Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Λίγο πιοοο....άσχετο =P

Please tell me who I aaaaaammm.........

Λοιπόν, τι νέα; =]
Ελπίζω όλα καλά! Υπάρχει λόγος να μην είναι; Ελπίζω πως όχι! Γιατί κι εδώ, μπορεί να έχω 100.000 λόγους(καλά υπερβάλω πολύ  =Ρ), αλλά ντάξει, η διάθεση παραμένει σταθερή μέση ή ανεβαίνει ψηλά για μεγάλα χρονικά διαστήματα! Καλό αυτό έτσι; Καλό...;)


Το μόνο πράγμα που μ'ενοχλεί είναι το ότι τώρα τελευταία νιώθω να τα περνάω όλα στο ντούκου...στο ντούκου...προσπαθώ βέβαια να το μειώσω(και το καταφέρνω σχετικά), αλλά συνεχίζω λίγο στο ντούκου. Και δεν ξέρω τι να κάνω! xD

Όλα τα υπόλοιπα, τα περι γιορτών, πχ το ότι σπάμε λίγο παραδόσεις φέτος, αλλά σσσσ δεν λέω τίποτα πουθενά, το ότι μου πέφτουν ΛΙΓΕΣ, ΛΙΓΕΣ, οι διακοπές(ίσως να φταίει το ότι οι μισοί λείπουν οπότε δεν μπορώ το ίδιο εύκολα να εκμεταλευτώ τον χρόνο μου όπως θα ήθελα, όχι ότι με ενοχλεί το αραλίκι!!! xD), και κάτι άλλα μικροπράγματα που μου διαφεύγουν τώρα, δεεεε με νοιάζουν και πολύ, ειδικά τώρα πλέον!!! :P



Λοιπόν παίδες, εσείς πώς περνάτε τις γιορτές σας;;;; =D


Ωραία μουσικούλα!!! (δεν κοίταξα τους στίχους ακόμα...=Ρ

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Χιόνοπτωσις!

Χιονόπτωσις. Παιδιά, τελείως παλαβομάρα. Όλη την βδομάδα, καλοκαιρινός καιρός. Παρασκευή πρωί, γλυκό πρωινό με ζεστούλα. Μέχρι τις 11μιση, 12. Βάζει ΕΝΑΝ αέρα....απίστευτο!!! Κι ύστερα, αρχίζει να πέφτει ραγδαία η θερμοκρασία....ένα κρύο...και το βράδυ, αρχίζει να ΧΙΟΝΙΖΕΙ. Σάββατο πρωί, όλα ΤΙΓΚΑ στο χιόνι, εκτός από τα τσιμέντα. Φρέσκο, απαλό, αγαπημένο χιόνι. Να χιονίζει όλη μέρα!!! Μέχρι που σταματάει σιγά σιγά, το βραδάκι. Κυριακή πια, αρχίζει και λιώνει το χιόνι, ενώ παρακολουθούμε έναν γλυκό ήλιο να ζεσταίνει σιγά σιγά τον χώρο...και παντού να επικρατεί πάγος!!!! Και τώρα πια, το βράδυ, σα να χουν λιώσει όλα...μόνο για τον πάγο δεν ξέρω. Αύριο Δευτέρα, κανονικά όλα! Κρύος καιρός, μα από βδομάδα λένε, θα ζεστάνει πάλι!!!! Είναι αυτό καιρός, για Δεκέμβρη μήνα;;; Είναι αυτό καιρός γενικότερα;;;;


Και το πιο κουλό, μα συνάμα όμορφο από όλα, είναι να βλέπεις καλοκαιρινά φυτά, ανθισμένα, σκεπασμένα με χιόνι....τι γλυκό θέμα...=] <3


Τζάκι, παρέα, κρύο έξω, σαλόνι και κοψίδια. ;)

Σάτυρα και γέλιο το μόνο όπλο

Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ. ΚΡΙΣΗ.



Και το μόνο όπλο εναντίον της, Ο,ΤΙ κι αν λένε, είναι η Σάτυρα και το Γέλιο. Τους ξέρετε; Εγώ πολύ τους πάω. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο. Σάτυρα και Γέλιο.




Όσον αφορά λοιπόν αυτά τα δύο τα καλά παιδιά, θα σας μιλήσω για κάτι πολύ καλό που ανάκαλυψα τον τελευταίο μήνα στον "Προσωποπάπυρο", στο "Φατσοβιβλίο", στο "Μουρτεφτέρ", ή κοινώς, στο Facebook.Είναι κάποιος, ή κάποιοι, που δημιουργούν προφίλς, σατυρίζοντας διάφορα πράγματα κυρίως με τις ονομασίες τους, αλλά και με τις στήλες "Info" τους! Να σας δώσω μερικά παραδείγματα!

Παντοδύναμος Θεός
Δίας Ζευς
Μητέρα Τερέζα
Γιατρός του ΤΕΒΕ
Ελληνικό Χρέος
κλπ
κλπ
κλπ

Δεν ξέρω αν είναι πραγματικοί χρήστες, μα ξέρω το ότι η σάτυρα αυτή, είναι ένας καλός τρόπος αυτοάμυνας του σύγχρονου Έλληνα. Το μόνο όπλο που μας απομένει, και δεν νομίζω να μπορούν να μας πάρουν ενάντια στην κα. Κρίση και όλα τα υπόλοιπα, είναι η κα. Σάτυρα και το παιδί της, το Γέλιο.

Βοήθεια!!!


Ταρατατάμ!!!!

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η έννοια του ρ. βαριέμαι

Βαριέμαι. Τι συνηθισμένη έκφραση. Τι συνηθισμένη λέξη. Τι συνηθισμένο συναίσθημα για έναν έφηβο. Ειδικότερα για έναν έφηβο. Είτε είναι μαθητής, είτε είναι φοιτητής. Και οι δύο έφηβοι δεν είναι; Είναι...=]

Τόσες εκφράσεις, τόσα παράγωγα, τόσες φράσεις, σχετικά με αυτήν την λέξη. Τόσες φορές την ακούμε. Είναι η λέξη που ίσως λέει ή και ακούει περισσότερο από όλες τις άλλες ένας έφηβος. Ή τουλάχιστον, από τις λίγες που τις λέει και το καταλαβαίνει ότι τις λέει xD.

Για να δούμε όμως την ετυμολογία της.

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό(το λεξικό του Μπαμπινιώτη όπως και το Πρωΐας δεν έδιναν ετυμολογία, ενώ η εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη δεν το ανέφερε καν),  το ρήμα αυτό προέρχεται από τη λέξη βάρος. Αλλά όλοι γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε πως προέρχεται από το ρήμα βαράω.

   Ας υποθέσουμε ότι είναι σωστή η δεύτερη υπόθεση. Σκεφτείτε το λίγο. Αν το πάρουμε ότι η ετυμολογική ρίζα είναι το βαράω, τότε το βαριέμαι μπορεί να σημαίνει πέραν του ότι βαράω τον εαυτό μου, μπορεί να σημαίνει βαράω την ώρα μου. Την βαράω άσκοπα δηλαδή. Που υποδηλώνει ότι δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Δηλαδή βαριέμαι. Βαράω μύγες που λέμε. Εννοούμε ότι δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ και γενικά βαριόμαστε. Σκυλοβαρέθηκα. Δηλαδή ότι συμπεριφερόμαστε όπως τα σκυλιά τα μεγάλα, που την ημέρα λιάζονται και κοιμούνται, δηλαδή δεν κάνουν τίποτα. Βαριούνται ουσιαστικά(υποθέτουμε).
   Θα μπορούσαμε βέβαια να πούμε, ότι έχει να κάνει και με το βάρος. Πάρτε για παράδειγμα την έκφραση πέφτει βαρεμάρα. Πέφτει. Δηλαδή έχει βάρος. Ταράααν. Βέβαια μπορεί να είναι έκφραση απλή, στην αργκώ χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη ερμηνεία. Δεν ξέρω, δεν το βρήκα. =Ρ

Σημασία έχει, για να τελειώνουμε σιγά σιγά, ότι αυτή η λέξη, με ΟΟΟΥΥΥΛΑΑΑ τα παράγωγά της(βαρεμάρα, βαρεμένος, υπερβαρεμένα, κωλοβαριέμαι, σκυλοβαριέμαι, βαριεστημάρα κλπ), είναι μια λέξη που κατέχει ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ, ναι ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ θέση παρακαλώ, στο λεξιλόγιο του Νεοέλληνα. Ξεχωριστότατη κιόλας. Όλοι οι Νεοέλληνες* την έχουν μπροστά μπροστά, έτοιμη να βγει από το κουτάκι-λεξικό του μυαλού τους. Οπότε μην παραξενευτείτε αν καθώς περπατάτε στον δρόμο ακούσετε κάτι που σας θυμίσει αυτήν την λέξη. Θα είναι κάποιο καινούριο, ευφάνταστο παράγωγο που θα έχουν εφεύρει οι σημερινοί Νέοι. Και μην ξεχνάτε, μπορεί ο σημερινός έφηβος να χρησιμοποιεί ΠΟΛΥ και να νιώθει αυτήν την λέξη, μα όλοι οι Νεοέλληνες** την χρησιμοποιούν αρκετά!



* Μην μπερδευτείτε! Σημαντικό! Οι Έλληνες υπάλληλοι του Δημοσίου, δεν έχουν σκεφτεί ΠΟΤΕ αυτή την λέξη! Μην μπερδευτείτε εε;;;; 

** Εκτός από τους υπαλλήλους του Δημοσίου είπαμε!

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ωρίμανση Συναισθήματος.

Σαν ήρωας που έχασε τα μάτια του
σαν ήρωας που έχασε τα όπλα του
σαν ήρωας που τις δυνάμεις του γυρεύει
σ' έναν ψεύτικο, εχθρικό κόσμο.

Σαν πουλί που του έκοψαν τα φτερά
σαν λιοντάρι που έχασε τις δυνάμεις του
σαν άλογο που είδε τα πόδια του να κόβονται
σαν σκύλος που είδε τα δόντια του να χάνονται.

Σαν τον άγγελο που έχασε την ελευθερία του
σαν σαμουράι που στερήθηκε την τιμή του
σαν πνεύμα που δεσμεύτηκε με σώμα
σαν ψυχή που της απαγορεύτηκε να νιώσει.

Μια σκιά περιφέρεται
χωρίς προορισμό κινείται
σα να ψιθυρίζει
σα να αναζητεί.

Σαν πληγωμένου ανθρώπου
μοιάζει η σκιά
μα το ξέρω πως δεν είναι
γιατί αυτόβουλη μοιάζει να κινείται.

Ανοίγω το μυαλό μου
συναντώ τις δυστυχίες όλων
όλων των πλασμάτων γύρω μου
μα της σκιάς αναζητώ.

Κι όταν την εντοπίζω
προσπαθώ να την αγγίξω
και συναντώ αίσθημα έντονο
παντοδύναμο, τρομαχτικό συναίσθημα.

Το νιώθω να με κατακλύζει
η απόγνωση με περιτριγυρίζει
κι ύστερα ξυπνώ μες στον ιδρώτα, ανακουφισμένη.
Έτσι νιώθω τώρα, απελευθερωμένη.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Ένας περιπατητής σε ένα δάσος... Part 2

Μαθαίνω μετά από καιρό, από μία κουκουβάγια, που βρισκόταν εκείνο το βράδυ σε ένα δέντρο κοντά στο δρόμο του περιπατητή. Τον είδε να σταματάει σε ένα σκοτεινό ξέφωτο, δίπλα σε μια λιμνούλα. Μου είπε πως στάθηκε δίπλα της, γονάτισε και κοίταξε την αντανάκλασή του. Ύστερα χάιδεψε το νερό, μα σηκώθηκε ταραγμένος καθώς άκουσε ένα θόρυβο πίσω του. Μα σαν έψαξε γύρω του, δεν είδε τίποτα. Ώσπου ξεπρόβαλλε δειλά δειλά, από μια όμορφη πασχαλιά δίπλα, ένα μικρό ελάφι. Εκείνος στάθηκε και το κοίταξε με μια γαλήνια έκφραση. Σα να ξέχασε αυτοστιγμή τα προβλήματά του. Του έκανε νόημα να πλησιάσει μα εκείνο δείλιασε. Τότε έσκυψε και ισορρόπησε στα δυο του λυγισμένα πόδια, δίνοντάς του την ευκαιρία να τον πλησιάσει μόνο του. Το έλαφι δίσταζε στην αρχή, μα σιγά σιγά άρχισε να κατευθύνεται προς εκείνον. Το νερό της λίμνης χάριζε μια μαγική δροσιά στο ξέφωτο. Καθώς το ελάφι πλησίαζε τον άνθρωπο, εκείνος έμοιαζε να αλαφραίνει. Το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο, άρχιζε να αλλάζει, να αποκτάει μια λάμψη, σαν να ξαλαφραίνει. Κι όταν το ελάφι έφτασε κοντά του, εκείνος άπλωσε το χέρι του και το χάιδεψε ευτυχισμένος, φρέσκος. Πέταξε το πανωφόρι του που τον βάραινε δίπλα στη λίμνη, έβρεξε άλλη μια φορά το πρόσωπό του, και σκαρφάλωσε στην πλάτη του ελαφιού χαϊδευόντάς το. Εκείνο κινήθηκε ήρεμο προς τα δέντρα και χάθηκε στις τελευταίες σκοτεινές στιγμές της νύχτας...

Μια συμβολική ιστορία...

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Ένας περιπατητής σε ένα δάσος... Part 1

Μέσα στο σκοτάδι, ένα βουβό πρόσωπο διασχίζει ένα μονοπάτι. Περπατητής λέει το βάδισμά του. Σκούρα ρούχα. Κουρασμένη κίνηση. Βασανισμένος φωνάζει η κλίση του κεφαλιού του. Καθώς περπατεί στο σκοτεινό μονοπάτι, με το φως του φεγγαριού να αντανακλάται στα λιγοστά μεταλλικά αντικείμενα που έχει πάνω του, συνεχίζει να μπαίνει πιο βαθιά στο δάσος. Όμως δε μοιάζει να ελέγχει εκείνος τα πέλματά του. Σα να τον οδηγούν μόνα τους στο άγνωστο. Πίσω του, έχει πετάξει κάθε τι που μάλλον του θυμίζει τον πραγματικό του κόσμο. Ένα πορτοφόλι άδειο, ένα χαλασμένο ρολόι χεριού, μια φωτογραφία μιας πλούσιας οικογένειας και μια παλιά κορνίζα αφιερωμένη από φίλους. Σα να προσπαθεί καιρό να ξεφύγει. Σα να τον κάνουν δυστυχισμένο όλα όσα είχε. Και η παλιά κορνίζα, σα να 'χει καιρό να πάρει κάτι από τους φίλους του. Σα να μην έχει πια φίλους... Τι περίεργο. Κρατάει μόνο το πανωφόρι του και αφήνει πίσω του το φεγγαρόλουστο μονοπάτι. Σα να έχει αποδεχτεί την μοίρα του, αφήνεται στο περπάτημά του...

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Beloved Rain.

Βροχή.

http://www.youtube.com/watch?v=e2Ma4BvMUwU

Ω, γλυκιά μελαγχολία...

Ένα όνειρο. Ένας οξύς πόνος. Σκέψεις. Συναισθήματα. Εικόνες. Ιδρώτας.

Σα να νιώθεις προδομένος. Χωρίς όμως να ξέρεις από τι. Και πάνω στο αποκορύφωμα της μοναξιάς σου, της πονεμένης μελαγχολίας σου, να γελάς.

Όταν όλο το δωμάτιο το θες μαύρο, συνοδεία με την μελαγχολικότερη μουσική σου, ξαπλώνεις παραδομένη/ος στο υπέρτατο συναίσθημα της μελαγχολίας. Την νιώθεις να εισχωρεί σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, και αφήνεις την αστείρευτη δύναμή της να σε κατακλύζει...την νιώθεις ευεργετική...φέρνοντας σου θλίψη ή πόνο, σε κάνει να συνειδητοποιείς τον εαυτό σου...και ή σε αποκοιμίζει σε έναν πονεμένο μα ήσυχο και μάλλον καθησυχαστικό ύπνο, ή σε βοηθάει να ξεσπάσεις και σε παρασύρει σε έναν ευεργετικό ύπνο με γλυκές επιδράσεις...

ώ, γλυκιά μελαγχολία.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μερικά συναισθηματικοπερίεργα και οι Πανελλαδικές.

  Είναι περίεργο. Είναι πραγματικά περίεργο το πώς ο άνθρωπος κλείνεται στην δικιά του, αυτοσχέδια μοναξιά. Και την ζει με κάθε ίνα του κορμιού του. Και όταν το εκφράσει αλλού, χα, γελάνε. Κι εκείνος νιώθει μειωμένος, νιώθει απογοητευμένος, νιώθει περιθωριοποιημένος. Νιώθει περίεργος. Ίσως όμως και να ΄χει δίκιο. Απλά οι άλλοι να μην το καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν ότι το σπρώχνουν μακριά.
 
Οι σχέσεις σε αυτές τις ηλικίες είναι περίεργες. Μπερδεύονται οι φιλιές με τις ερωτικές σχέσεις, ψαχνόμαστε όλοι στα σεξουαλικοτέτοια(μη χέσω), στα σχολικοτέτοια, στα φιλικοτέτοια, και ταυτόχρονα, νιώθουμε όλοι στον κόσμο μας.
 
Είναι περίεργο πώς μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε τρεις μήνες. Πως γίνεται να μοιάζει αγνώριστος. Να τον αφήνεις έτσι, και να τον βρίσκεις ανάποδα. Λες και κάτι μπήκε μέσα του και τον άλλαξε. Αλλά από την άλλη θα μου πεις, δεν άλλαξε. Έτσι ήταν. Μα κρυβόταν. Οκ, πάσο.

Και τότε, εκείνο το συναίσθημα κενίλας. Που δεν βαριέσαι του θανατά μεν, αλλά με το που ασχολείσαι με κάτι, μισό λεπτό μετά, το θεωρείς παντελώς ανούσιο. Παντελώς ηλίθιο. Αλλά δεν βαριέσαι. Απλά ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ, δεν σου κινεί το ενδιαφέρον. Αλλά δεν βαριέσαι. Παλαβό και τούτο.


Και τότε, αναρωτιέσαι. Ου, άντε να τα φτιάξω με κανέναν. Ή, αυτή η καυτή απέναντι είναι καλή για ψάρεμα. Αλλά ποτέ δεν υλοποιείς αυτά που σκέφτεσαι. Ή, αρχίζεις τα α, με κοίταξε, α μου μίλησε, και μόλις σε ρώτησε αν είσαι στο σχολείο ή όχι, ή τα πω, ένας κώλος ή τα, τι βυζιά είναι τούτα και τα σχετικά. Αλλά τελικά μένεις με την ιδέα.



Ακούω παντού γύρω μου Πανελλήνιες. Πανελλήνιες, πανελλήνιες, πανελλήνιες. Στις εξετάσεις παιδιά, μα παιδιά στις εξετάσεις, και στις εξετάσεις. Προσέχτε στις Πανελλαδικές. Είναι σημαντικό για τις Πανελλαδικές. Καλέ ακούτε; Θα πέσει στις Πανελλαδικές.

ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ. Είμαστε Α' Λυκείου, μόλις ήρθαμε εδώ, και ήδη ακούμε για κάτι το οποίο είναι δύο χρόνια μακριά. Απορώ πως δεν έχουν πηδήξει από κάποιο παράθυρο τα παιδιά που δίνουν ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ. Οκ, ξεκολλήστε. Δε λέω, πρέπει να σοβαρευτούμε, ναι(άλλο αν δεν μας το επιτρέπει εύκολα η ηλικία), να στρωθούμε, ναι, να είμαστε συνεπείς, ναι, αλλά οι Πανελλήνιες αργούν ακόμα, και δεν χρειάζεται να αγχώνετε τους καλούς και συνεπείς μαθητές(βασικά αυτοί είναι που αγχώνονται περισσότερο), από τώρα. Έχουμε ακόμα δυο χρονάκια. =]


Ω, δεν ξέρω τι λέω βραδιάτικα. Καλή σας ημέρα, ή καλή σας νύχτα. Ό,τι λαχταράει η ψυχή σας φίλοι μου.  =]

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Φαντασία - χρώμα - τέχνη....

Η φαντασία είναι χρώμα. Και το χρώμα φαντασία. Μια σχέση λεπτή, μοναδική. Και αλλοπρόσαλλη. Εκφράζει τον καθένα μας προσωπικά, και ανοίγει το μυαλό μας. Δίνει χρώμα στη σκέψη μας και μας απελευθερώνει...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Στα όρια της τρέλας

Ένιωσε μία πίεση στην άκρη της γλώσσας του. Μια ριπή φόβου διαπέρασε το σώμα του και ένιωσε μια τρελή, παλαβή χαρά να κατακλύζει το μυαλό του. Βίωσε μια στιγμή άγριων συναισθημάτων και επιθυμιών για ακραία πράγματα. Η επανειλλημένη, μεθυστική, άγρια, ατελείωτη, θηριώδης χαρά σήμαινε ότι τρελαινόταν. Τα πρώτα σημάδια της τρέλας εμφανίζονταν έτσι. Χαιρόταν. Επιτέλους ξανάβρισκε τον παλιό του εαυτό! Όπως πριν τις πολύωρες θεραπείες και τα ξινά φάρμακα. Όπως πριν ένα χρόνο. Ούρλιαξε νιώθοντας τα μάτια του να έχουν γυρίσει, σκαρφάλωσε γελώντας σατανικά στο παράθυρο, και πήδηξε από τον δέκατο τέταρτο όροφο.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Περιφερόμενη στους δρόμους μιας δαιδαλώδους μοναξιάς...

Το σκοτάδι μου διέλυσε τις παραστάσεις του μυαλού μου...
Αυτά τα φωσφοριζέ κομμάτια του μισού παζλ
γίνανε σκόνη και σκορπιστήκανε στου ανέμου τη μουσική
ακολουθώντας τους ρυθμούς της μοναξιάς.

Καθώς τα όνειρά μου γινήκανε σκόνη
και σε μια μαγική στιγμή
η φαντασία έβγαλε φτερά και έφυγε...
Πέταξε μακριά δίνοντας κούφιες υποσχέσεις.

Παρατηρώ τα θραύσματα της λογικής μου,
να αλληλοχτυπιούνται με τα κομμάτια της καρδιάς μου,
δίνοντας μου θέση σε μια αίθουσα άδεια
συντροφιά με τα παραμελλημένα καθίσματα.

Τότε αποφασίζω να μην παραιτηθώ
και στην λήθη της θλίψης να αντισταθώ.
Στηλώνοντας τα πόδια στο παγωμένο χώμα
ανακτώντας δύναμη για την τελική επίθεση.

Όταν νιώθεις χαμένος στην άβυσσό σου,
τότε στέκεσαι στα πόδια σου
και κάνεις τα όνειρά σου, πραγματικότητα.
Για να εκδικηθείς για την χαμένη σου φαντασία.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Μίσος εναντίον του Justin Bieber από την μία, θεϊκή λατρεία από την άλλη. Και τα δύο ακραία.

Είδα τώρα πρόσφατα, αυτό το μήνυμα σε κάποιους τοίχους στο Facebook.

" Το 73% των εφήβων, θα έκλαιγαν αν έβλεπαν τον Justin Bieber όρθιο στην κορυφή ενός ουρανοξύστη έτοιμο να πέσει...Αν είσαι στο 27% που θα καθόταν από κάτω με ποπ κορν και 3D γυαλιά, φωνάζοντας "KANE BACKFLIP ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ", κάνε post αυτό το μήνυμα στον τοίχο σου! "

Και θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο. Αν δεν σας αρέσει ο Justin Bieber, μην τον ακούτε. Βρίστε τον και λίγο αν θέλετε, εξηγήστε γιατί δεν σας αρέσει(πολιτισμένα και όχι βρίζοντας), και τελειώστε το εκεί. Αν από την άλλη σας αρέσει, ακούστε τα τραγούδια του, λατρέψτε τον, αλλά όχι και να βάλετε τα κλάματα επειδή του καύλωσε να πηδήξει(είτε για να τραβήξει την προσοχή, είτε γιατί είναι ψυχανώμαλος, είτε γιατί έχει προσωπικά προβλήματα).  Από τη μία αυτή η προκατάληψη αλλά και ο ρατσισμός εναντίον του είναι απαράδεκτος, από την άλλη η θεϊκή λατρεία του και η αγάπη προς το πρόσωπό του σε σημείο κλαυθμού, είναι υπερβολική και ηλίθια. Αυτή είναι η προσωπική μου πεποίθηση.

Καλή σας μέρα.
=]

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Η περιγραφή του χαρακτήρα μου στο Gladiatus.

Σήκωσε το σπαθί του. Το νιωθε βαρύ στο χέρι του. Ο ιδρώτας κύλαγε ποτάμι από τα ζυγωματικά του, και η εξάντληση κυριέυε κάθε μέλος του σώματός του. Το ικετευτικό βλέμμα του αντιπάλου του, του προκαλούσε αηδία. Είχε κάνει τόσο κόπο, τόση εξάντληση, αλλά και τόση προπόνηση, για να του χαρίσει τη ζωή; Ποτέ. Η συγκατάθεση του Καίσαρα, του ενίσχυσε το ηθικό. Και το σπάθι κατέβηκε με φόρα, βαρύ και αμίληκτο, στο λαιμό του νικημένου. Η άγρια χαρά και ανακούφιση κατέλαβε βίαια το σώμα του και τα μέλη του. Η έννοια της ΝΙΚΗΣ, κυλούσε σε κάθε κύτταρο του σώματός του, και ένιωθε το αίμα του να ξανακυλά στις φλέβες του. Τρεις ώρες πάλευε με τον αντίπαλό του. Και οι δύο, δυνατοί, προπονημένοι, με δολοφονικά βλέμματα. Έμοιαζαν αήττητοι. Κάποιος όμως, πάντα βγαίνει χαμένος. Τούτη τη φορά, εκείνος νίκησε. Ήταν η πρώτη του νίκη. Η αρχή για μια πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Αντώνης Ρέμος - Ποτέ...

Αντώνης Ρέμος - Ποτέ




Σου ζητούσα ν΄απαντήσεις αν αντέχεις να μ΄αφήσεις
μ΄έναν άλλον αν θες πας εσύ ποτέ
Και μου είπες αν το κάνω να το ξέρεις θα πεθάνω
στη ζωή μου δε θα σ΄αρνηθώ ποτέ

Σε ρωτούσα αν τελειώσει σαν το χιόνι αν θα λιώσει
κι αν πεθάνει η αγάπη αυτή ποτέ
Κι απαντούσες μη φοβάσαι σ΄αγαπώ να το θυμάσαι
δε θ΄αφήσω να χαθείς εσύ ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Ξαφνικά με αφήνεις τηλέφωνα κλείνεις
χωρίς εξηγήσεις χωρίς ένα γεια
ξαφνικά μ΄αποφεύγεις σηκώνεσαι φεύγεις
και ούτε σε νοιάζει αν ζω τελικά
Σου΄χα πει μη μ΄αφήσεις και μου΄πες ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Σε ρωτούσα κάθε βράδυ
ποιο φιλί ποιο ξένο χάδι
θα΄ναι αιτία να χαθούμε εμείς ποτέ
Κι ορκιζόσουν στη ζωή σου
πως για πάντα η πνοή σου
θα΄μαι εγώ και δε θα πας αλλού ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Ξαφνικά με αφήνεις τηλέφωνα κλείνεις
χωρίς εξηγήσεις χωρίς ένα γεια
ξαφνικά μ΄αποφεύγεις σηκώνεσαι φεύγεις
και ούτε σε νοιάζει αν ζω τελικά
Σου΄χα πει μη μ΄αφήσεις και μου΄πες ποτέ

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η περιγραφή του χαρακτήρα μου στο BiteFight

3 το πρωί. Μπορεί και νωρίτερα. Μπορεί και αργότερα. 1 ώρα πάνω, 1 ώρα κάτω, ποιος νοιάζεται; Δεν θα έπρεπε να είσαι έξω τέτοια ώρα. Όσο μαγική κι αν σου φαίνεται η πόλη τέτοια ώρα, δεν θα έπρεπε να τριγυρνάς στους δρόμους τώρα. Άκουσες για τους τελευταίους θανάτους; Ναι, εγώ ευθύνομαι. Περπατώντας αργά στον δρόμο, κρυμμένος στις σκιές, εγώ, ένας θυληκός λυκάνθρωπος, παραμονεύω τα αφελή θύματά μου, νυχτοπερπατώντας μακριά από το φως του φεγγαριού. Και μόνο όταν σιγουρευτώ ότι είσαι το επόμενο θύμα μου, αποκαλύπτομαι. Στο ασημένιο φως, αυτήν την ζοφερή πια νύχτα, χιμάω σαν αγρίμι(που είμαι) πάνω σου, και πλησιάζω όμορφα όμορφα τον απαλό λαιμό σου. Καθώς ξερογλείφομαι, αλλάζω κατεύθυνση, και αρπάζω το μπράτσο σου. Σφίγγεσαι ακόμα περισσότερο, καθώς ακούς την τραχιά φωνή μου να λέει: "Οι βρικόλακες δαγκώνουν τους λαιμούς και σας μετατρέπουν σε βαμπίρ. Εγώ όμως, γεύομαι το μπράτσο σας, και σας κάνω σαν και μένα. Μπορεί να μην με ευγνωμονείτε, αλλά όποιος δαγκωθεί από μένα, εκπαιδεύεται από μένα". Και τότε ουρλιάζετε λουσμένοι στον ιδρώτα, πανικόβλητοι. Απολαμβάνοντας το σφιγμένο σας σώμα, και τα γεμάτα τρόμο μάτια σας, δίνω την θανατερή δαγκωματιά. Ένα ύστατο ουρλιαχτό, και ένας απελπισμένος σπασμός, σημάνει το τέλος της περιπέτειάς σας σαν άνθρωπος. Τώρα αρχίζει μια καινούρια. Καθώς σηκώνομαι από πάνω σας, παρατηρώ τα γυαλιστερά, ανοιχτά σας μάτια, και το αιματοβαμμένο σας μπράτσο. Σκουπίζω τα αίματα από το στόμα μου, και ουρλιάζω μέσα στην άγρια νύχτα. Άλλο ένα θύμα υπέκυψε. Σύντομα θα μετατραπείτε σε έναν αιμοδιψή λυκάνθρωπο, που θα αναζητήσει τον δάσκαλό του. Εμένα.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Γλυκιά μελαγχολία ;

Κάποιες φορές, είσαι τόσο μπερδεμένος, που δεν μπορείς να εκφραστείς μόνο με λίγες λέξεις. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνεσαι, και κυρίως, γιατί το αισθάνεσαι. Για αυτό, αφήνεσαι στην...μαγεία του, και δεν το ψάχνεις περαιτέρω. Μερικές φορές, ακόμα και όταν ακούς το πιο ανεβαστικό τραγούδι, ακόμα και τότε, μια μελαγχολία σε κατακλύζει, χωρίς προφανή λόγο. Και τότε, πονάς, και το αφήνεις. Ίσως γιατί σ'αρέσει(όλοι κατα βάθος είμαστε λίγο μαζώχες), ίσως γιατί δεν βρίσκεις τρόπο να το ξεπεράσεις. Ίσως να φταίει απλά η ηλικία...Πάντως η κυκλοθυμικότητα, με χαρακτηρίζει... : /

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Διαβάστε και ξεσπάστε.

Προσπαθείς να κρατηθείς. Να μην βάλεις τα κλάμματα. Να μην αφήσεις το παράπονό σου ελεύθερο. Το παράπονο, που δεν ξέρεις, γιατί δημιουργήθηκε. Να μην αφήσεις την οργή και τον πόνο να ξεφύγουν από μέσα σου. Μια οργή και ένας πόνος, που γεννήθηκαν μέσα σου χωρίς να ξέρεις πώς και γιατί. Και ένα χαζό τραγουδάκι στο youtube ή μια ηλίθια δημοσίευση στο facebook σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις. Απλά και μόνο, γιατί το κλάμα σου διάλεξε εκείνη τη στιγμή να εκδηλωθεί. Απλά και μόνο, γιατί η ένταση τόσων ημερών και το βουβό σου παράπονο, δεν αντέχουν άλλο κλεισμένα μέσα σου. Και αρχίζεις και κλαις. Και κλαις. Ασταμάτητα. Χωρίς να ξέρεις το γιατί. Έτσι απλά. Να βγάζεις όλο σου το παράπονο, όλον σου τον πόνο, όλη σου την ένταση. Και συνεχίζεις να κλαις. Χωρίς να μπορείς να σταματήσεις. Να φωνάζεις "ΤΕΛΟΣ" στον εαυτό σου και μετά από λίγο δευτερόλεπτα τα μάτια σου να συνεχίζουν να τρέχουν ποτάμι. Και ξανά οι λυγμοί να συνεχίζουν. Και να συνεχίζεις να ρωτάς "Γιατί; " χωρίς να ξέρεις γιατί ρωτάς. Έτσι σου βγαίνει. Ένα βουβό παράπονο που μετατράπηκε σε κλάμα, και σε μια μονολεκτική ερώτηση. Για κάτι που σε είχε πειράξει ή σε γυρόφερνε καιρό τώρα. Και συ να μην μπορείς να το αναγνωρίσεις. Απλά να συμβαίνει. Γιατί μόνο του επέλεξε να εκδηλωθεί τώρα. Έτσι απλά.

Χαμογελάστε. Η ζωή συνεχίζεται. Αφήστε τον εαυτό σας να ξεσπάσει, και ξαναρίξτε μια ματιά στον άδικο αυτό κόσμο. Θα διακρίνετε και κάποιες δίκαιες γωνιές. Κατευθυνθείτε σε αυτές. Θα ευτυχίσετε.

Τα ίδια λέω και στον εαυτό μου. Δεν πιάνει πάντα. Όμως είναι καλό να ακούς κάποια υποστηρικτικά λόγια, ακόμα και αν προέρχονται από κάποιον που τον ξέρεις μόνο μέσω του Ίντερνετ, δεν τον έχεις γνωρίσει ποτέ, και δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει. Ακόμα και από κάποιον που, φαίνεται παρανοϊκός. Είναι όμως λόγια στηρικτικά, και όλοι μας τα χρειαζόμαστε. Και ας μην το παραδεχόμαστε. =]

Καλό σας βραδάκι.

http://www.youtube.com/watch?v=r00ikilDxW4

Βροχή και εκλεκτή μουσική...

Αυτή η βροχή...Η χθεσινή...Η δύναμή της...Η καταιγιστικότητά της...Ήταν απλά μοναδική. Και τότε, αποφασίζουμε με έναν φίλο μου, να βάλουμε αυτό το τραγούδι να παίξει....και τότε, ήταν το απόλυτο συναίσθημα...Όχι απλά δέος. Ούτε φόβος. Μαγεία. Μόνο έτσι μπορώ να το ορίσω...

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Πάγκαλος - Τέρας ευγένειας

http://www.youtube.com/watch?v=IiYiTZM42mA

Ράδιο Αρβύλα - WIND

http://www.youtube.com/watch?v=j_n5OAIZhjw


Οι διαφημίσεις της WIND. Αν ξεχάσεις το ότι είναι διαφημιστικά σποτάκια, απλά τα σπάνε!!! xD

Το πρώτο θεματικό πάρκο του Χάρι Πότερ

Tην Παρασκευή 18/6 πραγματοποιήθηκε η τελετή εγκαινίων του πρώτου θεματικού πάρκου για τον Χάρι Πότερ που άνοιξε τις πύλες του στο Ορλάντο των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα, ο «Μαγικός Κόσμος του Χάρι Πότερ» θα ακολουθεί πιστά τα βιβλία της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να δοκιμάσουν βουτυρόμπυρα και χυμό κολοκύθας στο εστιατόριο «Τρία Σκουπόξυλα».

Επίσης οι μικροί αλλά και οι μεγάλοι φίλοι θα μπορούν να φτιάξουν το δικό τους ραβδί, ενώ...
... παράλληλα θα πραγματοποιήσουν «Το Απαγορευμένο Ταξίδι» του μικρού μάγου.

Το ταξίδι όμως δεν σταματά στο εσωτερικό του κάστρου αλλά και έξω από αυτό, όπου οι επισκέπτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον ουγγρικό ρινόκερο, την αράχνη Ακρομαντούλα και την Ιτιά.

Από τα αποκαλυπτήρια του πάρκου δεν θα μπορούσε να λείπει ο πρωταγωνιστής των ομώνυμων ταινιών Ντάνιελ Ράντκλιφ.

Συζητήσεις ωστόσο έχει προκαλέσει το γεγονός ότι το πάρκο κατασκευάστηκε στις ΗΠΑ και όχι στη Βρετανία, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προσελκύσουν πολύ περισσότερους επισκέπτες, ενώ εκτιμάται πως το εν λόγω πάρκο θα ενισχύσει κατά πολύ την οικονομία της Φλόριντα που εν μέσω οικονομικής κρίσης, πλήττεται και από την τεράστια πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού.




Πηγή: tacoalatipota.blogspot.com

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Είπαν οι Linkin Park για το TerraVibe Park

(Το TERRA VIBE  PARK θεωρείται ένας  από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους στην Ευρώπη, με τέλεια ακουστική, διαθέτει υπερσύγχρονη σκηνή με τεχνικές προδιαγραφές και δυνατότητες να φιλοξενήσει και τις πιο απαιτητικές παραγωγές και έχει την κατάλληλη υποδομή να υποδεχτεί πλήθος κοινού).

Χαρακτηριστική είναι η περσινή δήλωση του χαρισματικού frontman των Linkin Park, Chester Bennington, που δήλωσε πόσο του άρεσε το Terra Vibe Park και το κοινό στην Ελλάδα!!!  Πιο συγκεκριμένα, είπε:

«Ανυπομονώ να ξαναπαίξω εκεί, το μέρος είναι καταπληκτικό. Για να είμαι ακριβής, είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου βρήκα αυτό ακριβώς που περίμενα όσον αφορά τις εγκαταστάσεις. Όσο για τον κόσμο, είναι εξαιρετικός, είχαμε περάσει φανταστικά».

Είναι γνωστό το ελληνικό κοινό για το πόσο θερμό είναι στις συναυλίες!!! Ίσως φταίει το ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι βορειότερα!!! xD

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Χαλαρουίτα!!! ( Εισβολέας)

http://www.youtube.com/watch?v=aoBMRwm1fTo

Ρίξτε του μια ματιά!!! ;)

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Μια απάθεια παντού

Τώρα τελευταία, έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για όλα. Πριν λίγο καιρό, κάτι είχα πάθει και είχα μια απίστευτη δίψα για μάθηση και ενέργεια για ζωή. Ρούφαγα τα πάντα σα σφουγγάρι, διάβαζα απίστευτο όγκο βιβλίων, λογοτεχνικών και μη, αναζητούσα πράγματα, διασταύρωνα πηγές, άκουγα, έψαχνα. Λάτρευα ότι είχα, διασκέδαζα με τους φίλους μου, περνούσα ωραία. Ακόμα και το γεγονός ότι στο καράτε(που πάντα υπεραγαπούσα :) ) δεν είχα παρέες γιατί είχα αλλάξει σχολή, δεν με απασχολούσε. Ούτε το γεγονός ότι στα αγγλικά η αλλαγή τμήματος μου άλλαξε και περιβάλλον και φίλους. Τώρα ξαφνικά, έχασα κάθε ενδιαφέρον για όλα. Για μάθηση, ακόμα και εξωσχολική, βαριέμαι τα πάντα, προσπαθώ να τα αποφύγω όλα, βαριέμαι να ζωγραφίσω, να γράψω, να ακούσω μουσική. Μια απάθεια κυριαρχεί μέσα μου. Προσπαθώ να καταφύγω σε πράγματα που κάποτε λάτρευα όσο τίποτα, αλλά τελικά τίποτα δεν γίνεται. Πλέον έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για την ανάγνωση, για το καράτε, για τον αθλητισμό, για την λογοτεχνία. Προσφάτως απογοητεύτικα πλήρως από την χώρα μου, από την νεότερη ιστορία της, και το μόνο που με συντηρεί είναι η αρχαία ιστορία της. Αλλά και για αυτήν αμφιβάλλω. Πλέον, το μόνο που απωθεί αυτήν την απάθεια, είναι οι φίλοι μου και οι παρέες μου. Και αυτά όχι πλήρως. Έχω φτάσει σε σημείο να ανυπομονώ να γράψω γιατί θα δω τους κολλητούς μου. Επίσης πλέον, έχω γίνει εντελώς αναίσθητη σε ψυχολογικά θέματα. Παλιότερα, κάτι που θα με πείραζε αφάνταστα και θα με πλήγωνε, τώρα πια με αφήνει παγερά αδιάφορη. Πράγματα τα οποία παλιότερα θα με καταρράκωναν, τώρα τα φτύνω. Δεν μπορώ να με καταλάβω.

Προσπαθώ να πιασώ από ψεύτικες χειρολαβές, ελπίζοντας να βρω κάτι σταθερό να με κρατήσει. Να με κρατήσει να μην χαθώ σε μια άβυσσο που τελικά δεν ξέρω καν τι είναι. Ούτε αν είναι κακιά, ούτε αν είναι καλή. Απλά φοβάμαι να βυθιστώ μέσα της. Βασικά δεν φοβάμαι. Αδιαφορώ. Απλά συνήθως δεν αφηνόμαστε σε τέτοιες αβύσσους. Οπότε κρατάω τις αποστάσεις μου.


Άκρα του τάφου σιωπή, στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει.
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός, παράμερα και κλαίει.
" Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ'έχω ΄γω στο χέρι;
Όπου συ μου γινες βαρύ, κι ο Αγαρηνός το ξέρει."

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Δ. Σολωμός

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Αχ, αυτή η βροχή!

Ουφ, είμαι πραγματικά διχασμένη προσωπικότητα. -.-  Δεν μπορώ να με πιστέψω.

Λοιπόν το θέμα βροχή, έχει και θετικά, έχει και αρνητικά.

Μ'αρέσει γιατί:

Η μυρωδιά του χώματος είναι μεθυστική.

Οι βροντές ειδικά σήμερα, με εκφράζουν απόλυτα.

Αυτό το γκρίζο χρώμα, το ασπρόγκριζο, αλλά και το μαύρο, σου προκαλεί δέος.

Το να περπατάς στην βροχή είναι απλά μαμάτο.


Δε μ'αρέσει γιατί:

Μόλις έβγαλα τα καλοκαιρινά έβαλε βροχή.

Μας προετοίμασε για και γαμώ τις ζέστες και τελικά μας το γύρισε.

Μας τσάκισε το τριήμερο.

Είναι ολίγον καταθλιπτική και σου κόβει την όρεξη για διάβασμα(και γράφω αρχαία την Τρίτη)

Σιχαίνομαι να περπατάω στις λάσπες με τα all-star μου -.-


Τελικά είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Ειδικά για το τελευταίο. Τέλος πάντων. :P

Θα αναρωτιέστε...

Γιατί δεν μιλάω, δεν αναφέρομαι σε ΟΛΕΣ αυτές τις εξελίξεις που αφορούν την χώρα μας. Που γίνονται για χάρη μας. Ή και γιατί θέλουν να μας ξεφορτωθούν. Είτε γιατί δεν τους συμφέρει να πάμε κατά διαόλου. Είτε για οποιονδήποτε λόγο. Ποιος ξέρει τι σκέφτεται ο καθένας στο στενόμυαλο μυαλουδάκι του. Αν κάτσω να τα ξεψυρίσω σαν τις κουτσομπολίστικες εκπομπές το πρωί, θα τελειώσω σε καμιά χιλιετία. Γι' αυτό λοιπόν, δεν ασχολούμαι με τα συμφέροντα του καθενός.

Στο θέμα μας τώρα. Ποιος ο λόγος να αρχίσω και γω να βρίζω, να φωνάζω και όλα τα σχετικά και συνοδευτικά όταν το κάνει άλλος πόσος κόσμος στο ελληνικό Internet και όχι μόνο; Γιατί να μπω στο τρυπάκι που μπαίνουν όλοι; Να αρχίσω να κατηγορώ τον έναν και τον άλλον, να τους χαρακτηρίζω λαμόγια, να βρίζω, να διαμαρτύρομαι, όταν ξέρω ότι η διαμαρτυρία μέσω Internet τους ενοχλεί όσο ένα μυρμήγκι; Θα μου πεις κι αυτό δεν είναι τίποτα. Είναι όμως κοντά του. Καλά, γενικώς η διαμαρτυρία όπως στις μέρες μας δεν πιάνει εύκολα. Πόσο περισσότερο μέσω καλωδίων. Πιστεύω ό,τι πιστεύω. Το κρατάω για τον εαυτό μου. Έτσι μ'αρέσει. Να αρχίσω να καταλογίζω ευθύνες; Γιατί; Σάμπως θα γίνει τίποτα; Όχι. Ε, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω για να περνάω την ώρα μου.

Θα μπορούσα να αρχίσω να αναλύω το θέμα ότι εμείς φταίμε που τους εκλέξαμε. Αλλά είναι μεγάλο και βαριέμαι να το αναλύσω. :P   Ναι ξέρω, ό,τι να ΄ναι. Πάντα. Γιατί να αλλάξει αυτό τώρα; :P

Άντε καλή σας νύχτα! Και καλά διαβάσματα!!! ;)

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Μας σκοτώνουν για το χαβαλέ τους......

Πως αλλάζουν τα πράγματα

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΒΑΛΕ ΤΟΥΣ

Μπουκάρουν σε ταβέρνες με τα όπλα και κλέβουν τον κόσμο, μπουκάρουν σε καταστήματα ληστεύουν και πυροβολούν για πλάκα και οι τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Πώς να νιώθει έτσι ο κόσμος...
ασφάλεια; Εδώ πας στο περίπτερο να πάρεις μια σοκολάτα και γυρνάς στο σπίτι σου νεκρός. Ρε παιδιά δεν ήμασταν έτσι. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί αυτή η κατάσταση. Εμείς ακούγαμε τέτοια περιστατικά στο εξωτερικό και λέγαμε: Κοίτα τι γίνεται στον κόσμο. Τώρα μάλλον έτσι λένε όλοι οι άλλοι για εμάς.


Πηγή: anopetra-eleos.blogspot.com

Ο πρίγκιπας της γομολάστιχας

 Βρήκα αυτήν την ιστορία σε ένα blog που φχαριστιέμαι να διαβάζω έστω και αν δεν δίνω το παρόν. Με άγγιξε αυτή η ιστορία, και πιστεύω ότι αξίζει......


Πηγή: ονειροπαγίδα.blogspot.com

Μια φορά και έναν καιρό, στο βασίλειο των Μολυβένιων Σχεδίων ζούσε ένας μοναχικός, μελαγχολικός πρίγκιπας. Τα πάντα γύρω του κινούνταν σύμφωνα με τις διαβαθμίσεις του γκρί και του μαύρου και είχαν μονο δύο διαστάσεις που χόρευαν με τις ψεύτικες σκιές τους. Οι άνθρωποι, ήταν μονότονοι, κουραστικοί και οι ερωτήσεις τους τον ενοχλούσαν πολύ. Ζώα δεν υπήρχαν, ενώ τα λουλούδια ήταν μαύρα. Πόσο τυχερός ένιωθε αν τυχαία έβρισκε κάποιο κάτασπρο κρινάκι στους άγριους, μαύρους αγρούς, νότια της περιοχής της Ακουαρέλας!

Δεν είχε όνομα. Κανένας δημιουργός δεν χαρίζει ονόματα στα δημιουργήματά του άλλωστε. Όλοι τον φώναζαν υψηλότατο, ή πρίγκιπα... ή με διάφορα μεταχειρισμένα και φθαρμένα ονόματα που είχε βαρεθεί να προσπαθεί να συγκρατήσει. Όλοι οι φίλοι του επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια, κάθε μέρα, με την ίδια χροιά στη φωνή τους και το ίδιο χρώμα στα μάτια τους. Εκείνο το μονότονο χρώμα που τον αρρώσταινε. Οι γονείς του, λέγεται οτι είχαν εξοριστεί λόγω χρώματος. Τί χρώμα απο την παλέτα του απαγορευμένου τους ξεχώριζε, κανείς ποτέ του δεν έμαθε. Τί σημασία είχε άλλωστε; Ο ασπρόμαυρος πρίγκιπας ήταν μόνος στις γκρίζες του σελίδες. Έπληττε και έβλεπε τη ζωή του να περνάει χωρίς κανένα νόημα. 

Μια μέρα, γκρίζα και συννεφιασμένη όπως κάθε άλλη μέρα, βγήκε στον κήπο του παλατιού για να περπατήσει στο μουντό δρομάκι που σχημάτιζαν οι παλιές ασύμμετρες πέτρες στο πλακόστρωτο. Σε κάθε βήμα, αισθανόταν την καρδιά του σα να την έπνιγαν χιλιάδες, παγωμένες, μαύρες μέγγενες. Αιμοραγούσε μα το αίμα του ήταν λευκό... Αόρατο. 
"Υπάρχω άραγε; Υπάρχω;" 

Και ήξερε πως δεν υπήρχε. Πώς ήταν ένα σχέδιο και τίποτ άλλο. Μια ζωγραφιά wannabe. Προσπάθησε να κλάψει μα δε τα κατάφερε. Ήταν σχεδιασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κλαίει. Ο θυμός μέσα του φούντωνε και τότε ήταν που χτύπησε με δύναμη τον μαυρισμένο τοίχο και το χέρι του σύρθηκε πάνω στην άγρια επιφάνεια του. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Τα μάτια του έτσουξαν και όταν έστρεψε το βλέμμα του στον τοίχο ανακάλυψε οτι εκείνο το κομμάτι που χτύπησε είχε εξαφανιστεί. Αυτή η αναπάντεχη εξέλιξη τον έκανε να κοιτάζει το κενό για λίγο. Ύστερα, όσο πιο απαλά μπορούσε άρχισε να τρίβει την υπόλοιπη επιφάνεια. Τότε ήταν που το κατάλαβε. Είχε μια δύναμη που ούτε καν φανταζόταν. Μπορούσε να σβήσει τον κόσμο!

Και αυτό θα έκανε. Θα τον έσβηνε...ξεκίνησε πρώτα με το περιβάλλον γύρω του. Όσο περισσότερο έσβηνε τόσο περισσότερο πονούσε. Τα χέρια του κοκκίνιζαν σιγά σιγά απο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αίμα. Υπέφερε, έκλαιγε μα δε σταματούσε να σβήνει ώσπου τα πάντα έγιναν σκόνη και εκείνος ξεπήδησε μέσα απο τις σελίδες. Ήταν ο πρίγκιπας της γομολάστιχας. Ήταν ελεύθερος... Ελεύθερος και τόσο μόνος. Είχε χρώματα πάνω του, μα, κανένας απο τους μονότονους φίλους του δεν ήταν εκεί για να τα θαυμάσει. Τι να την έκανε τη ζωή του τώρα που δεν είχε κανέναν να τη μοιραστεί; Ζούσε αλλά για ποιόν; Ανάπνεε αλλά για ποιόν; Δεν άνηκε πουθενά. Αυτή τη φορά αποφάσισε να δώσει ένα τέλος μια και καλή στον πόνο που. Έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε το κομμάτι που τον πονούσε περισσότερο. Την καρδιά του. Και μ ένα πικρό χαμόγελο και λίγα δάκρια έσβησε.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Εάν διασχίσετε παράνομα τα σύνορα.....

Είδα αυτό. Κατά τη γνώμη μου έχει απόλυτο δίκιο.

Πηγή: riotwolf.blogspot.com




Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βόρειας Κορέας, . . .
τρώτε 12 χρόνια σκληρής εργασίας.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Ιράν, . . . . . . .
κρατείστε επ'αόριστον.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ του Αφγανισταν, . . . .
τρως σφαιρα.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Σαουδικής Αραβίας.....
θα πρέπει να φυλακιστείτε.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ των ΗΠΑ, . . . . . . .
θα υποστείτε ξυλοδαρμό από την τοπική αστυνομία.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κίνας, . . . . . . .
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ακουστείτε ποτέ ξανά.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Βενεζουέλας, . . . .
ΘΑ περαστείτε για κατάσκοπος και θα σφραγιστείτε σε κάνα κελί.

Εάν διασχίσετε ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ της Κούβας, . . . . . .
θα σαπίσετε σε πολιτική φυλακή.


Εάν διασχίσετε παράνομα τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ,
. . . . . .

ΠΑΙΡΝΕΤΕ:

- Μια θέση εργασίας,
- Μια άδεια οδήγησης,
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ,
- Πρόνοια,
- κουπόνια συσσιτίου,
- ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ,
- ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ενοικίου ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,
- ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ,
- ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ,
- Δωρεάν εξόδους απ' τις φυλακές
και σε πολλές περιπτώσεις ...
- Μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε.

- ΑΝ ΠΑΡΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΩΡΟ.......
Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;
 
 

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Μέρες που είναι.... (25η Μαρτίου)

25η Μαρτίου. Η σπουδαιότερη ελληνική γιορτή. Η σπουδαιότερη εθνική μας γιορτή. Σαν μεθαύριο, είναι διπλή γιορτή. Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας, γιορτάζουμε και το επίσημο ξεκίνημα της επανάστασης που έσωσε το έθνος μας από τους Τούρκους. 25η Μαρτίου 1821. Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Διάκος, Μακρυγιάννης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μπότσαρης, Μαυρομιχάλης, Κοραής, Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, Φεραίος και άλλοι πόσοι ονομαστοί και ανώνυμοι αγωνιστές, φιλέλληνες, υποστηρικτές του ελληνικού αγώνα αξίζει να τιμάμε και να θυμόμαστε. Δεν κάνει να τους/τις ξεχνάμε. Γιατί χωρίς αυτούς τους αγωνιστές, δεν θα είμασταν ότι είμαστε τώρα. Ποιος ξέρει; Ίσως είμασταν ακόμα κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων. Σε αυτούς χρωστάμε την ελευθερία μας και δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Τους το οφείλουμε.

Στο θέμα μας τώρα. Έκανα αυτή την ανάρτηση, γιατί ψάχνοντας τραγούδια για την γιορτή του σχολείου, έπεσα σε ένα δυο πολύ ωραία σχετικά με την Τουρκοκρατία. Ρίξτε τους μια ματιά.

Ξυλούρης - Θούριος του Ρήγα Φεραίου


Στίχοι: Ρήγας Φερραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης


Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.

Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν' να ιδείς.

Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμιά αφορμή.

Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.

Οι νόμοι να ' ν ' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, είν' πιο σκληρή φωτιά.

Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.

Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.

Εν όσο ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να 'ναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.

Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακόψει, να γένω σαν καπνός.

Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστην του καθ' ένας, ελεύθερος να ζει,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.

Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.

Όσοι απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθει τώρα πια.
Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί
ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανεί,
Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί.
Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθείτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός είν' της πατρίδος, ν' ακούστε την λαλιά.

Κι όσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.

Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλεις να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.

Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πια μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσεις, έχεις την αφορμήν.

Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανείς.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να σηκωθείς,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθείς.

Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανεί,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.

Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθεί.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.

Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπάτε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχαστείτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοχτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.

Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδεί,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργείτε, τι στέκεστε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.

Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.

Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψει ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψει ο εχθρός.

Ο κόσμος να γλυτώσει, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.


(Μελοποιημένες είναι οι τρεις πρώτες στροφές)


 
Ξυλούρης - Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί


Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Χορωδία || Δήμητρα Γαλάνη || Χαράλαμπος Γαργανουράκης


Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα

Νταλάρας / Θεοδωράκης - Σε τούτα δω τα μάρμαρα

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
 κακιά σκουριά δεν πιάνει 
μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού    
και στ' αγεριού το πόδι   

  
Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός 
χρυσές, γαλάζιες γλώσσες 
στα βράχια ελάφια πελεκάν 
τα σίδερα μασάνε 
στα βράχια ελάφια πελεκάν
τα σίδερα μασάνε..

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Αυτή είναι η κουλτούρα μας τώρα πια;

Όλοι ξέρετε φαντάζομαι το "ροζ dvd". Εμ βέβαια. Και ποιος δεν το ξέρει. Αντί να ασχολούμαστε με τα χάλια μας, κατεβάζουμε αυτό το dvd. Μα, θα μου πεις, είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από αυτά που τραβάμε. Οκ, εντάξει, εσύ 30άρη και 40άρη δικαιολογείσαι. Αλλά το 14χρονο και το 19χρονο δεν δικαιολογείται. Ούτε οικονομικά προβλήματα έχει ούτε τίποτα. Ωραία, δες την γαμωταινία δεκαπέντε φορές. Αλλά όχι εκατόν είκοσι. Και την ώρα του μαθήματος. Και να την έχεις στο κινητό σου. Καλά αν δεν έχεις πισί(δύσκολο αλλά γίνεται). Όταν όμως η μικροηλεκτρονική κυριαρχεί στο σπίτι σου είσαι υπερβολικός. Εκτός των άλλων, πόση μαλακία μπορείς να τραβήξεις την μέρα; Όχι δεν θέλω να μου πεις το προσωπικό σου ρεκόρ. Ρητορική ερώτηση ήτω.

Ο Παπανδρέου πρωώθησε τούτη την τσόντα. Αντί να κοκορευόμαστε(αν γίνεται σε αυτήν την κατάσταση) για κάτι που αξίζει, χαιρόμαστε που βγάλαμε και τσόντα και την πλασάρουμε παντού. Αν είναι δυνατόν. Να μαζεύονται δεκαπέντε κορίτσια πάνω από το κινητό ενός συμμαθητή(εννοείται αγοριού) και να βλέπουν την Τζούλια. Ναι ξέρω την αποκαλώ με το μικρό της. Εμ, εκεί που κατάντησε. Βασικά εκεί που καταντήσαμε εμείς. Μας αξίζει. Αλλά πού θα πάει; Δεν θα πάψουμε να κοιμόμαστε; Δεν θα ξυπνήσει αυτό το βαρεμένο πλάσμα μέσα μας που ακούει στο όνομα Έλληνας; Άντε καιρός είναι να πέρνουμε μπρόστα.

Χαιρετίσματα στο κρεβάτι σας. Σας καληνυχτίζω.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Όταν ο άνθρωπος θέλει να ελευθερωθεί........

Όταν φοβάσαι, τίποτα δεν έχει σημασία. Μόνο να ξεφύγεις, να πας μακριά από την αιτία του φόβου. Δε θες να είσαι κοντά σε αυτό που σε φοβίζει. Μόνο για αυτό το λόγο, εσύ είσαι ικανός να τρέξεις μίλια μακριά. Χωρίς να θες να αποδέιξεις κάτι. Απλά θέλοντας να διαφύγεις. Αυτός ο φόβος, μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Είτε υλικές, είτε συναισθηματικές. Μπορεί να είναι προσωρινός, μπορεί να είναι μόνιμος, μπορεί απλώς να ρίξεις μια τρεχάλα έτσι γιατί στην σβούριξε. Μόνο εσύ ξέρεις. Κανένας άλλος.

Πολλές φορές, θες να πας να συναντήσεις τα όνειρά σου. Γι'αυτό και τρέχεις. Προσπαθείς να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, για να πας στον ονειρικό σου κόσμο. Έτσι, έστω και για μερικά λεπτά. Απλά για να φύγεις μακριά.

Όταν ο άνθρωπος τρέχει, νιώθει ότι ελευθερώνεται. Γιατί άραγε; Φεύγει με ταχύτητα από αυτό που τον δεσμεύει. Νιώθει τον αέρα, το σύμβολο της απόλυτης ελευθερίας, που ταξιδεύει μόνο του όπου θελήσει, να τον μαστιγώνει ανελέητα, σα να του λέει, έλα και συ μαζί μου. Έτσι ο άνθρωπος τρέχει όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, βγάζει φτερά στα πόδια του, ονειρεύεται ελάφια, λαχανιάζει μα συνεχίζει, με το σακάκι του να τον τραβάει πίσω, να το βγάζει για να ελευθερωθεί, με τον αέρα να του δίνει όλο και πιο μεγάλη ώθηση, θέλοντας ο άνθρωπος να αποδράσει, ξεπερνώντας τα ψυχικά του όρια, ξεπερνώντας τα φυσικά του όρια, φτάνοντας στο αποκορύφωμα της δύναμής του, εξαντλώντας κάθε απόθεμα ενέργειας, φτάνοντας στο ζενίθ των δυνατοτήτων του με αποτέλεσμα να πέσει στο τέλος, εξαντλημένος, και τελείως αποκαμωμένος, στο έδαφος, έχοντας πια, επιστρέψει στην πραγματικότητα. Όμως η εμπειρία που μόλις έζησε, θα του μείνει αξέχαστη, μιας και τα όνειρα, οι ελπίδες και οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται ποτέ.........

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Ένα μάθημα για όλους μας....

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον. Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί. Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε: 
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.» 

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Δε ξέρω τι γίνεται μέσα μου.....

Νιώθω άσχημα από την μία. Φοβάμαι την αποδοκιμασία. Ότι θα ξινίσει πολλούς. Και δε θα τους αρέσει.   

Από την άλλη, καθώς σε γνωρίζω περισσότερο, δε με νοιάζει και τόσο τι θα πουν οι άλλοι. Και κάθε φορά, η αυτοπεποίθησή μου, λίγο λίγο, μεγαλώνει.


Δε ξέρω. Σα να φοβάμαι λιγάκι. Αλλά από την άλλη, πέρασα ωραία το Σάββατο........:).....

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Πολλά τα βάσανα του Φαραώ Τουτανχαμών, δείχνει ο ιατρικός του εγκέφαλος

Γεννήθηκε με στραβά πόδια και πιθανότατα περπατούσε με μπαστούνι. Σαν να μην έφτανε αυτό, έσπασε το ένα πόδι σε μικρή ηλικία και πέθανε λίγο αργότερα από τις επιπλοκές που επιδεινώθηκαν από την ελονοσία. Ο Τουταγχαμών πρέπει να ήταν από τους πλέον φιλάσθενους ηγέτες της ιστορίας, δείχνει μελέτη που βασίστηκε σε αξονικές τομογραφίες και γενετικές εξετάσεις.Η έρευνα, που δημοσιεύεται την Τετάρτη στην Επιθεώρηση του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, διήρκεσε δύο χρόνια και θεωρείται η λεπτομερέστερη μέχρι σήμερα, καθώς εξέτασε όχι μόνο τον Τουτανχαμόν αλλά και 15 ακόμα μούμιες, συμπεριλαμβανων και αυτών που ανήκουν σε συγγενείς τους.
Η έρευνα αποκαλύπτει όχι μόνο τα προβλήματα υγείας του Τουτανχαμόν αλλά και την αιμομικτική καταγωγή του: Πατέρας του ήταν ο Ακενατών, ο φαραώ που προσπάθησε να καθιερώσει το μονοθεϊσμό, ενώ μητέρα του ήταν κάποια αδελφή του Ακενατών που ακόμα δεν έχει ταυτοποιηθεί.
Ο Τουταγχαμόν έγινε φαραώ το 1333 π.Χ σε ηλικία 10 ετών και πέθανε μόλις εννέα χρόνια αργότερα. Τότε ήταν ένας μάλλον ασήμαντος βασιλιάς, σήμερα όμως είναι διάσημος σε όλο τον κόσμο λόγω των απίστευτων ευρημάτων στον τάφο του που βρέθηκε το 1922, τον μοναδικό τάφο φαραώ που έχει βρεθεί ασύλλητος.
Μια τρύπα στο κρανίο της μούμιας τροφοδοτούσε για χρόνια την εικασία ότι ο φαραώ είχε πέσει θύμα δολοφονίας, μέχρι που μια τομογραφία έδειξε το 2005 ότι η οπή πρόήλθε από τη διαδικασία ταρίχευσης.
Οι νέες αξονικές τομογραφίες αποκαλύπτουν ότι ο Τουτανχαμών έπασχε από τουλάχιστον δύο συγγενείς ανωμαλίες: υπερωιοσχιστία, μια κατασκευαστική ανωμαλία του ουρανίσκου από την οποία έπασχε και ο πατέρας του, καθώς και από στρεβλοποδία, μια πάθηση που είχε ταλαιπωρήσει τον παππού του.
Η στρεβλοποδία πιθανότατα ανάγκαζε τον νεαρό φαραώ να περπατά με μπαστούνι, μέχρι που υπέστη το μοιραίο κάταγμα. «Ένα ξαφνικό κάταγμα του ποδιού, πιθανώς από πτώση, ενδέχεται να οδήγησε σε μια επικίνδυνη για τη ζωή του κατάσταση όταν εκδηλώθηκε και ελονοσία» εκτιμά η ερευνητική ομάδα.
Οι γενετικές αναλύσεις αποκάλυψαν την ύπαρξη DNA του παράσιτου της ελονοσίας -πρόκειται μάλιστα για το αρχαιότερο γενετικό ίχνος της ασθένειας.
Η νέα μελέτη, τέλος, φαίνεται να διαψεύδει τη θεωρία ότι ο Τουταγχαμών και οι συγγενείς του έπασχαν από κάποια διαταραχή που τους έδινε ασυνήθιστα θηλυπρεπή εμφάνιση -η άποψη αυτή πιθανότατα οφείλεται στην τεχνοτροπία των Αιγύπτιων καλλιτεχνών της εποχής, οι οποίοι απεικόνιζαν τους βασιλείς με προτεταμένα στήθη, μακρόστενα κεφάλια και φουσκωμένα χείλη.
«Είναι απίθανο ο Τουταγχαμών ή ο Ακενατών μα παρουσίαζαν μια σημαντικά αλλόκοτη ή θηλυκή σιλουέτα» καταλήγουν οι ερευνητές.


Πηγή: messa-pios.blogspot.com

Ένα σημείωμα κρυμμένο σε όπλο ...

Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης, λοχίας του Α«Λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στην Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος. Το σημείωμα είναι ενδεικτικό του διαχρονικού πνεύματος του Έλληνα Στρατιώτη, το οποίο προσπαθούν να εξοντώσουν τα τελευταία χρόνια:
Εν Μπιζανίω 20 Φεβρουαρίου 1913 Αγαπητέ Συνάδελφε, Σε χαιρετώ, Σε, που θα έχης την τύχη να ανοίξης το πέλμα του όπλου αυτού, θα εύρης την πεντάρα αυτή και να πάρης ένα τσιγάρο, να το καπνίσης στην υγεία μου. Το όπλο αυτό το έφερα επί πέντε έτη .. Το δόξασα και με δόξασε και τώρα αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω, λόγω τραυματισμού μου. Πέρασα τόσες και τόσες στιγμές και δεν το εγκατέλειψα και εάν η πατρίς σε χρειασθή, να το τιμήσης.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Έφηβοι και κάπνισμα.....

Στην Ελλάδα, το κάπνισμα μεταξύ των εφήβων είναι συχνότερο από ποτέ, αν και υπάρχει πλέον η επαρκής γνώση ότι οδηγεί σε καρκίνο, καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες και αγγειακά επεισόδια. Δυστυχώς, σήμερα εμφανίζεται η τάση να παραμένει σταθερή η αναλογία των εφήβων αγοριών νέων καπνιστών και να αυξάνει η αναλογία των κοριτσιών που πρωτοκαπνίζουν.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Οι μαθητές αρχίζουν να καπνίζουν συνήθως για έναν ή περισσότερους από τους παρακάτω λόγους:
-Για να μιμηθούν τους γονείς τους ή τους δασκάλους τους.
-Για να αποδείξουν ότι μεγάλωσαν.
-Για να κάνουν ότι και οι φίλοι τους και να μην αισθάνονται απομονωμένοι στις παρέες τους.
-Γιατί πέφτουν θύματα καλοστημένων διαφημίσεων.
-Γιατί δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση τους για τις συνέπειες του καπνίσματος.
Επομένως, οι παράγοντες που οδηγούν τα παιδιά στο κάπνισμα είναι πολλοί και δρουν σε πολλαπλά επίπεδα: περιέργεια, αίσθηση ανεξαρτησίας, προσπάθεια αυτοειβεβαίωσης, εξασφάλιση εκτίμησης από την παρέα, κοινωνικοποίηση. Τα περισσότερα παιδιά καπνίζουν διότι αυτό τα βοηθά να ξεπερνούν το άγχος της εφηβικής ηλικίας.
Είναι απαραίτητο λοίπον να παρουσιάσει ο γονιός εναλλακτικούς μηχανισμούς απόρριψης του τσιγάρου στο παιδί του.
Πρέπει να του εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους του απαγορεύει το κάπνισμα και να το προειδοποιήσει για τις συνέπειες που θα έχει εκ μέρους του εάν συνεχίσει αυτή του τη συνήθεια. Μια έρευνα έχει δείξει ότι τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον καρκίνο, τις καρδιακές προσβολές και τα υπόλοιπα. Άρα πρέπει ο γονιός να ρίξει το βάρος στα πιο άμεσα αποτελέσματα του καπνίσματος: δύσοσμη αναπνοή, κίτρινα δόντια, μυρωδιά τσιγάρου στα μαλλιά και τα ρούχα, εύκολη κόπωση και βήχας.
Παρ΄όλα αυτά, πολλοί γονείς εξακολουθούν να μη δείχνουν την απαραίτητη προσοχή και σοβαρότητα στην αντικαπνιστική τους προσπάθεια.
Εάν οι γονείς κάνουν πολύ σαφείς στα παιδιά τους τις προσδοκίες τους αυτά στο τέλος θα συμμορφωθούν με τις οδηγίες τους, παρ΄ότι στην αρχή μπορεί να εκφρασθούν με θυμό ή αγανάκτηση για τις γονεικές συμβουλές.
Οι γονείς πρέπει να είναι βέβαιοι ότι εάν καπνίζουν οι ίδιοι, τα παιδιά τους δεν θα δώσουν καμία προσοχή στις προειδοποιήσεις τους για το δικό τους κάπνισμα. Έχει επίσης βρεθεί ότι εάν πο γονείς καπνίζουν τα παιδιά τους θα ξεκινήσουν το κάπνισμα κλέβοντας από τα δικά τους τσιγάρα.
Το πρώτο μέρος από το οποίο οι γονείς θα ξεκινήσουν τις προσπάθειες τους είναι το σπίτι. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως μοντέλο συμπεριφοράς τα μεγαλύτερα αδέλφια, οι φίλοι ή άνθρωποι τους οποίους τα παιδιά θαυμάζουν. Θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν καπνίζουν.
Επίσης, είναι σημαντικό τα παιδιά να μετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες, αθλητικές ή άλλες. Διότι εάν έχουν κάτι να κάνουν έχουν λιγότερο χρόνο για να καπνίσουν. Ακόμη, οι περισσότερες από αυτές τις δραστηριότητες προωθούν ή συμβαδίζουν με έναν αντικαπνιστικό τρόπο ζωής.
Τέλος, το σχολείο μπορεί να παίξει έναν σημαντικό ρόλο στην πρόληψη του καπνίσμτος.
Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα το λυπηρό φαινόμενο η πλειονότητα των καθηγητών να καπνίζει στο σχολείο ακόμη και μπροστά στους μαθητές τους, μόνο παράδειγμα προς μίμηση δεν μπορεί να αποτελέσει.
Διότι το κάπνισμα στην εφηβική ηλικία ξεκινά και ως μία μιμητική ενέργεια με την οποία ο έφηβος προσπαθεί να επιβεβαιωθεί στον εαυτό του και τον κοινωνικό του περίγυρο.
Το κάπνισμα των καθηγητών του μαζί με το κάπνισμα των γονέων του αποτελεί αναμφίβολα μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις ώθησης προς την παγίωση του δικού του καπνίσματος.
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι το κάπνισμα εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο παιδείας που διακρίνει μία κοινωνία ως σύνολο, αλλά και αποτελεί ένδειξη σεβασμού προς τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους γύρω μας.
Μόνο έτσι θεωρώντας το κάπνισμα μπορούμε να αντισταθούμε στον ορυμαγδό της διαφήμισης και της έντεχνης προώθησης του τσιγάρου και να προστατέψουμε και τα παιδιά μας.
Άλλωστε αυτό το τελευταίο είναι κάτι που τους το οφείλουμε...


Πηγή: πάλη-ρυθμική.blogspot.com

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Μονοπλάνο του I gotta feeling-Black Eyed Peas(αξίζει).

Ένας φοιτητής συγκέντρωσε άλλους 172 περίπου, και έφτιαξε ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ μονοπλάνο, του γνωστού τραγουδιού, I gotta feeling των Black Eyed Peas. Η γνώμη μου, που δεν είναι μόνο δική μου, είναι ότι ΑΥΤΟ θα έπρεπε να είναι το επίσημο βίντεοκλιπ του τραγουδιού. Είναι απλά μοναδικό!

Δείτε το.

Έτσι θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας.....

Ήρθανε λοιπόν τρεις πιτσιρικάδες Εύζωνες και αδιαφορώντας για τον προφανή κι άμεσο κίνδυνο, απλώς παρέμειναν στη θέση τους. Άγρυπνοι Φρουροί. Αγέρωχοι. Ακίνητοι. Αμίλητοι. Οι αυτοϊκανοποιούμενοι «επαναστάτες» της πλάκας διατάραξαν την τάξη αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε τρεις γιους, αδελφούς κι εγγόνια μας να δώσουν σε όλους ένα μεγάλο μάθημα. Τιμή στους ίδιους και στους γονείς που τους ανάθρεψαν. Τιμή στον Έλληνα Δάσκαλο που τους έμαθε γράμματα και φιλότιμο. Τιμή στον Διοικητή και τους Αξιωματικούς που εμπνέουν τέτοια Πίστη , τέτοια Τιμή.

Απόσπασμα από ανάρτηση. Για να την δείτε, κάνε κλικ εδώ.


Απλά αξιοθαύμαστοι. Μόνο μπράβο μπορώ να τους πω. Έτσι θα έπρεπε να φέρεται, κάθε έλληνας.

Το είδα και μου άρεσε

Έψαχνα να βρω ένα συγκεκριμένο κόμιξ Λούκυ Λουκ, και έκανα αναζήτηση στον γούγλη. Συγκεκριμένα έψαχνα τον λευκό ιππότη. Ένα από τα αποτελέσματα λοιπόν ήταν μία σελίδα, στην οποία επέλεγες τεύχος λούκυ λουκ. Ε επέλεξα και εγώ, και συνειδητοποίησα ότι ήταν το κόμιξ ανεβασμένο στο ίντερνετ. Σας το παραθέτω, μιας και είναι από τα κόμιξ λούκυ λουκ, που τώρα διαβάζω για πρώτη φορά. Απολαύστε το. :)

Λούκυ Λουκ- Εναντίον Τζος Τζέημον-Τεύχος 46
Λούκυ Λουκ- Ο Μακ στους Ινδιάνους-Τεύχος 69

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Μαθήματα

Αρχαία. Μπραφ. Δύσκολο μάθημα. Αλλά είναι το μόνο που με γοητεύει αρκετά. Ίσως γιατί είναι τα μαθηματικά της γλώσσας. Δεν έχει τόσο παπαγαλία(και όπου έχει πατώνω). Έχει λογική. Πρέπει να ξέρεις τις καταλήξεις, και κανόνες, και έχεις καθαρίσει. Όποιος μαθαίνει τα αρχαία παπαγαλία, έχει χάσει το παιχνίδι. Πού είναι η μπάλα οέο;

Ιστορία. Η φετινή ιστορία μ'αρέσει. Ναι. Η σύγχρονη. Επανάσταση και μετά. Τώρα κάνουμε για τον Καποδίστρια και τον Όθωνα. Μ'αρέσει η φετινή. Η βυζαντινή δε μου άρεσε. Πέρσι δε διάβαζα τίποτα. Φέτος, τρεις αναγνώσεις, και το χέρι όλη την ώρα τεντωμένο στο μάθημα.

Μαθηματικά. Τα φετινά είναι πιο εύκολα. Πιο κατανοητά. Βέβαια η καθηγήτρια είναι κάπως, αλλά τρώγωνται τα φετινά μαθηματικά. Τρώγωνται.

Βιολογία. Μπαα... Δε μου λέει και πολλά. Τρώγεται, αλλά νομίζω πως περισσότερο τρώω τα μαθηματικά. Έχει πολύ παπαγαλία μωρέ, και με ζορίζει. Βέβαια το κεφάλαιο με τις ασθένειες είναι καλό, αλλά δεν τρελαίνομαι.

Φυσική. Χέσε μέσα. Η φυσική καλή, είναι, σαν επιστήμη, ζόρικη βέβαια, αλλά καλή. Το θέμα όμως είναι άλλο. Φέτος βιβλίο δεν έχω ανοίξει στη φυσική. Το ξέρω λάθος μου. Μου τα εξήγησε ο πατέρας μου πριν το διαγώνισμα, αλλά και αυτός ο καθηγητής, δε φτάνει που αφήνει τα χαρτάκια με τους βαθμούς των παιδιών που εξετάστηκαν στο μάθημα, δε φτάνει που δεν κουβαλάει βιβλίο, δε φτάνει που δεν ξέρει που είμαστε, βάζει και κάτι ασκήσεις παλούκια. Και τελικά στο τρίμηνο, συγκρίνοντας το δικό του δεκαράκι με τους υπόλοιπους βαθμούς(16 και απάνω), κοίταζε τον έλεγχο με το στόμα να χάσκει(που λέει ο λόγος). Ε, δε θα μου γραψε καλά στο τρίμηνο(δεν ΘΑ), ε, δεν θα την εξέτασα κιόλας, ηταν ένα δύο παιδιά που δεν εξέτασα.....
Ότι να ναι ο τύπος!!!!

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Φοβερό!!!

http://61226.com/share/hk.swf

Εκπληκτικό!!!

Μην κάνετε κλικ!!
Απλά μετακινήστε το ποντίκι!!!

Η ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων

Επίσκεψη στην Βουλή των Ελλήνων

Σήμερα πήγαμε στη Βουλή των Ελλήνων. Μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μαγευτική. Η αίθουσα των συνεδριάσεων ήταν μαγευτική. Σου προκαλούσε δέος, όχι όμως, ισάξιο με αυτό που απολάμβανες μέσω τηλεόρασης. Τέλος πάντων. Δύο χώροι που πραγματικά θα ήθελα να επισκεφτώ στη Βουλή, είναι το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας, και εκείνο του Πρωθυπουργού. Όμως, κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται.

Η Βουλή θυμίζει μουσείο. Οι χώροι της, είναι μαγευτικοί, τα εκθέματά της, ακόμα και οι τοιχογραφίες της. Η ιστορία της σε γοητεύει. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο σύστημα ξενάγησης σε πολλούς χώρους της. Τα σχολεία ξεναγούνται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, πρωινές ώρες, καθώς εκείνες τις μέρες, οι συνεδριάσεις είναι απογευματινές, οπότε δεν ενοχλούν κανέναν οι μαθητές. Όμως, θα έπρεπε να υπάρχει ξενάγηση και για ενηλίκους. Ένα γκρουπάκι, απογευματινό, με ξεναγό, να γυρνάνε σε πολλούς χώρους της Βουλής. Ποιους προτείνω;

Αίθουσα συνεδριάσεων,
αίθουσα της γερουσίας
οι χώροι που υπάρχουν εκθέματα,
και το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας,
και του Πρωθυπουργού.

Να μην έχουν οι επισκέπτες άμεση επαφή, όμως να μπορούν να εισέλθουν στο χώρο και να τον θαυμάσουν. Πολλοί θα πείτε ότι μπορεί να γίνει τρομοκρατική ενέργεια έτσι. Μα αν είναι μικρά τα γκρουπάκια, με τους φύλακές τους συνέχεια μαζί τους, μαζί με έναν ξεναγό, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να φοβηθεί κανείς.

Αυτή είναι η γνώμη μου.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Πολλά και διάφορα

Τι πράμα κι αυτό; Να ξεκινάνε πάντα τα σχολεία στις 8. ΜΑ ΠΑΝΤΑ! Φέτος, οχτώ Ιανουαρίου έπεσε Παρασκευή. Έπρεπε σώνει και καλά, τα σχολεία νε ξεκινήσουν την Παρασκευή. Χάθηκε ο κόσμος να ξεκινήσουν Δευτέρα; Δε θα βλαπτεί και κανένας άμα χάσουμε μια μέρα σχολείο. Αλλά όχι. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα.

Ο πατέρας μου λέει καλύτερα. Έτσι λέει μπαίνετε στο πρόγραμμα και από Δευτέρα όλα είναι κανονικά. Δε θα χάσετε τη μισή εβδομάδα για επανέρθετε. Μου ρθε να τον βρίσω εκείνη την ώρα. Άλλη όρεξη δεν είχα να ακούω τις αναλυτικές περιγραφές του πατέρα μου.

Πάντως, δε με πειράζει τόσο που ξαναξεκίνησε το σχολείο. Βέβαια, μέσα στις διακοπες, διαπίστωσα πώς, δεν είναι το σχολείο όλη μου η ζωή. Όχι. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Απλά τα είχα ξεχάσει.

Φέτος, είναι καλύτερα. Δεν εξαρτώμαι τόσο. Γενικώς. Από οτιδήποτε. Μα ακόμα περισσότερο, δεν θίγομαι τόσο εύκολα. Λέω, άστο. Άνθρωπος είναι, κάτι θα ξεχάσει. Κάπου θα σκοντάψει. Μηπως εγώ, λάθη δεν κάνω; Και στα μαθήματα είμαι χαλαρά. Υπάρχει όμως κάτι, που μου κάνει τη ζωή κόλαση. Μου χει γίνει εφιάλτης. Η καθηγήτρια των μαθηματικών μου. Δεν περιγράφεται. Αν δεν την γνωρίσετε, δεν μπορείτε να καταλάβετε. Δεν είναι κακή. Απλά είναι ΠΟΛΥ αυστηρή. Και φέτος, ήταν η πρώτη χρονιά που την πήραμε. Η προηγούμενη, ήταν σκέτος μάλαμας. Πραγματικά. Τώρα με αυτή, τα βρήκαμε χοντρά παλούκια. Και την έχω πάρει από φόβο.

Αλλά ντάξει. Γενικώς ειναι πράγματα που με πιέζουν. Όχι όμως όσο πέρσι. Και τα βολεύω. Δεν με πιέζουν τα άλλα, οπότε τα συμβιβάζω. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου όχι τόσο παιδί, δηλαδή, από την πρώτη γυμνασίου και μετά, λέω ότι είμαι ευτυχισμένη. Και είμαι. Ελπίζω να κρατήσει αυτή η πεποίθηση πολύ. Βέβαια, αυτά που με κάνουν να σταματάω να είμαι ευτυχισμένη είναι ηλίθια και ασήμαντα, αλλά τώρα, το λέω και το νιώθω. Το φχαριστιέμαι.


Καληνύχτα. :)

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Ό,τι να 'ναι....

Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός, η χαρά μεγάλη, κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό, κάθεται η κυρά μας η παναγιά.

Δε θυμάμαι παρακάτω. Άσε που είναι μια μέρα αργοπορημένο. Αφού τώρα το θυμήθηκα. :P

Γενικώς, δεν πολυγράφω αυτές τις μέρες. Ε, αφού δεν έχω τι να γράψω. Να γράψω για τα Χριστούγεννα; Αφού όλοι για αυτά έγραφαν. Όλο τα ίδια και τα ίδια θα διαβάζουμε; Ε, δεν θα μπούμε σε μια ρουτίνα, να έχω έμπνευση να γράφω; Θα μπω.....που θα πάει; Δεν μπορώ να το αποφύγω....Γαμώτο...έ γαμώτο......:P

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Professional Sinnerz- Θα 'ρθω να σε βρω Lyrics

Από ότι έψαξα στο Google, αναζητώντας τα Lyrics αυτού του τραγουδιού, μιας και τα χρειαζόμουν για να ολοκληρώσω το αντίστοιχο βίντεο που φτιάχνω, ανακάλυψα πως δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον, είναι δυσεύρετα. Αποφάσισα λοιπόν, να τα καταγράψω, και να τα δημοσιεύσω.

Απολαύστε τα. :)


Professional Sinnerz- Θα 'ρθω να σε βρω

-->
Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
γιατί θα τρελαθώ
Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
κι ας είσαι στο Θεό

Σήμερα ξύπνησα νωρίς το πρωί
γιατί οι δικοί μου τσακωνόντουσαν φωνάζαν πολύ
σηκώθηκα με πονοκέφαλο γιατί είχα πιει
την νύχτα που μας πέρασε με φίλους σε γιορτή
ντύθηκα και είπα να πλυθώ και να πιω έναν καφέ
αλλά τα τρία δύο δεν έγιναν ποτέ
μας είχε κόψει η ΕΥΔΑΠ το νερό
κι έτσι αποφάσισα να πέσω και να ξανακοιμηθώ
αλλά
δεν είχα τέτοια τύχη
θυμήθηκα πώς πρέπει να τελειώσουν κάποιοι στίχοι
πήρα στο ένα χέρι μου το στυλό, πήρα στο άλλο ένα τσιγάρο μα πού να συγκεντρωθώ;
αφού
οι αποκάτω ψήνανε στη φουφού
κι η μυρωδιά μέσω καπνού ερχότανε από παντού
οι διπλανοί ακούγανε στο διαπασών Goin Through
και έτσι λόγω αυτού, είχα αλλού το νου

Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
γιατί θα τρελαθώ
Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
κι ας είσαι στο Θεό

Η τηλεόραση δεν είχε τίποτα απολύτως
τα μισά ήταν στημένα και τα άλλα μύθος
έβαλα ράδιο και κάπου κάπου νέος ήχος
αλλά μικρός και προβλέψιμος ο νέος στίχος
σα τρελό χτυπούσε το κινητό
οι μισοί ήτανε φίλοι μου μπορώ να σου πω
δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν εχθρό
πουλώ εγώ επιτυχίες με έγλυφε σαν παγωτό
συμβαίνουν κι αυτά
προπάντων τελευταία
ξεφυτρώνουν στον κήπο μου όπως η ορχιδέα
ενδιαφέρονται να μάθουνε τι κάνω και τι νέα
όλοι θέλουνε μια θέση από ότι βλέπω στην αυλαία
η παρέα και η ιδέα τους δε με συγκινεί
γι'αυτό και κλείνω και πετάω μακριά το κλειδί
αφορμή για να φύγω και να ελευθερωθώ
ήταν και είναι και θα είναι το να 'ρθω να σε βρω

Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
γιατί θα τρελαθώ
Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
κι ας είσαι στο Θεό

Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
γιατί θα τρελαθώ
Ω Ω Θα 'ρθω να σε βρω
όπου εσύ και γω
κι ας είσαι στο Θεό

Νέο έτος. Το πρώτο διψήφιο!!!

Καλή χρονιά!!! Ευτύχισμένο το νέο έτος κλπ κλπ. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Γιατί δε ψάχνουμε όλοι κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό; Έτσι για αλλαγή. Δε βαρεθήκατε το χρόνια πολλά, καλή χρονιά; Όλο τα ίδια και τα ίδια. Μπουφ πια. :)

'Αντε χαρείτε αυτό το έτος. Έγινε διψήφιος ο αριθμός. Άλλαξε. Ας αλλάξουμε και μεις μυαλά. Ποιος ξέρει; Ίσως μας βγει και σε καλό. Το ρισκάρουμε; Εγώ ναι. Λοιπόν, πέρασε ένα έτος γεμάτο συγκινήσεις, αγάπη, φιλίες, έχθρες και μίση, μελαγχολίες, ταξίδια, όνειρα.

Ξεκινάει νέο έτος, πολλά υποσχόμενο, γεμάτο όνειρα. Αν και, κατα τη γνώμη μου, όπως επιλέξουμε να είναι, εκεί κοντά θα πάει. Αν θέλουμε στενάχωρο έτος, έτσι θα γίνει. Αν θέλουμε χαρούμενο, εκεί θα πλησιάσει. Όπως το επιλέξουμε. Στο χέρι μας είναι. :)

Πέρασε ένα έτος, το τελευταίο με μονοψήφιο αριθμό, για άλλους καλό, για άλλους κακό, για άλλους φυσιολογικό. Για μένα ήταν περίεργο. Περίεργες καταστάσεις. Όχι απαραίτητα κακές. Απλά περίεργες. Δεν με πειράζει. Αφού δεν με στεναχωρεί. Ας είναι όσο περίεργες θέλουν. Αρκεί να μην με κάνουν να κλαίω.

Λοιπόν,
καλή χρονιά!!!

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα