Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Κριτικές βιβλίων -Μέρος 2ο- Αγγελική Βαρελά-Αρχίζει το ματς

Μέσα από την ιστορία του Φώτη, την ζωή ενός παιδιού που παρακολουθούμε, και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, διαγράφεται έντονα και με πικρό χιούμορ η εικόνα που παρουσιάζει στις μέρες μας το αθλητικό ιδανικό (αν φυσικά μπορεί να ειπωθεί "ιδανικό", έτσι όπως εμφανίζεται πολλές φορές σήμερα). Η ιστορία του Φώτη, περνάει μέσα από εφτά Ολυμπιάδες. Ταυτόχρονα με τη ζωή του, μαθαίνουμε ρεκόρ των Ολυμπιάδων και ακούμε γνώμες μέσα από τους ήρωες του βιβλίου. Ειδικά οι φίλοι του αθλήματος αξίζει να το διαβάσετε.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Και κλείσαμε!!!

Ω ναι! ω ναι!!! Και κλείσαμε!!! Άλλο ένα σχολείο μπήκε στη λίστα!! Το δικό μας!! Γουχου! Ύστερα από ένα μήνα παιδέματος, τα καταφέραμε!!!!!!! Γέα!!! Τους πρήζαμε! Τους ταράξαμε! Λείπανε 10 παιδιά από τις μισές τάξεις(πραγματικά άρρωστα)!!! Έγινε ένα μπέρδεμα και ενώ νομίζαμε ότι κλείσαμε, μας πήγανε στο σχολείο!!! Και τελικά τώρα, επιτέλους, κλείσαμε και επισήμως!!! Γιουχου!!! Και ξαναανοίγουμε Πέμπτη 17(Παρασκευή παίρνουμε ελέγχους)!!! Και ξανακλείνουμε 23(εκτός και αν κλείσουμε 18)!!!! Απλά δεν υπάρχει!!

Πολύ περίεργη η φετινή χρονιά. Τόσα πράγματα, χαρακτήρες, καθημερινά πράγματα, αλλάζουν, αποκτούν άλλη μορφή, είτε θετικη είτε αρνητική. Όμως αλλάζουν. Ελάχιστα έχουν μείνει ίδια. Πολύ περίεργο. Περίεργη η φετινή(σχολική) χρονιά......

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Βαριέμαι....ξεβαριέμαι....ξαναβαριέμαι....

Βαριέμαι....Ω ναι....βαριέμαι....
Προσπαθώ να ξεβαρεθώ...αλλά δε βγαίνει...συνεχίζω να βαριέμαι....
μόνιμα σχεδόν.....ώχου βαρεμάρα....

άντε ας ξεβαρεθώ λίγο....για να ξαναβαρεθώ πάλι...


Με αυτό ξεβαριέμαι....


Έκανα κατάχρηση της λέξης "βαριέμαι" ε;
Αφού βαριέμαι; Εγώ φταίω;
xD


Γιατί να βαριέται ο κόσμος; Σε τι χρησιμεύει η βαρεμάρα; Γεμίζει τις άδειες μας ώρες; Ή τις αδειάζει; Βαριόμαστε όταν δεν έχουμε κάτι να κάνουμε. Ή αυτό που κάνουμε το βαριόμαστε. Λάθος. Όταν δεν μας ενδιαφέρει. Και γιατί δεν μας ενδιαφέρει; Γιατί είναι βαρετό. Ώχου. Πάλι στη λέξη "βαριέμαι" κατέληξα. Τελικά αυτή είναι η αρχή και το τέλος. Βαριέμαι.

Λοιπόν.

Βαριέμαι....ξεβαρέθηκα....μα ξαναβαρέθηκα....

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 2008

Σε σαράντα πέντε(45) λεπτά είναι έξι(6) Δεκεμβρίου. 6 Δεκεμβρίου. Πέρασε ένας χρόνος. Και ούτε που το καταλάβαμε. 6 Δεκεμβρίου 2008. Άκαρδος μπάτσος σκότωσε έναν έφηβο 16 χρονών(δεν έχει σημασία η ηλικία. Ήταν μόνο ένα παιδί). Ακούστηκαν πολλά. Πώς το παιδί και η παρέα του ήταν μεθυσμένοι και βρίζαν άσχημα τους μπάτσους. Ότι πέταξαν μπουκάλια. Ότι βριστίκαν άσχημα. Άλλοι λένε ότι οι μπάτσοι έβριζαν και έκαναν χειρονομίες. Άλλοι είπαν πώς τα παιδιά ήταν αναρχικοί από τους χειρότερους. Πολλά ακούστηκαν όμως κυριάρχησε η γνώμη πώς ήταν ένα παιδί που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μπορεί να παραφέρθηκε, όμως ήταν παιδί. Και ποια η τιμωρία του που παρασύρθηκε; Να πεθάνει πριν καλά καλά προλάβει να ενηλικιωθεί. Πριν καν φτάσει να αγγίξει, και το τονίζω να ΑΓΓΙΞΕΙ έστω, τα όνειρά του. Πριν προλάβει να μπει στη διαδικασία να αποφασίσει τι θα κυνηγήσει. Ναι, δε διαφώνω. Δεν είναι όλοι οι μπάτσοι σαν κι αυτόν. Όμως η πλειοψηφία είναι. Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται αν οι εκπαιδευόμενοι αστυνομικοί πληρούν τις αξίες που πρέπει να έχουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν έχουν μάθει να σέβονται κάποια πράγματα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ηθική τους. Και όσοι ενδιαφέρονται, δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν κάτι. Γιατί είναι λίγοι. Έτσι, αυτοί που όλοι νομίζουμε ότι μας φυλάνε, αυτοί μας κυνηγάνε. Έχουμε καταντήσει να τους φοβόμαστε. Δεν είναι όλοι έτσι. Όχι. Όμως η πλειοψηφία είναι συντριπτική. Δεν είναι δυνατόν να φοβόμαστε το σώμα που δημιουργήθηκε για να μας προστατεύει. Δεν είναι δυνατόν η μάνα μου να φοβάται στο σύντομο μέλλον, να με αφήσει να περάσω από τα Εξάρχεια, μήπως και με πάρει η σφαίρα του αστυνομίκου που οφείλει να με προστατέψει. Όχι.

Η περασμένη χρονιά πέρασε γεμάτη καταλήψεις. Μέχρι και στην ευρωπαϊκή τηλεόραση βγάλανε τα ρεζίλια μας. Μέχρι και ευρωπαίοι φοιτητές κάνανε καταλήψεις. Μια κυβέρνηση έπεσε από το περσινό περιστατικό. Φέτος, φοβούνται τις καταλήψεις. Τις διαδηλώσεις. Τις φοβούνται. Αλλά το μόνο που κάνουν για αυτές, είναι να προσπαθούν να τις αποφύγουν. Συζητάγαν να κλείσουν τα σχολεία τώρα, τάχα μου για την γρίπη. Δεν το κάνανε. Προσπαθούν να τις αποφύγουν. Όχι να τις εξαλείψουν. Ανανέωσε ρε Γιώργο το αστυνομικό σύστημα. Φτιάξε ότι φταίει για τα περσινά. Αλλά όχι. Πρέπει να αποφύγεις. Όχι να επιδιορθώσεις. Ποτέ. Έτσι λοιπόν, θα περάσουμε ένα διάστημα με καταλήψεις, διαδηλώσεις, εξάρσεις αναρχικών, όμως πάλι δε θα γίνει τίποτα. Απλά τα ματ θα αυξηθούν στα Εξάρχεια και οι εκπαιδευτικοί θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Μέχρι να περάσει η "κρίση" των ημερών και να θυμηθεί ο κόσμος ότι έχουμε Χριστούγεννα. Σκέφτηκες Γιωργάκη, και οι πολιτικοί γύρω σου, ότι αυτό το παιδί θα μπορούσε να είναι δικό σας; Αλλά όχι. Τα δικά σας δε γυρνάνε σε τέτοιες βρωμογειτονιές. Έχω και χειρότερο. Αλλά καλύτερα να το κρατήσω για τον εαυτό μου.

Πάντως, συνεχίζω να ελπίζω, ότι η θυσία του παιδιού δεν πήγε χαμένη. Κάποιοι ξύπνησαν, και εντάσσονται και αυτοί στον αριθμό των ανθρώπων που στο τέλος, θα αναστρέψουν ότι άσχημο έχουμε στην κοινωνία μας. Ελπίζω. Ούτως ή άλλως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.....

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Μας ταράξανε πια!

Ωχου...Αμάν πια!!!! Τι ' ν ' τούτο; Μας έχουνε ταράξει στα διαγωνίσματα!!! Μ'όλη την έννοια της λέξεως!!!

Κλείσαμε για μια βδομάδα, λογικό καθώς λείπανε δέκα παιδιά από την τάξη. Έτσι πήγαν κάποια διαγωνίσματα πίσω. Για την ακρίβεια δύο. ΔΥΟ. Και τώρα, με το που επιστρέψαμε, μας φορτώσαν όλα τα διαγωνίσματα, ακόμα και αυτά που δεν μετακινηθήκαν, για να προλάβουν τάχα μου το τρίμηνο. Αφού ρε φίλε, το διαγώνισμά σου ήταν ούτως ή άλλως μετά το τέλος του τριμήνου, εγώ τι σου φταίω και με πιέζεις; Και μετά σου λένε ότι οι καθηγητές προσπαθούν να βοηθήσουν. Ωραία βοήθεια. Πέμπτη μας ανακοινώνει η δεύτερη φυσικός(που δε μας κάνει Φυσική, μας κάνει Χημεία, Βιολογία) ότι Παρασκευή(την επόμενη μέρα) γράφουμε Φυσική(που κάνουμε με άλλο καθηγητή), ύλη πάνω από 15 σελίδες, χωρίς να έχει υπάρξει ΚΑΝΕΝΑ υπονοούμενο νωρίτερα. Με τον καθηγητή αυτό, τον Νοέμβριο γινόταν ο εξής διάλογος:
-Κύριε πότε θα γράψουμε;
-Τον άλλο μήνα.
-Μα θα έχει τελειώσει το τρίμηνο.
-Είπα τον άλλο μήνα.

Και δε μας είχε πει ποτέ ούτε ημερομηνιά ούτε ύλη. Αποτέλεσμα. Να γράφουμε Φυσική πάνω από 15 σελίδες, να έχουμε να τα διαβάσουμε από τη μία μέρα στην άλλη(ουτε καν προετοιμασμένη όπως τα δύο διαγωνίσματα που μετακινηθήκαν) και να ξέρουμε ότι θα βάλει δύσκολα(και τελικά αυτό αποδείχτηκε με το διαγώνισμα).

Όταν ο κάθε καθηγητής κουβαλάει την τρέλα του, και δεν ακολουθεί τις εγκυκλίους εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να σκάμε και να κολυμπάμε. Ώχου πια. Άντε γ@μηθείτε. Πάτωσα στη φυσική και σκασίλα μου μεγάλη. Εγώ τα ξέρω. Αν αυτός βάζει περιέργες ασκήσεις πρόβλημά του. Πληροφορική 13 γιατί δεν έγραψα τα αυτονόητα. Μία εντολή στο πρόγραμμα αποτελείται από λεξιλόγιο. Όχι από αριθμούς θα αποτελούνταν. Χέστε με. Γαλλικά ο Θεός βοηθός. Μαθηματικά γράψαν τα αστέρια 14. Έρχεται η θύελλα. Φέτος που αποφάσισα να στρωθώ στο διάβασμα, φέτος θα πατώσω. Ώχου πια.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

23 μέρες λοιπόν.....

Σε 23 μέρες....σε 23....Μόνο; τόσο πολύ; μήπως και είναι καλά;

Δεν ξέρω τι να αποφασίσω.....μμ...μάλλον ανυπομονώ. Πάντως δεν έχω ξεκινήσει ακόμα τα χριστουγεννιάτικα. Καλά άκουσα δυο φορές το Last Christmas το πρωί. Αλλά δεν έχω αρχίσει να ακούω από τώρα πάντως. Προς το παρών ακούω αυτό.

Linkin Park-My December


This is my December....This is my time of the year....

Αφού είναι τι να κάνω;

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Κριτικές βιβλίων -Μέρος 1ο-

α)Πηνελόπη Δέλτα-Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου

Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν μια ελληνίδα συγγραφέας, που έγραφε εκπληκτικά και μάγευε αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι συγγραφέας του δημοφιλούς βιβλίου "Ο μάγκας".
Άλλα βιβλία που έχει γράψει η ίδια είναι:
Για την πατρίδα,Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, Στα μυστικά του βάλτου, Τρελαντώνης κ.α.

Στο συγκεκριμένο "βιβλιοκείμενο", θα μιλήσω για το βιβλίο "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου". Για μένα προσωπικά είναι ένα εκπληκτικό έπος, που με καθήλωσε κυριολεκτικά στην καρέκλα μου. Για όποιον αγαπάει τις ιστορίες που εξυμνούν κατορθώματα, είναι ένα ιδανικό βιβλίο. Επίσης ο σκελετός του είναι ιστορικά σωστός και μπορώ να πω ότι είναι και πολύ γερός. Σε κάποια σημεία, είναι βίαιο, όχι όμως σε σημείο που δεν αντέχεται. Οι περιγραφές της Πηνελόπης Δέλτα είναι πολύ πετυχημένες για αυτό και καθηλώνεσαι. Διηγείται τις ιστορίες δύο νέων, που υπήρξαν σαν αδέρφια από πολύ μικρά. Αυτοί οι νέοι, τάζονται στον αυτοκράτορα, μετά από την άγρια σφαγή των γονιών τους και των φίλων τους μπροστά στα μάτια τους από Βούλγαρους. Η ζωή τους γίνεται μία περιπέτεια, και αυτή παρακολουθούμε, ακολουθώντας ταυτόχρονα και όλη την ιστορία που αφορά τον Βουλγαροκτόνο όταν αντιμέτωπιζε τους Βούλγαρους. Ταυτόχρονα ξετυλίγεται και μια ιστορία αγάπης, η οποία αφορά και τους δύο φίλους. Μία αγάπη που θα τους αναγκάσει να χωριστούν.
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε. Σας το προτείνω χωρίς ενδοιασμούς.

β)Φίλιπ Μπαρμπώ-Ο τυφλοπόντικας

Όχι δεν μιλάει για έναν τυφλοπόντικα. Είναι μεταφορά.
Σε ένα ιδιωτικό σχολείο, κάπου στη Γαλλία, η τάξη των "κούτσουρων" όπως παρουσιάζει ο ίδιος ο αφηγητής(που είναι ένας από τους μαθητές). Παιδιά που δε συμπαθούν το σχολείο και κάνουν τη ζωή μαρτύριο κάθε καθηγητή. Ποτέ δεν έκλεισε καθηγητής χρόνο μαζί τους. Μέχρι που μια μέρα, έρχεται ένας καινούριος καθηγητής, κοντούλης με γυαλάκια, που μοιάζει με τυφλοπόντικα. Είναι περίεργος. Σα να τους τραβάει να διαβάσουν. Κάνει το μάθημα ευχάριστο και κάνει την ζωή των παιδιών ονειρεμένη. Συμμετέχει μαζί τους και είναι ο δάσκαλος καθοδηγητής. Τα παιδιά δένονται μαζί του και σύντομα τον λατρεύουν. Πλέον δεν είναι για αυτούς ο "μπαμπούλας" της τάξης αλλά ένας φίλος. Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, που αξίζει να διαβάσετε. Εγώ το αγάπησα. Ο δάσκαλος αυτός μου θύμιζε αυτόν που είχα στο δημοτικό. Που σε έκανε να αγαπάς το μάθημα. Μικρό βιβλιαράκι, εύκολο στο διάβασμα. Ακόμα και αν δεν είστε βιβλιοφάγοι θα το φχαριστηθείτε.

γ)Λίνα Καπετανάκη-Όχι κάνετε λάθος

Ένα χιουμοριστικό βιβλίο που διηγείται ένα μωρό. Η ζωή του, όπως τη βλέπει, με έναν τρόπο αθώο και αστείο. Εντυπώσεις, συναισθήματα, απορίες για τον ανθρώπινο κόσμο, πράγματα που ίσως όλοι μας θα έπρεπε να συλλογιστούμε. Η ζωή του μωρού μέχρι το γυμνάσιο, το ακολουθούμε και γελάμε με τα παθήματά αλλά και τον τρόπο του να καταλαβαίνει τα πράγματα. Προσωπικά, με έκανε να γελάσω απίστευτα, και να σκεφτώ πώς και εγώ, έτσι τα έβλεπα, και μερικές φορές, ακόμα, τα βλέπω έτσι αθώα. Όλοι μας έτσι τα βλέπουμε κάποιες φορές. Όταν δεν τα καταλαβαίνουμε, όταν δε μας τα εξηγούν. Αξίζει να το διαβάσετε. Θα σας φτιάξει το κέφι. Μικρό βιβλίο, εύκολο στην ανάγνωση, κυλάει γρήγορα και κυρίως, κεφάτο.

δ)Μαριλένα Κουτσούκου-Σ'αγαπώ με e-mail

Ένα κορίτσι, νέο, φρέσκο, με όνειρα, που όμως την καθηλώνει το αναπηρικό καροτσάκι. Μια αδερφή που προσπαθεί να αγνοήσει το πρόβλημα της αδερφής της και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της. Μια μέρα συναντάει ένα παιδί, μαζί με τους φίλους της, που είναι ο τύπος που ψάχνει. Αυτό το παιδί την φλερτάρει όμως ταυτόχρονα σκέφτεται και την κοπέλα που έχει γνωρίσει από το ίντερνετ. Η Νεφέλη(η κοπέλα που βρίσκεται στο καροτσάκι), έχει εκτιμήσει έναν ιντερνετικό της φίλο, και περιμένει κάθε φορά με ανυπομονησία κάθε του mail. Η συνέχεια στο βιβλίο. Και μπορώ να πω ότι είναι και πολύ όμορφη. Ένα βιβλίο, που εκφράζει την εφηβική φύση με έναν μοντέρνο τρόπο(βέβαια δεν είναι και τόσο μοντέρνος τώρα πια). Μου άρεσε και πιστεύω πώς θα αρέσει και σε σας επίσης.

ε)Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ- Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός πρίγκιπας. Ένα βιβλίο, πολυακουσμένο και πολυδιαβασμένο. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει για αυτό. Για μένα, είναι ένα βιβλίο μοναδικό, που με άγγιξε πραγματικά. Ένα βιβλίο, γεμάτο κρυμμένα νοήματα, που ο καθένας μας τα ερμηνεύει διαφορετικά. Και στο τέλος καταλήγουμε όλοι στο ίδιο. Ένα βιβλίο, που μοιάζει με παραμυθάκι, και ακόμα και αν κάποιος δεν καταλάβει τα νοήματα, τουλάχιστον θα έχει διαβάσει κάτι τρυφερό και όμορφο. Αναζητήστε τα νοήματα στις σελίδες και στις αράδες του βιβλίου. Προσπαθήστε να το κατανοήσετε. Το διάβασα στα 12 μου, και το κατάλαβα με έναν δικό μου τρόπο. Από τότε το διαβάζω ξανά και ξανά, και κάθε φορά συναντάω και κάτι καινούριο. Κάτι που το ερμηνεύω διαφορετικά. Όμως ποτέ δεν παύει να με αγγίζει αυτό το βιβλίο, και να με κάνει να θέλω να συναντήσω τον Μικρό Πρίγκιπα. Νομίζω ότι πραγματικά αξίζει. Πραγματικά. Μικρό, ευανάγνωστο και κυλάει γρήγορα. Μοιάζει με παραμυθάκι, κατάλληλο και για μικρότερα παιδιά. Μα και για μεγάλους.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

About Green Day

Μεταφέρθηκε στο blog "News House".
Παρακαλώ κάντε κλικ εδώ για να δείτε την ανάρτηση.

Ευχαριστώ.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Linkin Park news

Μεταφέρθηκε στο blog "News House".
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε την ανάρτηση.

Ευχαριστώ.

Νέα στον κόσμο της τεχνολογίας(Υπότιτλοι στο Youtube)

Μεταφέρθηκε στο blog "News House".
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε την ανάρτηση.

Ευχαριστώ.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009


Το κάστρο του Καψογένη

Αυτή η ιστορία συνέβη πριν από πολύ-πολύ καιρό, εκεί που σήμερα ορθώνεται ο πύργος, πάνω στους βράχους μια στενής λωρίδας γης που χώνεται βαθιά στη θάλασσα, ανάμεσα στον κόλπο του Πορ-Μερ και το ακρωτήριο του Γκρουέν. Αυτή η λωρίδα προστατεύει τον κόλπο από τις θύελλες και φράζει τον δρόμο στο τρομερό ρεύμα που δημιουργείται απ'το κανάλι του Βιέιγ-Ριβιέρ, ανάμεσα στο ακρωτήρι του Γκρουέν και το νησί Λαντ που βρίσκεται πολύ κοντά στην ακτή.
Σ'εκείνο το μέρος, βρισκόταν κάποτε μια φτωχική καλύβα. Ήταν το σπίτι ενός μοναχικού ανθρώπου που ζούσε με ό,τι ψάρευε στις γύρω παραλίες, όπου τα νερά ήταν συνήθως ήσυχα. Καμιά φορά, έβγαινε στ'ανοιχτά με μια μικροσκοπική βαρκούλα και τότε η ψαριά του ήταν πιο πλούσια. Κανείς δεν ήξερε το όνομα αυτού του ανθρώπου που έμοιαζε να βρίσκεται εκεί από πάντα. Από πού είχε έρθει; Κανείς δεν το έμαθε ποτέ. Επειδή είχε μια τεράστια άσπρη γενειάδα, τον είχαν ονομάσει Ασπρογένη.
Ο Ασπρογένης ήταν ένα πλάσμα παράξενο, απόκοσμο και λίγο τρομαχτικό. Μερικοί έλεγαν πως ήταν μάγος.
Όταν είχε μπουνάτσα, τύχαινε να τον ακούν να μιλά στη θάλασσα, σα να μιλούσε σε κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, με μια φωνή ήρεμη και γλυκιά. Τότε, μπορούσαν εύκολα να τον πλησιάσουν, γιατί εκείνες τις στιγμές δεν έβλεπε τίποτα γύρω του. Φαινόταν να τον απορροφά η συζήτησή του με τη θάλασσα. Της μιλούσε σε μια περίεργη γλώσσα. Οι ναυτικοί του Κανκάλ, που 'χαν γυρίσει όλο τον κόσμο με τα καράβια του Σαιν-Μαλό, δεν την είχαν ξανακούσει πουθενά.
Όλοι πίστευαν ότι ο Ασπρογένης είχε κάποια μαγική δύναμη πάνω στη θάλασσα. Γιατί, αν της μιλούσε τρυφερά όταν ήταν ήσυχη, αντίθετα μόλις φουρτούνιαζε, κατέβαινε ως τον τελευταίο βράχο του Γκρουέν, ό,τι ώρα και να 'ταν, μέρα ή νύχτα κι άρχιζε ουρλιάζοντας να την καταριέται. Το θέαμα ήταν φανταστικό. Σε κάθε αστραπή φαινόταν η φιγούρα του γέρου δίπλα στην άγρια θάλασσα, να σηκώνει ψηλά τα χέρια και να πηδά σα να πατούσε πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Το νησί Λαντ, μια μάζα από κοφτερούς βράχους, έστελνε πίσω τον ήχο της φωνής του.
Αυτή η σκηνή ήταν τόσο παράξενη, που όλοι οι άνθρωποι του Κανκάλ μαζεύονταν στο ακρωτήρι του Γκρουέν για να την παρακολουθήσουν. Γι'αυτό και βρέθηκαν τόσοι μάρτυρες στα γεγονότα που συνέβησαν και έγιναν αιτία να πάρει το σημερινό του όνομα ο πύργος και το μέρος που χτίστηκε.
Όλα έγιναν κάποια νύχτα πιο μαύρη κι απ'την κόλαση. Ο αέρας είχε σηκωθεί από τ'απόγευμα και αργότερα ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα. Η καταιγίδα πλησίαζε και μόλις έπεσε η νύχτα, ξέσπασε.
Κατά τα μεσάνυχτα κι ενώ τα αφρισμένα κύματα σκέπαζαν τους βράχους, ο Ασπρογένης ξεκίνησε για το ακρωτήρι του Γκρουέν. Μόλις έφτασε στον τελευταίο βράχο, έπεσε σε έκσταση και έμοιαζε πια με ξωτικό που πηδούσε και ούρλιαζε. Το σώμα του φαινόταν να μην του ανήκει.
Πέρασε έτσι μία ώρα, αλλά η θάλασσα δεν έλεγε να ησυχάσει. Ξαφνικά, οι περίεργοι που είχαν μαζευτεί, είδαν στα ανοιχτά τα φώτα ενός καραβιού που πάλευε με τα κύματα. Όλοι ανατρίχιασαν από τον τρόμο τους. Το καράβι ερχόταν κατευθείαν προς το ακρωτήρι του Γκρουέν όπου ήταν βέβαια ότι θα τσακιζόταν. Τα κοφτερά βράχια θα έκαναν κομμάτια το λεπτό σκαρί του και η θάλασσα θα κατάπινε πλήρωμα και φορτίο.
Ο Ασπρογένης το είδε και δυνάμωσε τις φωνές του, σα να εξόρκιζε τη θάλασσα να μην πειράξει το καράβι. Αυτό όμως συνέχιζε να πλησιάζει. Σε λίγα λεπτά, θα καρφωνόταν πάνω στους βράχους του Γκρουέν.
Ξαφνικά, ο Ασπρογένης αρπάζει τη γενειάδα του και βγάζοντας μια τρομερή κραυγή, την ξεριζώνει. Την κάνει ένα κουβάρι και τρίβοντας τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του, της βάζει φωτιά. Μια τεράστια φλόγα ξεπήδησε απ'την ξεριζωμένη γενειάδα και φώτισε τη θάλασσα και τη στεριά σα να'χε γίνει ξαφνικά μέρα. Η φλόγα διατηρήθηκε μέχρι που το καράβι πέρασε τον κίνδυνο. Μ' όλον εκείνο το χαλασμό, τα νερά γύρω του είχαν γίνει λάδι και το κανάλι Βιέιγ-Ριβιέρ το πήρε απαλά και το οδήγησε σε σίγουρο καταφύγιο, μέσα στον κόλπο του Πορ-Μερ.
Τότε ο Ασπρογένης πήρε το δρόμο για το σπίτι του. Όταν έφτασε όμως είδε πως ένας κεραυνός είχε κάνει στάχτη την καλύβα του. Σα να τον είχε εκδικηθεί η καταιγίδα που δεν την άφησε να καταπιεί ακόμα λίγα θύματα.
Οι κάτοικοι του Κανκάλ συγκινήθηκαν και έπιασαν και του έχτισαν έναν πύργο από γρανίτη, στη θέση της καμένης καλύβας. Αυτόν τον πύργο τον ονόμασαν: Το κάστρο του Καψογένη.



Πηγή: Βιβλίο "Ο τυφλοπόντικας" του Φίλιπ Μπαρμπώ

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Η γρίπη των χοίρων-H1N1

Η γρίπη των χοίρων. Ο ΙΟΣ. Έτσι τον λένε. Όποιος ακούει για αυτόν τρέμει. Δε τολμάς να πεις ότι είσαι κρυωμένος "Μήπως είναι η γρίπη;" "Να πας να το κοιτάξεις".

Και γιατί να πάω να το κοιτάξω; Μήπως νομίζετε ότι τώρα σε περίοδο κρίσης, έχω εγώ διαθέσιμα 200 ευρώ για να πάρω ένα χαρτί που θα πιστοποιεί ότι έχω H1N1; Κι αν δεν έχω; Θα χω πετάξει 200 ευρώ στο δρόμο. Λες και κάνει καμιά ιδιαίτερη ζημιά η γρίπη. "Ναι, αλλά τόσοι πεθαίνουν καθημερινά". Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα εκατομμύρια πεθαίνουν από την ΚΟΙΝΗ γρίπη; Και φυσικά άμα ανήκεις σε ευπαθή ομάδα(καρκινοπαθείς, παχύσαρκοι, έγκυοι κλπ) πολύ φυσικό να κινδυνεύεις. Ούτως ή άλλως αν το καλοσκεφτείτε οι θάνατοι ευπαθών από την κοινή γρίπη είναι εκατομμύρια. 100% κιόλας, το εμβόλιο είναι πιο επικίνδυνο από τη γρίπη, καθώς περιέχει πολύ μεγάλα ποσοστά υδραργύρου, κάτι το οποίο προξενεί μεγάλη ζημιά στον οργανισμό μας. Τα ποσοστά υδραργύρου που περιέχει, είναι πολύ μεγαλύτερα από το επιτρεπόμενο και είναι κατάλληλα μόνο για έναν οργανισμό 250 κιλών. Αν και δεν νομίζω να βλέπουμε κάθε μέρα τέτοιους οργανισμούς. Εμένα αυτή είναι η γνώμη μου. Όποιος διαφωνεί ας το πει ήρεμα. Να και η γνώμη μου σχετικά με το γιατί δημιουργήθηκε αυτή η ιστορία με την H1N1.

Ευρώπη και Ελλάδα

Αχ, πόσο θα ήθελα, να συνδύαζα την Ευρώπη με την Ελλάδα. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ευρώπης με την Ελλάδα. Να μην έχω τόσο διάβασμα στο σπίτι, να μην τρέμω όταν ακούω ΣΧΟΛΕΙΟ, να μην δυσανασχετώ όταν σκέφτομαι ότι το Σαββατοκύριακο έφτασε στο τέλος του. Να έχω όμως, την αστροφεγγιά το καλοκαίρι, το ψεύτικο ήλιο το χειμώνα, που με ζεσταίνει, αλλά ταυτόχρονα μου λέει, δεν είμαι αληθινός και μου θυμίζει τον καλοκαιρινό. Να έχω την όμορφη μυρωδιά της άνοιξης, την Χριστουγεννιάτικη μυρωδιά του χειμώνα, την καλοκαιρινή έξαρση και τα καφετιά φύλλα. Να έχω τις γαλάζιες θάλασσες, τα χιονισμένα βουνά, τα κατάφυτα με λουλούδια λιβάδια και τους κήπους με τα γυμνά τους δέντρα. Να έχω την θαλπωρή του φιλικού σπιτιού, ξέροντας, ότι όπου πάω, θα με δεχτούν με χαρά-μόλις σιγουρευτούν ότι δεν έχω απωθημένα κλέφτη. Να βλέπω κάθε μέρα, τα Ελληνόπουλα να χασκογελάνε, να ανεμελιάζω ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο, σίγουρη για το τετράωρο αφού ξέρω πώς η φιλόλογος έχει προγραμματίσει να λείψει. Βέβαια θα μου πεις, στην Ευρώπη τα παιδιά είναι πιο μαζεμένα. Τότε θα σου απαντήσω: Εμείς τα Ελληνόπουλα, το 'χουμε στο αίμα μας. Δε θα μέναμε για πολύ, κλεισμένα στους τέσσερις τοίχους.


Αχ, Ελλάς, σ'αγαπώ, κι ας σε έχουμε κάνει σκ@τα. :)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Κι όμως, κοιτάμε μακριά.....

Την ώρα που εμείς ονειροπολούμε, ελπίζοντας σε έναν έρωτα μακρινό, σε έναν έρωτα που ίσως ποτέ μην πραγματοποιηθεί, κάποιος άλλος, μπορεί να χτίζει όνειρα. Όνειρα με εμάς μέσα. Όνειρα, τα οποία θα έχουν κεντρικό ήρωα εμάς. Ένα πρόσωπο, που ίσως να ξέρουμε καλά. Όμως για μας, να είναι απλώς ένας φίλος. Και όταν εμείς αποφασίζουμε να του πούμε την δική μας αγάπη, όταν εκείνο το πρόσωπο είναι έτοιμο να μας εξομολογηθεί την αγάπη του για μας, ακούει τα δικά μας λεγάμενα, και απλά κομπλάρει. Καθώς, δεν είναι απλό να πει ότι μας λατρεύει. Μιας και ξέρει ότι θα τον προσπεράσουμε. Βλέπει έναν ανταγωνισμό, στο πρόσωπο αυτού που εμείς αγαπάμε. Και απογοητεύεται. Και αρνείται να μας πει γιατί. Κάπως έτσι, φιλίες κλονίζονται.

Πολλές φορές, όταν θέλουμε να αγαπήσουμε κάποιον, τον αναζητούμε μακριά μας. Κάπου, που δεν είναι ευκολοπρόσιτα. Ενώ, αν απλά κοιτάξουμε γύρω μας, θα βρούμε σίγουρα ένα πρόσωπο, που θα μας λατρεύει, και θα μας αγαπάει. Δε χρειάζεται να ψάχνουμε μακριά. Πολλές φορές, η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην αγάπη. Ισχύει παντού.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Άσε με ρε μάνα

"Πρόσεχε τα βήματά σου" "Πιο δεξία" " Όχι πιο αριστέρα" "Μα δε σου πα στο κέντρο" "Πρόσεχε παιδί μου, θα πέσεις!"

Άσε με ρε μάνα να πέσω. Άσε με να περπατήσω μόνη μου. Άσε με να προχωρήσω χωρίς κάποιον να με κρατάει. Άσε με να φάω τα μούτρα. Θα χω την εμπειρία, και μετά θα ξέρω. Άσε με να πέσω. Ας πρόσεχα. Μη με καθοδηγείς. Μη με απομακρύνεις από τις εμπειρίες. Μη με κρατάς στη γυάλα. Άσε με να λερωθώ. Άσε με να χτυπήσω. Άσε με να πονέσω. Άσε με ρε μάνα.

Τελείωσε η δουλειά σου. Ως εδώ ήταν. Εγώ πάω μόνη μου. Τώρα. Περπατώ μόνη μου. Στηρίζομαι μόνη μου. Για ένα σε θέλω. Μείνε να με ακούσεις όταν θα φωνάξω πονάω. Να νιώσω ότι κάποιος με ακούει. Γι'αυτό σε θέλω. Άσε με ρε μάνα. Να πάω μόνη μου. Το βλέπω δεν είναι μακριά. Όμως ο δρόμος δύσβατος. Εσύ ακολούθα. Απλώς παρατήρα. Από τον ασφαλτόδρομο. Και άκου. Όταν φωνάξω πονάω. Όταν πέσω. Μείνε να με δεις. Να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος να με ακούσει.

Ναι, κάποια στιγμή θα σκαλώσω. Θα πονέσω πολύ. Δε θα βρίσκω μονοπάτι. Θα λερωθώ. Θα ματώσω. Τότε θα στραφώ σε σένα. Δε θα θέλω μόνο υποστήριξη με το βλέμμα. Τότε θα πρέπει να αποφασίσεις εσύ. Αν θα περάσω τελείως μόνη μου. Αν θα μου δώσεις δυο πατάκια. Κι αν θα με έρθεις να με τραβήξεις. Τότε θα επιλέξεις εσύ.

Όμως τώρα άσε με. Μεγάλωσα. Θέλω να φύγω. Θέλω να πετάξω. Άσε με ρε μάνα.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Ανθρώπινα συναισθήματα (Μέρος Πρώτο)


Δεν αναφέρονται εδώ όλα τα συναισθήματα. Θα συντάσσονται σιγά σιγά περισσότερα άρθρα. Με όλο και περισσότερα ανθρώπινα συναισθήματα.



Άνθρωπος. Μια λέξη τόσο απλή, μα συνάμα τόσο σύνθετη. Άβυσσος λένε, η ψυχή του ανθρώπου. Γιατί άραγε; Γιατί η ψυχή του περιέχει τόσα συναισθήματα που είναι πολλά για να τα απαριθμήσεις. Κάποια από αυτά μπορούν να περιγραφτούν. Μερικά όχι. Μερικά δεν έχουν καν όνομα. Για να δούμε κάποια.

α) ΑΓΑΠΗ
Αγάπη είναι ένα σύνθετο συναίσθημα. Μπορεί να οδηγήσει σε μίσος, εκδίκηση, μελαγχολία. Μπορεί όμως και να καταλήξει και σε ανυπέρβλητη ευτυχία. Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η φιλική ή αλλιώς αδελφική ή αλλιώς οικεγενειακή. Το δεύτερο είδος αγάπης είναι η αγάπη που δημιουργείται με σκοπό την δημιουργία απογόνων. Έτσι λέγεται επιστημονικά. Εγώ όμως το προτιμώ αλλιώς. Είναι η αγάπη των ζευγαριων. Αυτή που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα γύρω σου, να ξεπερνάς κάθε σου φόβο, να παίρνεις όλα τα ρίσκα μόνο και μόνο για να είσαι με αυτόν που αγαπάς. Με αυτόν που σας ενώνει η δική σας αγάπη.

β) ΜΙΣΟΣ
Εδώ οδηγήσαι με πολλούς τρόπους. Είτε από αγάπη, είτε από φανατισμό, είτε από ζήλια.
Από αγάπη, οδηγήσαι όταν κάτι πάει στραβά. Είτε είναι αδελφική αγάπη, φιλική, είτε είναι αγάπη ζευγαριού. Κυρίως όμως, από το δεύτερο. Όταν κάτι πάει στραβά, στεναχωριέσαι. Όσο μεγαλύτερη η αγάπη, τόσο περισσότερη και η στεναχώρια. Συνήθως το μίσος συνδέεται με ζήλια. Ζήλια για τον άλλο που διάλεξε το άλλο μας μισό. Στεναχώρια που έφυγε μακριά μας. Θέληση να του δείξουμε τον πόνο που περνάμε εξαιτίας του.
Από φανατισμό. Μάλιστα. Εδώ θα σας παραπέμψω στον φανατισμό.







γ) ΕΚΔΙΚΗΣΗ


Εκδίκηση. Μμμ.....εδώ...εδώ οδηγήσαι από ζήλια, από μίσος. Το υπερβολικό μίσος που προκαλείται από αγάπη(είδαμε πως) μπορεί να σταθεί αιτία για να θέλει εκδίκηση κάποιος. Για να του δείξει πόσο πόνεσε. Εξαιτίας του. Βέβαια αυτό πολλές φορές, κλιμακώνεται, και γίνεται τρέλα, όταν κάποιος θέλει να δείξει σε όλους πόσο πονάει. Τότε γίνεται παρανοϊκός. Οδηγήσαι στην εκδίκηση επειδή ζηλεύεις κάποιον. Και εκδικήσε αυτό που σε έκανε να ζηλέψεις. Αυτό που σε "κατέστρεψε" θα έλεγες εσύ. Τέλος εκδικήσε κάποιον από μια άλλη μορφή μίσους. Την προδοσία. Μισείς κάποιον, γιατί σε πρόδοσε. Τον μισείς τόσο, που θες να τον εκδικηθείς. Κυρίως για να του δείξεις τον πόνο σου.
Πολλοί, λένε ότι η εκδίκηση είναι γλυκιά. Revenge is sweet. Αυτό είναι το μότο τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι το θέμα τους υλικά. Είναι ψυχολογικά. Ωραία. Εκδικήσε. Κάνεις κακό εκεί που θες. Όμως η εκδίκηση δεν τελειώνει εκεί. Θες ξαφνικά, να εκδικηθείς κάτι ακόμα, να ξανανιώσεις το συναίσθημα αυτό. Τότε αρχίζεις να κάνεις τρελά πράγματα, να έχεις εμμονές αν δεν καταφέρνεις το σκοπό σου, που εσύ ονομάζεις εκδίκηση ενώ στην πραγματικότητα είναι παρανοϊτικότητα. Τότε είναι που ο άνθρωπος τρελαίνεται. Τότε είναι που στο μυαλό του κυριαρχεί αυτό που θέλει να εκδικηθεί και μια ακατανίκητη επιθυμία για κάτι που δεν ξέρει τι είναι. Η εκδίκηση σε αρρωσταίνει. Σε τρελαίνει.
Η εκδίκηση έχει άλλη μία ιδιότητα. Κάποιες φορές, δεν τρελαίνει τους ανθρώπους, δεν τους δίνει φαντάσματα να τους κυνηγούν, και εμμονές που δεν φέυγουν. Κάποιες φορές, αν ορκιστεις να πάρεις εκδίκηση για κάποιον και αυτό περιλαμβάνει μια σειρά από κακές πράξεις εναντίον άλλων, τότε σιγά σιγά, αυτό σε ρουφάει. Ρουφάει κάθε στάλα συναισθημάτων και σε κάνει ένα κορμί με πέτρινη καρδιά, που δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από τους "εχθρούς" του. Σε τρελαίνει με άλλο τρόπο.....

δ) ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Μελαγχολία. Πονάει. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της. Δεν πονάει σωματικά. Μα ούτε ψυχικά μοιάζει. Απλά πονάει.
Σε μελαγχολία πέφτεις όταν κάτι πάει στραβα και σε επηρεάζει. Κάτι που είναι σημαντικό για σένα, μα δεν πήγε όπως το ήθελες. Χάλασε στην πορεία. Η μελαγχολία σε κυριεύει και μπορεί να σε κατακλύζει για μέρες. Αν δεν καταφέρεις να τη βγάλεις από πάνω σου, τότε οδηγήσε σε κατάθλιψη. Δεν είναι ακριβώς συναίσθημα αυτό. Είναι σαν αρρώστια. Είναι το επόμενο στάδιο της μελαγχολίας. Αν ποτέ πέσεις σε μελαγχολία(που σίγουρα έχεις πέσει) κοίτα να βρείς τρόπο να ξεφύγεις. Μην την αφήσει να σε κάνει δικό της. Γιατί τότε, την κάτσαμε την βάρκα. Βρες τρόπο να την διώξεις. Σκέψου κάτι χαρούμενο. Πες, δεν πειράζει υπάρχουν και χειρότερα πράγματα. Δες την καλή πλευρά αυτού που σε έριξε σε μελαγχολία. Βγάλτην από πάνω σου. Δεν της αξίζει να σε τρώει.

ε) ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ
Αυτό που βλέπετε στα αριστερά είναι μια φωτογραφία από γήπεδο που παίζει ο Ολυμπιακός. Δεν έχει καμία σημασία η ομάδα. Παρακολουθείστε τους οπαδούς. Αυτό έχει σημασία.

Ο φανατισμός στις μέρες μας έχει τεράστια έξαρση. Ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, ο κόσμος φανατίζεται με ότι βρει. Με ομάδα, με κόμμα, με θρησκεία, με οτιδήποτε. Καλό είναι ένας άνθρωπος να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο με κοινά ενδιαφέροντα. Αλλά όχι να του γίνεται πάθος, να εξαρτάται από αυτό, και να κυνηγάει όποιον είναι αντίθετός του. Αυτό είναι ο φανατισμός. Όταν ο κόσμος κυνηγάει όποιον του λέει "Διαφωνώ ξέρεις", όποιον του μειώσει αυτό που πιστεύει, άθελά του. Φανατισμός είναι, όταν ο κόσμος λατρεύει απίστευτα αυτό που υποστηρίζει, εξαρτάται από αυτό, και δίνει τα πάντα για αυτό. Φανατικοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό που λέει το κόμμα τους(στα πολιτικά), η ίδια η ομάδα τους(στα αθλητικά) και το ιερό βιβλίο τους(στα θρησκευτικά) είναι τα καλύτερα και σωστότερα στον κόσμο. Φανατισμένοι συνήθως είναι αυτοί, που έχουν κάποιο πρόβλημα και ψάχνουν στήριξη. Την στήριξη όμως δεν την βρίσκουν στο καθημερινό τους περιβάλλον. Ή δε τους φτάνει. Και τότε την ψάχνουν αλλού. Και την βρίσκουν στον φανατισμό. Στις θρησκείες, στην πολιτική, στις ομάδες. Για αυτό και τα αθλήματα παύουν να είναι ευγενή, γι'αυτό οι θρησκείες διώκουν. Αυτό, είναι φανατισμός.





Αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα για αρχή. Σύντομα θα μιλήσω και για άλλα. Και θα πω και για τη ζήλια που δεν είπα τώρα. Καλή σας ανάγνωση. :)




Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Και ο αετός, περήφανος ξαμολήθηκε στους ουρανούς....


Ανάσα. Ανάσανα. Επιτέλους. Ξαλάφρωσα. Με την αρρώστια, έκανα διάλειμμα. Από το στρες του σχολείου, από το άγχος των απογευματινών, από το πιεστικό διάβασμα. Ουφ! Καιρός ήταν. Άντε τώρα, περιμένουμε τα Χριστούγεννα.




Λένε, πώς για να καταφέρεις κάτι, πρέπει να πιστεύεις. Πρέπει να δίνεις όλο σου το μυαλό σε αυτό. Να πιστεύεις με όλη σου την καρδιά. Τότε θα γίνει. Έτσι λένε. Εγώ όμως διαφωνώ. Όχι. Πολλες φορές νομίζεις ότι δίνεις όλο σου το μυαλό. Αλλά δεν το έχεις δώσει στην πραγματικότητα. Δεν έχεις πιστέψει απόλυτα. Κι όταν δεν γίνει αυτό που θες, απογοητεύεσαι. Και παύεις να πιστεύεις ολοκληρωτικά. Αυτή η παραπλάνηση καταστρέφει πολλά. Πρέπει ο άνθρωπος να καταλαβαίνει πότε πιστεύει με όλο του το είναι, πότε θέλει κάτι πραγματικά. Γιατί αλλιώς, καταστρέφεται.

Όταν ο νους μας ταξιδεύει......

Εφτά το απόγευμα. Το τζάκι να σιγοκαίει. Η μυρωδιά του και τα σιγανά κριτς κρίτς να σε αποκοιμίζουν. Έχεις κάνει πέρα το καλό βιβλίο που πήρες να διαβάσεις Κυριακή απόγευμα. Αφήνεσαι στην θαλπωρή του σπιτιού σου. Και τότε, σαν κάποιος να έβαλε μπρός κάτι μαγικό, μια εκπληκτική μελωδία ξεχύνεται στο δωμάτιο. Μια μελωδία που δεν είναι απλώς ωραία, είναι μαγευτική. Σου χαϊδεύει τα αυτιά και σε κάνει να λες, αυτό είναι μουσική. Ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας, ξεφεύγει από τις χορδές του και έρχεται δίπλα στα αυτιά σου. Αρχίζει να χορεύει, λίγο λίγο στην αρχή, μαγεύοντας σε. Αρχίζεις να χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας. Η μυρωδιά του ξύλου που καίγεται, η ζέστη του σπιτιού και η μαγευτική μελωδία, σε νανουρίζουν. Σύντομα η μελωδία που πριν χόρευε στα μάτια σου μπροστά, τώρα μπαίνει στο μυαλό σου και αρχίζει να ταξιδεύει μαζί σου.

Πετάτε πάνω από τους ουρανούς. Αυτό το συμπαθητικό πλασματάκι, σου κρατάει το χέρι και σε καθησυχάζει ότι δεν θα πέσεις. Περνάτε πάνω από διάφορες πόλεις. Η μία, σε αποχαυνώνει με τις μαγικές τις μυρωδιές, τις καραμαλένιες. Η δεύτερη, σε εκθαμβώνει, καθώς είναι η πόλη της διασκέδασης. Εκατοντάδες λούνα πάρκ, φωνές παιδιών, μεγάλων, ακόμα και εφήβων που αποφασίζουν να ξεφύγουν από την δική τους πραγματικότητα. Η τρίτη πόλη, σε κάνει να τρελαίνεσαι. Η μελωδία, κάνει κάθετη εφόρμηση παρασέρνοντάς σε. Διακρίνεις τους καπνούς των φουγάρων. Η μεθυστική μυρωδιά της σοκολάτας σε κατακλύζει. Ο αέρας μαστιγώνει το πρόσωπό σου καθώς πλησιάζετε στην Σοκολατούπολη. Η προσγείωση είναι ομαλή. Βρίσκεστε μπροστά από το μεγαλύτερο εργοστάσιο σοκολάτας, της πόλης εκείνης. Κάθε επισκέπτης είναι ευπρόσδεκτος. Η μελωδία σε προειδοποιεί. "Δεν θα κάτσουμε για πολύ". Δε σε νοιάζει και τόσο. Μπαίνετε στο εργοστάσιο. Είναι μαγευτικό. Παντού κυριαρχεί η μυρωδιά της σοκολάτας. Όμως στο βάθος της διακρίνεις πάνω από εκατό άλλες μυρωδιές. Καραμέλα, δαμάσκηνο, κεράσι, φράουλα, μπανάνα, ροδάκινο, και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους και ακόμα περισσότερα!!!!
Αρκετά γυρίσατε. Λέει η μελωδία. Ώρα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Άλλες δύο πόλεις θα επισκεφτούμε. Λέει. Ξεκινάτε. Αποχαιρετάς την Σοκολατούπολη με μια μελαγχολία στα μάτια. Αφήνεις σε αυτή τη μαγευτική πόλη, ένα δάκρυ σου, γεμάτο στεναχώρια που φεύγεις, αλλά με την ελπίδα ότι θα ξαναεπιστρέψεις.

Αυτή τη φορά ταξιδεύετε πάνω σε ένα σύννεφο. Καλύτερα. Έτσι έχεις περισσότερο χρόνο να χαζέψεις τις πόλεις που προσπερνάτε. Η τέταρτη πόλη, είναι η πόλη των αθλημάτων. Εκεί όπου το αθλητικό ιδεώδες, κυριαρχεί. Κανείς δεν χλευάζει τον χαμένο, κανείς δεν βρίζει που έχασε. Ο νικητής συγχαίρει το χαμένο και ο χαμένος επιδοκιμάζει τον νικητή. Τα παιχνίδια είναι πάντοτε φιλικά. Να μια πόλη που θα ήθελες να επισκεφτείς. Όλα τα αθλήματα, ακόμα και αυτά που έχουν εμφανιστεί μόνο σε ταινίες, ζουν, υπάρχουν εκεί και βασιλεύουν. Εκεί βασιλεύει το αθλητικό ιδεώδες, το αθλητικό πνεύμα, εκείνο που ήταν ζωντανό στην εποχή των αρχαίων ελλήνων. Που τότε κανείς δεν τόλμαγε να φερθεί άγρια επειδή έχασε. Και όποιος το έκανε, δεν ήταν άξιος να αθληθεί. Η μελωδία όμως, προσπερνάει την πόλη αυτή. Στεναχωριέσαι. Όμως ποιος ξέρει; Μπορεί η επόμενη πόλη να είναι καλύτερη.

Πέμπτη πόλη. Η Βιβλιούπολη. Ακούς από μακριά το χριτς χρατς. Το φρους φρους. Μολύβια, πένες που ξύνουν λευκές σελίδες. Φύλλα πολυκαιρισμένων βιβλίων που ξεφυλλίζονται. Άνθρωποι λόγιοι, πρόθυμοι να σου λύσουν κάθε απορία σου. Εκεί αποφασίζει η μελωδία να προσγειωθεί. Δεν σου καλοπέφτει. Λες, δε βαριέσαι, από το τίποτα, κάτι είναι και αυτό. Η στάση σας, γίνεται σε μια βιβλιοθήκη. Μπαίνεις μέσα και σοκάρεσαι. Ντάξει δεν είχες και τρέλα με τα βιβλία, παρόλα ταύτα τα πήγαινες. Ομως αυτό που αντικρίζεις τώρα, σε κάνει να ανατριχιάζεις. Τι ήρθα να κάνω εγώ εδώ; Μονολογείς. Η μελωδία σε τραβάει κοντά σε μια μικρή βιβλιοθήκη. Βουβά, σε παρακινά να χαζέψεις τα βιβλία. Να ρίξεις μια ματιά. Να βρεις κάτι που σε ενδιαφέρει. Με βαριά καρδιά λες ναι. Η μελωδία αποσύρεται σιγά σιγά. Περνάει η ώρα. Εσύ αποροφάσαι και ξεχνιέσαι. Κάποια στιγμή νιώθεις κάποιον να σε σκουντα. Γυρνάς τρομαγμένος/η και αντικρύζεις την μελωδία. Τόσο γρήγορα ήρθες; Της λες. Μια ώρα πέρασε σου λέει. Παγώνεις. Αποκλείεται. Εμένα δε μου φάνηκε ούτε ένα τέταρτο. Κι όμως. Λέει η μελωδία. Βρήκες τίποτα; Ρωτάει. Ναι! Απαντάς. Τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοπάρω. Δεν το είχα καταλάβει, όμως μου αρέσουν τα βιβλία. Χαμογελάει. Σε τραβάει. Αρχίζεις να παραπονιέσαι, δεν μπορείς να παρεις τα βιβλία μαζί σου. Δεν υπάρχουν στον κανονικό κόσμο. Υπάρχουν. Λέει η μελωδία. Υπάρχουν. Πρέπει όμως να τα ψάξεις. Να πεις πού τα βρήκες στα κατάλληλα άτομα. Το συννεφάκι σας περιμένει. Το ταξίδι συνεχίζεται.

Τώρα περνάτε πάνω από μια περίεργη πόλη. Χρηματούπολη λέει η ταμπέλα. Εδώ ο κόσμος είναι τελείως ασυνήθιστος. Όλοι τρέχουν σα δαιμονισμένοι, κοιτώντας τα ρολόγια τους, μιλώντας στο κινητό, λέγοντας ασυναρτησίες στους νεαρούς που τους ακολουθούν σα τα σκυλιά. Ώρες ησυχίας εδώ δεν έχουν. Κοιμούνται ίσα ίσα για να ανακτήσουν δυνάμεις και ύστερα βουρ στη δουλειά. Γιατί αν κοιμηθούν πολύ, χάνουν χρόνο από τις δουλειές τους, άρα χάνουν λεφτά. Το Χρημαστιστήριο είναι το μόνο τους χόμπι. Ο τόπος χαλάρωσής τους. Μια πόλη που επικρατεί η αξία του δολλαρίου, η αντιστοιχία του ευρώ και οι λίρες. Προσπερνάς την πολή με χαρά. Δε θα θελες να ζεις εκεί. Όσο φιλάργυρος και να σαι, η πόλη του άγχους δε σε ευχαριστεί. Η Χρηματούπολη λέγεται και Αγχούπολη.
Το διαβάζεις στην ταμπέλα καθώς βγαίνετε από την πόλη. Ευτυχώς δεν προσγειωθήκατε εδώ.

Η προτελευταία πόλη. Ανακοινώνει η μελωδία. Η Ρομποτούπολη. Ένας κόσμος φτιαγμένος για ρομπότ. Ένας κόσμος φτιαγμένος από ρομπότ. Ένας ρομποτόκοσμος λοιπόν. Οι κάτοικοι μοιάζουν με ανθρώπους. Πάνε καθε μέρα στις δουλειές τους, κάνουν οικογένεια, διασκεδάζουν, σπουδάζουν, γερνάνε και πάνε για διάλυση. Μια πόλη, που κυριαρχεί το κέφι, η δουλειά, η στεναχώρια, το χρήμα, η αγάπη και όλα όσα μπορούν να κάνουν και οι άνθρωποι. Μόνο που τα ρομπότ το κάνουν με το δικό τους τρόπο. Μια πόλη που αξίζει να επισκεφτείς. Να γνωρίσεις τους κατοίκους της, να δεις την καθημερινότητά τους, τα προβλήματά τους αλλά και τους τρόπους διασκέδασής τους. Όμως η μελωδία δε σε αφήνει. Σου υπόσχεται όμως, ότι μια μέρα θα ξαναγυρίσετε. Και θα επισκεφτείτε ότι δεν επισκεφτηκατε σήμερα.

Τελευταία πόλη. Εκεί όπου γίνεται και η τελευταία σας στάση. Η ταμπέλα αιωρείται στον ουρανό, συνοδευμένη από μια απαλή μελωδία. Με όμορφα κυματιστά, χαρούμενα γράμματα λέει: Μουσικούπολη. Η πόλη κάθε μουσικόφιλου. Ουάο! Λέτε. Να και μια πόλη που όλοι θα ήθελαν να επισκεφτούν. Μηδενός εξαιρουμένου. Καλά μπορεί οι χρηματιστές να μην ήθελαν. Μπορεί και ναι. Ποιος ξέρει; Τέλος πάντων. Προσγειώνεστε με την συνοδεία μιας κεφάτης μουσικής. Οι κάτοικοι, σας υποδέχονται με χαρά. Όμως, κάτι δεν πάει καλά. Α! ναι! Ξέχασα! Μα δεν είναι κανονικοί άνθρωποι!!! Είναι πλάσματα που αποτελούνται από νότες, μουσικά όργανα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους! Και ακόμα παραπέρα! Παρτιτούρες, νότες, μουσικά όργανα, μπαγκέτες, οτιδήποτε! Η μελωδία ανακοινώνει: Θα μείνουμε εδώ μισή ώρα. Προλαβαίνεις να περιηγηθείς στην πόλη. Λίγος χρόνος. Αλλά είναι αρκετός για να απολαύσεις τα αξιοθέατα. Ξεκινάς το περπάτημα. Κάποιοι κάτοικοι σε ακολουθούν εκτελώντας χρέη ξεναγών. Μέσα στο κέφι, γυρνάς την πόλη. Συναντάς τον Κλασσικό Πύργο, όπου η κλασσική μουσική κορυφώνεται και αναπτύσσεται με τους καλλιτέχνες της σε έκσταση. Λένε οι ξεναγοί πώς εκεί πάνω βρίσκεται ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ και όλοι οι κλασσικοί καλλιτέχνες! Δε θα τους συναντήσεις όμως σήμερα. Προχωράς. Το Λιμάνι του Έρωτα. Ααα...Εδώ, γονδόλες, ιστιοφόρα, γιωτς, και οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε ρομαντικό σκάφος, βρίσκεται εδώ, για όλους τους ερωτευμένους που έμειναν στην ιστορία. Για όλα τα ιστορικά αγαπημένα ζευγάρια. Με μουσική απαλή, ερωτική να ακούγεται. Ααα....τη ομορφιά. Παρακάτω, Το Πάρκο της Μελαγχολίας. Ένα πάρκο με κούνιες, με λίμνη, με γέφυρα, με ένα μικρό σπιτάκι, ένας χώρος κατάλληλος για μελαγχολία. Όλα τα μελαγχολικά τραγούδια εδώ ακούγονται. Είτε μιλάνε για έναν έρωτα που ποτέ δεν ικανοποιήθηκε, είτε μιλάνε για μια σπασμένη αγάπη, είτε μιλάνε για όποιαδήποτε άλλη μορφή μελαγχολίας, εδώ ακούγονται. Εδώ μαζεύτονται όλοι όσοι έφυγαν από τη ζωή τους χωρίς να έχουν εκπληρώσει κάτι, που έφυγαν μελαγχολικοί, που έφυγαν σπασμένοι. Τρία αξιοθέατα μένουν μόνο. Λάθος τέσσερα. Το επόμενο είναι ο χώρος της μετέπειτα μουσικής. Ροκ Στέιτζ. Ροκ. Όλοι οι τύποι ροκ εδώ ακούγονται. Εδώ κυβερνάνε κυρίως οι Μπιτλς καθώς αυτοί άνοιξαν τον δρόμο αλλά πολλά ακόμα συγκροτήματα που διαλυθηκαν εδώ βρίσκονται. Και υπάρχουν θέσεις και για κάθε ροκ συγκρότημα που ακόμα ζει στον κόσμο μας. Σειρά έχει η Ταράτσα των Σκληρών. Εδώ μαζεύονται όλοι οι μεταλλάδες. Συγκροτήματα, λάτρεις, όλα. Περνάτε από το τελευταίο μόνιμο αξιοθέατο της πόλης. Το Παλαιό Πάρκο. Εδώ μαζεύονται όλες οι μουσικές πριν την κλασσική. Η αρχαία ελληνική, η ινδική, η μεσαιωνική, όλες!!! Πας να μπεις στο Πάρκο. Όμως φωνές σου αποσπάνε την προσοχή. Στρέφεσαι προς την πηγή τους. Ώστε αυτό είναι το τελευταίο αξιοθέατο. "Είναι το Μουσικό Πανυγήρι" λέει ένας συνοδός. "Γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια". Λέει ένας άλλος. Πλησιάζετε. Πωπω.....όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ξεφαντώνουν με απίστευτους ρυθμούς. Όλων των ειδών οι μουσικές ακούγονται. Χαίρεται η καρδιά σου μόνο που το χαζεύεις. "Είναι η ώρα" ανακοινώνει ο πρώτος συνοδός. "Καιρός να φύγεις". Λέει και ο δεύτερος. Όχι, σκέφτεσαι εσύ. Η μελωδία πλησιάζει. Σε τραβάει στο σύννεφο. Απομακρύνεσαι φωνάζοντας δε θα σας ξεχάσω ποτέ! "Μην ανησυχείς, θα ξαναεπιστρέψεις!". Φωνάζει μια μαμά. Απορείς. Δεν έχει πια σημασία. Βρίσκεσαι στο σύννεφο και αυτό αρχίζει να τρέχει με ιλλιγιώδη ταχύτητα. Ίσα που προλαβαίνεις να κρατηθείς. Καθώς ταξιδεύετε απορίες σχηματίζονται στο μυαλό σου. Δεν προλαβαίνεις να τις εκφράσεις. Η μελωδία σε πετάει από το σύννεφο. Όλως παραδόξως δε σου έρχεται να φωνάξεις.

Πέτάγεσαι αλαφιασμένος/η. Βρίσκεσαι στον καναπέ σου. Το βιβλίο είναι πεταμένο παραδίπλα. Το τζάκι κοντέυει να σβήσει. Γυρνάς γύρω σου και αντικρίζεις ένα παιδι. Δεν το έχεις ξαναδεί ποτέ σου. Κρατάει μια κιθάρα αλλά φαίνεται σα να μόλις σταμάτησε να παίζει. Δεν πανικοβάλλεσαι. "Ποιος είσαι;". Ρωτάς. "Δεν έχει σημασία". Απαντάει. "Εσύ με ταξίδεψες;". "Ναι. Στην Ονειροχώρα". "Μμμ....Μπορείς να με ξαναπάς;". "Ναι, αλλά όχι τώρα. Τώρα κουράστηκα". "Καλά. Να ξέρεις όμως πώς είναι πανέμορφα". "Ναι. Είναι ο υποσυνείδητος κόσμος των ανθρώπων. Οι πόλεις αντιπροσωπεύουν τα θέλω των ανθρώπων". "Είναι πανέμορφες. Εκτός της Χρηματούπολης". "Κι αυτή έχει τη μαγεία της. Απλά είναι πιο δύσκολο να την ανακαλύψεις". "Μμμμ....". "Φεύγω τώρα. Μα θα ξανάρθω. Για ένα καλύτερο ταξίδι. Με μεγαλύτερη διάρκεια". "Εντάξει. Μα μη με ξεχάσεις". "Ποτέ".

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Ένα όμορφο άρθρο......

Διάβασα ένα άρθρο σήμερα. Δεν έχει σημασία πού. Πάντως δεν ήταν στο ίντερνετ. Το θέμα του είναι αρκετά γενικό. Αν προσπαθήσεις να πεις ότι ανήκει κάπου, τότε θα πεις ότι μιλάει για νεκροταφείο. Αλλά όχι. Δεν περιγράφει τα νεκροταφεία. Όχι. Μιλάει για την κατάσταση που επικρατεί στα νεκροταφεία. Περισσότερο ιδεολογική. Θα δείτε όμως και μόνοι σας.

Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα. Κομμάτια που είναι πιο σημαντικά. Κομμάτια που μου έκαναν περισσότερο εντύπωση.

Δικά σας.


"Μνήματα παρατημένα, γεμάτα ξερά χόρτα και κυρίως πλαστικά λουλούδια, που προτάσσουν στη φθίνουσα μνήμη μας μια αιώνια πολύχρωμη άνοιξη χωρίς μυρωδιές, χωρίς ζωή. Μια άνοιξη-θρίλερ, με γαρίφαλα που δε θα ξεραθούν ποτέ, με σκονισμένους κρίνους, που ύστερα από πολλούς μηνές παραμονής στον ήλιο από λευκοί έχουν γίνει γκρίζοι, με στεφάνια, που δεν ενδείκνυνται σε καμιά περίπτωση για κάψιμο στου Αϊ-Γιάννη του Φωταρά-το καιγόμενο πλαστικό και βγάζει πολύ καπνό και βρωμάει."


"Είναι απορίας άξιον πώς σε μία χώρα με τόσα πολλά λουλούδια, όλες τις εποχές του χρόνου, επιμένουμε στο ψεύτικο. Το οποίο αφιερώνουμε στη μνήμη των νεκρών μας. Για την ευκολία μας βεβαίως, γιατί πού να τρέχουμε να ποτίζουμε, να κλαδεύουμε, να, να, να...."


"Πλαστικό λοιπόν: ο ιδανικός σύντροφος από τα πρώτα βήματα της ζωής μας(πιπίλα) μέχρι τα τελευταία και ακόμη παρακάτω. Ό,τι πιο ταιριαστό, την εποχή των πλαστικών αισθημάτων.
Πείτε την και εποχή των διαρρήξεων: τα μαρμάρινα κουτάκια που περιέχουν το λάδι και τα καρβουνάκια στους περισσότερους τάφους είναι κλειδωμένα ή ασφυκτικά ζωσμένα με αλυσίδες και λουκέτα. "Γιατί κλέβουν τα λιβάνια και τα λάδια" μου εξήγησε μια από τις γειτόνισσες στη...Λεωφόρο Αναπαύσεως. "Εμένα ίσαμε πέντε φορές μου τα έχουνε πάρει". Και καλά το λάδι, πες ότι κάποιοι πεινάνε και το χρησιμοποιούν συχωρνώντας τους πεθαμένους την ώρα της παπάρας. Τα καρβουνάκια του θυμιατίσματος τι τα κάνουν; "Καλέ, εδώ κλέβουν τις γλάστρες από τους τάφους και τις στολίζουν στα σπίτια τους!" παρενέβη στην κουβέντα ετερή θαμώνας του χλοερού(μάλλον πλαστικοποιημένου) τόπου όπου διαδραματίζεται η εν λόγω συζήτηση. Γι'αυτό και η χειρόγραφη επιγραφή σε ένα κοντινό μνήμα, σύμφωνα με την οποία "αν πειράξεις τα λουλούδια μου, θα σε πάρω μαζί μου". (Πήρε άραγε κανέναν;)."


"Για δες πώς έχουν γίνει οι ζωές μας! Ξένες γυναίκες(κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη)μάς μεγαλώνουν στη θέση των εργαζωμένων μητέρων μας, ξένες γυναίκες καθαρίζουν τα σπίτια μας, ξένες γυναίκες αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν τα δικά μας παιδιά, ξένες γυναίκες μας γηροκομούν και μας κλείνουν τα μάτια, ξένες γυναίκες μας ανάβουν το καντήλι- μια Ρουμάνα περιφέρεται και θυμιατίζει από μνήμα σε μνήμα στη Λεωφώρο Αναπαύσεως."


"Τους βλέπω(τους ιερωμένους) πώς βάζουν στην τσέπη το ένα μετά το άλλο τα δεκάευρα που τους δίνουν οι γυναίκες για να ψάλουν μια ευχή και σκιάζομαι. Είναι δυνατόν να πληρώνεσαι για να πεις μια ευχή; Στον κόσμο μας είναι. Κάτι τέτοια παρατηρώ και παρ'ότι δεν πολυπιστεύω εύχομαι να υπάρχει τελικά Θεός δικαίου."


"Μια φίλη λέει ότι οι νεκροί μας είναι οι προσωπικοί μας άγιοι. Τους αγίους όμως πρέπει να τους σεβόμαστε. Και ο τρόπος που τους συμπεριφέρονται παπάδες και κυβερνώντες δείχνει ότι τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια."


Πηγή: BHMagazino(15 Νοεμβρίου 2009)
Τίτλος: Πλαστικές απώλειες
Συγγραφέας: Κοσμάς Βίδος

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Χριστουγεννιάτικα στολίσματα

20 Νοέμβρη. Ο κόσμος έχει στολίσει. Και όσοι δεν έχουν, ετοιμάζονται. Λίγοι είναι αυτοί που δεν θα στολίσουν Νοέμβριο. Και ακόμα λιγότεροι, αυτοί που θα στολίσουν 10 μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ανήκω σε αυτούς. Όμως, για μένα δεν έχει και τόσο σημασία, το πότε θα στολίσω. Μ'αρέσει να περπατώ βράδυ, και να χαζεύω τα στολισμένα σπίτια. Τα φωτάκια στα δέντρα να αναβοσβήνουν. Νιώθω Χριστούγεννα. Για μένα είναι Χριστούγεννα. Αυτά τα φωτάκια με βάζουν στο κλίμα. Και το απολαμβάνω. Και όσο περισσότερα σπίτια στολίζονται, τόσο περισσότερο Χριστούγεννα για μένα. Ώσπου, θα φτάσει(δεν μπορεί να μη φτάσει) η βδομάδα πριν τα γενέθλιά μου(22 του Δεκέμβρη). Και τότε, θα είναι 90% Χριστούγεννα για μένα. Ε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβεις πότε θα είναι 100% Χριστού γέννηση για μένα.

Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Να κάτι που είναι "αστείο". Μπορείς να ακούσεις Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, είτε παραδοσιακά, είτε οτιδήποτε άλλο, μες το κατακαλόκαιρο. Και παρόλαυτά, σε ταξιδεύουν στα Χριστούγεννα. Ώσπου φτάνουν οι πολυπόθητες μέρες, όπου, τα τραγούδια γίνονται εποχιακά. Να μερικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ακόμα και τραγούδια όπως το Last Christmas έχουν γίνει πια, παραδοσιακά.

α) Last Crhistmas-Wham(μοναδικό τραγούδι)
β) All I want for Christmas is you(έχει γίνει πια παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραγούδι)
γ) Τρίγωνα κάλαντα
δ) Κάλαντα Χριστουγέννων(Καλην εσπέραν άρχοντες)

Και μερικά ξένα:

a) We wish you a merry Christmas
b) Jingle Bells(by looney tunes)
c) Santa Clauss is coming to town

17 Νοέμβρη. Η εμπειρία όσων επιμελούνται της γιορτής....

17 Νοέμβρη. Ναι έχει περάσει. Αλλά θέλω να πω λεπτομέρειες για τη γιορτή. Ναι....αυτή την γιορτή, που ήταν πολλά υποσχόμενη...

Όλα ήταν εντάξει πριν αρχίσει η γιορτή. Όλα στην εντέλεια. Ξεκινάει η παράσταση. Ανεβαίνει το πρώτο παιδί με το ποίημα και το μικρόφωνο "κλιπάρει" και κόβεται ο ήχος. Ναι. Αυτό γίνεται όταν είναι δυνατά. Για να μην καούν τα ηχεία. Προσπερνάμε και συνεχίζουμε. Η γιορτή κυλάει κανονικά. Πάνω που ελπίζουμε ότι αυτό θα ήταν το μόνο απρόοπτο, μια μαθήτρια δεν βγαίνει να πει το ποίημα της την κατάλληλη στιγμή. Και καπάκι, μπαίνει ο μουσικός με λάθος τραγούδι. Δεν ήξερα τι ήχο να βάλω. Μιας και ανατράπηκε όλο το πρόγραμμα. Ταυτόχρονα έχει πρόβλημα το παιδι με τις διαφάνειες. Έπρεπε να πάει ένα παιδί από το τεχνικό(ή εγώ ή η άλλη κοπελιά) να πει στην υπεύθυνη καθηγήτρια να βοηθήσει το παιδι με τις διαφάνειες. Πάει η άλλη κοπέλα. Μένω εγώ στα φώτα. Ο ήχος αργούσε. Έχω προεμπειρία στα φώτα. Όμως ήταν άλλα τα τραγούδια. Έτσι άλλαξα τα φώτα σε λάθος στιγμή. Επιστρέφει τρεχάτη η κοπέλα και αλλάζει τα φώτα όταν πρέπει. Μόνο που τα κάνει ανάποδα γιατί νόμιζε ότι εγώ δεν τα είχα πειράξει. Μπέρδεμα. Ύστερα από αυτό, έχω χάσει την σειρά των ηχιτικών ντοκουμέντων. Ευτυχώς έρχεται η υπεύθυνη και αναλαμβάνει αυτή. Μπέρδεμα. Χαμός. Κι ήταν πολλά υποσχόμενη γιορτή. Έπρεπε να το περιμένω. Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια. Η γιορτή της 28 Οκτωβρίου ήταν τέλεια. Αυτή θα έπρεπε να μην ήταν σαν την άλλη. Και δεν ήταν.

Για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας

α) Το κλασσικό τραγουδάκι με τίτλο "Αγάπη μου, λατρεία μου" ερμηνευμένο από ένα πάνγλυκο μωράκι! Αξίζει να το δείτε!

Αγάπη μου, λατρεία μου, καμένη μπαταρία μου


β) Μια παρωδία του Facebook(η οποία προσωπικά μου άρεσε πολύ).

FriendFace

γ) Μια αστεία εικόνα (μάλλον ο αρχιτέκτονας δεν υπολόγισε τον Ήλιο)!



δ) Μια δεύτερη αστεία εικόνα, που παρουσιάζει την πολίτική κατάσταση εν σύντομία, στην Ελλάδα(τουλάχιστον).

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Βαριέμαι τις γιορτές....

Αυτή η φράση κυριαρχεί στο στόμα των παιδιών. "Βαριέμαι τη γιορτή αλλά θα πάω για να μην πάρω απουσία". Να λοιπόν κάτι δυφορούμενο.

Έχω ζήσει και τις δύο πλευρές. Μια γιορτή με απαγγελία είναι βαρετή. Αλλά, αλλιώς γιορτή δε γίνεται. Κάθε χρόνο, γιορτή σε γιορτή, οι υπεύθυνοί μας τις κάνουν και καλύτερες. Όμως τα παιδιά που τρώνε ώρες προβάροντας ρόλους, τραγούδια, φώτα ακόμα και φτιάχνοντας τα σκηνικά, έχουν νιώσει την παράσταση και δεν την βαριούνται. Γιατί αισθάνονται περήφανοι για τη δουλειά τους. Και είναι αίσχος να νιώθεις τόσο περήφανος και να έχεις τον άλλον δίπλα σου να βλαστημάει την τύχη του. Άσχημη αίσθηση. Κι όμως έτσι είναι. Τα παιδιά που βλαστημάνε την τύχη τους, είναι τα παιδιά που δεν ενδιαφέρονται ΚΑΘΟΛΟΥ. Παντελώς. Όποιος ενδιαφέρεται ΕΣΤΩ και λίγο, δε θα αρχίσει να βλαστημάει μόλις μπει στο θέατρο. Θα αρχίσει λίγο αργότερα. Και θα κάνει παύση αν καλυτερέψουν τα πράγματα. Έτσι είναι.

Η φετινή γιορτή είναι καλύτερη. Έχουμε ηχιτικά εφέ, ζωντάνια στη σκηνή. Εκτός από την απαγγελία, σε πολλά τραγούδια απαγγέλονται με πάθος οι στίχοι μεταφρασμένοι. Ακολουθώντας τα λόγια, κινείται και ο αφηγητής. Είναι πιο όμορφο το φετινό. Η φετινή 17 Νοέμβρη. Ελπίζω να πάρει έστω έναν πόντο παραπάνω από τα παιδιά σε σχέση με πέρυσι. :)

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Τι σκέφτεται ο άνθρωπος πριν κλατάρει....

I want to change the world.....

Γ@μάτο τραγούδι....σε μαγεύει μόνο που το ακούς...το ζεις μόνο που σου χαϊδεύει τα αυτιά....λες...είμαι και εγώ εκεί....κι όμως δεν είσαι....μπορείς όμως να βρεθείς. Δοκίμασε. Για αρχή άλλαξε τη ζωή σου. Κάντην καλύτερη. Μετα άλλαξε τον κόσμο. Όμως πρώτα η ζωή σου. Όχι, δεν είναι εγωιστικό. Όχι δεν είναι ατομοκεντρικό. Όχι. Απλώς, αν δεν αλλάξεις εσύ, αν δεν γίνεις καλύτερος/η, δε θα βρεις το κέφι να αλλάξεις ολόκληρον τον κόσμο(όχι ότι είναι εύκολο).

Κοίτα τι σκέφτομαι βραδιάτικα. Πώπω....που ταξιδεύει ο νους μου πάλι...αχαλίνωτος....άντε ας γράψω δυο σειρές ακόμα...πριν λιποθυμήσω πάνω στο πληκτρολόγιο....

Γράφω Βιολογία τη Δευτέρα. Παπαγαλία. Πολύ παπαγαλία. Φοβάμαι μη βγάλω φτερά από την πολύ επανάληψη. Τι πράμα είναι τούτο. Έχω αρχίσει να σιχαίνομαι ανυσηχιτικά την βιολογία. Καθόλου καλό αυτό. Καθόλου. Αχ, και ήλπιζα σε ένα θαύμα. Πού τέτοια τύχη; Έτσι ειναι ο άνθρωπος. Ελπίζει να γίνει κάτι. Μπας και ξεφορτωθεί αυτό το βάρος. Μπας και κάτι τον γλυτώσει από αυτό. Για αυτό και τρενάρει τα πάντα. Τα αναβάλει συνέχεια. Με την ελπίδα του αναπάντεχου. Όμως τελικά αυτό δεν έρχεται, δεν συμβαίνει και ο άνθρωπος μένει με την κούραση του άγχους και της αναμονής μαζί με ένα βουνό υποχρεώση που δεν παίρνουν άλλο τρενάρισμα....Αχ άνθρωπε...αυτή η φύση σου...ποτέ δεν την κατάλαβα....

Μου φαίνεται πώς είπα παραπάνω από δυο σειρές. Ναι είπα. Τέλος πάντων. Καληνύχτα. Θα κοιμηθώ στο πληκτρολόγιο. Τουλάχιστον θα δείτε από πρώτο χέρι τις σκέψεις μου. Άντε τυχεράκηδες.

Καληνύχτα και όνειρα ταξιδιάρικα. Θα τα πούμε Δευτέρα σιγούρως.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Κοιτώντας τα άστρα....

Βράδυ. Κοιτάω τον ουρανό. Θυμάμαι το καλοκαίρι δε χόρταινα αστέρια. Τώρα τα σύννεφα κρύβουν τον ουρανό. Τώρα το να μετρήσεις τα άστρα είναι για τα παιδιά της πρώτης δημοτικού. Πλέον δεν είναι τόσο ρομαντικό. Μου θυμίζει πέρσι 14 Φεβρουαρίου. Αγίου Βαλεντίνου. Ο ουρανός κατακόκκινος. Σα τις ματωμένες καρδίες που βρίσκονταν πέντε μέτρα πιο δίπλα. Καθισμένες στα παγκάκια, κλαίγοντας. Εκείνο το πάρτυ.....Όλο το σχολείο είχε μαζευτεί. Πιστεύαμε πώς θα ήταν όμορφα....Κι όμως....Τα παγκάκια γεμάτα πληγωμένους νέους. Ο ουρανός κατακόκκινος αντικατοπτρίζει την ψυχολογία μας. Κάπως έτσι νιώθω και τώρα. Τα σύννεφα πυκνώνουν. Αχ....Χειμώνα.....πώς τα φέρνεις έτσι...Πώς είναι έτσι δομημένος ο χρόνος.....το χειμώνα έρχεσαι κοντά με αυτούς που πεθύμησες όμως χρόνο για να περάσεις μαζί τους δεν έχεις....και το καλοκαίρι....όταν οι ορμόνες φτάνουν στο τέρμα είσαι μακριά από φίλους αφού έχεις πάει διακοπές σε μακρινά μέρη.....άδικο λες....άδικο σκέφτεσαι.....έτσι όμως είναι....στο χέρι σου.....πρέπει εσύ να το συνδυάσεις....δεν το καταλαβαίνουμε αυτό....ΟΛΑ είναι στα δικά μας χέρια....βαριά ευθύνη....ειδικά όταν βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που δεν το συνειδητοποιούν.....Αχ....ζωή.......δείξε λίγη επιείκια.....άσε με να απολαύσω λίγο περισσότερο τα καλοκαίρια με τους φίλους μου....ο χρόνος τρέχει....και το καλοκαίρι και τώρα....αρχίζει να ψιχαλίζει....άλλες φορές θα άνοιγα πισί. Τώρα σκέφτομαι να αφήσω ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα με κλειστά τζάμια. Θέλω να κοιμηθώ χαζεύοντας την βροχή. Αυτήν την απόλυτη αρμονία στο πιο απλό πράμα. Κι όμως. Δίπλα μας το έχουμε. Παρόλαυτά ο άνθρωπος συνεχίζει να ψάχνει την τελειότητα κάπου όπου δεν υπάρχει....Αχ ζωή....Αχ άνθρωπε.....


.......καληνύχτα......

Εύρηκα!

Επιτέλους. Βρήκα τρόπο. Βρήκα! Εύρηκα που λέει ο Αρχιμήδης! Καιρός ήταν. Αρκετά μπάφιαζα διαβάζοντας. Τώρα θα ρωτήσετε. Τι εννοώ. Εμ βέβαια. Παρασύρθηκα.

Κάθε χρόνο, όπως όλοι μας, γυρνούσαμε από το σχολείο, διαβάζαμε και μετά άντε μπάφιασμα στο πισί και μέσα στο σπίτι. Άντε να βγούμε καμιά βολτίτσα με τους φίλους να ξεσκάσουμε. Αλλά τώρα...σφίξαν και τα μαθήματα, να και τα διαγωνίσματα, άντε και το κρυουλάκι, καλύτερα να κάτσω σπίτι μου. Ε, εγώ αυτήν την εποχή δεν μπαφιάζω. Και εντυπωσιαστηκα και με τον εαυτό μου. Ε, το 'ψαξα από 'δω, το 'ψαξα από 'κει βρήκα τι φταίει(και το ευλογώ)!!!
Απλά εφέτο, ασχολούμαι και με την Θεατρική του σχολιού μου και μου τρώει ώρα. Έτσι γίνεται πρωτότυπο και διαφορετικό το σχολείο. Το είπα πολύ απλά και ξενερώσατε ε;

Επεξήγηση:

Είμαι τεχνικός και τρέχω πάνω κάτω στο σχολείο ακόμα και εκτός γιορτών. Ακόμα και σε ώρες μαθημάτων. Άσε που λατρεύω τη δουλειά στα φώτα και στον ήχο. Έχουμε και μια γαμάτη υπεύθυνο. Ε, όλα αυτά με βγάλαν από την ρουτίνα μου και το σχολείο είναι κάτι διαφορετικό για μένα. Ευγνομονώ τον όποιον έβαλε Θεατρική σε αυτό το σχολείο, που τώρα τελευταία έχει παραγίνει μ@λ@κία(το σχολείο).....

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Δύο αναρτήσεις για τα Χριστούγεννα

Ανάρτηση 1η

Μπρρ...παγωνιά. Χνώτο. Μπουφάν. Βροχή.

Όλα αυτά συμβολίζουν το μπάσιμο του χειμώνα. Για μένα όμως, συμβολίζουν Χριστούγεννα. Αυτή η παγωνιά, είναι ευχάριστη για μένα καθώς μου προμυνύει Χριστούγεννα. Γιορτές. Διακοπές. Πάρτυ. Αχ η ομορφιά του χειμώνα. Αυτού πριν τα Χριστούγεννα. Τι κι'αν έχουμε σχολείο; Τι κι'αν μας πιέζουν στο πρώτο τρίμηνο; Κουτσό είναι ούτως ή άλλως. Κι αν δεν είναι ποιος νοιάζεται; Ζεις με την ελπίδα των Χριστουγέννων. Όχι των εξετάσεων.

Εμείς είμαστε τυχεροί. Το τμήμα μου. Και το Γ2. Η φιλόλογος(εμάς μας έχει και στα τέσσερα φιλολογικά, το Γ2 νομίζω σε δύο ή τρία) θα λείπει για έναν τουλάχιστον μήνα. Λένε πώς θα φέρουν αναπληρώτρια. Πάντως, μέχρι να γίνει και τούτο το θαύμα, εμείς και κωλοβαράμε με πεντάωρα και εξάωρα και όταν δεήσουν και φέρουν την αναπληρώτρια, θα χουν φτάσει πια Χριστούγεννα.
Με λίγα λόγια,
Χριστούγεννα περιμέντε με!!!!!





Ανάρτηση 2η


Έχω μια απορία. Πάντα την είχα. Και πάντα φαίνεται θα την έχω. Όλοι βλέπουμε, ακούμε, γνωρίζουμε ότι οι αγγλόφωνοι ονομάζουν τα Χριστούγεννα Christmas. Πολλές φορές όμως βλέπουμε γραμμένο σε χριστουγεννιάτικες ταμπέλες, ακούμε από αγγλόφωνους σε χριστουγεννιάτικες περιόδους, γνωρίζουμε ότι ονόμαζουν τα Χριστούγεννα και X-mas.
Να η απορία μου. Γιατί ονομάζουν X-mas τα Χριστούγεννα; Προς τι αυτό το X; Συμβολίζει κάτι; Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία; Δεν νομίζω οι αγγλόφωνοι να προφέρουν το Χ σαν Christ(mas). Όπως π.χ. το 4=for. Ή το u=you. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Και όποιον ρωτάω δεν ξέρει. Απλά το γραφει έτσι. Επειδή το γράφουν οι ξένοι. Κι επειδή; Μυστήριο πράμα.

Περίεργη ζωή....σαν τον καιρό.....

Βρέχει.....περίεργος καιρός.....περίεργη μέρα...με περίεργες συμπτώσεις.....όχι κακές...ούτε καλές.....απλά περίεργες.....

Όλα άρχισαν 9 Νοεμβρίου προς 10. Δηλαδή περασμένα μεσάνυχτα. Οι μεγάλοι(αν δεν κοιμόντουσαν) θα το έλεγαν Δευτέρα βράδυ. Εγώ το λέω Τρίτη πρωί. Όπως το πάρει κανείς. Ξαφνικά, μέσα στην ηρεμία μου και την αποχαύνωσή μου πριν αποκοιμηθώ, μου 'ρθε μια φλασιά, αστεράτη. Κάτι που θα με ξεμπλέξει από κει που έχω κολλήσει σε χρόνο αστραπή. Περίεργο. Και να σκεφτείς ότι μόλις που μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ξημερώνοντας το πρωί, πάμε σχολείο. Εκεί, την ώρα που έγραφα στο γραφείο των καθηγητών το "αγαπημένο" μου διαγωνισματάκι στην αγωγή(έλειπα την κανονική ημερομηνία) μαθαίνω ότι η αγαπητή σε όλους μας φιλόλογος θα κάνει να πατήσει το πόδι της στο αγαπημένο μας σχολείο ένα μήνα. Πού να γράψω; Χόι χόι! Ύστερα, την ώρα της θεατρικής, μετά το πέρας των σχολικών ωρών, μέσα στην καλή χαρά(μιας και λατρεύω την θεατρική) ξαφνικά ακούγεται ένα βαρβάτο μπουμπουνιτό. Και ύστερα εκατοντάδες θράυσματα έσκασαν πάνω στις υδροροές και στις μεταλλικές πόρτες. Μετά από αρκετή ώρα περισυλλογής διαπίστωσα ότι ήταν καταρρακτώδης βροχή. Πωωω! Και ήμουν ποδαράτη. Τέσπα με τα πολλά τελειώνουμε και κάνω να βγω έξω. Πα πα πα πα. Παίρνω την μάνα μου τηλέφωνο και μου λέει έρχομαι. Ξεκινάω να βγω έξω από τα κάγκελα του σχολείου και να σταθώ κάτω από ένα δέντρο να περιμένω την μάνα μου(αυτό το δέντρο αν και με ελάχιστα φύλλα συγκρατεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι της βροχής). Καθώς περίμενα παρατηρούσα την βροχή. Πώς έπαιρνε ο αέρας τις σταγόνες και τις πήγαινε. Κάθε τόσο ριπές αέρα με ξεπάγιαζαν. Τότε, κύματα σταγόνων δημιουργούσαν σχήματα στον δρόμο. Και μετά πουφ. Ξανά το τυπικό μοτίβο.
Όταν γύρισα στο σπίτι, στάθηκα στο παράθυρο και αγνάντεψα την βροχή και τον δρόμο. Έτσι ξαφνικά άρχισε. Από τη μία μέρα στην άλλη. Χτες είχε ζέστη και ψηνόσουν, σήμερα ξεπάγιαζες. Και το πιο περίεργο. Χτές και σήμερα ήταν οι πρώτες φορές εδώ και καιρό που έβαλα στην άκρη τα παραδοσιακά μου φούτερ και έβαλα κανονική μπλουζίτσα. Ε, σήμερα έβρεξε.
Ο καιρός είναι απρόβλεπτος. Απίστευτα απρόβλεπτος. Λένε ότι φταίνε τα οικολογικά προβλήματα. Λένε ότι δεν ήταν έτσι πάντα. Δε συμφωνώ. Έτσι τον θυμώμουν πάντα. Απρόβλεπτο. Ξαφνικό. Θα ξέσπαγε μπόρα στη μέση του καλοκαιριού. Θα ήθελε κοντομάνικο από την ζέστη λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και την άνοιξη έκανε το χιόνι. Έτσι απρόβλεπτος, ξαφνικός. Πάντα "εκτός εποχής" ήταν ο καιρός. Δεν καταλαβαίνω τους μεγάλους. Λες και όλα αυτά τα χρόνια, δεν πρόσεχαν τον καιρό. Λες και μόνο εγώ βλέπω τα απρόβλεπτά του. Περίεργο πράμα.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Μια άκυρη ανάρτηση

Διάφορα προβλήματα και σκέψεις των ανθρώπων:


Πολλές φορές, λόγω του γεγονότος ότι οι άνθρωποι διαφέρουν πολύ όσον αφορά τον τρόπο σκέψης τους, αλλά και στις αντιλήψεις τους, καταλήγουν να έχουν ο καθένας τα προβλήματά του και γενικότερα να είναι ο καθένας στον κόσμο του!


Θα ήθελα να παρουσιάσω μερικά υπερβολικά προβλήματα κάποιων ανθρώπων με απλό και χιουμοριστικό τρόπο (και βέβαια άκυρα μεταξύ τους όπως λέει και ο τίτλος!)
, χωρίς να θέλω να προσβάλω κάποιον εαν και εφόσον το πρόβλημά του είναι κάπου ανάμεσα στα προβλήματα της λίστας.

1) Η κλασική στάση κάποιου ανθρώπου που ασχολείται υπερβολικά πολύ με τον υπολογιστή, είτε επειδή το επιβάλλει η δουλειά του, είτε για διασκέδαση, είτε από βαρεμάρα κλπ. Θα ήθελα να τόνίσω την έκφραση και τα συναισθήματα του λεγόμενου "καμένου με το πισι" ανθρώπου (κάτι σαν εμενα δηλαδή ^^ ) όταν το "πισι" του "κολλάει ιό" και το antivirus αποδυκνέιεται παντελώς άχρηστο, με την παρακάτω εικόνα! (θυμηθείτε: μια εικόνα = 1000 λέξεις! )


2) Το στυλ του ανθρώπου ο οποίος μόλις πήρε 19 αντί για 20 σε κάποιο μάθημα και το κάνει θέμα (βεβαίως δεν προσβάλλω κανέναν απλώς αναφέρομαι στο γεγονός ότι η αντίδραση αυτή είναι υπερβολική, και στο κάτω κάτω της γραφής καλύτερα 19 παρα 14 ^^ )


3) Δέν θα ξεχάσω να αναφερθώ στα "ερωτικά προβλήματα" ανθρώπων που δεν ένιωσαν ΠΟΤΕ και όμως εξακολουθούν να ζουν με τη φαντασίωση ότι "βρήκαν τον άνθρωπό τους" στο πρόσωπο ενός συμμαθητή, συμφοιτητή, φίλου, ξάδερφου ακόμα και ηθοποιού του hollywood!


4) Να μην παραλέιψω τα προβλήματα που έχει μια κοπέλα 15 χρονών με το βάρος της (δηλ. να ζυγίζει 54 κιλά και να νομίζει ότι είναι χοντρή)


5) Άνθρωποι που δεν έχουν προσωπική ζωή και ασχολούνται καθημερινά με τα προβλήματα του "Σάκη" και της "Τούλας", γνωστοί και ως κουτσομπόληδες ή κινητή τηλεοπτική εκπομπή ενημέρωσης. Στον κλάδο αυτό ανήκουν, όχι μόνο γυναίκες όπως λέει το τυπικό, αλλά και ανδρες!!


6) Ο αριθμός 6 αφιερωμένος σε όσους διαβάζουν το μπλόγκ ψάχνοντας να δούν εαν το πρόβλημά τους αναφέρεται στα παραπάνω!









Σημείωση Walker: Αυτή η ανάρτηση ΔΕΝ είναι δική μου δημιουργία, αλλά ενός καλού φιλού, που θέλησε να γράψει έξι πράγματα στο δικό μου blog καθώς δεν διαθέτει ο ίδιος(για την ώρα).

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Με τη συντροφιά του mp3.....

Περασμένες δώδεκα. Το mp3 να παίζει τη μουσικούλα του. Να χεις βγάλει τα ακουστικά και να κοιτάς το ταβάνι(Τι το τόσο γοητευτικό έχει ποτέ δεν κατάλαβα. Ούτε στον εαυτό μου). Ο λογισμός σου τρέχει. Ποιος ξέρει που; Μόνο εσύ. Αν και εσύ μπερδεύεσαι. Χάνεσαι. Σε παρασύρει η μουσική, ο ύπνος, οι σκέψεις. Απλά σκέφτεσαι. Τη μέρα, πώς πέρασε, οι ίδιοι καθηγητές, η μία μέρα κοπιά της άλλης αλλά ταυτόχρονα τόσο διαφορετική. Αν είναι Παρασκευή προγραμματίζεις το Σαββατοκύριακό σου(όσο μπορούν να προγραμματιστούν δυο μέρες στον υπολογιστή και στα μαθήματα), σχεδιάζεις εξορμήσεις και συλλογιέσαι ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη και πριν προλάβεις να τελειώσεις την μία η δεύτερη έχει κατακλύσει το μυαλό σου. Και αυτό συνεχίζεται επ'άπειρον. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις εσύ. Μέχρι που έρχεται γαλήνιος ο ύπνος και σε ταξιδεύει στα άδυτα του ασυνείδητού σου. Σου στέλνει τα όνειρα και σου δίνει την εντύπωση πως τα ελέγχεις. Ενώ η γλυκιά μουσική του mp3 σε συνοδεύει στις ονειρικές εξορμήσεις σου μέχρι να αποφορτιστεί εντελώς. Ε, εκεί βάζεις τη μουσική του μυαλού σου.

Το επόμενο πρωί, αφού με τα πολλά, σε πείσει το ξυπνητήρι σου ότι πρέπει να σηκωθείς και ότι δεν ήταν Παρασκευιάτικο το χθεσινό βράδυ αλλά Τεταρτιάτικο, αντικρίζεις ένα ζευγάρι ακουστικά πάνω στο μαξιλάρι σου. Με βλέμμα όλο απορία ψάχνεις λίγο περισσότερο το κρεβάτι σου και κάτω από το πολυκαιρισμένο μαξιλάρι ξεπροβάλει το mp3. Κάνεις να το ανοίξεις αλλά το μήνυμα "Low battery" σου κόβει τη φόρα. Μουρμουρίζοντας σηκώνεσαι από το κρεβάτι και βάζεις το mp3 στην πρίζα. Μπας και προλάβει να φορτώσει λίγο πριν φύγεις για το σχολείο. Ποιος ξέρει πόσα ακουστικά έχεις αλλάξει κατα αυτόν τον τρόπο.... Εγώ πάντως, μπόλικα.



Υ.Γ. Τώρα είναι Παρασκευή βράδυ. Οπότε σήμερα δεν έχω την έννοια του ξυπνηρηριού. Αγαπητό mp3 ετοιμάσου να ξεπατωθείς!!!!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Διακοπές.

Αυτό αποζητάει η ψυχή μου. Θα μου πεις, δικαιολογημένα, ούτε δίμηνο δεν έκλεισες καλά καλά και κουράστηκες; Μικρό παιδί, ούτε Λύκειο δεν είσαι και κουράστηκες; Ναι. Κουράστηκα. Γιατί εφέτο είπα να διαβάσω κι όχι να κωλοβαράω και να γυροφέρνω τις πλατείες. Γιατί εφέτο οι καθηγητές το βάλανε σκοπό να μας ταράξουνε. Γιατί εφέτο αναπνοή δεν παίρνω. Μα θα μου πεις, αφού μείωσες τα απογευματινά σου, τώρα δεν είσαι τόσο φορτωμένη και κουράστηκες; Ναι, θα σου πω, γιατί μειώθηκαν τα απογευματινά αλλά μεγάλωσε ο όγκος εργασίας για το σπίτι. Όσο να 'ναι, εσύ μπορεί να λες ότι είναι παιδιάστικα αυτά που λέω γω δύσκολα γιατί εσύ είσαι τρίτη λυκείου, αλλά για μένα είναι βουνό. Κάθε ηλικία και το δύσκολό της. Ξεπέταμα για σένα, βαριές υποχρεώσεις για εμένα.
Και καθώς είναι δύσκολα τα πράματα εφέτο, μιας και αρρώστησα, βρήκα ευκαιρία και τη σκαπούλαρα. Όμως ο Θεός αγαπάει και τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Σύντομα θα πω αντίο στη θαλπωρή του σπιτιού και θα επιστρέψω στα κρύα θρανία του σχολειού. Θα αφήσω τον υπολογιστή σβηστό, και τις στοίβες μαθημάτων που περίμεναν υπομονετικά να διαβαστούν. Τώρα θα διαβάζω κάθε μέρα τα μαθήματα, είτε το θέλω είτε όχι. Και θα περνάν οι μέρες, βλέποντας με, να αδημονώ να φτάσουν τα Χριστούγεννα, μπας και ξαποστάσω και λιγάκι.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

1969-2009



Είναι αλήθεια....

Κεφαλλονιά.....

Επιτέλους....σκαρφαλωμένη στα κλαδιά του δέντρου να αγναντεύω τη φύση γύρω μου...μπορεί ο χώρος που παρακολουθώ να είναι μικρός όσο η παλάμη μου μα με μαγεύει όπως ο κήπος της Εδέμ....ο ήλιος με κρατάει ζεστή και η γλαφυρότητά του με αποκοιμίζει...αυτό έχω χρόνια να το ζήσω...θυμόμουν αμυδρά τον ήλιο να τσουρουφλάει...τα πόδια μου να πονάνε και το σώμα μου να διαμαρτύρεται για την πολύωρη ανάβαση....κι όμως...η αίσθηση της δικαίωσης με κατέκλυζε....δε θα την ξεχάσω ποτέ....ακόμα και αν έφαγα όλη μου τη μέρα σκαρφαλώνοντας, η αίσθηση που απολάμβανα έχοντας φτάσει στην κορυφή ήταν μοναδική. Με γυμνά χέρια χωρίς κανέναν ιδιαίτερο εξοπλισμό, μονάχα με ένα υποκατάστατο τσάντας που περιείχε λίγο νερό και ψωμί με τυρί μαζί με ένα δύο φρούτα, έφαγα ώρες να σκαρφαλώνω στο βουνό. Τα παιδιά δεν ήθελαν να με αφήσουν να ανέβω. Ήθελαν να πάμε να παίξουμε στην παραλία. Τους το ‘χα εξηγήσει από την προηγουμένη. Θα ανέβαινα στο βουνό πάση θυσία. Οι γονείς μου δεν πολυσυμφωνούσαν όμως ύστερα από αρκετή προσπάθεια τους έπεισα. Έβγαλα την φωτογραφική μου από το σάκο και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Είχα βαλθεί να πείσω τα παιδιά που έμειναν πίσω ότι έχασαν που δεν με ακολούθησαν. Όμως οι φωτογραφίες δεν συγκρίνονταν με αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μου....ο κόλπος με τα καΐκια του να τον διασχίζουν, τα ταβερνάκια να σφύζουν από ζωή και τους δρόμους να ξαναζωντανεύουν γεμίζοντας με αυτά τα μικρά αυτοκινητάκια που θύμιζαν μυρμήγκια καθώς το μεσημέρι έδινε τη θέση του στο δροσερό απογευματάκι...ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του...θα αργούσε πολύ να δύσει...η κατάβαση θα ήταν πιο σύντομη από την ανάβαση....με αναπτερωμένο ηθικό άρχισα να κατεβαίνω...δεν έμεινα πολύ πάνω...θα καθυστερούσα αρκετά και θα με έπαιρνε το βράδυ....η ικανοποίηση θα ήταν μεγάλη....όμως δεν είχε πια τίποτα σημασία...το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να απολαύσω όνειρα γεμάτα με τον κόλπο και τα καΐκια του....το ξαφνικό κράξιμο της καρακάξα με επανέφερε στην πραγματικότητα Ήμουν σκαρφαλωμένη στην συκιά που είχε θέα στο κεφαλλονίτικο ηλιοβασίλεμα..πέρσι το καλοκαίρι είχα βγάλει το λάδι μου σε αυτό το νησί. Το εξερεύνησα όλο σπιθαμή σπιθαμή. Και τώρα επέστρεψα εδώ ύστερα από έναν γεμάτο χρόνο στο σχολείο. Αγνάντευα την θάλασσα και με μάγευε για άλλη μια φορά. Φέτος μου ζήτησαν τα παιδιά να σκαρφαλώσουμε όλοι μαζί το βουνό. Κατάλαβαν πόσο όμορφο είναι. Τώρα ξέρω πώς να ανέβω. Μπορώ να τους ανεβάσω μέσα σε δύο ώρες και σε μία να τους κατεβάσω. Όμως δε θα το κάνω. Θέλω να δουν και μόνοι τους πόσο όμορφη είναι η ανταμοιβή που εισπράττεις όταν μετά από μια μεγάλη, μακρόχρονη και κουραστική ανάβαση απολαμβάνεις τούτο το θέαμα....και ξέρω ότι στην αρχή θα μου θυμώσουν αλλά μετά θα με ευγνωμονούν....
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το σπίτι. Πάω να σερβιριστώ το λαχταριστό παγωτό σοκολάτα. Τίποτα δε συγκρίνεται με τον συνδυασμό παγωτού σοκολάτας, κεφαλλονίτικου ηλιοβασιλέματος και μιας καλής παρέας.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Ένα περίεργο δέντρο....



Τι είναι η παπαριά:

Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariae στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστούν λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία. Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τυγχάνουν προσοχής από τους γεωπόνους.


Τα παπάρια και τα δέντρα παπαριές τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού στις μέρες μας στην Ελλάδα, αφού πάντα οι Έλληνες τα θυμούνται στην καθημερινή ζωή:

-Ως απάντηση σε σχόλιο βαθυστόχαστο: «παπαριές ».
-Μεγάλη ένδειξη προσφοράς και αλληλεγγύης είναι η προσφορά παπαριών: «Πάρε τα παπάρια μου ».
-Κάτι που τυγχάνει μέγιστης σημασίας από εμάς λέμε « στα παπάρια μου».
-Για άτομα που κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις ή πράττουν εξίσου σημαντικά έργα, υπάρχει το «φάε ένα παπάρι» ή « τσίμπα ένα παπάρι».
-Σπανιότερα χρησιμοποιείται η μέτρηση παπαριών για ερευνητικούς λόγους « Μέτρησέ μου τα παπάρια».

Βέρυ ιμπόρταντ πέρσονς ορίζονται ως « παπάρες».

Ο φύλακας των ονείρων

Ο δρόμος είναι άδειος. Μια δυο γάτες που και που φαίνονται. Ούτε οι κλέφτες δεν έχουνε βγει για σεργιάνι. Το φεγγάρι φωτίζει κάθε γωνιά του δρόμου. Δε μπορείς να κρυφτείς αυτή τη νύχτα. Όμορφη νύχτα. Αν αφουγκραστείς τη σιγαλιά θα ακούσεις τις ανάσες των ανθρώπων. Χμμ....κάτι φαίνεται να περπατεί στη σκιά των κτηρίων... είναι ο φύλακας των ονείρων! Ακούω την ονειρομηχανή του κάπου μακριά. Μοιράζει όνειρα για μία ακόμα νύχτα. Ώρα να ξαπλώσω. Αν περιμένω λίγο ακόμα, δε θα προλάβω να αποκοιμηθώ πριν φτάσει ο φύλακας. Αναρωτιέμαι τι όνειρο θα μου μοιράσει απόψε. Πάντως θα είναι ευχάριστο. Γιατί με πήρε ο ύπνος με ένα χαμόγελο.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα