Παιχνίδια του μυαλού;

Πέτρινα όρια μπαίνουν στο μυαλό μου.
Φεύγουν τα γλυκά όνειρα από το πλευρό μου.
Μια λάμψη σπάει το σκοτάδι
και παντού αντηχεί μια φωνή από τον Άδη.
Γυάλινη μοιάζει η λεπίδα, γυαλίζει.
Υπερδύναμη μοιάζει το δοχείο να γεμίζει.
Ψυχής, πνεύματος, καρδιάς είναι το φως.
Από σκοτάδι έρχεται το μαχαίρι, είν' η άβυσσος;
Στα χέρια του κάποιος το κρατεί,
απάνω στο φως, με μίσος το κινει!
Ω! Ο κρυστάλλινος ο ήχος παντού αντηχεί!
Θρύψαλα σκόρπια παντού, διαλυμένη η ψυχή...
Η καρδιά εχάθη, το πνεύμα έσβησε!
Η άβυσσος τα έκανε συντρίμμια, τίποτα δεν επέζησε...
Κι εκείνος, κοίταξε την άβυσσο κι ύστερα προσπέρασε.
Διόλου δεν νοιάστηκε για τα συντρίμμια.
Απάνθρωπο βλέμμα, σαν η λεπίδα του σκότους να τον διαπέρασε.
Του κακού δεν καταλαβαίνεις τα τερτίπια.
Μα τον άνθρωπο πονάς!
Κι ύστερα...ΕΣΥ την λύτρωση ζητάς!
Παρόλο που απλά παρακολουθείς.
Και πραγματικά τα γεγονότα, δεν τα ζεις....