Η περιγραφή του χαρακτήρα μου στο BiteFight

3 το πρωί. Μπορεί και νωρίτερα. Μπορεί και αργότερα. 1 ώρα πάνω, 1 ώρα κάτω, ποιος νοιάζεται; Δεν θα έπρεπε να είσαι έξω τέτοια ώρα. Όσο μαγική κι αν σου φαίνεται η πόλη τέτοια ώρα, δεν θα έπρεπε να τριγυρνάς στους δρόμους τώρα. Άκουσες για τους τελευταίους θανάτους; Ναι, εγώ ευθύνομαι. Περπατώντας αργά στον δρόμο, κρυμμένος στις σκιές, εγώ, ένας θυληκός λυκάνθρωπος, παραμονεύω τα αφελή θύματά μου, νυχτοπερπατώντας μακριά από το φως του φεγγαριού. Και μόνο όταν σιγουρευτώ ότι είσαι το επόμενο θύμα μου, αποκαλύπτομαι. Στο ασημένιο φως, αυτήν την ζοφερή πια νύχτα, χιμάω σαν αγρίμι(που είμαι) πάνω σου, και πλησιάζω όμορφα όμορφα τον απαλό λαιμό σου. Καθώς ξερογλείφομαι, αλλάζω κατεύθυνση, και αρπάζω το μπράτσο σου. Σφίγγεσαι ακόμα περισσότερο, καθώς ακούς την τραχιά φωνή μου να λέει: "Οι βρικόλακες δαγκώνουν τους λαιμούς και σας μετατρέπουν σε βαμπίρ. Εγώ όμως, γεύομαι το μπράτσο σας, και σας κάνω σαν και μένα. Μπορεί να μην με ευγνωμονείτε, αλλά όποιος δαγκωθεί από μένα, εκπαιδεύεται από μένα". Και τότε ουρλιάζετε λουσμένοι στον ιδρώτα, πανικόβλητοι. Απολαμβάνοντας το σφιγμένο σας σώμα, και τα γεμάτα τρόμο μάτια σας, δίνω την θανατερή δαγκωματιά. Ένα ύστατο ουρλιαχτό, και ένας απελπισμένος σπασμός, σημάνει το τέλος της περιπέτειάς σας σαν άνθρωπος. Τώρα αρχίζει μια καινούρια. Καθώς σηκώνομαι από πάνω σας, παρατηρώ τα γυαλιστερά, ανοιχτά σας μάτια, και το αιματοβαμμένο σας μπράτσο. Σκουπίζω τα αίματα από το στόμα μου, και ουρλιάζω μέσα στην άγρια νύχτα. Άλλο ένα θύμα υπέκυψε. Σύντομα θα μετατραπείτε σε έναν αιμοδιψή λυκάνθρωπο, που θα αναζητήσει τον δάσκαλό του. Εμένα.