2 χρόνια και 17 μέρες. It's been a hell of a time. Δύο χρόνια που με σημάδεψαν. Δύο χρόνια γεμάτα, πολύ γεμάτα. Με πάρα πολλές αλλαγές, εμπειρίες, δοκιμασίες. Το πρώτο σπίτι, που πραγματικά αισθάνθηκα σπίτι. Που θέλησα να το φτιάξω, να το κάνω να μου ταιριάζει, να θέλω να γυρίσω σ'αυτό, να θέλω να φέρω τους ανθρώπους μου σ'αυτό. Το σπίτι που δεν ήθελα ν'αφήσω για πολύ καιρό.
Ήρθε ο καιρός της αλλαγής όμως, ήρθε ο καιρός της καινούριας σελίδας. Μία κάπως απρόβλεπτη μετακόμιση, μετά από αρκετές απρόβλεπτες και ξαφνικές αλλαγές, γεγονότα και συνειδητοποιήσεις τους τελευταίους μήνες. Είναι εύκολο να χαθείς μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στη ζωή, μέσα στα συναισθήματά σου ή τα γεγονότα, να βουτήξεις και να μείνεις εκεί. Είναι εύκολο να μείνεις σταθερός σε κάτι που αισθάνεσαι γνώριμο. Να βαλτώσεις εν τέλει. Όχι στη ρουτίνα ειδικά, αλλά σε γνώριμα πράγματα. Είτε σε γνώριμες παραστάσεις, είτε σε γνώριμα συναισθήματα. Να βουτήξεις στο παράπονο, στη γκρίνια, στη βαρεμάρα, στην τυποποίηση. Είναι πολύ εύκολο να βουτήξεις στο «περιμένω». Δύο χρόνια μέχρι να γίνει αυτό. 3 χρόνια μέχρι να γίνει εκείνο. Δύο μέρες μέχρι να γίνει το άλλο. Και καταλήγουμε να περιμένουμε συνέχεια, να περιμένουμε κάτι να ‘ρθει, να περνάει φευγαλέα η ζωή μας περιμένοντας κάτι να έρθει. Είναι πολύ εύκολο να καταλήξεις να περιμένεις κάτι γενικό, όχι συγκεκριμένο, αλλά να βρεθείς σε μία κατάσταση που απλά περιμένεις. Περιμένεις κάτι να συμβεί, το οποίο θα σε βγάλει από όπου είσαι.
Δύο χρόνια σε ένα σπίτι, δύο χρόνια που μόνο στάσιμα δεν ήταν. Κι όμως, υπήρχαν φορές που ο χρόνος χανόταν, που κάτι περίμενα, που κάτι δεν ερχόταν, που άφηνα τη ζωή γύρω μου να κυλήσει χωρίς να ασχολούμαι μαζί της. Απλά υπάρχοντας. Όχι μόνο εγώ, και πολλοί άνθρωποι γύρω μου. Συμβιβαζόμαστε, παλεύουμε τις καταστάσεις γύρω μας, περιμένουμε τα πράγματα να αλλάξουν. Επιβιώνουμε κόντρα σ’αυτά που τρέχουν γύρω μας, επιβιώνουμε κόντρα στις δυσκολίες. Εν τέλει όμως, καταλήγουμε μόνο να επιβιώνουμε, κι όχι να ζούμε πραγματικά. Είναι εύκολο να την πατήσεις έτσι, να μπερδευτείς, η κοινωνία μας είναι έτσι, ο κόσμος είναι έτσι, η ζωή μοιάζει να είναι έτσι.
Αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα η ζωή δεν είναι έτσι. Η ζωή προσπαθεί να μας διδάξει ότι είναι τεράστια, ότι είναι γεμάτη, ότι εμείς είμαστε μόνο κόκκοι άμμου μπροστά της. Ότι κυλάει παρακάτω ό,τι κι αν γίνει, ό,τι συνεχίζει τον τρελό της δρόμο ό,τι κι αν συμβαίνει. Νομίζω ότι προσπαθεί να μας διδάξει ότι ακριβώς επειδή κυλάει όπως και να είναι τα πράγματα, εμείς πρέπει να μάθουμε να την απολαμβάνουμε όπως και να είναι τα πράγματα. Οι μικρές απολαύσεις, οι μικρές στιγμές, το να ξέρεις ότι τα πράγματα αλλάζουν και να αισθάνεσαι πάντα προετοιμασμένος να περάσεις στο επόμενο στάδιο, στην επόμενη πίστα, αυτά είναι που διδάσκει η ζωή. Διδάσκει πως η ομορφιά υπάρχει παντού, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις, πως η ηρεμία είναι εκεί, μέσα σου, απλά εμείς είμαστε τυφλοί σ’αυτή. Η ειρήνη, η γαλήνη, η μαγεία, η ομορφιά, είναι πάντα εκεί. Όσο κι αν γυρίζει ο τροχός, όσο κι αν τρέχει, όσο κι οι εικόνες γύρω μας κινούνται με ταχύτητες εκατοντάδων χιλιομέτρων, η ζωή είναι εκεί. Πάντα θα είναι. Εμείς δεν την βλέπουμε. Εμείς επιλέγουμε να δούμε το δέντρο κι όχι το δάσος, εμείς τυφλωνόμαστε από τα γεγονότα, από την καθημερινότητα, από τις δυσκολίες.
Δεν είναι εύκολο να επιβιώνεις κόντρα στις δυσκολίες, και παράλληλα να γεμίζεις με την ομορφιά της ζωής. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις ότι κοιτάς το δέντρο κι όχι το δάσος. Δεν είναι εύκολο να πεις ότι αυτά που έχεις μπροστά σου είναι ζόρια, ή σε τσάκισαν, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Είναι δύσκολο. Αλλά είναι εφικτό. Είναι το κλειδί του να συνεχίσεις χωρίς να διαλυθεί η πίστη σου στην πορεία, χωρίς η ελπίδα σου να γίνει θρύψαλλα σε κάποιο πεζοδρόμιο, ή σε κάποιο δωμάτιο. Θέλει επιμονή η ζωή, θέλει ψυχραιμία, θέλει υπομονή, θέλει στωικότητα, θέλει πείσμα και αισιοδοξία. Όχι στην καθημερινότητά της, αλλά στην ευρύτερη αντιμετώπισή της. Η ζωή στην καθημερινότητά της θέλει νεύρο, θέλει κίνηση, θέλει ζωντάνια, θέλει να σπρώχνεις τα όρια σου. Όταν όμως τα χρόνια περνάνε, η ζωή χρειάζεται υπομονή, επιμονή, πείσμα. Θέλει να συνεχίζεις να επιμένεις, να ελπίζεις, να προσπαθείς, να χαμογελάς κι ας ξέρεις ότι τα δύσκολα μπορεί να πλησιάζουν από τη γωνία. Μόνο έτσι μπορείς να εκτιμήσεις τη ζωή πραγματικά. Όταν βγεις από τη δική σου, ανθρώπινη οπτική γωνία, και την δεις σε βάθος χρόνου, τότε συνειδητοποιείς πώς λειτουργεί η ζωή, και τι έχει πραγματικά ουσία.
Γιατί η ζωή τρέχει με πολύ διαφορετικές ταχύτητες, είναι πολύ διαφορετική και απρόβλεπτη για τα δικά μας δεδομένα. Η ζωή δεν είναι απλά ένας ανθρώπινος ορισμός, είναι ψυχή από μόνη της, μια τεράστια ψυχή, που εμείς δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε ούτε στο ελάχιστο.
-M.Z.
Πρόταση: Rachel Platten - Fight Song
Ήρθε ο καιρός της αλλαγής όμως, ήρθε ο καιρός της καινούριας σελίδας. Μία κάπως απρόβλεπτη μετακόμιση, μετά από αρκετές απρόβλεπτες και ξαφνικές αλλαγές, γεγονότα και συνειδητοποιήσεις τους τελευταίους μήνες. Είναι εύκολο να χαθείς μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στη ζωή, μέσα στα συναισθήματά σου ή τα γεγονότα, να βουτήξεις και να μείνεις εκεί. Είναι εύκολο να μείνεις σταθερός σε κάτι που αισθάνεσαι γνώριμο. Να βαλτώσεις εν τέλει. Όχι στη ρουτίνα ειδικά, αλλά σε γνώριμα πράγματα. Είτε σε γνώριμες παραστάσεις, είτε σε γνώριμα συναισθήματα. Να βουτήξεις στο παράπονο, στη γκρίνια, στη βαρεμάρα, στην τυποποίηση. Είναι πολύ εύκολο να βουτήξεις στο «περιμένω». Δύο χρόνια μέχρι να γίνει αυτό. 3 χρόνια μέχρι να γίνει εκείνο. Δύο μέρες μέχρι να γίνει το άλλο. Και καταλήγουμε να περιμένουμε συνέχεια, να περιμένουμε κάτι να ‘ρθει, να περνάει φευγαλέα η ζωή μας περιμένοντας κάτι να έρθει. Είναι πολύ εύκολο να καταλήξεις να περιμένεις κάτι γενικό, όχι συγκεκριμένο, αλλά να βρεθείς σε μία κατάσταση που απλά περιμένεις. Περιμένεις κάτι να συμβεί, το οποίο θα σε βγάλει από όπου είσαι.
Δύο χρόνια σε ένα σπίτι, δύο χρόνια που μόνο στάσιμα δεν ήταν. Κι όμως, υπήρχαν φορές που ο χρόνος χανόταν, που κάτι περίμενα, που κάτι δεν ερχόταν, που άφηνα τη ζωή γύρω μου να κυλήσει χωρίς να ασχολούμαι μαζί της. Απλά υπάρχοντας. Όχι μόνο εγώ, και πολλοί άνθρωποι γύρω μου. Συμβιβαζόμαστε, παλεύουμε τις καταστάσεις γύρω μας, περιμένουμε τα πράγματα να αλλάξουν. Επιβιώνουμε κόντρα σ’αυτά που τρέχουν γύρω μας, επιβιώνουμε κόντρα στις δυσκολίες. Εν τέλει όμως, καταλήγουμε μόνο να επιβιώνουμε, κι όχι να ζούμε πραγματικά. Είναι εύκολο να την πατήσεις έτσι, να μπερδευτείς, η κοινωνία μας είναι έτσι, ο κόσμος είναι έτσι, η ζωή μοιάζει να είναι έτσι.
Αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα η ζωή δεν είναι έτσι. Η ζωή προσπαθεί να μας διδάξει ότι είναι τεράστια, ότι είναι γεμάτη, ότι εμείς είμαστε μόνο κόκκοι άμμου μπροστά της. Ότι κυλάει παρακάτω ό,τι κι αν γίνει, ό,τι συνεχίζει τον τρελό της δρόμο ό,τι κι αν συμβαίνει. Νομίζω ότι προσπαθεί να μας διδάξει ότι ακριβώς επειδή κυλάει όπως και να είναι τα πράγματα, εμείς πρέπει να μάθουμε να την απολαμβάνουμε όπως και να είναι τα πράγματα. Οι μικρές απολαύσεις, οι μικρές στιγμές, το να ξέρεις ότι τα πράγματα αλλάζουν και να αισθάνεσαι πάντα προετοιμασμένος να περάσεις στο επόμενο στάδιο, στην επόμενη πίστα, αυτά είναι που διδάσκει η ζωή. Διδάσκει πως η ομορφιά υπάρχει παντού, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις, πως η ηρεμία είναι εκεί, μέσα σου, απλά εμείς είμαστε τυφλοί σ’αυτή. Η ειρήνη, η γαλήνη, η μαγεία, η ομορφιά, είναι πάντα εκεί. Όσο κι αν γυρίζει ο τροχός, όσο κι αν τρέχει, όσο κι οι εικόνες γύρω μας κινούνται με ταχύτητες εκατοντάδων χιλιομέτρων, η ζωή είναι εκεί. Πάντα θα είναι. Εμείς δεν την βλέπουμε. Εμείς επιλέγουμε να δούμε το δέντρο κι όχι το δάσος, εμείς τυφλωνόμαστε από τα γεγονότα, από την καθημερινότητα, από τις δυσκολίες.
Δεν είναι εύκολο να επιβιώνεις κόντρα στις δυσκολίες, και παράλληλα να γεμίζεις με την ομορφιά της ζωής. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις ότι κοιτάς το δέντρο κι όχι το δάσος. Δεν είναι εύκολο να πεις ότι αυτά που έχεις μπροστά σου είναι ζόρια, ή σε τσάκισαν, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Είναι δύσκολο. Αλλά είναι εφικτό. Είναι το κλειδί του να συνεχίσεις χωρίς να διαλυθεί η πίστη σου στην πορεία, χωρίς η ελπίδα σου να γίνει θρύψαλλα σε κάποιο πεζοδρόμιο, ή σε κάποιο δωμάτιο. Θέλει επιμονή η ζωή, θέλει ψυχραιμία, θέλει υπομονή, θέλει στωικότητα, θέλει πείσμα και αισιοδοξία. Όχι στην καθημερινότητά της, αλλά στην ευρύτερη αντιμετώπισή της. Η ζωή στην καθημερινότητά της θέλει νεύρο, θέλει κίνηση, θέλει ζωντάνια, θέλει να σπρώχνεις τα όρια σου. Όταν όμως τα χρόνια περνάνε, η ζωή χρειάζεται υπομονή, επιμονή, πείσμα. Θέλει να συνεχίζεις να επιμένεις, να ελπίζεις, να προσπαθείς, να χαμογελάς κι ας ξέρεις ότι τα δύσκολα μπορεί να πλησιάζουν από τη γωνία. Μόνο έτσι μπορείς να εκτιμήσεις τη ζωή πραγματικά. Όταν βγεις από τη δική σου, ανθρώπινη οπτική γωνία, και την δεις σε βάθος χρόνου, τότε συνειδητοποιείς πώς λειτουργεί η ζωή, και τι έχει πραγματικά ουσία.
Γιατί η ζωή τρέχει με πολύ διαφορετικές ταχύτητες, είναι πολύ διαφορετική και απρόβλεπτη για τα δικά μας δεδομένα. Η ζωή δεν είναι απλά ένας ανθρώπινος ορισμός, είναι ψυχή από μόνη της, μια τεράστια ψυχή, που εμείς δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε ούτε στο ελάχιστο.
-M.Z.
Πρόταση: Rachel Platten - Fight Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου