Το χαμόγελο ενός αφανούς φωτογράφου.

While listening to this: Amelie - Theme Song.

Στέκομαι στον ηλιόλουστο δρόμο και παρατηρώ.
Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας.
Απόγευμα.
Μια παρέα παιδιών.
Να στέκονται.
Να γελάνε.
Να ποζάρουν.
Ένας φωτογράφος απέναντί τους να στέκεται.
Χαμογελάει;
Και φωτογραφίζει.
Συνεχώς. Διάφορες πόζες.
Διάφορα χαμόγελα.
Την γυαλάδα των χάντρινων ματιών.
Αυτών που στέκονται απέναντί του.
Μπαίνω αργότερα στο προφίλ του.
Στο Facebook.
Εκατοντάδες φωτογραφίες.
Ευτυχισμένα πρόσωπα.
Δεκάδες χαμόγελα. Βλέμματα.
Μα πουθενά, πουθενά,
αυτός ο ταπεινός φωτογράφος.
Ένα άτομο κρυμμένο πίσω από μια κάμερα,
προσπαθώντας να μοιράσει, να μαγνητίσει,
να κορνιζάρει την ευτυχία με ένα μόνο κλικ.
Να παγώσει τα αισθήματα στον χρόνο,
και να τα μοιράσει απλόχερα σε όλο τον κόσμο.
Μα κανείς δεν θα θυμάται αυτόν τον φωτογράφο.
Γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει και τον ίδιο σε μια από τις φωτογραφίες του.
Έτσι οι ευτυχοφόρες φωτογραφίες,
θα μείνουν καρφιτσωμένες στον "τοίχο" ενός χρήστη σε κάποιο social network,
να κοιτάνε ευτυχισμένες τον περαστικό επισκέπτη
χωρίς να αντικατοπτρίζουν την μελαγχολία που κρύβει μέσα του
ο επίδοξος αυτός έφηβος φωτογράφος...