Τι πράμα κι αυτό; Να ξεκινάνε πάντα τα σχολεία στις 8. ΜΑ ΠΑΝΤΑ! Φέτος, οχτώ Ιανουαρίου έπεσε Παρασκευή. Έπρεπε σώνει και καλά, τα σχολεία νε ξεκινήσουν την Παρασκευή. Χάθηκε ο κόσμος να ξεκινήσουν Δευτέρα; Δε θα βλαπτεί και κανένας άμα χάσουμε μια μέρα σχολείο. Αλλά όχι. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα.
Ο πατέρας μου λέει καλύτερα. Έτσι λέει μπαίνετε στο πρόγραμμα και από Δευτέρα όλα είναι κανονικά. Δε θα χάσετε τη μισή εβδομάδα για επανέρθετε. Μου ρθε να τον βρίσω εκείνη την ώρα. Άλλη όρεξη δεν είχα να ακούω τις αναλυτικές περιγραφές του πατέρα μου.
Πάντως, δε με πειράζει τόσο που ξαναξεκίνησε το σχολείο. Βέβαια, μέσα στις διακοπες, διαπίστωσα πώς, δεν είναι το σχολείο όλη μου η ζωή. Όχι. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Απλά τα είχα ξεχάσει.
Φέτος, είναι καλύτερα. Δεν εξαρτώμαι τόσο. Γενικώς. Από οτιδήποτε. Μα ακόμα περισσότερο, δεν θίγομαι τόσο εύκολα. Λέω, άστο. Άνθρωπος είναι, κάτι θα ξεχάσει. Κάπου θα σκοντάψει. Μηπως εγώ, λάθη δεν κάνω; Και στα μαθήματα είμαι χαλαρά. Υπάρχει όμως κάτι, που μου κάνει τη ζωή κόλαση. Μου χει γίνει εφιάλτης. Η καθηγήτρια των μαθηματικών μου. Δεν περιγράφεται. Αν δεν την γνωρίσετε, δεν μπορείτε να καταλάβετε. Δεν είναι κακή. Απλά είναι ΠΟΛΥ αυστηρή. Και φέτος, ήταν η πρώτη χρονιά που την πήραμε. Η προηγούμενη, ήταν σκέτος μάλαμας. Πραγματικά. Τώρα με αυτή, τα βρήκαμε χοντρά παλούκια. Και την έχω πάρει από φόβο.
Αλλά ντάξει. Γενικώς ειναι πράγματα που με πιέζουν. Όχι όμως όσο πέρσι. Και τα βολεύω. Δεν με πιέζουν τα άλλα, οπότε τα συμβιβάζω. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου όχι τόσο παιδί, δηλαδή, από την πρώτη γυμνασίου και μετά, λέω ότι είμαι ευτυχισμένη. Και είμαι. Ελπίζω να κρατήσει αυτή η πεποίθηση πολύ. Βέβαια, αυτά που με κάνουν να σταματάω να είμαι ευτυχισμένη είναι ηλίθια και ασήμαντα, αλλά τώρα, το λέω και το νιώθω. Το φχαριστιέμαι.
Καληνύχτα. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου