Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Μια καλοκαιρινή μέρα στη μέση του φθινοπώρου!

Πανέμορφη μέρα! Τόσο καλοκαιρινή! Τόσο γλυκιά! Τι κρίμα να λείπουν οι φίλοι τριήμερο, ή να διαβάζουν. Μα μπορείς να διαβάσεις με τέτοιο καιρό; Μπορείς να κλείσεις την πόρτα, να σκύψεις το κεφάλι και να κάτσεις να μάθεις το όμνυμι; Ή να κάνεις την υπόλοιπη έκθεση των αγγλικών; Όχι δεν μπορείς. Εγώ τουλάχιστον όχι. Δεν μπορώ να αφήσω μια τέτοια μέρα, που μου ανεβάζει την διάθεση ό,τι κι αν έχω, να πάει χαμένη. Όσο τέζα κι αν είμαι, κάτι τέτοιες απίθανες μέρες, αξίζει να παραμερίσεις τις σκέψεις σου, τα προβλήματά σου, τα κολλήματά σου και τις στεναχώριες σου και να περπατήσεις με ένα φιλαράκι απολαμβάνοντας το βραδάκι που πέφτει. :)

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Περπατώντας στον κήπο του Internet...



So?
Για άλλη μία φορά, σχεδόν ασυναίσθητα, άνοιξα το Word. Θέλω να γράψω. Προφανώς, για να άνοιξα αυθόρμητα αυτό το πρόγραμμα. Τι να πω; Μια βδομάδα κλεισμένη μες στο σπίτι, άρρωστη. Και συνεχίζεται το σκορ. Μ’αρέσει, δε μ’αρέσει, πότε έτσι, πότε αλλιώς. Το σίγουρο είναι ότι πλέον έχω συνέλθει. Ντάξει, πάλι δεν μπορώ να εστιάσω, να συγκεντρωθώ εύκολα κάπου, να κουράζονται τα μάτια μου, αλλά τώρα μπορώ να κάνω κάτι για περισσότερη ώρα. Ενώ παλιότερα, δεν μπορούσα ούτε λογοτεχνικό βιβλίο να διαβάσω. Το πάθος μου. Ω ναι! Καταπώς φαίνεται, έχω συνέλθει. Ούτε μουσική δεν μπορούσα να ακούσω. Αλλά τώρα μπορώ. Είναι καλύτερα. Αρρωστόπληκτοι εδώ. Η μισή γειτονιά για την ακρίβεια. Τι να κάνεις; Με τόσα σκαμπανεβάσματα ο καιρός. Και οι τελευταίες αρρώστιες είναι βαριές...Τους γκρεμίζουν όλους από τα πόδια τους. Στο κρεβάτι, να κοιμάσαι με τις ώρες, να μην μπορείς να ανασάνεις, με μπουκωμένη μύτη, μπουκωμένα πνευμόνια, και πρησμένο λαιμό...Αντιβιώσεις, aerolin, χάπια, φάρμακα, σκόνες, χημικά....Να μην μπορείς να περπατήσεις, να μην μπορείς να μιλήσεις, και να μην βγαίνεις από το σπίτι με το φόβο της επιπλοκής...

Ωωω....μα τι μου θυμίζει αυτή η μουσική;...Κάποια ταινία...
Στην αρχή, αχνοφαίνεται στο μυαλό μου η Πριγκίπισσα Mononoke. Αλλά δεν είναι από εκεί. Ύστερα, μου έρχονται δύο τρεις ξένες, μα τίποτα πιο σίγουρο...
Είναι μελωδία που μου θυμίζει λίγο την παιδική μου ηλικία. Από αυτές που ακούνε με τις ώρες οι γονείς. Μελωδίες που χαϊδεύουν τα αυτιά. Τέτοιες, και άλλες πολλές άκουγαν οι δικοί μου. Στα ηχεία. Του σαλονιού. Με CD. Ακούγαμε όλοι. Παλιότερα....Τώρα, όλοι, εγκλωβισμένοι σ’αυτόν τον υπολογιστή...Σ’αυτό το Facebook...Σ’αυτό το Internet…Και ΄γω, να χτυπιέμαι και να λέω, τέλος ο υπολογιστής, μαζέψου, άσ’το να πάει στο διάολο...πρέπει να συγκεντρωθείς...Αλλά....μια κουβέντα είναι....πώς να ξεκόψεις από μία τέτοια εξάρτηση; Που έχει εισβάλει με κάθε, κάθε τρόπο στις ζωές μας, με τρόπους που δεν φανταζόμασταν ούτε οι ίδιοι. Και τώρα το καταλαβαίνουμε. Δεν λέω, τον έχω μειώσει τον υπολογιστή. Αλλά όχι όσο θα ‘θελα. Όχι....Και δυσκολεύομαι τόσο να το κάνω. Μέσα σ’αυτό το κουτί, γίνονται όλα. Οι τσακωμοί, οι γνωριμίες, οι ενημερώσεις, τα σπουδαία γεγονότα, όλα...Αν δεν έχεις facebook, είσαι εκτός από πολλά πράγματα. Χάνεις πολλά πράγματα. Μένεις απ’έξω...Πρέπει λοιπόν, να περιορίσω πάρα πολύ το facebook μου, να μειώσω πολύ την κακή μου συνήθεια, και να καταφέρω να το κρατήσω μόνο για ενημέρωση...Μα, κάθε φορά που πάω κάτι να διαγράψω, με πιάνει ένα παράπονο: Πού θα μπορώ εγώ τώρα να δείχνω τις όμορφες φωτογραφίες που βγάζω; Πώς θα μπορώ να δείχνω στους φίλους μου που δεν βλέπω συχνά πόσο καλά περνάω; Πώς θα τους δείχνω τι νοσταλγώ και τι αισθάνομαι; Και σταματάω το ποντίκι...Και αλλάζω...καρτέλα στον....φυλλομετρητή μου...

Πόσο τυποποιεί τα συναισθήματα, τους ανθρώπους, τις καταστάσεις...Πόσο απομονώνει τους ανθρώπους...Σκεφτείτε, πόσα άτομα θα θέλατε να δείτε, πόσες ώρες της ζωής σας θα θέλατε να γεμίσετε, αν δεν είχατε τον υπολογιστή να σας τις τρώει. Αναλογιστείτε  πόσες ώρες κάθεστε στον υπολογιστή κάνοντας κάτι «χρήσιμο»....Και τι θα κάνατε αν δεν τον είχατε. Πόσους άρρωστους φίλους σας θα πηγαίνατε να δείτε..Πόσες βόλτες θα κάνατε, πόσο χρόνο παραπάνω θα αφιερώνατε σε σας, ή στους δικούς σας. Στο χόμπυ σας, ή σ’αυτό που αγαπάτε. Αυτά θα ‘θελα να κάνω. Αλλά ο υπολογιστής με ακρωτηριάζει. Με καθηλώνει, με τον τεράστιο κήπο του και την μεγαλειώδη ποικιλία του σε φρούτα. Και με ναρκώνει τόσο, που ενώ καταλαβαίνω το δηλητήριο που κρύβεται στα φύλλα των δέντρων του, δεν βρίσκω τη δύναμη να τα κόψω από τη ρίζα...Όχι...Δεν βρίσκω τη δύναμη να σπάσω την αλυσίδα της πόρτας και να περπατήσω μακριά από τον κήπο, στο μονοπάτι της ζωής....Που όλοι έχουμε αφήσει και περιπλανούμαστε απομονωμένοι από όλους τους άλλους, σ’αυτόν τον τεράστιο κήπο. Κι αφήνουμε το τραίνο των στιγμών να περνάει κάθε φορά, χωρίς επιβάτες. Να έρχεται, και να φεύγει από τον σταθμό κατά μήκος του μονοπατιού της ζωής. Έχει βγάλει χόρτα το μονοπάτι, τόσο που έχει παραμεληθεί από την σύγχρονη κοινωνία...Τόσο πολύ...

Είμαστε μια κοινωνία με ελευθερία στις γυναίκες, στη σκέψη, στην άποψη...Ακόμα...Με τόσες ελευθερίες, απύθμενο πολιτισμό, και τ’αφήνουμε να χορταριάζει για να χανόμαστε στον κήπο του Internet…Και τώρα, σιγά σιγά...χάνουμε αυτές τις ευκαιρίες. Τώρα μας τις παίρνουν, και ‘μεις δεν προλάβαμε καν να τις γνωρίσουμε...όχι και να τις χαρούμε.

Πείνασα..Καλό σας βράδυ, κηποπεριπλανώμενοι.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα