Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Άραγε γίνεται να αλλάξει; Αυτή η νοοτροπία;

Πήγα στην Εκκλησία Κυριακή των Βαΐων, για να κοινωνήσω ρε παιδί μου. Δεν είναι κανένα θρησκευόμενο άτομο, δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, παρότι θεωρώ ότι η θρησκεία και οι συμβολισμοί της, ο απώτερός σκοπός της, είναι μακράν ιερά και τα σέβομαι και τα τιμώ από τα βάθη της ψυχής μου. Αλλά δεν έχω πολλές επαφές με την εκκλησία. Παρόλα ταύτα, πήγα. Και μετάνιωσα σφοδρά που πήγα. Ο παπάς να βγάζει ανακοινώσεις για τα προγράμματα και τις εκδρομές της εκκλησίας, την ώρα της λειτουργίας, να κάνει κήρυγμα ανοιχτού, πεντακάθαρου προσυλητισμού, η οργάνωση να είναι απαράδεκτη, τα βάγια ελάχιστα(αλλά όμορφα φτιαγμένα, με πεντακόσια φυλλαράκια το κάθε...σετάκι), να έχουν ύφος ενοχλημένο οι κυρίες που βοηθάνε στην εκκλησία εκεί, να φεύγει εκνευρισμένος ο παπάς, πλας τον αρχιμαδρίτη ο οποίος έσκασε μύτη και έκανε κήρυγμα. Και πέραν από όοοοολα αυτά, που, ναι, τα έκανα πέρα, και είπα, δεν πειράζει, ας είναι, γίνεται κάτι το οποίο πραγματικά με εκνεύρισε, με εξώθησε, αλλά παράλληλα με έβαλε σε σκέψεις. Ο κόσμος, που με έβλεπε έξω, κρατώντας δύο κλωναράκια βαγίων, περιμένοντας τον πατέρα μου να βγεί από την εκκλησία γιατί έψαχνε για αντίδωρο, με κοίταγε με ξινισμένα μούτρα ή μίσος, άλλοι μουρμουρίζοντας στο δεύτερο πρόσωπο δίπλα στο αυτί μου, λέγοντας ότι εγώ έχω ΔΥΟ και εκείνοι ΚΑΝΕΝΑ, ή φωνάζοντας επιδεικτικά ότι αυτοί θέλουν μονάχα ΕΝΑ φυλλαράκι, σε αντίθεση με άλλους που έχουν ΔΥΟ κλωναράκια. Με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι και να μετανιώνω την ίδια στιγμή που είπα να φανώ καλή και να δώσω ένα δυο φυλλαράκια σε όλους αυτούς που δεν προλάβανε να πάρουνε. Εκτίμησα όμως, όλους αυτούς που περάσανε από μπροστά μου, κοιτάξανε τα κλωναράκια, και δεν είπανε κουβέντα, συνεχίσανε απλά και διακριτικά τον δρόμο τους, χωρίς να εκδηλώσουν τις κακές(αν υπήρχαν) σκέψεις τους. Με έβαλε σε σκέψεις το όλο περιστατικό, γιατί σκέφτηκα το που έχουμε οδηγηθεί. Να βάζουμε το κακό στο νου μας, αμέσως, να σκεφτόμαστε εγωϊστικά, να μην κρύβουμε την κακή μας διάθεση, και να συμπεριφερόμαστε ανάγωγα...Να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε οίκο Θεού, να συμπεριφερόμαστε σαν όρνια λυσσασμένα πάνω από φρέσκο, γεμάτο αίμα, πτώμα. Μα το να βλέπω τον εαυτό μου να κάνει κι αυτός έτσι, αυτό με τρομάζει περισσότερο...Δεν θα ξεχάσω αυτήν την εικόνα...Τον αγώνα αδύναμων γερόντιων να πιάσουν, να πάρουν, ένα κλωναράκι ευλογημένο φυτό. Τον αγώνα γηραιών κυριών να υπερνικήσουν τους νεανίες που πάνε να πάρουν το "δικό" τους κλωναράκι. Και μικρά παιδιά, να παρασύρονται σε έναν παροξυσμό διεκδίκησης χωρίς να βρίσκουν λόγο, να τσαλαπατούνται και να συμπιέζονται χωρίς να ξέρουν γιατί, να βλέπω τα χαμογελάκια που πριν μου χάριζαν, να σβήνουν με ένα τρόμο στα μάτια, ή με μια συνήθεια, σαν να μην ξέρουν γιατί, αλλά να τους είναι γνωστό πια, αυτός ο ανούσιος και ανώφελος αγώνας για ευλογία...

Κι όλο αυτό, γιατί ότι γίνεται πλέον στην χώρα μας, μοιάζει, ίσως και να είναι, στραβό, να μην γίνεται σωστά, σαν να κάνουμε τα πάντα να το διαφθείρουμε. Κι όμως, η εκκλησία είναι παράδοση, κι υπάρχουν φορές που θα τους δεις εκεί, ΟΛΟΥΣ, χαμογελαστούς, όπως την ημέρα της Ανάστασης, την ημέρα γιορτής και χαράς, που κανένας δεν τολμάει να χαλάσει την καρδιά του για χάρη κάποιου άλλου...=)


Καλή σας νύχτα.

3 σχόλια:

eloy είπε...

Την εκκλησία έχω σκοπό να σταματήσω να την παρακολουθώ τελείως, το "ποίμνιό" της με αηδιάζει, είναι ό,τι πιο εγωιστικό και και υποκριτικό έχει να παρουσιάσει η ελληνική κοινωνία, αλληλοκοροϊδεύονται και δεν το 'χουνε πάρει χαμπάρι. Νομίζω το συμβάν που έζησες και αναφέρεις είναι ένα από τα πολλά που θα δεις αν πας σε κάποια εκκλησία.

eloy είπε...

Α, ναι ξέχασα. Όχι δε νομίζω ότι είναι δυνατόν να αλλάξει ο τρόπος σκέψης της κοινωνίας, ριζικά τουλάχιστον.

Walker είπε...

Ριζικά θέλει πολύ προσπάθεια...πάρα πολύ...

Και στεναχωριέμαι που έχει καταντήσει έτσι η εκκλησία, γιατί απωθεί τον κόσμο από τη θρησκεία, και αυτό είναι τεράστιο λάθος, ιδιαίτερα ίσως στην εποχή μας. Εγώ δεν θα σταματήσω ολοκληρωτικά να πηγαίνω στην εκκλησία. Θα πηγαίνω να ανάψω ένα κερί ή και λόγω ημερών, αλλά δεν θέλω να ξαναπάω σε τέτοια κατάσταση, επέτειο και τέτοια στη λειτουργία στο τέλος, γιατί πραγματικά, δεν νομίζω ότι αξίζει αυτό το θέαμα σε κανέναν να το βλέπει. -.-

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα