Για άλλη μία φορά, ένα τραγούδι που μου άρεσε, αλλά δεν βρήκα πουθενά τους στίχους του. Έτσι, αποφάσισα να τους γράψω. Special thanks to Celinemooni's video, για το lyrics video που έφτιαξε αρκετό καιρό πριν =)
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,
που ό,τι κι αν κάνεις αργά ή γρήγορα το ξέρουν όλοι.
Τα λόγια τους είναι καυτά, σαν μεξικάνικο φασόλι.
Λόγια από άγνοια,
λες κι ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια
από τα χρόνια.
Στο γυμνάσιο θυμάμαι
ανθρώπους σα να ήρθα απ'τον πλανήτη Ουρανό να με κοιτάνε.
Λίγο το σκουλαρίκι στ'αυτί,
λίγο που βγήκα με κινητό, κι αυτοί,
λίγο το παντελόνι το φαρδύ.
Μπορεί, γιατί δεν είχα ούτε μια τρίχα στο κεφάλι,
κι αντί για Coca Cola ή Sprite κρατάω της μπύρας το μπουκάλι.
Τι χάλι, αλλά πάλι,
τι να πω σ'εκείνους που μεγάλωσαν αόρατοι
σε μια πόλη θεόρατη, στη χώρα αυτή,
τι να λένε τώρα αυτοί για μια εμπειρία αχώνευτη.
Μέσα στο μυαλό μου.
-Όσο κι αν προσπαθείς εσύ δεν μπαίνεις-
Δεν κοιτάς σωστά γι'αυτό και δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
(No, no, no, no)
Ήμουν πάντα από τους άλλους λίγο διαφορετικός,
κι όσο κι αν περνούσε ο καιρός
-ποτέ κανένας δε βρήκε τι ζητάω-
Τώρα που μιλάω όμως μ'ακούνε,
αν και μαζί μου άκρη ποτέ τους δε θα βρούνε.
Ήμουν εδώ,
πάντα ένα βήμα πίσω απ'το θύμα,
πάντα ένα πόντο μακριά από το βλήμα.
Ήμουν εκεί.
Μα κρατούσα αποστάσεις,
έκανα κρυφές επαναστάσεις κι ήμουν πάντα μες στις καταστάσεις,
βιβλίο ανοιχτό που δεν μπορείς πέρα από τη μέση του να φτάσεις.
Τι κρίμα, πραγματικά τι κρίμα,
σήμα κινδύνου τώρα μοιάζω,
Ποσειδώνας γίνομαι και τα νερά σας ταράζω.
Μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή,
ούτε μητέρα ούτε πατέρας να ασχοληθεί μαζί σου μπορεί.
Στο τραπέζι σιωπή,
δυο ξένοι κι εσύ,
κι αν βάλεις σύριγγα στο χέρι θα λένε γιατί.
Μια γεννιά γονέων που όυτε γάμο ήθελε,
ούτε παιδί, τώρα σωπαίνει.
(Σςςςς)
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις, δεν με ξέρεις,
κανείς δεν με ξέρει εν τέλει και τόσο καλά.
Δεν θα με μάθεις γιατί δεν το θέλεις,
δεν θα σε μάθω γιατί δεν θέλω και πολλά πολλά.
Ίσως να φταίω, να φταίμε, ποιος ξέρει.
Ρόδα η ζωή και συνέχεια γυρνά.
Πες ό,τι θέλεις και ό,τι σε συμφέρει,
είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,
που ό,τι κι αν κάνεις αργά ή γρήγορα το ξέρουν όλοι.
Τα λόγια τους είναι καυτά, σαν μεξικάνικο φασόλι.
Λόγια από άγνοια,
λες κι ήρθανε τα ήμερα να διώξουνε τα άγρια
από τα χρόνια.
Στο γυμνάσιο θυμάμαι
ανθρώπους σα να ήρθα απ'τον πλανήτη Ουρανό να με κοιτάνε.
Λίγο το σκουλαρίκι στ'αυτί,
λίγο που βγήκα με κινητό, κι αυτοί,
λίγο το παντελόνι το φαρδύ.
Μπορεί, γιατί δεν είχα ούτε μια τρίχα στο κεφάλι,
κι αντί για Coca Cola ή Sprite κρατάω της μπύρας το μπουκάλι.
Τι χάλι, αλλά πάλι,
τι να πω σ'εκείνους που μεγάλωσαν αόρατοι
σε μια πόλη θεόρατη, στη χώρα αυτή,
τι να λένε τώρα αυτοί για μια εμπειρία αχώνευτη.
Μέσα στο μυαλό μου.
-Όσο κι αν προσπαθείς εσύ δεν μπαίνεις-
Δεν κοιτάς σωστά γι'αυτό και δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
(No, no, no, no)
Ήμουν πάντα από τους άλλους λίγο διαφορετικός,
κι όσο κι αν περνούσε ο καιρός
-ποτέ κανένας δε βρήκε τι ζητάω-
Τώρα που μιλάω όμως μ'ακούνε,
αν και μαζί μου άκρη ποτέ τους δε θα βρούνε.
Ήμουν εδώ,
πάντα ένα βήμα πίσω απ'το θύμα,
πάντα ένα πόντο μακριά από το βλήμα.
Ήμουν εκεί.
Μα κρατούσα αποστάσεις,
έκανα κρυφές επαναστάσεις κι ήμουν πάντα μες στις καταστάσεις,
βιβλίο ανοιχτό που δεν μπορείς πέρα από τη μέση του να φτάσεις.
Τι κρίμα, πραγματικά τι κρίμα,
σήμα κινδύνου τώρα μοιάζω,
Ποσειδώνας γίνομαι και τα νερά σας ταράζω.
Μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή,
ούτε μητέρα ούτε πατέρας να ασχοληθεί μαζί σου μπορεί.
Στο τραπέζι σιωπή,
δυο ξένοι κι εσύ,
κι αν βάλεις σύριγγα στο χέρι θα λένε γιατί.
Μια γεννιά γονέων που όυτε γάμο ήθελε,
ούτε παιδί, τώρα σωπαίνει.
(Σςςςς)
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρεις, κανένας δεν με ξέρει και τόσο καλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό και δεν βλέπεις τι κρύβω βαθιά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Να ξέρεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ σου πολλά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Γι'αυτό φύγε τώρα πριν είναι αργά.
Δεν καταλαβαίνεις.
Δεν καταλαβαίνεις, δεν με ξέρεις,
κανείς δεν με ξέρει εν τέλει και τόσο καλά.
Δεν θα με μάθεις γιατί δεν το θέλεις,
δεν θα σε μάθω γιατί δεν θέλω και πολλά πολλά.
Ίσως να φταίω, να φταίμε, ποιος ξέρει.
Ρόδα η ζωή και συνέχεια γυρνά.
Πες ό,τι θέλεις και ό,τι σε συμφέρει,
είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Είναι αλήθεια πως η αλήθεια πονά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου