Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Μερικά συναισθηματικοπερίεργα και οι Πανελλαδικές.

  Είναι περίεργο. Είναι πραγματικά περίεργο το πώς ο άνθρωπος κλείνεται στην δικιά του, αυτοσχέδια μοναξιά. Και την ζει με κάθε ίνα του κορμιού του. Και όταν το εκφράσει αλλού, χα, γελάνε. Κι εκείνος νιώθει μειωμένος, νιώθει απογοητευμένος, νιώθει περιθωριοποιημένος. Νιώθει περίεργος. Ίσως όμως και να ΄χει δίκιο. Απλά οι άλλοι να μην το καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν ότι το σπρώχνουν μακριά.
 
Οι σχέσεις σε αυτές τις ηλικίες είναι περίεργες. Μπερδεύονται οι φιλιές με τις ερωτικές σχέσεις, ψαχνόμαστε όλοι στα σεξουαλικοτέτοια(μη χέσω), στα σχολικοτέτοια, στα φιλικοτέτοια, και ταυτόχρονα, νιώθουμε όλοι στον κόσμο μας.
 
Είναι περίεργο πώς μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε τρεις μήνες. Πως γίνεται να μοιάζει αγνώριστος. Να τον αφήνεις έτσι, και να τον βρίσκεις ανάποδα. Λες και κάτι μπήκε μέσα του και τον άλλαξε. Αλλά από την άλλη θα μου πεις, δεν άλλαξε. Έτσι ήταν. Μα κρυβόταν. Οκ, πάσο.

Και τότε, εκείνο το συναίσθημα κενίλας. Που δεν βαριέσαι του θανατά μεν, αλλά με το που ασχολείσαι με κάτι, μισό λεπτό μετά, το θεωρείς παντελώς ανούσιο. Παντελώς ηλίθιο. Αλλά δεν βαριέσαι. Απλά ΤΙΠΟΤΑ, μα ΤΙΠΟΤΑ, δεν σου κινεί το ενδιαφέρον. Αλλά δεν βαριέσαι. Παλαβό και τούτο.


Και τότε, αναρωτιέσαι. Ου, άντε να τα φτιάξω με κανέναν. Ή, αυτή η καυτή απέναντι είναι καλή για ψάρεμα. Αλλά ποτέ δεν υλοποιείς αυτά που σκέφτεσαι. Ή, αρχίζεις τα α, με κοίταξε, α μου μίλησε, και μόλις σε ρώτησε αν είσαι στο σχολείο ή όχι, ή τα πω, ένας κώλος ή τα, τι βυζιά είναι τούτα και τα σχετικά. Αλλά τελικά μένεις με την ιδέα.



Ακούω παντού γύρω μου Πανελλήνιες. Πανελλήνιες, πανελλήνιες, πανελλήνιες. Στις εξετάσεις παιδιά, μα παιδιά στις εξετάσεις, και στις εξετάσεις. Προσέχτε στις Πανελλαδικές. Είναι σημαντικό για τις Πανελλαδικές. Καλέ ακούτε; Θα πέσει στις Πανελλαδικές.

ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ. Είμαστε Α' Λυκείου, μόλις ήρθαμε εδώ, και ήδη ακούμε για κάτι το οποίο είναι δύο χρόνια μακριά. Απορώ πως δεν έχουν πηδήξει από κάποιο παράθυρο τα παιδιά που δίνουν ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ. Οκ, ξεκολλήστε. Δε λέω, πρέπει να σοβαρευτούμε, ναι(άλλο αν δεν μας το επιτρέπει εύκολα η ηλικία), να στρωθούμε, ναι, να είμαστε συνεπείς, ναι, αλλά οι Πανελλήνιες αργούν ακόμα, και δεν χρειάζεται να αγχώνετε τους καλούς και συνεπείς μαθητές(βασικά αυτοί είναι που αγχώνονται περισσότερο), από τώρα. Έχουμε ακόμα δυο χρονάκια. =]


Ω, δεν ξέρω τι λέω βραδιάτικα. Καλή σας ημέρα, ή καλή σας νύχτα. Ό,τι λαχταράει η ψυχή σας φίλοι μου.  =]

2 σχόλια:

Estella είπε...

Γεια σου walker,

Οι άνθρωποι, δεν αλλάζουν. Απλά εξελίσσονται. Και όταν είναι νέοι, απλά ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που ούτε καν μπορεί οι ίδιοι και οι γύρω τους να τις είχαν φανταστεί.

Πάντα με κάτι αποτέτοιο ασχολούμαστε. Ανούσιο, βαρετό ή απαραίτητο. Και χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω, οι σχέσεις μπερδεύονται σε όλες τις ηλικίες. Έτσι νομίζω...

Οι Πανελλήνιες είναι λίγο μύθος. Δεν πρόκειται για τίποτ άλλο παρά ένα διαγώνισμα. Ένα διαγώνισμα που βοηθάει σε έναν πιθανό στόχο. Να βρεθείς σε μια σχολή...

Μην αγχώνεσαι και μην απογοητεύεσαι. Αυτό που ζείς είναι απλά μια μεταβατική περίοδος και θα περάσει. Προσπάθησε να κρατήσεις τα θετικά μόνο. Όσο για τους καθηγητές σου... Αν ήξεραν την διαφορά μεταξύ σοβαρού και σοβαροφανούς θα ήταν παιδαγωγοί και όχι δημόσιοι υπάλληλοι.

Πολλά είπα. Καλό απόγευμα.

Walker είπε...

Έχεις δίκιο. Απλά εκφράζομαι. Είναι περίεργο. Χαρά - Μελαγχολία - Θλίψη. Και άλλα πόσα.

Φχαριστώ. =]

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα