Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Όπλο ενάντια στην κρίση. (;)

  Τα γράμματά μας στον Άγιο Βασίλη μπορεί να είναι φέτος περισσότερο από ποτέ γεμάτα με μεγάλα όνειρα, με φουσκωμένες επιθυμίες, με ιδιαίτερες ελπίδες, διαφορετικές από συνήθως. Οι προσδοκίες μας από τη νέα χρονία δεν θα είναι όμως όπως άλλες χρονιές. Δε θα ελπίζουν οι ενήλικες σε ένα καλύτερο αύριο όπως έκαναν τις προηγούμενες χρονιές της κρίσης, δεν θα εύχονται μια χρονιά με υγεία και χαρά. Οι έφηβοι δεν θα κάνουν περίπλοκα και γεμάτα φιλοδοξίες όνειρα για το μέλλον.
  Για μια χρονιά που ακολουθεί αυτή τη δύσκολη που φτάνει στο τέλος της, ο κόσμος θα ευχηθεί απλώς να καταφέρουμε να τη διανύσουμε...
  Η μαυρίλα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους σήμερα, η ένταση και η απαισοδοξία, η μετριοπάθεια και οι χαμηλές προσδοκίες, είναι αισθητές παντού γύρω μας. Οι ενήλικες γερνούν πριν την ώρα τους, γεμίζοντας με άγχος και ανασφάλεια την ψυχή τους. Οι έφηβοι βλέπουν τα όνειρά τους να διαγράφονται βίαια από τον σκληρό του μυαλού τους, και απλά περπατούν στον χρόνο χωρίς να ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι κυνηγούν για τη ζωή τους. Και τα παιδιά, ακόμα και αν δεν επηρεάζονται άμμεσα, νιώθουν την απογοήτευση που είναι διάχυτη παντού, βλέπουν τις αλλαγές στην καθημερινότητά τους και αντιμετωπίζουν στην ζωή τους μια συνεχή "μουντίλα", όπως ακριβώς ο καιρός αυτές τις μέρες.
  Όλοι μας αναπολούμε κάτι, κάποιες περασμένες μέρες. Είτε αυτές βρίσκονται δεκαετίες πίσω στον χρόνο, είτε βρίσκονται μόνο μερικές ντουζίνες χρόνια πίσω μας, είτε αυτές βρίσκονται μερικούς μήνες πριν. Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος έχει κουραστεί, έχει πάψει να ελπίζει, έχει πάψει να ενδιαφέρεται και να παθιάζεται, και απλά περιμένει, απλά αναμένει, δίνοντας πλέον μόνον ένα αγώνα. Να προστατέψει την καθημερινότητά του από τις αλλαγές που γίνονται συνέχεια και τρομοκρατούν τους πάντες.
  Μπορεί πολλοί που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο να πουν ότι είμαι μια έφηβη με όρεξη και...νιάτα, εξ' ου και οι προτάσεις, εξ' ου και τα παρακάτω λόγια. Ότι έχω κέφι και δυνάμεις για ζωή. Ότι δεν είναι έτσι για τους ενήλικες, για τους πιο μεστωμένους. Κι όμως. Έτσι είναι. Δεν έχει σημασία αν έχω όρεξη για ζωή, αν έχω πάθος και όνειρα. Απογοητεύσεις συναντάει πολλές στη ζωή του, και αν είναι και καινούριος στο...άθλημα, τον επηρεάζουν περισσότερο. Όταν ζεις σε ένα κλίμα απογοήτευσης και δυσαρέσκειας, σε ένα κλίμα μετριοπάθειας, καμιά φορά χάνεις κι εσύ το κέφι σου, χάνεις και 'συ την πεποίθησή σου ότι θα τ'αλλάξεις όλα. Απλά αν είσαι έφηβος, είναι πιο εύκολο να ξαναδείς φωτεινό τον ήλιο, και είναι πιο εύκολο να ξανανοίξεις τον διακόπτη των ιδεών, των λύσεων, και της ελπίδας. Είναι πιο εύκολο γιατί δεν έχεις γνωρίσει το αληθινό πρόσωπο του κόσμου και μπορείς να διακρίνεις με πιο αθώα ματιά τον κόσμο γύρω σου.
  Μπορεί ότι πάθαμε να μας αξίζει σαν έθνος, σαν ανθρώπους. Μπορεί να λαθέψαμε, και χειριστήκαμε καταστάσεις λάθος, και σαν άτομα και σαν χώρα. Μπορεί όμως και να μας παγίδεψαν και τώρα να μας το φορτώνουν. Δεν με νοιάζει. Δεν τα έζησα για να έχω αντικειμενική γνώμη.
  Αν ο Έλληνας αρχίσει και στηρίζει  οικονομικά την γειτονιά του, πάψει να κοιτά με δυσαρέσκεια τον διπλανό του και αφήσει πίσω του για λίγο την εσωστρέφειά του, θα μπορέσει λίγο να χαμογελάσει. Αν προτιμήσει να φωνάξει δύο φίλους του στο σπίτι αντί να τρώει φακές για να αγοράσει την gucci κάπα, θα χαμογελάσει λιγάκι το χειλάκι του. Αν βγει μια φορά έξω με λίγο καλή διάθεση και δεν κατακεραυνώσει τον περαστικό που πάτησε στα λασπόνερα και τον έβρεξε, θα δει ότι θα εισπράξει μια συγγνώμη, ότι θα συναντήσει κάποια χαμόγελα, και σιγά σιγά θα αρχίσει να βλέπει τις φωτεινές αχτίδες του ήλιου που έχουμε όλοι κρύψει οικειοθελώς από τα μάτια μας. Κι αν αφήσει λίγο πίσω του την εθνική του περηφάνεια, και βγει να κάνει και μια δεύτερη δουλειά για να αντικαταστήσει τον μισθό που δεν παίρνει πια, αν αφήσει πίσω του τις ταξικές διαφορές και αγοράσει από τα τοπικά μαγαζιά και όχι από τις πολυεθνικές εταιρίες, τότε σίγα σιγά θα αρχίσει η περιοχή μας να αυτονομείται, να ξαναχτίζεται και να χάνει τις εξαρτήσεις της από τους κρατικούς φορείς. Και έτσι θα φτιάξει και η καθημερινότητα του καθένα μας, αφού θα αρχίσουμε να βλέπουμε με έναν πιο ζεστό τρόπο τα πράγματα γύρω μας.
  Στο κάτω κάτω, γιατί να αφήσουμε κάποιους άλλους, άσχετους, που δεν τους ξέρουμε και καθόλου να μας χαλάσουν την ζωή; Γιατί να αφήσουμε οικονομικούς και πολιτικούς ηγέτες που δεν διαχειρίστηκαν καλά καταστάσεις και μπορεί να μην τους έχουμε επιλέξει ούτε καν εμείς οι ίδιοι να μας γκρεμίσουν τα όνειρα; Να μαυρίσουν την καθημερινότητά μας; Να μας κλέψουν το χαμόγελο και να κρύψουν τον ήλιο και την ευτυχία από τα μάτια μας;
  Μην δίνετε μια τέτοια ευκαιρία σε κανέναν τους. Κρατήστε τα για τον εαυτό σας και για αυτούς που αγαπάτε. Η ζωή σας, είναι δική σας. Κανενός άλλου. Και στους καιρούς που διανύουμε, το μόνο μας όπλο εναντίον των δυσκολιών, είναι η ενότητα και η ψυχολογική ισορροπία. Η ενότητα. Η συντροφικότητα. Η χαρά. Η ευτυχία.

- Μία έφηβη με πάθος και όνειρα.

While writing.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα