Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Lazarus On Down - Τούτο το κουτάκι των αναμνήσεων

Δεν κυνηγώ κάτι. Δεν κατηγορώ κάποιον. Ξέρω ότι μόνο εγώ φταίω για ότι γίνεται. Το μόνο άτομο που μπορώ να "κατηγορήσω", είναι εγώ. Μα, ούτε κι αυτό είναι. Απλά όταν κάθομαι μπροστά σ'αυτό το καταραμένο μα και ευλογημένο μηχάνημα, εύκολα, εύκολα ταξιδεύω στον κόσμο των αναμνήσεων. Θυμάμαι φιλίες που διαλύθηκαν χωρίς λόγο, θυμήθηκα πράγματα που αν γύρναγα τον χρόνο πίσω θα τα άλλαζα, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα να ξαναζήσω, θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα σ'αυτές για πάντα να ζήσω. Θυμάμαι καλοκαίρια, σαββατοκύριακα, απογεύματα, βράδια, χειμώνες, ανοιξιάτικα πρωινά, τόσες μυριάδες πράγματα που γεμίζουν την ζωή μου, που γεμίζουν το κουτάκι με τις αναμνήσεις μου. Δεν κατηγορώ κανέναν που ξαναγυρνάω σε παλιά συναισθήματα περασμένα, ξεθωριασμένα. Παρά μόνο εμένα. Το κάνω μόνη μου, επίτηδες. Ποιος ξέρει γιατί. Μα το κουτάκι αυτό, με τις αναμνήσεις, κάποτε μου θύμιζε ποια είμαι. Ποια θέλω να είμαι. Πλέον, όσο κι αν ψάχνω, εκείνον μου τον εαυτό, που τόσο καλά ήξερα, τόσο καλά γνώριζα, δεν τον βρίσκω. Βρίσκω λίγα υπολείμματά του, εδώ και 'κει σκόρπια...Νιώθω να βρίσκομαι σε ένα μυαλό που δεν ξέρω και τόσο καλά μεν, αλλά συνάμα, μοιάζει να το ξέρω καλύτερα κι από την τσέπη μου...Είναι τόσο περίεργο συναίσθημα. Συνήθιζα να στεναχωριέμαι όποτε ένιωθα να χάνω τον εαυτό μου, να κλαίω, να στεναχωριέμαι, να χάνομαι σε αναμνήσεις μόνο και μόνο για να τον ξαναβρώ, δίχως αποτέλεσμα όμως. Τώρα πια, απλά το δέχομαι, και προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε κάθε τι καινούριο που νιώθω, να το αλλάζω και να το ταιριάζω με τις καταστάσεις και τα περιβάλλοντα που ζω.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την μουσική που ακούω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για τις σκέψεις που κάνω σαν πέσει το φως. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την διάθεση που διαλέγω. Κανέναν. Παρά μόνο τον εαυτό μου.

Άι καληνύχτες. =)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Γεια σου Ζωή. Σύντροφός μου η Μελαγχολία, όνειρό μου το Γέλιο...

Πιο γλυκός μου σύντροφος η μελαγχολία...Σε μια τρελή μέρα, σε μια χαρούμενη στιγμή, η πιο στενάχωρη σκέψη θα περάσει από το μυαλό μου. Σαν να έχει αποστολή να το απασχολήσει τότε, όταν θα μπορώ να την επεξεργαστώ χωρίς να στεναχωρηθώ. Μα μου είναι πολύ εύκολο να στεναχωρηθώ. Και οι σκέψεις μου το ξέρουν. Έτσι, εσκεμμένα με κατακλύζουν μόλις βρουν ευκαιρία. Μόλις δουν ότι το χαρούμενο κάλυμα της ψυχής μου σπάει, και η μελαγχολία βρίσκει τρόπο να πάρει πίσω τη θέση της. Και αυτές οι καταραμένες οι σκέψεις, σαν να έχουν αιώνια συμμαχήσει με την δολοπλόκα, κακούργα ετούτη μελαγχολία, ορμούν με όλη τους την δύναμη εναντίον των χαρούμενων συναισθημάτων καταπνίγοντας τις όμορφες σκέψεις...Κι ο αγώνας μου εναντίον τους, αρκετές φορές μοιάζει χαμένος από την αρχή...Με σύντροφό μου το τραγούδι, παίζοντας με τις νότες, ελπίζω κάθε φορά να νικήσω...μα δεν ξέρω πάντα τι θα γίνει. Και συχνά πέφτω θύμα της γλύκας της...Με παρασέρνει στον στρόβιλό της και με γλυκαίνει...ύστερα τα καταφέρνει και με παρασέρνει στον θλιβερό της κόσμο....πλέον, είμαι συχνή επισκέπτρια εκεί και με ξέρει...Με έχει γνωρίσει καλά και δεν μου στέλνει ξεναγό...πλέον μόνη μου αρχίζω να περιπλανιέμαι, και τα πόδια μου ξέρουν που να πάνε κάθε φορά...Αρχίζω να περιφέρομαι με συντροφιά τους μελαγχολικούς τόνους ενός ακόμα τραγουδιού...Και τα αυτιά μου ξέρουν τι θα ακούσουν κάθε φορά, τα μάτια μου ξέρουν τι θα δουν, και τα πόδια μου ξέρουν που θα πάνε..και το γλυκό της συναίσθημα με μεθάει...με παρασέρνει όλο και πιο βαθιά κάθε φορά. Μου είναι εύκολα να ξεφύγω όμως. Τόσες φορές που έχω χαθεί στον κόσμο σου, υπέρτατη κυρά, είναι εύκολο πια να βρω τον δρόμο μου πίσω. Είναι έυκολο να 'ρθω μα και να φύγω. Κάποιες φορές θέλω να σε επισκέπτομαι συχνά, μα άλλες θέλω να μένω μακριά...γιατί ρίχνεις δηλητήριο στην καρδιά μου και συχνά το μεταφέρω στους άλλους...δεν έχω καταφέρει να κάνω σύντροφό μου το γέλιο, όσο κι αν έτσι φαίνεται...γεια σου ζωή, μη φεύγεις, περίμενέ με, ξέρεις ότι εγώ είμ' η κυνηγός σου και 'συ το θήραμά μου...

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Γεια σου εαυτέ, την χάσαμε τελειώς την μπάλα ε;

Δεν αντέχεται άλλο,
ασήκωτο συναίσθημα,
ατελείωτο πρόβλημα τον εαυτό σου να μην αγαπάς.
Κι όταν ολότελα τον σιχαθείς,
να ξέρεις πως πρέπει πίσω να 'ρθεις.
Κι αν έχεις πλήρως απογοητευθεί,
γάμα τους όλους, μην τους κοιτάς.
Φύγε μπροστά ανεξάρτητος.
Κι ας έχεις μάθει αγάπη να κρατάς,
αγάπη να μοιράζεσαι, αγάπη να δέχεσαι.
Κι ας έχεις μάθει να 'σαι με κάποιον συντροφιά.
Φύγε και περπάτα μοναχή.
Σαν τ'αγέρι που κανείς δεν το κρατά.
Σαν το φύλλο που άνεμος το παρασέρνει.
Άστα όλα φλου,
σαν τον Μπάμπη του Σιδηρόπουλου.
Και μια μέρα,
η ζωή θα τα καταφέρει,
θα σε κάνει και πάλι ξεφτέρι...

Πουτάνα εφηβεία.

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα