Το χαμόγελο ενός αφανούς φωτογράφου.

While listening to this: Amelie - Theme Song.

Στέκομαι στον ηλιόλουστο δρόμο και παρατηρώ.
Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας.
Απόγευμα.
Μια παρέα παιδιών.
Να στέκονται.
Να γελάνε.
Να ποζάρουν.
Ένας φωτογράφος απέναντί τους να στέκεται.
Χαμογελάει;
Και φωτογραφίζει.
Συνεχώς. Διάφορες πόζες.
Διάφορα χαμόγελα.
Την γυαλάδα των χάντρινων ματιών.
Αυτών που στέκονται απέναντί του.
Μπαίνω αργότερα στο προφίλ του.
Στο Facebook.
Εκατοντάδες φωτογραφίες.
Ευτυχισμένα πρόσωπα.
Δεκάδες χαμόγελα. Βλέμματα.
Μα πουθενά, πουθενά,
αυτός ο ταπεινός φωτογράφος.
Ένα άτομο κρυμμένο πίσω από μια κάμερα,
προσπαθώντας να μοιράσει, να μαγνητίσει,
να κορνιζάρει την ευτυχία με ένα μόνο κλικ.
Να παγώσει τα αισθήματα στον χρόνο,
και να τα μοιράσει απλόχερα σε όλο τον κόσμο.
Μα κανείς δεν θα θυμάται αυτόν τον φωτογράφο.
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει και τον ίδιο σε μια από τις φωτογραφίες του.
Έτσι οι ευτυχοφόρες φωτογραφίες,
θα μείνουν καρφιτσωμένες στον "τοίχο" ενός χρήστη σε κάποιο social network,
να κοιτάνε ευτυχισμένες τον περαστικό επισκέπτη
χωρίς να αντικατοπτρίζουν την μελαγχολία που κρύβει μέσα του
ο επίδοξος αυτός έφηβος φωτογράφος...

Κική Δημουλά - Προτομή Αρλεκίνου (Η Πολιτεία των Παιχνιδιών)

Προτομή είσαι. Δίχως μέλη.
Βάρος ελάχιστο παιχνιδάκι για τα χέρια
και του πιο αγύμναστου κλέφτη.
Τότε τι συμβαίνει
κι από τα χειροδύναμα μυώδη βλέμματά μου
καθώς σε υποκλέπτουν πέφτεις.
Ποιό διπρόσωπο βάρος ασκείς.
Ως ήρωας τιμάσαι επί βάθρου.
Ίσως για το μεγάλο σου κατόρθωμα
στην πλάνη της να αφήνεις την εντύπωση
πώς είσαι από τη φύση σου φτιαγμένος
μονάχα για διασκεδαστής αγγελικός
της κωμικότητάς μας.

Σ'αυτήν εικάζω τη φιλάνθρωπη μάχη
απόλεσε η ευγενής υποκρισία σου τα μέλη της.
Την συγχαίρω.

Εικάζω ακόμα πως είναι
βαριά πληγωμένη και η μορφή σου.
Αλλιώς, γιατί σα μάσκα εφαρμοστά την καλύπτει
ως επάνω της στολής σου ο θεράπων μυστικισμός

ρόμβοι πολύχρωμοι ασύμμετρες γαζούλες
εμποτισμένες με αντισηπτική μεθοδικότητα

διά της αποκρύψεως προστατεύουν
την αχίλλειο πτέρνα της ταυτότητάς σου:
είσαι γέλιο
είσαι κλάμα
είσαι γελωτοποιός εκείνης της ελάχιστης
μεταξύ τους αποστάσεως θλιμμένης;

Έχεις λίγο πλάγια το κεφάλι σου, ήρωα
περιφρονητικά σα να κοιτάζεις την αρτιμέλειά μου.

Γιατί; Μικρόν τον θεωρείς ηρωισμό
να έχεις χέρια
και έρωτας κανείς σφίγγοντάς τα
να μην τα συγχαίρει;

Εγώ, ένας φτηνός ηθοποιός της ζωής...

'Oλοι στη ζωή παίζουνε στραβά. Kι όλοι έχουν κάτι κακό να κρύψουν, να μην πουν γι' αυτό. Έτσι κι εγώ, παίζω στραβά, μα προσπαθώ να έχω το λιγότερο στραβό παιχνίδι. Κερδισμένος θα 'ναι αυτός που θα ισιώσει τη ζωή του. Μα κι αυτός που θα την στραβώσει περισσότερο, ποτέ του δεν θα καταλάβει τι πήγε στραβά. Τάχατες παίζουμε σωστά. Εσύ φίλε μου, που βαδίζεις χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις, μην ξεστρατίζεις με βοήθεια. Ξεστράτισε μόνος σου, για να βρεις ξανά τον δρόμο σου με δικές σου δυνάμεις. Γιατί αν σε βοηθήσουν, ποτέ δεν θα ξαναισιώσεις. Και 'γω με το στραβό μου το παιχνίδι, νομίζω πως τάχατες είμαι σωστή. Μα βλέποντας τι κάνω γύρω μου, γνωρίζω πως ίσως να 'χω και το πιο στραβό. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ότι είναι όλοι οι άλλοι. Γύρω μας κοιτώ ηθοποιούς πολλούς. Όλοι μας παριστάνουμε κάτιτίς διαφορετικό. Μα σαν κι εμένα, άλλος φτηνός κανείς. Εγώ και το στραβό μου το παιχνίδι. Εγώ, ένας φτηνός ηθοποιός της ζωής...

Ποιητές της πτώσης...