Μια παράξενη ανάρτηση...

Χρυσό χαλινάρι, μεταξωτά σκεπάσματα,
δερμάτινη σέλα, ρουμπινένια στολίδια.
Κοστούμια μαύρα, λαγοί με πετραχήλια,
φύκια με μεταξωτές κορδέλες.
Λόγια γεμάτα πομπώδεις λέξεις,
λόγιοι καμαρωτοί σαν παγώνια,
με ουρές πλούσιες μα χάρτινες
σαν του χαρταετού της Καθαρής Δευτέρας.
Υπσχέσεις πολλές, όμορφα λόγια,
στα αυτιά χαϊδέματα, δάχτυλα με ζαχαρίτσα πασπαλισμένα.
Κι όταν πέσει η μεταξωτή η μάσκα,
και το χάος επικρατήσει, η προδοσία βρωμίσει,
και η απογοήτευση κυριαρχήσει,
το ασημένιο φεγγάρι θα ανατείλει,
πορφυρή ελπίδα από το εβένινο σκοτάδι θα ανδυθεί,
και θα μετατρέψει το μεταξωτό ψέμα
στο πιο ευγενικό πράγμα του κόσμου...
Εσύ μητέρα που αμέτοχα παρακολουθείς,
πάρε με και μένα μαζί σου.
Γύρισέ με στις γωνιές του κόσμου
και άσε με να μυρίσω τα ευωδιαστά λουλούδια σου...
Μητέρα Φύση, άλλη δε γνώρισα σαν και σένα ιδανικότερη...
Γαλήνη προσφέρεις στην ψυχή μου,
και με κάνεις γαλήνια να σκεφτώ τα λάθη μου...
Κι ύστερα, επιστρέφοντας στον παράξενό μου κόσμο,
προσπαθώ τον εαυτό μου να διορθώσω,
να αλλάξω αυτό που έγινα,
να γίνω κάτι ιδανικότερο....
Κι όσο θα μεγαλώνω, ούτε στιγμή δε θα σταματώ....
Γιατί το ξέρω, πως είμαι παιδί σου..
Όπως όλοι μας....
Και πως χρέος μας, είναι κάθε μέρα να γινόμαστε όλο και πιο καλοί...
Όχι τέλειοι...απλά να αμβλύνουμε τα ελαττώματά μας...
Να τα μετριάζουμε, να τα κάνουμε να μην πληγώνουν....
Για να διορθωνόμαστε κάθε μέρα.....


Καλή σου νύχτα Άνθρωπε....=)