Τι κι αν νομίσεις πως θα κερδίσεις;

Δεν φεύγω. Δεν φεύγω,
μακριά δεν περπατώ.
Σα βέλος που ξέσκισε τη λευκή τη σάρκα.
Σα τα φτερά της χήνας στην ουρά του.
Σα τα στολίδια του χαρταετού που έκανες τράκα.
Σα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά του.
Ο πολεμοχαρής διπλανός σου.
Αυτός που χαιρέτησε τον κολλητό σου.
Αυτός που δεν του φαίνεται,
αυτός που τόσα παράξενα πάνω του ανακάλυψες,
αυτός που με το μυστικό χαμουρεύεται.
Τι κι αν με ταχύτητα τα λάθη σου κάλυψες;
τι κι αν την μηχανή καβάλησες
και τον δρόμο ταχύτατα τον έφαγες;
Νομίζεις πως τα πάντα εσύ τα έπαθες.
Κι αρχίζεις και κλαις.
Κι αρχίζεις και φωνάζεις, τους άλλους καυτηριάζεις, τους καις.
Καταριέσαι και δεν αποδέχεσαι.
Εγωισμός αυτό και 'συ εγωιστής λέγεσαι.
Δεν φεύγω, μακριά δεν περπατώ.
Στα πόδια μου θα σταθώ,
κι αν πέσω θα προσπαθήσω να ξανασηκωθώ.
Κι αν τα όπλα μου παραδώσω,
κι αν λιποτακτήσω, τρομάξω τόσο,
κι αν δεχθώ να λυγίσω, να σπάσω,
κι αν τα παρατήσω, και τέλος αναφωνήσω,
"ντροπή μου" θα φωνάξω και τον άσσο θα μου απονείμω.
Αυτόν που φέρει για μένα ο αδύναμος που θα χτυπήσω,
αν θρασύδειλη γίνω.
Για μας τους υπερόπτες αυτός έχει αποτύχει.
Αν όμως εμείς λαθέψουμε και αυτός κερδίσει;
Άμα τα όπλα παραδώσω,
και την τιμή, την καρδιά και την ψυχή
απαράδεκτα προδώσω,
εγώ η ίδια το μηδέν θα μου παραδώσω...
Δεν φεύγω, δεν φεύγω.
Στέκομαι εδώ, δεν υποχωρώ,
Μακριά δεν περπατώ.
Δεν φεύγω, δεν φεύγω.
Στέκομαι εδώ, δεν τα παρατώ.
Μακριά δεν περπατώ...