Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Τόσο διαφορετικοί, και συνάμα τόσο ίδιοι.

Πόσο μικροί είμαστε. Πόσο χαζοί. Είναι αστείο αν το σκεφτείς. Νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ότι όλα λίγο πολύ είναι σαν και 'μας...σαν κι αυτά που ξέρουμε, που έχουμε δει, που γνωρίζουμε. Και πως κατα βάθος, όλα είναι παραλλαγές όσων μας περιτριγυρίζουν. Πόσο χαζοί Θεέ μου! Δεν είναι μόνο η θεωρία...Γιατί στη θεωρία όλοι πιστεύουμε στην διαφορετικότητα των άλλων. Το θέμα είναι να το δεις εσύ, με τα ίδια σου τα μάτια, να το συνειδητοποιήσεις. Όταν το δεις, το καταλάβεις....Δεν το χωράει το μυαλό σου.
Συχνά, μπαίνω σε ένα δωμάτιο και βλέπω ανθρώπους μαζεμένους. Ή στο τραίνο. Και μ'αρέσει να σκέφτομαι τη ζωή τους...Τι μπορεί να τους σημαδεύει, τι μπορεί να σκέφτονται συνέχεια, όπως κάνω εγώ. Τι συναισθήματα τους διέπουν, τι έχουν ζήσει. Την οπτική γωνία που έχουν να βλέπουν τα πράγματα, να αντιλαμβάνονται, να νιώθουν. Τους διαφορετικούς κόσμους. Πόσο διαφορετικοί μπορούν να είναι...
Κι όταν το συνειδητοποίησα, αφού μαγεύτηκα στην αρχή, τρόμαξα..Τι νόημα έχει να ζεις όταν δεν υπάρχει κανείς που να σε καταλαβαίνει, να πλησιάζει τη σκέψη σου; Και επανήλθε στην επιφάνεια αυτό το συναίσθημα ότι δεν με καταλαβαίνει κανένας. Ποιος μπορεί; Αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις σα θηρίο μες στο κλουβί, σαν ανήμερο θεριό που κάθε στιγμή που περνάει θυμώνει περισσότερο, νιώθει ότι οδηγείται σε αδιέξοδο και ότι δεν υπάρχει κανείς μα κανείς να το καταλάβει.
Μα....δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να είναι ένας διαφορετικός κόσμος από μόνος του, από την άλλη όμως, δεν είναι και τόσο διαφορετικός...Εν τέλει, όλοι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε αισθήματα, πληγωνόμαστε, φοβόμαστε, αγαπάμε, χαιρόμαστε, κλαίμε, θυμώνουμε. Καταλαβαίνουμε, παίζουμε θέατρο, κρυβόμαστε, λέμε αλήθεια, γελάμε, βραχυκυκλώνουμε. Οι εμπειρίες του καθενός χτίζουν τον χαρακτήρα μας και δημιουργούν τον άνθρωπο που είναι ο καθένας μας. Τη σημασία έχει τελικά, τι κόσμος είναι ο καθένας μας;
Ακόμα κι αν νιώθουμε ότι ο άλλος δεν μας ταιριάζει, δεν μας καταλαβαίνει, δεν έχει σημασία. Γιατί όπως και 'μεις πληγωνόμαστε, έτσι πληγώνεται κι αυτός. Αξία αποκτούν οι ανθρώπινες σχέσεις όταν υπάρχει κατανόηση και συγκατάβαση. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε τον κόσμο του άλλου, ας τον ακούσουμε. Ας του χαμογελάσουμε.
Κι ας του δώσουμε μια ευκαιρία.
Οι ευκαιρίες είναι για να δίνονται.
Γιατί έτσι γεννιούνται οι ανθρώπινες σχέσεις.
Που γίνονται όλο και πιο στενές, και σε βάθος χρόνου, γίνονται
φιλίες.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα