Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Κριτικές βιβλίων -Μέρος 2ο- Αγγελική Βαρελά-Αρχίζει το ματς

Μέσα από την ιστορία του Φώτη, την ζωή ενός παιδιού που παρακολουθούμε, και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, διαγράφεται έντονα και με πικρό χιούμορ η εικόνα που παρουσιάζει στις μέρες μας το αθλητικό ιδανικό (αν φυσικά μπορεί να ειπωθεί "ιδανικό", έτσι όπως εμφανίζεται πολλές φορές σήμερα). Η ιστορία του Φώτη, περνάει μέσα από εφτά Ολυμπιάδες. Ταυτόχρονα με τη ζωή του, μαθαίνουμε ρεκόρ των Ολυμπιάδων και ακούμε γνώμες μέσα από τους ήρωες του βιβλίου. Ειδικά οι φίλοι του αθλήματος αξίζει να το διαβάσετε.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Και κλείσαμε!!!

Ω ναι! ω ναι!!! Και κλείσαμε!!! Άλλο ένα σχολείο μπήκε στη λίστα!! Το δικό μας!! Γουχου! Ύστερα από ένα μήνα παιδέματος, τα καταφέραμε!!!!!!! Γέα!!! Τους πρήζαμε! Τους ταράξαμε! Λείπανε 10 παιδιά από τις μισές τάξεις(πραγματικά άρρωστα)!!! Έγινε ένα μπέρδεμα και ενώ νομίζαμε ότι κλείσαμε, μας πήγανε στο σχολείο!!! Και τελικά τώρα, επιτέλους, κλείσαμε και επισήμως!!! Γιουχου!!! Και ξαναανοίγουμε Πέμπτη 17(Παρασκευή παίρνουμε ελέγχους)!!! Και ξανακλείνουμε 23(εκτός και αν κλείσουμε 18)!!!! Απλά δεν υπάρχει!!

Πολύ περίεργη η φετινή χρονιά. Τόσα πράγματα, χαρακτήρες, καθημερινά πράγματα, αλλάζουν, αποκτούν άλλη μορφή, είτε θετικη είτε αρνητική. Όμως αλλάζουν. Ελάχιστα έχουν μείνει ίδια. Πολύ περίεργο. Περίεργη η φετινή(σχολική) χρονιά......

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Βαριέμαι....ξεβαριέμαι....ξαναβαριέμαι....

Βαριέμαι....Ω ναι....βαριέμαι....
Προσπαθώ να ξεβαρεθώ...αλλά δε βγαίνει...συνεχίζω να βαριέμαι....
μόνιμα σχεδόν.....ώχου βαρεμάρα....

άντε ας ξεβαρεθώ λίγο....για να ξαναβαρεθώ πάλι...


Με αυτό ξεβαριέμαι....


Έκανα κατάχρηση της λέξης "βαριέμαι" ε;
Αφού βαριέμαι; Εγώ φταίω;
xD


Γιατί να βαριέται ο κόσμος; Σε τι χρησιμεύει η βαρεμάρα; Γεμίζει τις άδειες μας ώρες; Ή τις αδειάζει; Βαριόμαστε όταν δεν έχουμε κάτι να κάνουμε. Ή αυτό που κάνουμε το βαριόμαστε. Λάθος. Όταν δεν μας ενδιαφέρει. Και γιατί δεν μας ενδιαφέρει; Γιατί είναι βαρετό. Ώχου. Πάλι στη λέξη "βαριέμαι" κατέληξα. Τελικά αυτή είναι η αρχή και το τέλος. Βαριέμαι.

Λοιπόν.

Βαριέμαι....ξεβαρέθηκα....μα ξαναβαρέθηκα....

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 2008

Σε σαράντα πέντε(45) λεπτά είναι έξι(6) Δεκεμβρίου. 6 Δεκεμβρίου. Πέρασε ένας χρόνος. Και ούτε που το καταλάβαμε. 6 Δεκεμβρίου 2008. Άκαρδος μπάτσος σκότωσε έναν έφηβο 16 χρονών(δεν έχει σημασία η ηλικία. Ήταν μόνο ένα παιδί). Ακούστηκαν πολλά. Πώς το παιδί και η παρέα του ήταν μεθυσμένοι και βρίζαν άσχημα τους μπάτσους. Ότι πέταξαν μπουκάλια. Ότι βριστίκαν άσχημα. Άλλοι λένε ότι οι μπάτσοι έβριζαν και έκαναν χειρονομίες. Άλλοι είπαν πώς τα παιδιά ήταν αναρχικοί από τους χειρότερους. Πολλά ακούστηκαν όμως κυριάρχησε η γνώμη πώς ήταν ένα παιδί που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μπορεί να παραφέρθηκε, όμως ήταν παιδί. Και ποια η τιμωρία του που παρασύρθηκε; Να πεθάνει πριν καλά καλά προλάβει να ενηλικιωθεί. Πριν καν φτάσει να αγγίξει, και το τονίζω να ΑΓΓΙΞΕΙ έστω, τα όνειρά του. Πριν προλάβει να μπει στη διαδικασία να αποφασίσει τι θα κυνηγήσει. Ναι, δε διαφώνω. Δεν είναι όλοι οι μπάτσοι σαν κι αυτόν. Όμως η πλειοψηφία είναι. Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται αν οι εκπαιδευόμενοι αστυνομικοί πληρούν τις αξίες που πρέπει να έχουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν έχουν μάθει να σέβονται κάποια πράγματα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ηθική τους. Και όσοι ενδιαφέρονται, δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν κάτι. Γιατί είναι λίγοι. Έτσι, αυτοί που όλοι νομίζουμε ότι μας φυλάνε, αυτοί μας κυνηγάνε. Έχουμε καταντήσει να τους φοβόμαστε. Δεν είναι όλοι έτσι. Όχι. Όμως η πλειοψηφία είναι συντριπτική. Δεν είναι δυνατόν να φοβόμαστε το σώμα που δημιουργήθηκε για να μας προστατεύει. Δεν είναι δυνατόν η μάνα μου να φοβάται στο σύντομο μέλλον, να με αφήσει να περάσω από τα Εξάρχεια, μήπως και με πάρει η σφαίρα του αστυνομίκου που οφείλει να με προστατέψει. Όχι.

Η περασμένη χρονιά πέρασε γεμάτη καταλήψεις. Μέχρι και στην ευρωπαϊκή τηλεόραση βγάλανε τα ρεζίλια μας. Μέχρι και ευρωπαίοι φοιτητές κάνανε καταλήψεις. Μια κυβέρνηση έπεσε από το περσινό περιστατικό. Φέτος, φοβούνται τις καταλήψεις. Τις διαδηλώσεις. Τις φοβούνται. Αλλά το μόνο που κάνουν για αυτές, είναι να προσπαθούν να τις αποφύγουν. Συζητάγαν να κλείσουν τα σχολεία τώρα, τάχα μου για την γρίπη. Δεν το κάνανε. Προσπαθούν να τις αποφύγουν. Όχι να τις εξαλείψουν. Ανανέωσε ρε Γιώργο το αστυνομικό σύστημα. Φτιάξε ότι φταίει για τα περσινά. Αλλά όχι. Πρέπει να αποφύγεις. Όχι να επιδιορθώσεις. Ποτέ. Έτσι λοιπόν, θα περάσουμε ένα διάστημα με καταλήψεις, διαδηλώσεις, εξάρσεις αναρχικών, όμως πάλι δε θα γίνει τίποτα. Απλά τα ματ θα αυξηθούν στα Εξάρχεια και οι εκπαιδευτικοί θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Μέχρι να περάσει η "κρίση" των ημερών και να θυμηθεί ο κόσμος ότι έχουμε Χριστούγεννα. Σκέφτηκες Γιωργάκη, και οι πολιτικοί γύρω σου, ότι αυτό το παιδί θα μπορούσε να είναι δικό σας; Αλλά όχι. Τα δικά σας δε γυρνάνε σε τέτοιες βρωμογειτονιές. Έχω και χειρότερο. Αλλά καλύτερα να το κρατήσω για τον εαυτό μου.

Πάντως, συνεχίζω να ελπίζω, ότι η θυσία του παιδιού δεν πήγε χαμένη. Κάποιοι ξύπνησαν, και εντάσσονται και αυτοί στον αριθμό των ανθρώπων που στο τέλος, θα αναστρέψουν ότι άσχημο έχουμε στην κοινωνία μας. Ελπίζω. Ούτως ή άλλως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.....

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Μας ταράξανε πια!

Ωχου...Αμάν πια!!!! Τι ' ν ' τούτο; Μας έχουνε ταράξει στα διαγωνίσματα!!! Μ'όλη την έννοια της λέξεως!!!

Κλείσαμε για μια βδομάδα, λογικό καθώς λείπανε δέκα παιδιά από την τάξη. Έτσι πήγαν κάποια διαγωνίσματα πίσω. Για την ακρίβεια δύο. ΔΥΟ. Και τώρα, με το που επιστρέψαμε, μας φορτώσαν όλα τα διαγωνίσματα, ακόμα και αυτά που δεν μετακινηθήκαν, για να προλάβουν τάχα μου το τρίμηνο. Αφού ρε φίλε, το διαγώνισμά σου ήταν ούτως ή άλλως μετά το τέλος του τριμήνου, εγώ τι σου φταίω και με πιέζεις; Και μετά σου λένε ότι οι καθηγητές προσπαθούν να βοηθήσουν. Ωραία βοήθεια. Πέμπτη μας ανακοινώνει η δεύτερη φυσικός(που δε μας κάνει Φυσική, μας κάνει Χημεία, Βιολογία) ότι Παρασκευή(την επόμενη μέρα) γράφουμε Φυσική(που κάνουμε με άλλο καθηγητή), ύλη πάνω από 15 σελίδες, χωρίς να έχει υπάρξει ΚΑΝΕΝΑ υπονοούμενο νωρίτερα. Με τον καθηγητή αυτό, τον Νοέμβριο γινόταν ο εξής διάλογος:
-Κύριε πότε θα γράψουμε;
-Τον άλλο μήνα.
-Μα θα έχει τελειώσει το τρίμηνο.
-Είπα τον άλλο μήνα.

Και δε μας είχε πει ποτέ ούτε ημερομηνιά ούτε ύλη. Αποτέλεσμα. Να γράφουμε Φυσική πάνω από 15 σελίδες, να έχουμε να τα διαβάσουμε από τη μία μέρα στην άλλη(ουτε καν προετοιμασμένη όπως τα δύο διαγωνίσματα που μετακινηθήκαν) και να ξέρουμε ότι θα βάλει δύσκολα(και τελικά αυτό αποδείχτηκε με το διαγώνισμα).

Όταν ο κάθε καθηγητής κουβαλάει την τρέλα του, και δεν ακολουθεί τις εγκυκλίους εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να σκάμε και να κολυμπάμε. Ώχου πια. Άντε γ@μηθείτε. Πάτωσα στη φυσική και σκασίλα μου μεγάλη. Εγώ τα ξέρω. Αν αυτός βάζει περιέργες ασκήσεις πρόβλημά του. Πληροφορική 13 γιατί δεν έγραψα τα αυτονόητα. Μία εντολή στο πρόγραμμα αποτελείται από λεξιλόγιο. Όχι από αριθμούς θα αποτελούνταν. Χέστε με. Γαλλικά ο Θεός βοηθός. Μαθηματικά γράψαν τα αστέρια 14. Έρχεται η θύελλα. Φέτος που αποφάσισα να στρωθώ στο διάβασμα, φέτος θα πατώσω. Ώχου πια.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

23 μέρες λοιπόν.....

Σε 23 μέρες....σε 23....Μόνο; τόσο πολύ; μήπως και είναι καλά;

Δεν ξέρω τι να αποφασίσω.....μμ...μάλλον ανυπομονώ. Πάντως δεν έχω ξεκινήσει ακόμα τα χριστουγεννιάτικα. Καλά άκουσα δυο φορές το Last Christmas το πρωί. Αλλά δεν έχω αρχίσει να ακούω από τώρα πάντως. Προς το παρών ακούω αυτό.

Linkin Park-My December


This is my December....This is my time of the year....

Αφού είναι τι να κάνω;

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Κριτικές βιβλίων -Μέρος 1ο-

α)Πηνελόπη Δέλτα-Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου

Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν μια ελληνίδα συγγραφέας, που έγραφε εκπληκτικά και μάγευε αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι συγγραφέας του δημοφιλούς βιβλίου "Ο μάγκας".
Άλλα βιβλία που έχει γράψει η ίδια είναι:
Για την πατρίδα,Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, Στα μυστικά του βάλτου, Τρελαντώνης κ.α.

Στο συγκεκριμένο "βιβλιοκείμενο", θα μιλήσω για το βιβλίο "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου". Για μένα προσωπικά είναι ένα εκπληκτικό έπος, που με καθήλωσε κυριολεκτικά στην καρέκλα μου. Για όποιον αγαπάει τις ιστορίες που εξυμνούν κατορθώματα, είναι ένα ιδανικό βιβλίο. Επίσης ο σκελετός του είναι ιστορικά σωστός και μπορώ να πω ότι είναι και πολύ γερός. Σε κάποια σημεία, είναι βίαιο, όχι όμως σε σημείο που δεν αντέχεται. Οι περιγραφές της Πηνελόπης Δέλτα είναι πολύ πετυχημένες για αυτό και καθηλώνεσαι. Διηγείται τις ιστορίες δύο νέων, που υπήρξαν σαν αδέρφια από πολύ μικρά. Αυτοί οι νέοι, τάζονται στον αυτοκράτορα, μετά από την άγρια σφαγή των γονιών τους και των φίλων τους μπροστά στα μάτια τους από Βούλγαρους. Η ζωή τους γίνεται μία περιπέτεια, και αυτή παρακολουθούμε, ακολουθώντας ταυτόχρονα και όλη την ιστορία που αφορά τον Βουλγαροκτόνο όταν αντιμέτωπιζε τους Βούλγαρους. Ταυτόχρονα ξετυλίγεται και μια ιστορία αγάπης, η οποία αφορά και τους δύο φίλους. Μία αγάπη που θα τους αναγκάσει να χωριστούν.
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε. Σας το προτείνω χωρίς ενδοιασμούς.

β)Φίλιπ Μπαρμπώ-Ο τυφλοπόντικας

Όχι δεν μιλάει για έναν τυφλοπόντικα. Είναι μεταφορά.
Σε ένα ιδιωτικό σχολείο, κάπου στη Γαλλία, η τάξη των "κούτσουρων" όπως παρουσιάζει ο ίδιος ο αφηγητής(που είναι ένας από τους μαθητές). Παιδιά που δε συμπαθούν το σχολείο και κάνουν τη ζωή μαρτύριο κάθε καθηγητή. Ποτέ δεν έκλεισε καθηγητής χρόνο μαζί τους. Μέχρι που μια μέρα, έρχεται ένας καινούριος καθηγητής, κοντούλης με γυαλάκια, που μοιάζει με τυφλοπόντικα. Είναι περίεργος. Σα να τους τραβάει να διαβάσουν. Κάνει το μάθημα ευχάριστο και κάνει την ζωή των παιδιών ονειρεμένη. Συμμετέχει μαζί τους και είναι ο δάσκαλος καθοδηγητής. Τα παιδιά δένονται μαζί του και σύντομα τον λατρεύουν. Πλέον δεν είναι για αυτούς ο "μπαμπούλας" της τάξης αλλά ένας φίλος. Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, που αξίζει να διαβάσετε. Εγώ το αγάπησα. Ο δάσκαλος αυτός μου θύμιζε αυτόν που είχα στο δημοτικό. Που σε έκανε να αγαπάς το μάθημα. Μικρό βιβλιαράκι, εύκολο στο διάβασμα. Ακόμα και αν δεν είστε βιβλιοφάγοι θα το φχαριστηθείτε.

γ)Λίνα Καπετανάκη-Όχι κάνετε λάθος

Ένα χιουμοριστικό βιβλίο που διηγείται ένα μωρό. Η ζωή του, όπως τη βλέπει, με έναν τρόπο αθώο και αστείο. Εντυπώσεις, συναισθήματα, απορίες για τον ανθρώπινο κόσμο, πράγματα που ίσως όλοι μας θα έπρεπε να συλλογιστούμε. Η ζωή του μωρού μέχρι το γυμνάσιο, το ακολουθούμε και γελάμε με τα παθήματά αλλά και τον τρόπο του να καταλαβαίνει τα πράγματα. Προσωπικά, με έκανε να γελάσω απίστευτα, και να σκεφτώ πώς και εγώ, έτσι τα έβλεπα, και μερικές φορές, ακόμα, τα βλέπω έτσι αθώα. Όλοι μας έτσι τα βλέπουμε κάποιες φορές. Όταν δεν τα καταλαβαίνουμε, όταν δε μας τα εξηγούν. Αξίζει να το διαβάσετε. Θα σας φτιάξει το κέφι. Μικρό βιβλίο, εύκολο στην ανάγνωση, κυλάει γρήγορα και κυρίως, κεφάτο.

δ)Μαριλένα Κουτσούκου-Σ'αγαπώ με e-mail

Ένα κορίτσι, νέο, φρέσκο, με όνειρα, που όμως την καθηλώνει το αναπηρικό καροτσάκι. Μια αδερφή που προσπαθεί να αγνοήσει το πρόβλημα της αδερφής της και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή της. Μια μέρα συναντάει ένα παιδί, μαζί με τους φίλους της, που είναι ο τύπος που ψάχνει. Αυτό το παιδί την φλερτάρει όμως ταυτόχρονα σκέφτεται και την κοπέλα που έχει γνωρίσει από το ίντερνετ. Η Νεφέλη(η κοπέλα που βρίσκεται στο καροτσάκι), έχει εκτιμήσει έναν ιντερνετικό της φίλο, και περιμένει κάθε φορά με ανυπομονησία κάθε του mail. Η συνέχεια στο βιβλίο. Και μπορώ να πω ότι είναι και πολύ όμορφη. Ένα βιβλίο, που εκφράζει την εφηβική φύση με έναν μοντέρνο τρόπο(βέβαια δεν είναι και τόσο μοντέρνος τώρα πια). Μου άρεσε και πιστεύω πώς θα αρέσει και σε σας επίσης.

ε)Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ- Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός πρίγκιπας. Ένα βιβλίο, πολυακουσμένο και πολυδιαβασμένο. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει για αυτό. Για μένα, είναι ένα βιβλίο μοναδικό, που με άγγιξε πραγματικά. Ένα βιβλίο, γεμάτο κρυμμένα νοήματα, που ο καθένας μας τα ερμηνεύει διαφορετικά. Και στο τέλος καταλήγουμε όλοι στο ίδιο. Ένα βιβλίο, που μοιάζει με παραμυθάκι, και ακόμα και αν κάποιος δεν καταλάβει τα νοήματα, τουλάχιστον θα έχει διαβάσει κάτι τρυφερό και όμορφο. Αναζητήστε τα νοήματα στις σελίδες και στις αράδες του βιβλίου. Προσπαθήστε να το κατανοήσετε. Το διάβασα στα 12 μου, και το κατάλαβα με έναν δικό μου τρόπο. Από τότε το διαβάζω ξανά και ξανά, και κάθε φορά συναντάω και κάτι καινούριο. Κάτι που το ερμηνεύω διαφορετικά. Όμως ποτέ δεν παύει να με αγγίζει αυτό το βιβλίο, και να με κάνει να θέλω να συναντήσω τον Μικρό Πρίγκιπα. Νομίζω ότι πραγματικά αξίζει. Πραγματικά. Μικρό, ευανάγνωστο και κυλάει γρήγορα. Μοιάζει με παραμυθάκι, κατάλληλο και για μικρότερα παιδιά. Μα και για μεγάλους.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα