Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Beloved Rain.

Βροχή.

http://www.youtube.com/watch?v=e2Ma4BvMUwU

Ω, γλυκιά μελαγχολία...

Ένα όνειρο. Ένας οξύς πόνος. Σκέψεις. Συναισθήματα. Εικόνες. Ιδρώτας.

Σα να νιώθεις προδομένος. Χωρίς όμως να ξέρεις από τι. Και πάνω στο αποκορύφωμα της μοναξιάς σου, της πονεμένης μελαγχολίας σου, να γελάς.

Όταν όλο το δωμάτιο το θες μαύρο, συνοδεία με την μελαγχολικότερη μουσική σου, ξαπλώνεις παραδομένη/ος στο υπέρτατο συναίσθημα της μελαγχολίας. Την νιώθεις να εισχωρεί σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, και αφήνεις την αστείρευτη δύναμή της να σε κατακλύζει...την νιώθεις ευεργετική...φέρνοντας σου θλίψη ή πόνο, σε κάνει να συνειδητοποιείς τον εαυτό σου...και ή σε αποκοιμίζει σε έναν πονεμένο μα ήσυχο και μάλλον καθησυχαστικό ύπνο, ή σε βοηθάει να ξεσπάσεις και σε παρασύρει σε έναν ευεργετικό ύπνο με γλυκές επιδράσεις...

ώ, γλυκιά μελαγχολία.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μερικά συναισθηματικοπερίεργα και οι Πανελλαδικές.

  Είναι περίεργο. Είναι πραγματικά περίεργο το πώς ο άνθρωπος κλείνεται στην δικιά του, αυτοσχέδια μοναξιά. Και την ζει με κάθε ίνα του κορμιού του. Και όταν το εκφράσει αλλού, χα, γελάνε. Κι εκείνος νιώθει μειωμένος, νιώθει απογοητευμένος, νιώθει περιθωριοποιημένος. Νιώθει περίεργος. Ίσως όμως και να ΄χει δίκιο. Απλά οι άλλοι να μην το καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν ότι το σπρώχνουν μακριά.
 
Οι σχέσεις σε αυτές τις ηλικίες είναι περίεργες. Μπερδεύονται οι φιλιές με τις ερωτικές σχέσεις, ψαχνόμαστε όλοι στα σεξουαλικοτέτοια(μη χέσω), στα σχολικοτέτοια, στα φιλικοτέτοια, και ταυτόχρονα, νιώθουμε όλοι στον κόσμο μας.
 
Είναι περίεργο πώς μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε τρεις μήνες. Πως γίνεται να μοιάζει αγνώριστος. Να τον αφήνεις έτσι, και να τον βρίσκεις ανάποδα. Λες και κάτι μπήκε μέσα του και τον άλλαξε. Αλλά από την άλλη θα μου πεις, δεν άλλαξε. Έτσι ήταν. Μα κρυβόταν. Οκ, πάσο.

Και τότε, εκείνο το συναίσθημα κενίλας. Που δεν βαριέσαι του θανατά μεν, αλλά με το που ασχολείσαι με κάτι, μισό λεπτό μετά, το θεωρείς παντελώς ανούσιο. Παντελώς ηλίθιο. Αλλά δεν βαριέσαι. Απλά ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ, δεν σου κινεί το ενδιαφέρον. Αλλά δεν βαριέσαι. Παλαβό και τούτο.


Και τότε, αναρωτιέσαι. Ου, άντε να τα φτιάξω με κανέναν. Ή, αυτή η καυτή απέναντι είναι καλή για ψάρεμα. Αλλά ποτέ δεν υλοποιείς αυτά που σκέφτεσαι. Ή, αρχίζεις τα α, με κοίταξε, α μου μίλησε, και μόλις σε ρώτησε αν είσαι στο σχολείο ή όχι, ή τα πω, ένας κώλος ή τα, τι βυζιά είναι τούτα και τα σχετικά. Αλλά τελικά μένεις με την ιδέα.



Ακούω παντού γύρω μου Πανελλήνιες. Πανελλήνιες, πανελλήνιες, πανελλήνιες. Στις εξετάσεις παιδιά, μα παιδιά στις εξετάσεις, και στις εξετάσεις. Προσέχτε στις Πανελλαδικές. Είναι σημαντικό για τις Πανελλαδικές. Καλέ ακούτε; Θα πέσει στις Πανελλαδικές.

ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ. Είμαστε Α' Λυκείου, μόλις ήρθαμε εδώ, και ήδη ακούμε για κάτι το οποίο είναι δύο χρόνια μακριά. Απορώ πως δεν έχουν πηδήξει από κάποιο παράθυρο τα παιδιά που δίνουν ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ. Οκ, ξεκολλήστε. Δε λέω, πρέπει να σοβαρευτούμε, ναι(άλλο αν δεν μας το επιτρέπει εύκολα η ηλικία), να στρωθούμε, ναι, να είμαστε συνεπείς, ναι, αλλά οι Πανελλήνιες αργούν ακόμα, και δεν χρειάζεται να αγχώνετε τους καλούς και συνεπείς μαθητές(βασικά αυτοί είναι που αγχώνονται περισσότερο), από τώρα. Έχουμε ακόμα δυο χρονάκια. =]


Ω, δεν ξέρω τι λέω βραδιάτικα. Καλή σας ημέρα, ή καλή σας νύχτα. Ό,τι λαχταράει η ψυχή σας φίλοι μου.  =]

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα