Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Σύνορα έβαλα στο μάυρο ουρανό;

Είχα κάνει μία συζήτηση λίγο καιρό πριν. Για το τι γίνεται μετά το τέλος της ζωής. Της ζωής όπως την ξέρουμε. Είχα στο μυαλό μου να κάνω τη συζήτηση, ανάρτηση καιρό πριν. Δεν το έκανα όμως. Το έναυσμα για να γράψω ότι γράφω σήμερα, μου το έδωσε ο φίλος μου, ο Σκεπτόμενος Λύκος με την τελευταία του ανάρτηση.

Έτσι λοιπόν, να 'μαστε.

Τι θα γίνει αφού πεθάνουμε; Αφού...φύγουμε από 'δω; Αφού ζήσουμε ό,τι ήταν να ζήσουμε; Τι μας περιμένει; Θα ξανάρθουμε; Θα κριθούμε; Θα δικαστούμε; Θα μοιραστούμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση; Θα ξανάρθουμε εδώ μέχρι να εκπληρώσουμε ένα σκοπό; Καταδικασμένοι σε ένα αέναο ταξίδι;

Ερωτήματα. Πολλά τέτοια.

Για μένα;

Για μένα...Η ψυχή είναι όλα. Η ψυχή είναι τα πάντα. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι η ταυτότητά του. Τα πάντα όλα του. Κι όταν τελειώσει το ταξίδι μας εδώ, αυτό που ζούμε τώρα, θα ξανάρθουμε. Γιατί για μένα, η ψυχή, καθώς επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ταξίδια της, τελειοποιείται. Σιγά σιγά, όλο και περισσότερο...Κάθε φορά, ένα πετραδάκι παραπάνω. Μέχρι κάποια στιγμή, χωρίς να είναι καταδικασμένη σε έναν φαύλο κύκλο, φτάνει τελικά στην απόλυτη κορύφωση της Δημιουργίας....Της συνένωσης με τον Θεό...Χωρίς να σημαίνει τον χριστιανικό Θεό, τον Ισλαμικό, τον Εβραϊκό, κανέναν συγκεκριμένο. Αυτό το πλάσμα που όλοι μας χαρακτηρίζουμε διαφορετικά...Η ψυχή, για μένα, έρχεται εδώ κάθε φορά, για να διδαχτεί κάτι παραπάνω, για να διορθωθεί λίγο περισσότερο, για να μάθει κάτι ακόμα. Και αυτό συνεχίζεται επ'απείρον, εώς ότου, τελικά να γνωρίσει την τελειότητα...Και τότε, τότε ίσως να αποσυρθεί αιωνίως...Δίπλα σ' Εκείνον. Σ'εκείνο το πνεύμα, την ύπαρξη, το ον, τον παρατηρητή, που εξαγνισμένο, αγνό, ευγενικό, είναι έτοιμο να προσφέρει βοήθεια και αγνότητα σ'αυτόν που θα τον καταλάβει, που θα θελήσει να το ακολουθήσει, που θα αδειάσει την ψυχή του από τα απλά συναισθήματα. Ίσως να είναι η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Στη φύση για κάποιους. Ίσως και στην δική σου δύναμη που αντλείς από μέσα σου, αυτήν την αγνή ενάρετη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Αυτήν την...παιδική αγνότητα που χαρακτηρίζουν πολλοί.
Είναι ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, αυτό που επιβλήθηκε περισσότερο από όλα τα άλλα στα άλλα, να βυθίζεται στο σκότος. Στη θλίψη, στο ψέμμα. Στην απόγνωση...Να αναζητάει σε κάθε του βήμα τον εαυτό του, να διασχίζει έναν βρώμικο, σιχαμερό δρόμο, να σπιλώνεται και να σπιλώνει συνέχεια τον συνάνθρωπό του, ακολουθώντας τα ένστικτά του...Ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, να στρέφεται τελικά απεγνωσμένο στον ουρανό και να καταλαβαίνει πως το νόημα της ζωής είναι στην αγνότητα της ψυχής...Και πουθενά αλλού...Είναι στην ευγενικότητα, στην αβρότητα του εγώ μας...Στην εξαφάνισή του, αν θέλετε...Έχει να κάνει με την αγνότητα...του φωτός, της φύσης, του ήλιου, του νερού. Αυτήν την αίσθηση που νιώθουμε όλοι, αυτήν την άβρα που μας κατακλύζει όταν στεκόμαστε μπροστά σε πανέμορφα, υπεράνθρωπα δημιουργήματα της φύσης. Μια ψυχική και νοητική ολοκλήρωση που γεμίζει όλο μας το είναι με ευγενικά και πανέμορφα συναισθήματα....Με γλυκές σκέψεις. Δωρίζει στον ανθρώπινο νου την αίσθησης της ολοκλήρωσης...Της αγάπης. Της συνένωσης με τη φύση...Δεν είναι ανάγκη για σένα αναγνώστη να πιστεύεις σε κάποιο θεό....Και την φύση γύρω σου να κοιτάξεις, ίδιος πρέπει να είναι ο σκοπός σου.
Για μένα, ο κάθε άνθρωπος, κρύβει μέσα του μια αγνή ψυχή. Μπορεί να έιναι κρυμμένη βαθιά μέσα του, προστατευμένη με κάθε δυνατό και υπαρκτό τρόπο, υπάρχει όμως...Όσο κακός, χαζός, στριμμένος, έξυπνος, κλειστός, κρύος, βλάκας μπορεί να είναι ο καθένας...Για μένα, αυτή η ψυχή υπάρχει. Για αυτό με πειράζει όταν στάζω χολή, όταν πληγώνω τους ανθρώπους είτε με τις πράξεις μου, είτε με τα λόγια μου...

Ερχόμαστε γυμνοί σ'αυτόν τον κόσμο....Και μετά, μαθαίνουμε έτσι απλά, από μικροί, να φτιάχνουμε ένα δικό μας καβούκι, ένα δικό μας κάλυμα, και να γινόμαστε ένα μοναδικό μαργαριτάρι στο δικό μας στο αυτοδημιούργητο μας, στρείδι...Κι ύστερα, δεν αφήνουμε κανέναν να μας θαυμάσει....Γιατί έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή γεμάτη φόβο...και δικαιολογημένα. Και έτσι, βλάπτουμε ο ένας τον άλλο για να προστατευτούμε. Γυμνοί και άσπιλοι ερχόμαστε, φορτωμένοι και χιλιολερωμένοι φεύγουμε...
Ο άνθρωπος στέκεται πάντα οπλισμένος, φορτωμένος ένα κεντρί γεμάτο με ατελείωτο φονικό δηλητήριο. Προσπαθεί να προστατευτεί από όλα. Μα...αυτό που φοβάται περισσότερο από όλα, είναι ο θάνατος. Είναι το μόνο πράγμα που θα τον ξεμπροστιάσει...Που θα του ρίξει όλες του τις προστασίες και θα τον ξεγυμνώσει...Είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και το ξέρει. Το φοβάται. Ξέρει ότι δεν θα το νικήσει αλλά παρόλα ταύτα, προσπαθεί με κάθε του δύναμη, ανώφελα, να τον νικήσει. Αντί να τον αποδεχτεί, να συμφιλιωθεί με την ιδέα, και να στήσει την ζωή του όπως αυτός την θέλει, ξέροντας με σιγουριά, ότι το μέλλον δεν τον τρομάζει...Να στρώσει την ψυχή του χωρίς φόβο και αγωνία. Να αγαπήσει τους γύρω του με όλη του την ψυχή χωρίς να φοβάται ότι μια μέρα μπορεί να φύγει ξαφνικά και να μην έχει προλάβει να τους το πει...


Αγναντεύοντας την καλοκαιρινή ξαστεριά, σκέφτομαι και αναλογίζομαι όλα όσα έγραψα....Όλα όσα έχω ξαναπει μια φορά μόνο...Όλα όσα σκέφτομαι και σκέφτομαι, και κάθε φορά μου αγαλλιάζουν την ψυχή. Με ηρεμούν, με γαληνεύουν....Είναι κρίμα να στεναχωριόμαστε για όσους φεύγουν. Γιατί σημαίνει πως είναι ένα κομμάτι πιο κοντά στην τελειότητα. Σημαίνει πως ανακουφίστικαν από τούτο τον δρόμο, και τώρα, περνάνε σε ένα επόμενο μονοπάτι. Ακόμα και αν εμείς νιώθουμε γεμάτοι από οργή, θυμό, θλίψη, γεμάτοι με το αίσθημα της αδικίας, να θυμάστε, πιο πολύ στεναχωριούνται αυτοί που μένουν πίσω, παρά αυτοί που έφυγαν πια. Ελευθερώστε λοιπόν την ψυχή σας από τα δεσμά της θλίψης, και γεμίστε κάθε κύτταρο του σώματός σας με την αίσθηση της αγνότητας. Για μένα, αυτό με κάνει σίγουρη για την συνέχεια...Με ξαλαφρώνει από τις ανησυχίες μου...Είναι μία οπτική γωνία στο κάτω κάτω.


Rous - Κόκκινο Φως

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Stavento - Δεν Καταλαβαίνεις (Dope MC) Lyrics/Στίχοι

 Για άλλη μία φορά, ένα τραγούδι που μου άρεσε, αλλά δεν βρήκα πουθενά τους στίχους του. Έτσι, αποφάσισα να τους γράψω. Special thanks to Celinemooni's video, για το lyrics video που έφτιαξε αρκετό καιρό πριν =)


Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,
που ό,τι κι αν κάνεις αργά ή γρήγορα το ξέρουν όλοι.
Τα λόγια τους είναι καυτά, σαν μεξικάνικο φασόλι.
Λόγια από άγνοια,
λες κι ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια
 από τα χρόνια.
Στο γυμνάσιο θυμάμαι
ανθρώπους σα να ήρθα απ'τον πλανήτη Ουρανό να με κοιτάνε.
Λίγο το σκουλαρίκι στ'αυτί,
λίγο που βγήκα με κινητό, κι αυτοί,
λίγο το παντελόνι το φαρδύ.
Μπορεί, γιατί δεν είχα ούτε μια τρίχα στο κεφάλι,
κι αντί για Coca Cola ή Sprite κρατάω της μπύρας το μπουκάλι.
Τι χάλι, αλλά πάλι,
τι να πω σ'εκείνους που μεγάλωσαν αόρατοι
σε μια πόλη θεόρατη, στη χώρα αυτή,
τι να λένε τώρα αυτοί για μια εμπειρία αχώνευτη.
Μέσα στο μυαλό μου.
-Όσο κι αν προσπαθείς εσύ δεν μπαίνεις-
Δεν κοιτάς σωστά γι'αυτό και δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
(No, no, no, no)
Ήμουν πάντα από τους άλλους λίγο διαφορετικός,
κι όσο κι αν περνούσε ο καιρός
-ποτέ κανένας δε βρήκε τι ζητάω-
Τώρα που μιλάω όμως μ'ακούνε,
αν και μαζί μου άκρη ποτέ τους δε θα βρούνε.
Ήμουν εδώ,
πάντα ένα βήμα πίσω απ'το θύμα,
πάντα ένα πόντο μακριά από το βλήμα.
Ήμουν εκεί.
Μα κρατούσα αποστάσεις,
έκανα κρυφές επαναστάσεις κι ήμουν πάντα μες στις καταστάσεις,
βιβλίο ανοιχτό που δεν μπορείς πέρα από τη μέση του να φτάσεις.
Τι κρίμα, πραγματικά τι κρίμα,
σήμα κινδύνου τώρα μοιάζω,
Ποσειδώνας γίνομαι και τα νερά σας ταράζω.
Μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή,
ούτε μητέρα ούτε πατέρας να ασχοληθεί μαζί σου μπορεί.
Στο τραπέζι σιωπή,
δυο ξένοι κι εσύ,
κι αν βάλεις σύριγγα στο χέρι θα λένε γιατί.
Μια γεννιά γονέων που όυτε γάμο ήθελε,
ούτε παιδί, τώρα σωπαίνει.
(Σςςςς)
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις, δεν με ξέρεις,
κανείς δεν με ξέρει εν τέλει και τόσο καλά.
Δεν θα με μάθεις γιατί δεν το θέλεις,
δεν θα σε μάθω γιατί δεν θέλω και πολλά πολλά.
Ίσως να φταίω, να φταίμε, ποιος ξέρει.
Ρόδα η ζωή και συνέχεια γυρνά.
Πες ό,τι θέλεις και ό,τι σε συμφέρει,
είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Το μονοπάτι της ζωής

Ένας δρόμος είναι η ζωή. Ένα μονοπάτι. Περνάει από πόλεις, δάση, βουνά, παραλίες, ερήμους, χωριά...από παντού. Περνάει μέσα από το μυαλό μας, από την ψυχή μας, από τη σκέψη μας, από τα συναισθήματά μας, από τις ιδέες μας...Περνάει μέσα από τις σχέσεις μας, από τις φιλίες μας, από τις έχθρες μας, από τις ξεχασμένες ευκαιρίες, από τις ευτυχίες και τις δυστυχίες μας. Ένα μονοπάτι, που κρύβει τον πειρασμό να σταματήσεις, να κάνεις μια παύση, να ξεκουραστείς. Και καλά αν είναι για λίγο...να βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου, να πιεις δυο στάλες νερό...Αν κάνεις το λάθος όμως και παρασυρθείς, σε πάρει ο ύπνος και αποφασίσεις να παρατείνεις το διάλειμμά σου, τότε το χάνεις το μονοπάτι...Γεμίζει λύκους, παγώνουν οι πέτρες του, αγριεύουν οι θάμνοι του, και γεμίζει ρολόγια, να χτυπάνε εκνευριστικά, να κάνουν αντίστροφη μέτρηση θυμίζοντάς σου κάθε στιγμή που περνάει πως, το χάνεις το μονοπάτι φίλε μου....πως τώρα που διάλεξες τόσο να ξεκουραστείς, το να συνεχίσεις τον δρόμο σου, είναι πια τόσο δύσκολο, που επιλέγεις να κάτσεις εκεί καταριόμενος την μοίρα σου...¨Ετσι, όταν φτάνεις πια μεγάλος σε ηλικία και συνειδητοποιείς πόσες ευκαρίες έχασες και πόσες χάνεις, ακόμα κι αν προσπαθήσεις να κάνεις πέρα τα αγριόχορτα, θέλει την τριπλάσια προσπάθεια...Η ζωή δεν χαρίζεται...όπως ότι γράφει δεν ξεγράφει, έτσι κι ο χρόνος δεν χαρίζει πίσω τα λεπτά που πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων....

Μη σταματάς ούτε λεπτό να περπατείς, μην αφήνεις τους περαστικούς και τα σκυλιά να σε τρομάζουν, μόνο εσύ συνέχισε τον ήλιο να κοιτάς, και με βήμα ακούραστο να προχωράς. Γιατί όταν θα πλησιάζεις το τέλος του, θα καταλάβεις πως κάθε φορά που παραλίγο να πέσεις μα σηκώθηκες, αντιστάθηκες στον πειρασμό να ξαποστάσεις στην σκιά του δέντρου, θα καταλάβεις πως κέρδισες ακόμα μια ευκαιρία στη ζωή σου, έχτισες λίγο παραπάνω τον εαυτό σου, πρόσθεσες κάτι ακόμα στο κουτάκι των εμπειριών σου, με αποτέλεσμα την επόμενη φορά που πήγες να πέσεις, ήταν πιο εύκολο να ισορροπήσεις...Ήταν πιο εύκολο να προσπεράσεις το μουροφόρο δέντρο και να συνεχίσεις να περπατάς έχοντας πίστη στον ήλιο και στο φεγγάρι...

Μην σταματάς να περπατάς, οδοιπόρε της ζωής...=)

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Χαμογέλα στον περαστικό γιατί θα μπορούσε να είναι εσύ...:)

Κάποια πράγματα γίνανε στραβά. Κάποια πράγματα δεν ήθελα να γίνουν όπως γίνανε. Κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Γραφτήκαν και δεν ξεγράφουν. Υπάρχουν άτομα που περνάνε από τη ζωή σου, παίζουν τον ρόλο τους και μετά χάνονται...Είτε φταις εσύ, είτε φταίει το άτομο, είτε ήταν οι συνθήκες, ήταν γραφτό φαίνεται να φύγει. Κι όσο κι αν προσπαθήσεις να το κρατήσεις ή προσπαθήσει να σε κρατήσει, τίποτα δεν αλλάζει.
Αλλάζουμε συνέχεια. Είμαστε σε μια ηλικία που αλλιώς είναι κάποιος σήμερα, αλλιώς αύριο. Σε μια ηλικία ευάλωτη, με ανασφάλειες. Με αλλόκοτες συμπεριφορές, με παράλογες απαιτήσεις. Και πάνω από όλα, το κυνήγι του ενδιαφέροντος. Υπήρξαν άτομα που θα ήθελα να μην χάσω, να μην πληγώσω, να μην με πληγώσουν. Ό,τι έγινε όμως, έγινε. Κι ας έφταιγα, κι ας έφταιγαν. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι κάθε μέρα θα προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη τα χτεσινά, να σκέφτομαι ότι κι άλλοι νιώθουν όπως εγώ, ο καθένας έχει την δικιά του εφηβεία, και κάθε μέρα να χαμογελάω και να εύχομαι να είναι πάντα καλά και χαρούμενοι αυτοί που πέρασαν από τη ζωή μου. Κι ας μην είναι μέρος της πια, κι ας μην είναι όπως θα τους ήθελα, ή όπως θα έπρεπε να είναι. Απλά να είναι ευτυχισμένοι ό,τι κι αν κάνουν. =)

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα