Μαθαίνω μετά από καιρό, από μία κουκουβάγια, που βρισκόταν εκείνο το βράδυ σε ένα δέντρο κοντά στο δρόμο του περιπατητή. Τον είδε να σταματάει σε ένα σκοτεινό ξέφωτο, δίπλα σε μια λιμνούλα. Μου είπε πως στάθηκε δίπλα της, γονάτισε και κοίταξε την αντανάκλασή του. Ύστερα χάιδεψε το νερό, μα σηκώθηκε ταραγμένος καθώς άκουσε ένα θόρυβο πίσω του. Μα σαν έψαξε γύρω του, δεν είδε τίποτα. Ώσπου ξεπρόβαλλε δειλά δειλά, από μια όμορφη πασχαλιά δίπλα, ένα μικρό ελάφι. Εκείνος στάθηκε και το κοίταξε με μια γαλήνια έκφραση. Σα να ξέχασε αυτοστιγμή τα προβλήματά του. Του έκανε νόημα να πλησιάσει μα εκείνο δείλιασε. Τότε έσκυψε και ισορρόπησε στα δυο του λυγισμένα πόδια, δίνοντάς του την ευκαιρία να τον πλησιάσει μόνο του. Το έλαφι δίσταζε στην αρχή, μα σιγά σιγά άρχισε να κατευθύνεται προς εκείνον. Το νερό της λίμνης χάριζε μια μαγική δροσιά στο ξέφωτο. Καθώς το ελάφι πλησίαζε τον άνθρωπο, εκείνος έμοιαζε να αλαφραίνει. Το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο, άρχιζε να αλλάζει, να αποκτάει μια λάμψη, σαν να ξαλαφραίνει. Κι όταν το ελάφι έφτασε κοντά του, εκείνος άπλωσε το χέρι του και το χάιδεψε ευτυχισμένος, φρέσκος. Πέταξε το πανωφόρι του που τον βάραινε δίπλα στη λίμνη, έβρεξε άλλη μια φορά το πρόσωπό του, και σκαρφάλωσε στην πλάτη του ελαφιού χαϊδευόντάς το. Εκείνο κινήθηκε ήρεμο προς τα δέντρα και χάθηκε στις τελευταίες σκοτεινές στιγμές της νύχτας...
Μια συμβολική ιστορία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου