Διάβασα ένα άρθρο σήμερα. Δεν έχει σημασία πού. Πάντως δεν ήταν στο ίντερνετ. Το θέμα του είναι αρκετά γενικό. Αν προσπαθήσεις να πεις ότι ανήκει κάπου, τότε θα πεις ότι μιλάει για νεκροταφείο. Αλλά όχι. Δεν περιγράφει τα νεκροταφεία. Όχι. Μιλάει για την κατάσταση που επικρατεί στα νεκροταφεία. Περισσότερο ιδεολογική. Θα δείτε όμως και μόνοι σας.
Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα. Κομμάτια που είναι πιο σημαντικά. Κομμάτια που μου έκαναν περισσότερο εντύπωση.
Δικά σας.
"Μνήματα παρατημένα, γεμάτα ξερά χόρτα και κυρίως πλαστικά λουλούδια, που προτάσσουν στη φθίνουσα μνήμη μας μια αιώνια πολύχρωμη άνοιξη χωρίς μυρωδιές, χωρίς ζωή. Μια άνοιξη-θρίλερ, με γαρίφαλα που δε θα ξεραθούν ποτέ, με σκονισμένους κρίνους, που ύστερα από πολλούς μηνές παραμονής στον ήλιο από λευκοί έχουν γίνει γκρίζοι, με στεφάνια, που δεν ενδείκνυνται σε καμιά περίπτωση για κάψιμο στου Αϊ-Γιάννη του Φωταρά-το καιγόμενο πλαστικό και βγάζει πολύ καπνό και βρωμάει."
"Είναι απορίας άξιον πώς σε μία χώρα με τόσα πολλά λουλούδια, όλες τις εποχές του χρόνου, επιμένουμε στο ψεύτικο. Το οποίο αφιερώνουμε στη μνήμη των νεκρών μας. Για την ευκολία μας βεβαίως, γιατί πού να τρέχουμε να ποτίζουμε, να κλαδεύουμε, να, να, να...."
"Πλαστικό λοιπόν: ο ιδανικός σύντροφος από τα πρώτα βήματα της ζωής μας(πιπίλα) μέχρι τα τελευταία και ακόμη παρακάτω. Ό,τι πιο ταιριαστό, την εποχή των πλαστικών αισθημάτων.
Πείτε την και εποχή των διαρρήξεων: τα μαρμάρινα κουτάκια που περιέχουν το λάδι και τα καρβουνάκια στους περισσότερους τάφους είναι κλειδωμένα ή ασφυκτικά ζωσμένα με αλυσίδες και λουκέτα. "Γιατί κλέβουν τα λιβάνια και τα λάδια" μου εξήγησε μια από τις γειτόνισσες στη...Λεωφόρο Αναπαύσεως. "Εμένα ίσαμε πέντε φορές μου τα έχουνε πάρει". Και καλά το λάδι, πες ότι κάποιοι πεινάνε και το χρησιμοποιούν συχωρνώντας τους πεθαμένους την ώρα της παπάρας. Τα καρβουνάκια του θυμιατίσματος τι τα κάνουν; "Καλέ, εδώ κλέβουν τις γλάστρες από τους τάφους και τις στολίζουν στα σπίτια τους!" παρενέβη στην κουβέντα ετερή θαμώνας του χλοερού(μάλλον πλαστικοποιημένου) τόπου όπου διαδραματίζεται η εν λόγω συζήτηση. Γι'αυτό και η χειρόγραφη επιγραφή σε ένα κοντινό μνήμα, σύμφωνα με την οποία "αν πειράξεις τα λουλούδια μου, θα σε πάρω μαζί μου". (Πήρε άραγε κανέναν;)."
"Για δες πώς έχουν γίνει οι ζωές μας! Ξένες γυναίκες(κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη)μάς μεγαλώνουν στη θέση των εργαζωμένων μητέρων μας, ξένες γυναίκες καθαρίζουν τα σπίτια μας, ξένες γυναίκες αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν τα δικά μας παιδιά, ξένες γυναίκες μας γηροκομούν και μας κλείνουν τα μάτια, ξένες γυναίκες μας ανάβουν το καντήλι- μια Ρουμάνα περιφέρεται και θυμιατίζει από μνήμα σε μνήμα στη Λεωφώρο Αναπαύσεως."
"Τους βλέπω(τους ιερωμένους) πώς βάζουν στην τσέπη το ένα μετά το άλλο τα δεκάευρα που τους δίνουν οι γυναίκες για να ψάλουν μια ευχή και σκιάζομαι. Είναι δυνατόν να πληρώνεσαι για να πεις μια ευχή; Στον κόσμο μας είναι. Κάτι τέτοια παρατηρώ και παρ'ότι δεν πολυπιστεύω εύχομαι να υπάρχει τελικά Θεός δικαίου."
"Μια φίλη λέει ότι οι νεκροί μας είναι οι προσωπικοί μας άγιοι. Τους αγίους όμως πρέπει να τους σεβόμαστε. Και ο τρόπος που τους συμπεριφέρονται παπάδες και κυβερνώντες δείχνει ότι τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια."
Πηγή: BHMagazino（15 Νοεμβρίου 2009)
Τίτλος: Πλαστικές απώλειες
Συγγραφέας: Κοσμάς Βίδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου