Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Σύνορα έβαλα στο μάυρο ουρανό;

Είχα κάνει μία συζήτηση λίγο καιρό πριν. Για το τι γίνεται μετά το τέλος της ζωής. Της ζωής όπως την ξέρουμε. Είχα στο μυαλό μου να κάνω τη συζήτηση, ανάρτηση καιρό πριν. Δεν το έκανα όμως. Το έναυσμα για να γράψω ότι γράφω σήμερα, μου το έδωσε ο φίλος μου, ο Σκεπτόμενος Λύκος με την τελευταία του ανάρτηση.

Έτσι λοιπόν, να 'μαστε.

Τι θα γίνει αφού πεθάνουμε; Αφού...φύγουμε από 'δω; Αφού ζήσουμε ό,τι ήταν να ζήσουμε; Τι μας περιμένει; Θα ξανάρθουμε; Θα κριθούμε; Θα δικαστούμε; Θα μοιραστούμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση; Θα ξανάρθουμε εδώ μέχρι να εκπληρώσουμε ένα σκοπό; Καταδικασμένοι σε ένα αέναο ταξίδι;

Ερωτήματα. Πολλά τέτοια.

Για μένα;

Για μένα...Η ψυχή είναι όλα. Η ψυχή είναι τα πάντα. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι η ταυτότητά του. Τα πάντα όλα του. Κι όταν τελειώσει το ταξίδι μας εδώ, αυτό που ζούμε τώρα, θα ξανάρθουμε. Γιατί για μένα, η ψυχή, καθώς επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ταξίδια της, τελειοποιείται. Σιγά σιγά, όλο και περισσότερο...Κάθε φορά, ένα πετραδάκι παραπάνω. Μέχρι κάποια στιγμή, χωρίς να είναι καταδικασμένη σε έναν φαύλο κύκλο, φτάνει τελικά στην απόλυτη κορύφωση της Δημιουργίας....Της συνένωσης με τον Θεό...Χωρίς να σημαίνει τον χριστιανικό Θεό, τον Ισλαμικό, τον Εβραϊκό, κανέναν συγκεκριμένο. Αυτό το πλάσμα που όλοι μας χαρακτηρίζουμε διαφορετικά...Η ψυχή, για μένα, έρχεται εδώ κάθε φορά, για να διδαχτεί κάτι παραπάνω, για να διορθωθεί λίγο περισσότερο, για να μάθει κάτι ακόμα. Και αυτό συνεχίζεται επ'απείρον, εώς ότου, τελικά να γνωρίσει την τελειότητα...Και τότε, τότε ίσως να αποσυρθεί αιωνίως...Δίπλα σ' Εκείνον. Σ'εκείνο το πνεύμα, την ύπαρξη, το ον, τον παρατηρητή, που εξαγνισμένο, αγνό, ευγενικό, είναι έτοιμο να προσφέρει βοήθεια και αγνότητα σ'αυτόν που θα τον καταλάβει, που θα θελήσει να το ακολουθήσει, που θα αδειάσει την ψυχή του από τα απλά συναισθήματα. Ίσως να είναι η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Στη φύση για κάποιους. Ίσως και στην δική σου δύναμη που αντλείς από μέσα σου, αυτήν την αγνή ενάρετη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Αυτήν την...παιδική αγνότητα που χαρακτηρίζουν πολλοί.
Είναι ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, αυτό που επιβλήθηκε περισσότερο από όλα τα άλλα στα άλλα, να βυθίζεται στο σκότος. Στη θλίψη, στο ψέμμα. Στην απόγνωση...Να αναζητάει σε κάθε του βήμα τον εαυτό του, να διασχίζει έναν βρώμικο, σιχαμερό δρόμο, να σπιλώνεται και να σπιλώνει συνέχεια τον συνάνθρωπό του, ακολουθώντας τα ένστικτά του...Ένα ον, το οποίο παρακολουθεί το δημιούργημά του, να στρέφεται τελικά απεγνωσμένο στον ουρανό και να καταλαβαίνει πως το νόημα της ζωής είναι στην αγνότητα της ψυχής...Και πουθενά αλλού...Είναι στην ευγενικότητα, στην αβρότητα του εγώ μας...Στην εξαφάνισή του, αν θέλετε...Έχει να κάνει με την αγνότητα...του φωτός, της φύσης, του ήλιου, του νερού. Αυτήν την αίσθηση που νιώθουμε όλοι, αυτήν την άβρα που μας κατακλύζει όταν στεκόμαστε μπροστά σε πανέμορφα, υπεράνθρωπα δημιουργήματα της φύσης. Μια ψυχική και νοητική ολοκλήρωση που γεμίζει όλο μας το είναι με ευγενικά και πανέμορφα συναισθήματα....Με γλυκές σκέψεις. Δωρίζει στον ανθρώπινο νου την αίσθησης της ολοκλήρωσης...Της αγάπης. Της συνένωσης με τη φύση...Δεν είναι ανάγκη για σένα αναγνώστη να πιστεύεις σε κάποιο θεό....Και την φύση γύρω σου να κοιτάξεις, ίδιος πρέπει να είναι ο σκοπός σου.
Για μένα, ο κάθε άνθρωπος, κρύβει μέσα του μια αγνή ψυχή. Μπορεί να έιναι κρυμμένη βαθιά μέσα του, προστατευμένη με κάθε δυνατό και υπαρκτό τρόπο, υπάρχει όμως...Όσο κακός, χαζός, στριμμένος, έξυπνος, κλειστός, κρύος, βλάκας μπορεί να είναι ο καθένας...Για μένα, αυτή η ψυχή υπάρχει. Για αυτό με πειράζει όταν στάζω χολή, όταν πληγώνω τους ανθρώπους είτε με τις πράξεις μου, είτε με τα λόγια μου...

Ερχόμαστε γυμνοί σ'αυτόν τον κόσμο....Και μετά, μαθαίνουμε έτσι απλά, από μικροί, να φτιάχνουμε ένα δικό μας καβούκι, ένα δικό μας κάλυμα, και να γινόμαστε ένα μοναδικό μαργαριτάρι στο δικό μας στο αυτοδημιούργητο μας, στρείδι...Κι ύστερα, δεν αφήνουμε κανέναν να μας θαυμάσει....Γιατί έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή γεμάτη φόβο...και δικαιολογημένα. Και έτσι, βλάπτουμε ο ένας τον άλλο για να προστατευτούμε. Γυμνοί και άσπιλοι ερχόμαστε, φορτωμένοι και χιλιολερωμένοι φεύγουμε...
Ο άνθρωπος στέκεται πάντα οπλισμένος, φορτωμένος ένα κεντρί γεμάτο με ατελείωτο φονικό δηλητήριο. Προσπαθεί να προστατευτεί από όλα. Μα...αυτό που φοβάται περισσότερο από όλα, είναι ο θάνατος. Είναι το μόνο πράγμα που θα τον ξεμπροστιάσει...Που θα του ρίξει όλες του τις προστασίες και θα τον ξεγυμνώσει...Είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και το ξέρει. Το φοβάται. Ξέρει ότι δεν θα το νικήσει αλλά παρόλα ταύτα, προσπαθεί με κάθε του δύναμη, ανώφελα, να τον νικήσει. Αντί να τον αποδεχτεί, να συμφιλιωθεί με την ιδέα, και να στήσει την ζωή του όπως αυτός την θέλει, ξέροντας με σιγουριά, ότι το μέλλον δεν τον τρομάζει...Να στρώσει την ψυχή του χωρίς φόβο και αγωνία. Να αγαπήσει τους γύρω του με όλη του την ψυχή χωρίς να φοβάται ότι μια μέρα μπορεί να φύγει ξαφνικά και να μην έχει προλάβει να τους το πει...


Αγναντεύοντας την καλοκαιρινή ξαστεριά, σκέφτομαι και αναλογίζομαι όλα όσα έγραψα....Όλα όσα έχω ξαναπει μια φορά μόνο...Όλα όσα σκέφτομαι και σκέφτομαι, και κάθε φορά μου αγαλλιάζουν την ψυχή. Με ηρεμούν, με γαληνεύουν....Είναι κρίμα να στεναχωριόμαστε για όσους φεύγουν. Γιατί σημαίνει πως είναι ένα κομμάτι πιο κοντά στην τελειότητα. Σημαίνει πως ανακουφίστικαν από τούτο τον δρόμο, και τώρα, περνάνε σε ένα επόμενο μονοπάτι. Ακόμα και αν εμείς νιώθουμε γεμάτοι από οργή, θυμό, θλίψη, γεμάτοι με το αίσθημα της αδικίας, να θυμάστε, πιο πολύ στεναχωριούνται αυτοί που μένουν πίσω, παρά αυτοί που έφυγαν πια. Ελευθερώστε λοιπόν την ψυχή σας από τα δεσμά της θλίψης, και γεμίστε κάθε κύτταρο του σώματός σας με την αίσθηση της αγνότητας. Για μένα, αυτό με κάνει σίγουρη για την συνέχεια...Με ξαλαφρώνει από τις ανησυχίες μου...Είναι μία οπτική γωνία στο κάτω κάτω.


Rous - Κόκκινο Φως

4 σχόλια:

GEORGE είπε...

εγω τωρα πρωτον ειμαι εκπληκτος απο αυτα που ειπες...δν ειναι οτι δεν συμφωνω, απλα, θα ελεγα "δεν το χα σκεφτει ετσι", αν και πολλα απο αυτα που ειπες τα χω σκεφτει, αλλα οχι ετσι, μεσα απο τη δικη σου οδο σκεψης. θαυμα ο ανθρωπινος νους τελικα! και δευτερον εχω μια "νευρικη" (ας πουμε??... δε βρισκω αλλη λεξη :P )λαχταρα να το συχητησω ολο αυτο μαζι σου. εδω, δεν ξερω αν την εχεις δει, http://justthinkofg.blogspot.com/2011/02/blog-post.html μιλησα για το τι πιστευω για το θανατο...βεβαια εσυ μιλας για τη ψυχη εδω και μου δινεις και τροφη γιατι σκεφτομουν να γραψω σκεψεις για τη ψτχη, παντως ειναι ισως απο τα δυσκολοτερα φιλοσοφικα ερωτηματα αυτο της ψυχης...

Walker είπε...

Θα μ'άρεσε και μένα να το συζητήσω αυτό, ιδιαιτέρως μαζί σου. Πού μπορώ να σε βρω να το συζητήσουμε online; :)

GEORGE είπε...

fb δεν χρησιμοποιω...αλλωστε και να το κανα, οι συζητησεις εκει δεν ειναι πολυ ασφαλης απ'οσο ξερω. χμμμ msn ;) μαστ για συζητησεις....sicxstr@hotmail.com ;) add me

Walker είπε...

σε έκανα. :)

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα