυαλιά μου.

Καληνύχτα.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Μια νέα σταγόνα στην δική μου θάλασσα των αναμνήσεων :)


Coldplay - Clocks...:)

Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου, που ξέρεις ότι χάραξαν την υπογραφή τους πάνω σου. Δεν έχει σημασία αν τελικά θα κρατήσεις πολλά πράγματα από αυτούς. Απλώς οι αναμνήσεις τους θα είναι πάντα κομμάτι των σκέψεών σου. Αυτοί οι άνθρωποι που θα θυμάσαι τα χαμόγελά τους μαζί με την παιδική σου ηλικία. Μαζί με πολλές αναμνήσεις, μαζί με αυτές τις σκέψεις που σε ταξιδέυουν πίσω, σε χρόνια περασμένα. Τέτοιους ανθρώπους δεν συναντάς συχνά. Δεν έχει σημασία μόνο ο άνθρωπος, έχει σημασία και πως τον συγκρατούμε εμείς στην μνήμη μας.
 Έχω κρατήσει πολλούς ανθρώπους στη μνήμη μου. Ίσως και παραπάνω από όσους κρατούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Παρόλα ταύτα, αν με ρωτήσεις, θυμάμαι τον καθένα ξεχωριστά και θα ‘θελα να τον έχω δίπλα μου σε κάθε βήμα της ζωής μου. Τελικά, κάποιοι λίγοι μένουν μαζί σου. Αυτοί οι καθηγητές, δάσκαλοι, αγαπημένοι άνθρωποι, μεταφέρουν τη ζωή τους, τις γνώσεις τους, τα πιστεύω τους, τη διάθεσή τους στην δική σου ζωή. Στην δική σου καθημερινότητα. Αυτοί οι άνθρωποι όπως και να το κάνουμε δεν σ’αφήνουν αναλοίωτο.
  Αυτή τη χρονιά προστέθηκε ένας ακόμα τέτοιος άνθρωπος στις αναμνήσεις μου. Ένας άνθρωπος που μπορεί να μην με επηρέασε όπως περίμενα, μπορεί να μην με επηρέασε όπως θα ήθελε, όμως το έκανε. Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, διαφορετικός και συχνά «διφορούμενος». Μπορεί να πέρασα ένα μικρό χρονικό διάστημα μαζί του, σε σχέση με άλλους μαθητές του, όμως ήταν αρκετό για να δεθώ μαζί του. Είναι ένας άνθρωπος που θα μου λείψει για τις ιδέες του, για την ιδιαιτερότητά του, για την....παραξενιά του, για την διαχυτικότητα και την ενεργητικότητά του. Ήταν μια τελείως διαφορετική εμπειρία, τελείως διαφορετικός άνθρωπος από αυτούς που θα συναντήσετε ποτέ, και μία συνάντηση μαζί του θα σας πείσει. Μπορεί να μην ξέρω αληθινά τι άνθρωπος είναι, μπορεί να μην τον γνώρισα καλά, να μην τον πρόλαβα, αλλά παρόλα ταύτα έγινε κομμάτι των αναμνήσεών μου και ξέρω ότι θα μου λείψει στα σίγουρα. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ας είναι πάντα καλά κι ευτυχισμένος. Όπου κι αν είναι!

Although, you never know, life might make us to meet again one day!


Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Be the change you want to see in the world.

Είναι η 3η φορά μέσα σε ένα μήνα που ανοίγω τον blogger να γράψω κάτι και απλά κάθομαι και κοιτάω το λευκό κουτί...Το τελευταίο διάστημα ενώ νιώθω καμιά φορά πράγματα να με πνίγουν, τελικά όταν πάω να τα εκφράσω, είτε με παράπονο σε φίλους, είτε γράφοντας κάτι, είτε ζωγραφίζοντας, δεν βγαίνει τίποτα. Απλά κοιτάω μια άδεια κόλλα χαρτί, μία άδεια επιφάνεια, ή τον απέναντι τοίχο μην έχοντας τι να πω. Την στιγμή που πάω να τα εκφράσω εξαφανίζονται. Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό.
Γενικώς περνάω μια καλή φάση στη ζωή μου. Έχω άγχη, ξεσπάσματα, νεύρα(κυρίως και όπως πάντα) και στεναχώριες. Το τελευταίο βέβαια είναι σχεδόν ανύπαρκτο, το πρώτο έντονο γενικά και όσο για τα δύο ενδιάμεσα...Δεν είναι όμως νεύρα και πίκρα σε φίλους, πρόσωπα, καλούς μου ανθρώπους κλπ. Είναι σε καταστάσεις. Και είναι τα νεύρα που εκνευρίζεσαι για κάτι και απλά επιχειρηματολογείς με ένταση. Ω ναι. Κατάφερα κάτι τέτοιο. Να κρατάω την ψυχραιμία μου, να περιμένω, να ξεσπάω όταν πρέπει απλά λέγοντας πολλά πράγματα. Χωρίς να ωρύομαι όπως παλιότερα. Χωρίς να επιπλήττω τους ανθρώπους.

Ξέρετε, όταν δουλεύετε για κάτι, όταν το παλεύετε, το κυνηγάτε, όσο καιρό κι αν πάρει, θα το πετύχετε...Αρκεί να το κυνηγήσετε...Έχω ζωντανό παράδειγμα πια, δεν μιλάω...εκ πείρας.
Όλα είναι στο μυαλό. Σκέψεις. Λέξεις. Πράξεις. Όλα εξαρτώνται από 'σας.

Και 3 φοβερά πράγματα: :)

1.  Never, ever give up. An amazing story.

2.


3.









Καλό σας βράδυ (and like always, I'm closing my post with a song...:) Enjoy! )

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Μια καλοκαιρινή μέρα στη μέση του φθινοπώρου!

Πανέμορφη μέρα! Τόσο καλοκαιρινή! Τόσο γλυκιά! Τι κρίμα να λείπουν οι φίλοι τριήμερο, ή να διαβάζουν. Μα μπορείς να διαβάσεις με τέτοιο καιρό; Μπορείς να κλείσεις την πόρτα, να σκύψεις το κεφάλι και να κάτσεις να μάθεις το όμνυμι; Ή να κάνεις την υπόλοιπη έκθεση των αγγλικών; Όχι δεν μπορείς. Εγώ τουλάχιστον όχι. Δεν μπορώ να αφήσω μια τέτοια μέρα, που μου ανεβάζει την διάθεση ό,τι κι αν έχω, να πάει χαμένη. Όσο τέζα κι αν είμαι, κάτι τέτοιες απίθανες μέρες, αξίζει να παραμερίσεις τις σκέψεις σου, τα προβλήματά σου, τα κολλήματά σου και τις στεναχώριες σου και να περπατήσεις με ένα φιλαράκι απολαμβάνοντας το βραδάκι που πέφτει. :)

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Περπατώντας στον κήπο του Internet...



So?
Για άλλη μία φορά, σχεδόν ασυναίσθητα, άνοιξα το Word. Θέλω να γράψω. Προφανώς, για να άνοιξα αυθόρμητα αυτό το πρόγραμμα. Τι να πω; Μια βδομάδα κλεισμένη μες στο σπίτι, άρρωστη. Και συνεχίζεται το σκορ. Μ’αρέσει, δε μ’αρέσει, πότε έτσι, πότε αλλιώς. Το σίγουρο είναι ότι πλέον έχω συνέλθει. Ντάξει, πάλι δεν μπορώ να εστιάσω, να συγκεντρωθώ εύκολα κάπου, να κουράζονται τα μάτια μου, αλλά τώρα μπορώ να κάνω κάτι για περισσότερη ώρα. Ενώ παλιότερα, δεν μπορούσα ούτε λογοτεχνικό βιβλίο να διαβάσω. Το πάθος μου. Ω ναι! Καταπώς φαίνεται, έχω συνέλθει. Ούτε μουσική δεν μπορούσα να ακούσω. Αλλά τώρα μπορώ. Είναι καλύτερα. Αρρωστόπληκτοι εδώ. Η μισή γειτονιά για την ακρίβεια. Τι να κάνεις; Με τόσα σκαμπανεβάσματα ο καιρός. Και οι τελευταίες αρρώστιες είναι βαριές...Τους γκρεμίζουν όλους από τα πόδια τους. Στο κρεβάτι, να κοιμάσαι με τις ώρες, να μην μπορείς να ανασάνεις, με μπουκωμένη μύτη, μπουκωμένα πνευμόνια, και πρησμένο λαιμό...Αντιβιώσεις, aerolin, χάπια, φάρμακα, σκόνες, χημικά....Να μην μπορείς να περπατήσεις, να μην μπορείς να μιλήσεις, και να μην βγαίνεις από το σπίτι με το φόβο της επιπλοκής...

Ωωω....μα τι μου θυμίζει αυτή η μουσική;...Κάποια ταινία...
Στην αρχή, αχνοφαίνεται στο μυαλό μου η Πριγκίπισσα Mononoke. Αλλά δεν είναι από εκεί. Ύστερα, μου έρχονται δύο τρεις ξένες, μα τίποτα πιο σίγουρο...
Είναι μελωδία που μου θυμίζει λίγο την παιδική μου ηλικία. Από αυτές που ακούνε με τις ώρες οι γονείς. Μελωδίες που χαϊδεύουν τα αυτιά. Τέτοιες, και άλλες πολλές άκουγαν οι δικοί μου. Στα ηχεία. Του σαλονιού. Με CD. Ακούγαμε όλοι. Παλιότερα....Τώρα, όλοι, εγκλωβισμένοι σ’αυτόν τον υπολογιστή...Σ’αυτό το Facebook...Σ’αυτό το Internet…Και ΄γω, να χτυπιέμαι και να λέω, τέλος ο υπολογιστής, μαζέψου, άσ’το να πάει στο διάολο...πρέπει να συγκεντρωθείς...Αλλά....μια κουβέντα είναι....πώς να ξεκόψεις από μία τέτοια εξάρτηση; Που έχει εισβάλει με κάθε, κάθε τρόπο στις ζωές μας, με τρόπους που δεν φανταζόμασταν ούτε οι ίδιοι. Και τώρα το καταλαβαίνουμε. Δεν λέω, τον έχω μειώσει τον υπολογιστή. Αλλά όχι όσο θα ‘θελα. Όχι....Και δυσκολεύομαι τόσο να το κάνω. Μέσα σ’αυτό το κουτί, γίνονται όλα. Οι τσακωμοί, οι γνωριμίες, οι ενημερώσεις, τα σπουδαία γεγονότα, όλα...Αν δεν έχεις facebook, είσαι εκτός από πολλά πράγματα. Χάνεις πολλά πράγματα. Μένεις απ’έξω...Πρέπει λοιπόν, να περιορίσω πάρα πολύ το facebook μου, να μειώσω πολύ την κακή μου συνήθεια, και να καταφέρω να το κρατήσω μόνο για ενημέρωση...Μα, κάθε φορά που πάω κάτι να διαγράψω, με πιάνει ένα παράπονο: Πού θα μπορώ εγώ τώρα να δείχνω τις όμορφες φωτογραφίες που βγάζω; Πώς θα μπορώ να δείχνω στους φίλους μου που δεν βλέπω συχνά πόσο καλά περνάω; Πώς θα τους δείχνω τι νοσταλγώ και τι αισθάνομαι; Και σταματάω το ποντίκι...Και αλλάζω...καρτέλα στον....φυλλομετρητή μου...

Πόσο τυποποιεί τα συναισθήματα, τους ανθρώπους, τις καταστάσεις...Πόσο απομονώνει τους ανθρώπους...Σκεφτείτε, πόσα άτομα θα θέλατε να δείτε, πόσες ώρες της ζωής σας θα θέλατε να γεμίσετε, αν δεν είχατε τον υπολογιστή να σας τις τρώει. Αναλογιστείτε  πόσες ώρες κάθεστε στον υπολογιστή κάνοντας κάτι «χρήσιμο»....Και τι θα κάνατε αν δεν τον είχατε. Πόσους άρρωστους φίλους σας θα πηγαίνατε να δείτε..Πόσες βόλτες θα κάνατε, πόσο χρόνο παραπάνω θα αφιερώνατε σε σας, ή στους δικούς σας. Στο χόμπυ σας, ή σ’αυτό που αγαπάτε. Αυτά θα ‘θελα να κάνω. Αλλά ο υπολογιστής με ακρωτηριάζει. Με καθηλώνει, με τον τεράστιο κήπο του και την μεγαλειώδη ποικιλία του σε φρούτα. Και με ναρκώνει τόσο, που ενώ καταλαβαίνω το δηλητήριο που κρύβεται στα φύλλα των δέντρων του, δεν βρίσκω τη δύναμη να τα κόψω από τη ρίζα...Όχι...Δεν βρίσκω τη δύναμη να σπάσω την αλυσίδα της πόρτας και να περπατήσω μακριά από τον κήπο, στο μονοπάτι της ζωής....Που όλοι έχουμε αφήσει και περιπλανούμαστε απομονωμένοι από όλους τους άλλους, σ’αυτόν τον τεράστιο κήπο. Κι αφήνουμε το τραίνο των στιγμών να περνάει κάθε φορά, χωρίς επιβάτες. Να έρχεται, και να φεύγει από τον σταθμό κατά μήκος του μονοπατιού της ζωής. Έχει βγάλει χόρτα το μονοπάτι, τόσο που έχει παραμεληθεί από την σύγχρονη κοινωνία...Τόσο πολύ...

Είμαστε μια κοινωνία με ελευθερία στις γυναίκες, στη σκέψη, στην άποψη...Ακόμα...Με τόσες ελευθερίες, απύθμενο πολιτισμό, και τ’αφήνουμε να χορταριάζει για να χανόμαστε στον κήπο του Internet…Και τώρα, σιγά σιγά...χάνουμε αυτές τις ευκαιρίες. Τώρα μας τις παίρνουν, και ‘μεις δεν προλάβαμε καν να τις γνωρίσουμε...όχι και να τις χαρούμε.

Πείνασα..Καλό σας βράδυ, κηποπεριπλανώμενοι.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Εκτιμάς κάτι καλύτερα όταν έχεις γνωρίσει και το αντίθετό του.

Όταν αποφασίζεις να βάλεις στόχους στη ζωή σου, όταν πραγματικά το αποφασίζεις, το καταλαβαίνεις. Όταν παίρνεις μία απόφαση, και θες να αλλάξεις κάτι πάνω σου, το προσπαθείς, το προσπαθείς, το προσπαθείς, αμετανόητος. Αν θες να πετύχεις κάτι, αλλάζοντας πλευρά του εαυτού σου, πρέπει να κάνεις θυσίες. Όλα στη ζωή έχουν ένα κόστος. Αλλά τα καλύτερα, έρχονται τζάμπα. Αυτό που πρέπει όλοι να προσέχουμε, είναι να είμαστε σίγουροι για τις προτεραιότητες που βάζουμε, και να έχουμε σκεφτεί καλά τις θυσίες που θα χρειαστούν. Μερικά πράγματα στη ζωή μας, έρχονται, φεύγουν, και ξανάρχονται. Κάποια άλλα όμως. Ας είμαστε και λίγο προσεκτικοί. Και να φροντίζουμε να ξέρουμε καλά τον εαυτό μας. Χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι θα κλεινόμαστε σ'αυτόν. Ο 21ος αιώνας μας έχει κάνει πραγματικά ακοινώνητους...Και δυστυχισμένος. Κάνε ΕΣΥ την αλλαγή χαμογελόντας στην καθημερινότητά σου χωρίς να σου έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο....:)


Δεν νιώθω τα δάχτυλά μου. Και των ποδιών, και των χεριών. Κωλοκαλοριφέρ που χάλασες.

Όπου κι αν πας, χαμογέλα.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα