Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Η περιγραφή του χαρακτήρα μου στο Gladiatus.

Σήκωσε το σπαθί του. Το νιωθε βαρύ στο χέρι του. Ο ιδρώτας κύλαγε ποτάμι από τα ζυγωματικά του, και η εξάντληση κυριέυε κάθε μέλος του σώματός του. Το ικετευτικό βλέμμα του αντιπάλου του, του προκαλούσε αηδία. Είχε κάνει τόσο κόπο, τόση εξάντληση, αλλά και τόση προπόνηση, για να του χαρίσει τη ζωή; Ποτέ. Η συγκατάθεση του Καίσαρα, του ενίσχυσε το ηθικό. Και το σπάθι κατέβηκε με φόρα, βαρύ και αμίληκτο, στο λαιμό του νικημένου. Η άγρια χαρά και ανακούφιση κατέλαβε βίαια το σώμα του και τα μέλη του. Η έννοια της ΝΙΚΗΣ, κυλούσε σε κάθε κύτταρο του σώματός του, και ένιωθε το αίμα του να ξανακυλά στις φλέβες του. Τρεις ώρες πάλευε με τον αντίπαλό του. Και οι δύο, δυνατοί, προπονημένοι, με δολοφονικά βλέμματα. Έμοιαζαν αήττητοι. Κάποιος όμως, πάντα βγαίνει χαμένος. Τούτη τη φορά, εκείνος νίκησε. Ήταν η πρώτη του νίκη. Η αρχή για μια πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Αντώνης Ρέμος - Ποτέ...

Αντώνης Ρέμος - Ποτέ




Σου ζητούσα ν΄απαντήσεις αν αντέχεις να μ΄αφήσεις
μ΄έναν άλλον αν θες πας εσύ ποτέ
Και μου είπες αν το κάνω να το ξέρεις θα πεθάνω
στη ζωή μου δε θα σ΄αρνηθώ ποτέ

Σε ρωτούσα αν τελειώσει σαν το χιόνι αν θα λιώσει
κι αν πεθάνει η αγάπη αυτή ποτέ
Κι απαντούσες μη φοβάσαι σ΄αγαπώ να το θυμάσαι
δε θ΄αφήσω να χαθείς εσύ ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Ξαφνικά με αφήνεις τηλέφωνα κλείνεις
χωρίς εξηγήσεις χωρίς ένα γεια
ξαφνικά μ΄αποφεύγεις σηκώνεσαι φεύγεις
και ούτε σε νοιάζει αν ζω τελικά
Σου΄χα πει μη μ΄αφήσεις και μου΄πες ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Σε ρωτούσα κάθε βράδυ
ποιο φιλί ποιο ξένο χάδι
θα΄ναι αιτία να χαθούμε εμείς ποτέ
Κι ορκιζόσουν στη ζωή σου
πως για πάντα η πνοή σου
θα΄μαι εγώ και δε θα πας αλλού ποτέ

Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ
Ποτέ...ποτέ μη λες ποτέ

Ξαφνικά με αφήνεις τηλέφωνα κλείνεις
χωρίς εξηγήσεις χωρίς ένα γεια
ξαφνικά μ΄αποφεύγεις σηκώνεσαι φεύγεις
και ούτε σε νοιάζει αν ζω τελικά
Σου΄χα πει μη μ΄αφήσεις και μου΄πες ποτέ

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η περιγραφή του χαρακτήρα μου στο BiteFight

3 το πρωί. Μπορεί και νωρίτερα. Μπορεί και αργότερα. 1 ώρα πάνω, 1 ώρα κάτω, ποιος νοιάζεται; Δεν θα έπρεπε να είσαι έξω τέτοια ώρα. Όσο μαγική κι αν σου φαίνεται η πόλη τέτοια ώρα, δεν θα έπρεπε να τριγυρνάς στους δρόμους τώρα. Άκουσες για τους τελευταίους θανάτους; Ναι, εγώ ευθύνομαι. Περπατώντας αργά στον δρόμο, κρυμμένος στις σκιές, εγώ, ένας θυληκός λυκάνθρωπος, παραμονεύω τα αφελή θύματά μου, νυχτοπερπατώντας μακριά από το φως του φεγγαριού. Και μόνο όταν σιγουρευτώ ότι είσαι το επόμενο θύμα μου, αποκαλύπτομαι. Στο ασημένιο φως, αυτήν την ζοφερή πια νύχτα, χιμάω σαν αγρίμι(που είμαι) πάνω σου, και πλησιάζω όμορφα όμορφα τον απαλό λαιμό σου. Καθώς ξερογλείφομαι, αλλάζω κατεύθυνση, και αρπάζω το μπράτσο σου. Σφίγγεσαι ακόμα περισσότερο, καθώς ακούς την τραχιά φωνή μου να λέει: "Οι βρικόλακες δαγκώνουν τους λαιμούς και σας μετατρέπουν σε βαμπίρ. Εγώ όμως, γεύομαι το μπράτσο σας, και σας κάνω σαν και μένα. Μπορεί να μην με ευγνωμονείτε, αλλά όποιος δαγκωθεί από μένα, εκπαιδεύεται από μένα". Και τότε ουρλιάζετε λουσμένοι στον ιδρώτα, πανικόβλητοι. Απολαμβάνοντας το σφιγμένο σας σώμα, και τα γεμάτα τρόμο μάτια σας, δίνω την θανατερή δαγκωματιά. Ένα ύστατο ουρλιαχτό, και ένας απελπισμένος σπασμός, σημάνει το τέλος της περιπέτειάς σας σαν άνθρωπος. Τώρα αρχίζει μια καινούρια. Καθώς σηκώνομαι από πάνω σας, παρατηρώ τα γυαλιστερά, ανοιχτά σας μάτια, και το αιματοβαμμένο σας μπράτσο. Σκουπίζω τα αίματα από το στόμα μου, και ουρλιάζω μέσα στην άγρια νύχτα. Άλλο ένα θύμα υπέκυψε. Σύντομα θα μετατραπείτε σε έναν αιμοδιψή λυκάνθρωπο, που θα αναζητήσει τον δάσκαλό του. Εμένα.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Γλυκιά μελαγχολία ;

Κάποιες φορές, είσαι τόσο μπερδεμένος, που δεν μπορείς να εκφραστείς μόνο με λίγες λέξεις. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνεσαι, και κυρίως, γιατί το αισθάνεσαι. Για αυτό, αφήνεσαι στην...μαγεία του, και δεν το ψάχνεις περαιτέρω. Μερικές φορές, ακόμα και όταν ακούς το πιο ανεβαστικό τραγούδι, ακόμα και τότε, μια μελαγχολία σε κατακλύζει, χωρίς προφανή λόγο. Και τότε, πονάς, και το αφήνεις. Ίσως γιατί σ'αρέσει(όλοι κατα βάθος είμαστε λίγο μαζώχες), ίσως γιατί δεν βρίσκεις τρόπο να το ξεπεράσεις. Ίσως να φταίει απλά η ηλικία...Πάντως η κυκλοθυμικότητα, με χαρακτηρίζει... : /

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα