Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Η ασπίδα μου: Τα γυαλιά μου.


Monitor - Άνθρωποι Μόνοι

Δεν μ’αρέσει να μην φοράω τα γυαλιά μου. Στρεβλώνεται η πραγματικότητα. Γίνεται άσχημη, θολή, αβέβαιη….Με τρομάζει…Με μπερδεύει….Με κάνει ανασφαλή…Παρολά ταύτα επιμένω κάποιες φορές, να μην φοράω τα γυαλιά. Για να εξασκούμαι…Δεν το αντέχω όμως. Με τρομάζει. Αρκετά κάποιες φορές. Με τα γυαλιά μου, νιώθω σιγουριά, βεβαιότητα, ξέρω τι γίνεται γύρω μου, το βλέπω, το αναγνωρίζω, το ταυτοποιώ. Έχω υψηλή ευκρίνεια και ξέρω τα πάντα για αυτό. Αρκετά βασικά για να μην με τρομάζει. Είναι σαν μια προστασία από τον έξω κόσμο…Τα γυαλιά μου. Που μου δείχνουν ακριβώς τι είναι το κάθε πράγμα. Που μου μεταφέρουν τις πληροφορίες που χρειάζομαι για το κάθε αντικείμενο. Για ότι κοιτάω. Χωρίς τα γυαλιά μου, είμαι ευάλωτη. Μου λείπει η ασπίδα μου. Που με καλύπτει, που με κάνει να νιώθω αυτοπεποίθηση. Χωρίς τα γυαλιά ο κόσμος αλλάζει, γίνεται διαφορετικός, αβέβαιος, άγνωστος…Τα γυαλιά είναι η ασπίδα μου, η μάσκα μου, που με κάνει να νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου και μου δίνει μία σωστή εικόνα για την πραγματικότητα Είναι άραγε σωστή όμως; Γιατί τα μάτια μου, εξαρτώνται από τα γυαλιά μου. Αν τα γυαλιά μου δίνουν μια πειραγμένη εικόνα της πραγματικότητας; Τότε κι εγώ την αντιλαμβάνομαι λάθος….Και χωρίς τα γυαλιά μου, είμαι γυμνή…Νιώθω γυμνή μπροστά στην αλήθεια, μπροστά στον άλλο..Ευάλωτη…Ευάλωτη. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο σημαντικά είναι για μένα. Το βάθος της σημαντικότητάς τους. Πάντα το συζήταγα με τον πατέρα μου, πως ενστικτωδώς στην αρχή, όταν φόραγα φακούς, δεν μπορούσα να είμαι άνετη. Όμως μετά μου πέρασε. Μα δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Γιατί τα γυαλιά ήταν η ασπίδα μου στην πραγματικότητα, και όχι η προστασία των ματιών μου. Ήταν η προστασία του μυαλού μου. Και τα αντικατέστησαν οι φακοί. Ποτέ δεν γυμνώθηκα. Απλά άλλαξα ασπίδα. Και όταν βγάζω τα γυαλιά, συνήθως πριν πέσω για ύπνο, και είμαι με κάποιον άλλο, φίλη, φίλους, σε
sleepover πχ, και πλησιάζω το πρόσωπό μου κοντά στα μάτια τους και τους κοιτάω χωρίς τα γυαλιά μου, νιώθω περίεργα...Όμορφα. Αληθινά. Ελεύθερα. Γιατί κοιτάω τους ανθρώπους ακριβώς όπως είμαι....Καθαρή. Αληθινή. Πραγματική.
    Η διαφορά αυτή δεν φαίνεται ποτέ. Στη ζωή. Στην καθημερινότητα. Έχει να κάνει στο πως λειτουργώ εγώ. Είναι σαν να παραμυθιάζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Σα να κρύβομαι από αυτόν. Και να μην το ήξερα μέχρι τώρα που το συνειδητοποίησα...Λίγα είναι τα άτομα με τα οποία έχω περάσει ώρες μαζί τους χωρίς τα γυαλιά μου. Που είμαι αληθινή μαζί τους. Αληθινή όμως για μένα. Γιατί αυτοί δεν βλέπουν τη διαφορά. Εγώ όμως τη νιώθω, την αισθάνομαι, την αντιλαμβάνομαι...Είμαι πιο χαρούμενη όταν βλέπω έναν άνθρωπο από πολύ κοντά χωρίς γυαλιά...Όταν παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του από κοντά....τότε νιώθω πως τον γνωρίζω καλύτερα...Όταν παρατηρώ τα μάτια του...Και το κάνω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τον δω καλά, επειδή δεν φοράω τα γυαλιά μου. Τότε νιώθω αληθινή στον εαυτό μου...
Καληνύχτα. Τώρα θα βγάλω τα γυαλιά μου, θα κοιτάξω την ακαταλαβίστικη οθόνη και τις γραμμές με τις λέξεις με τα ακατανόητα νοήματα, και θα ξαπλώσω να κοιμηθώ χαζεύοντας ένα δωμάτιο εντελώς διαφορετικό από αυτό που βλέπω τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Έχω έναν κόσμο δικό μου, κατά δικό μου, που κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να τον δει. Έναν κόσμο που εγώ αποκωδικοποιώ όπως εγώ θέλω. Έναν κόσμο που δεν μπορέσει κανείς να δει, να πλησιάσει, να αγγίξει, να βεβηλώσει. Έναν δικό μου κόσμο που μπορώ να καταφύγω εγώ όποτε θέλω, αρκεί να βγάλω την ασπίδα μου....Μερικές φορές όμως, όταν δεν έχω την ασπίδα μου, ο κόσμος μου με τρομάζει....Και τότε απλά ξαναφοράω τα γυαλιά μου.

Καληνύχτα.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα