Κεφαλλονιά.....

Επιτέλους....σκαρφαλωμένη στα κλαδιά του δέντρου να αγναντεύω τη φύση γύρω μου...μπορεί ο χώρος που παρακολουθώ να είναι μικρός όσο η παλάμη μου μα με μαγεύει όπως ο κήπος της Εδέμ....ο ήλιος με κρατάει ζεστή και η γλαφυρότητά του με αποκοιμίζει...αυτό έχω χρόνια να το ζήσω...θυμόμουν αμυδρά τον ήλιο να τσουρουφλάει...τα πόδια μου να πονάνε και το σώμα μου να διαμαρτύρεται για την πολύωρη ανάβαση....κι όμως...η αίσθηση της δικαίωσης με κατέκλυζε....δε θα την ξεχάσω ποτέ....ακόμα και αν έφαγα όλη μου τη μέρα σκαρφαλώνοντας, η αίσθηση που απολάμβανα έχοντας φτάσει στην κορυφή ήταν μοναδική. Με γυμνά χέρια χωρίς κανέναν ιδιαίτερο εξοπλισμό, μονάχα με ένα υποκατάστατο τσάντας που περιείχε λίγο νερό και ψωμί με τυρί μαζί με ένα δύο φρούτα, έφαγα ώρες να σκαρφαλώνω στο βουνό. Τα παιδιά δεν ήθελαν να με αφήσουν να ανέβω. Ήθελαν να πάμε να παίξουμε στην παραλία. Τους το ‘χα εξηγήσει από την προηγουμένη. Θα ανέβαινα στο βουνό πάση θυσία. Οι γονείς μου δεν πολυσυμφωνούσαν όμως ύστερα από αρκετή προσπάθεια τους έπεισα. Έβγαλα την φωτογραφική μου από το σάκο και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Είχα βαλθεί να πείσω τα παιδιά που έμειναν πίσω ότι έχασαν που δεν με ακολούθησαν. Όμως οι φωτογραφίες δεν συγκρίνονταν με αυτό που αντίκριζαν τα μάτια μου....ο κόλπος με τα καΐκια του να τον διασχίζουν, τα ταβερνάκια να σφύζουν από ζωή και τους δρόμους να ξαναζωντανεύουν γεμίζοντας με αυτά τα μικρά αυτοκινητάκια που θύμιζαν μυρμήγκια καθώς το μεσημέρι έδινε τη θέση του στο δροσερό απογευματάκι...ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του...θα αργούσε πολύ να δύσει...η κατάβαση θα ήταν πιο σύντομη από την ανάβαση....με αναπτερωμένο ηθικό άρχισα να κατεβαίνω...δεν έμεινα πολύ πάνω...θα καθυστερούσα αρκετά και θα με έπαιρνε το βράδυ....η ικανοποίηση θα ήταν μεγάλη....όμως δεν είχε πια τίποτα σημασία...το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να απολαύσω όνειρα γεμάτα με τον κόλπο και τα καΐκια του....το ξαφνικό κράξιμο της καρακάξα με επανέφερε στην πραγματικότητα Ήμουν σκαρφαλωμένη στην συκιά που είχε θέα στο κεφαλλονίτικο ηλιοβασίλεμα..πέρσι το καλοκαίρι είχα βγάλει το λάδι μου σε αυτό το νησί. Το εξερεύνησα όλο σπιθαμή σπιθαμή. Και τώρα επέστρεψα εδώ ύστερα από έναν γεμάτο χρόνο στο σχολείο. Αγνάντευα την θάλασσα και με μάγευε για άλλη μια φορά. Φέτος μου ζήτησαν τα παιδιά να σκαρφαλώσουμε όλοι μαζί το βουνό. Κατάλαβαν πόσο όμορφο είναι. Τώρα ξέρω πώς να ανέβω. Μπορώ να τους ανεβάσω μέσα σε δύο ώρες και σε μία να τους κατεβάσω. Όμως δε θα το κάνω. Θέλω να δουν και μόνοι τους πόσο όμορφη είναι η ανταμοιβή που εισπράττεις όταν μετά από μια μεγάλη, μακρόχρονη και κουραστική ανάβαση απολαμβάνεις τούτο το θέαμα....και ξέρω ότι στην αρχή θα μου θυμώσουν αλλά μετά θα με ευγνωμονούν....
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το σπίτι. Πάω να σερβιριστώ το λαχταριστό παγωτό σοκολάτα. Τίποτα δε συγκρίνεται με τον συνδυασμό παγωτού σοκολάτας, κεφαλλονίτικου ηλιοβασιλέματος και μιας καλής παρέας.