Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Περιφερόμενη στους δρόμους μιας δαιδαλώδους μοναξιάς...

Το σκοτάδι μου διέλυσε τις παραστάσεις του μυαλού μου...
Αυτά τα φωσφοριζέ κομμάτια του μισού παζλ
γίνανε σκόνη και σκορπιστήκανε στου ανέμου τη μουσική
ακολουθώντας τους ρυθμούς της μοναξιάς.

Καθώς τα όνειρά μου γινήκανε σκόνη
και σε μια μαγική στιγμή
η φαντασία έβγαλε φτερά και έφυγε...
Πέταξε μακριά δίνοντας κούφιες υποσχέσεις.

Παρατηρώ τα θραύσματα της λογικής μου,
να αλληλοχτυπιούνται με τα κομμάτια της καρδιάς μου,
δίνοντας μου θέση σε μια αίθουσα άδεια
συντροφιά με τα παραμελλημένα καθίσματα.

Τότε αποφασίζω να μην παραιτηθώ
και στην λήθη της θλίψης να αντισταθώ.
Στηλώνοντας τα πόδια στο παγωμένο χώμα
ανακτώντας δύναμη για την τελική επίθεση.

Όταν νιώθεις χαμένος στην άβυσσό σου,
τότε στέκεσαι στα πόδια σου
και κάνεις τα όνειρά σου, πραγματικότητα.
Για να εκδικηθείς για την χαμένη σου φαντασία.

2 σχόλια:

Estella είπε...

Η μοναξιά θυμίζει έναν ατελείωτο διάδρομο. Δεξιά και αριστερά φωτίζουν οι αδύναμοι δαυλοί της θλίψης. Και όσο πιο πολύ περπατάς τόσο δυσκολότερο είναι να γυρίσεις πίσω. Και απλά είσαι βυθισμένος στην απογοήτευση...

Το ποίημα σου με το χέρι στη καρδιά ένιωσα να με γεμίζει... Σαν τα σπασμένα γυαλιά της ζωής μου ν απέκτησαν ένα ιδιαίτερο χρώμα...

Να προσέχεις... Καλό βράδυ

Walker είπε...

χαίρομαι που το εκτίμησες τόσο...ακόμα και τώρα όταν το διαβάζω, σε ψυχολογία άσχετη με αυτή που είχα τότε, δεν μπορώ να μην κατανοήσω πλήρως αυτό που σήμαινε τότε για μένα.

Σε ευχαριστώ...να 'σαι πάντα καλά...
Καληνύχτα...

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα