Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Βαριέμαι τις γιορτές....

Αυτή η φράση κυριαρχεί στο στόμα των παιδιών. "Βαριέμαι τη γιορτή αλλά θα πάω για να μην πάρω απουσία". Να λοιπόν κάτι δυφορούμενο.

Έχω ζήσει και τις δύο πλευρές. Μια γιορτή με απαγγελία είναι βαρετή. Αλλά, αλλιώς γιορτή δε γίνεται. Κάθε χρόνο, γιορτή σε γιορτή, οι υπεύθυνοί μας τις κάνουν και καλύτερες. Όμως τα παιδιά που τρώνε ώρες προβάροντας ρόλους, τραγούδια, φώτα ακόμα και φτιάχνοντας τα σκηνικά, έχουν νιώσει την παράσταση και δεν την βαριούνται. Γιατί αισθάνονται περήφανοι για τη δουλειά τους. Και είναι αίσχος να νιώθεις τόσο περήφανος και να έχεις τον άλλον δίπλα σου να βλαστημάει την τύχη του. Άσχημη αίσθηση. Κι όμως έτσι είναι. Τα παιδιά που βλαστημάνε την τύχη τους, είναι τα παιδιά που δεν ενδιαφέρονται ΚΑΘΟΛΟΥ. Παντελώς. Όποιος ενδιαφέρεται ΕΣΤΩ και λίγο, δε θα αρχίσει να βλαστημάει μόλις μπει στο θέατρο. Θα αρχίσει λίγο αργότερα. Και θα κάνει παύση αν καλυτερέψουν τα πράγματα. Έτσι είναι.

Η φετινή γιορτή είναι καλύτερη. Έχουμε ηχιτικά εφέ, ζωντάνια στη σκηνή. Εκτός από την απαγγελία, σε πολλά τραγούδια απαγγέλονται με πάθος οι στίχοι μεταφρασμένοι. Ακολουθώντας τα λόγια, κινείται και ο αφηγητής. Είναι πιο όμορφο το φετινό. Η φετινή 17 Νοέμβρη. Ελπίζω να πάρει έστω έναν πόντο παραπάνω από τα παιδιά σε σχέση με πέρυσι. :)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα