Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Περίεργη ζωή....σαν τον καιρό.....

Βρέχει.....περίεργος καιρός.....περίεργη μέρα...με περίεργες συμπτώσεις.....όχι κακές...ούτε καλές.....απλά περίεργες.....

Όλα άρχισαν 9 Νοεμβρίου προς 10. Δηλαδή περασμένα μεσάνυχτα. Οι μεγάλοι(αν δεν κοιμόντουσαν) θα το έλεγαν Δευτέρα βράδυ. Εγώ το λέω Τρίτη πρωί. Όπως το πάρει κανείς. Ξαφνικά, μέσα στην ηρεμία μου και την αποχαύνωσή μου πριν αποκοιμηθώ, μου 'ρθε μια φλασιά, αστεράτη. Κάτι που θα με ξεμπλέξει από κει που έχω κολλήσει σε χρόνο αστραπή. Περίεργο. Και να σκεφτείς ότι μόλις που μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ξημερώνοντας το πρωί, πάμε σχολείο. Εκεί, την ώρα που έγραφα στο γραφείο των καθηγητών το "αγαπημένο" μου διαγωνισματάκι στην αγωγή(έλειπα την κανονική ημερομηνία) μαθαίνω ότι η αγαπητή σε όλους μας φιλόλογος θα κάνει να πατήσει το πόδι της στο αγαπημένο μας σχολείο ένα μήνα. Πού να γράψω; Χόι χόι! Ύστερα, την ώρα της θεατρικής, μετά το πέρας των σχολικών ωρών, μέσα στην καλή χαρά(μιας και λατρεύω την θεατρική) ξαφνικά ακούγεται ένα βαρβάτο μπουμπουνιτό. Και ύστερα εκατοντάδες θράυσματα έσκασαν πάνω στις υδροροές και στις μεταλλικές πόρτες. Μετά από αρκετή ώρα περισυλλογής διαπίστωσα ότι ήταν καταρρακτώδης βροχή. Πωωω! Και ήμουν ποδαράτη. Τέσπα με τα πολλά τελειώνουμε και κάνω να βγω έξω. Πα πα πα πα. Παίρνω την μάνα μου τηλέφωνο και μου λέει έρχομαι. Ξεκινάω να βγω έξω από τα κάγκελα του σχολείου και να σταθώ κάτω από ένα δέντρο να περιμένω την μάνα μου(αυτό το δέντρο αν και με ελάχιστα φύλλα συγκρατεί ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι της βροχής). Καθώς περίμενα παρατηρούσα την βροχή. Πώς έπαιρνε ο αέρας τις σταγόνες και τις πήγαινε. Κάθε τόσο ριπές αέρα με ξεπάγιαζαν. Τότε, κύματα σταγόνων δημιουργούσαν σχήματα στον δρόμο. Και μετά πουφ. Ξανά το τυπικό μοτίβο.
Όταν γύρισα στο σπίτι, στάθηκα στο παράθυρο και αγνάντεψα την βροχή και τον δρόμο. Έτσι ξαφνικά άρχισε. Από τη μία μέρα στην άλλη. Χτες είχε ζέστη και ψηνόσουν, σήμερα ξεπάγιαζες. Και το πιο περίεργο. Χτές και σήμερα ήταν οι πρώτες φορές εδώ και καιρό που έβαλα στην άκρη τα παραδοσιακά μου φούτερ και έβαλα κανονική μπλουζίτσα. Ε, σήμερα έβρεξε.
Ο καιρός είναι απρόβλεπτος. Απίστευτα απρόβλεπτος. Λένε ότι φταίνε τα οικολογικά προβλήματα. Λένε ότι δεν ήταν έτσι πάντα. Δε συμφωνώ. Έτσι τον θυμώμουν πάντα. Απρόβλεπτο. Ξαφνικό. Θα ξέσπαγε μπόρα στη μέση του καλοκαιριού. Θα ήθελε κοντομάνικο από την ζέστη λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και την άνοιξη έκανε το χιόνι. Έτσι απρόβλεπτος, ξαφνικός. Πάντα "εκτός εποχής" ήταν ο καιρός. Δεν καταλαβαίνω τους μεγάλους. Λες και όλα αυτά τα χρόνια, δεν πρόσεχαν τον καιρό. Λες και μόνο εγώ βλέπω τα απρόβλεπτά του. Περίεργο πράμα.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι ανακουφιστικό, τι γλυκό, τι δροσερό, τι ελπιδοφόρο που είναι να διαβάζεις σκέψεις νέων ανθρώπων. Μια ανάσα δροσιάς που σου ξελαμπικάρει το μυαλό και σε κάνει να θυμηθείς ό,τι έχεις ξεχάσει...σε κάνει να θυμηθείς τον εαυτό σου! Και την ψυχή σου! Που έχασε το δρόμο της, έχασε τη φρεσκάδα της από τη σαπίλα, την απελπισία, τη ματαιότητα που στην καθημερινότητα συναντά και αντιμετωπίζει. Όσο υπάρχουν τέτοιες καθαρές ακόμη φωνές, υπάρχει για τον κόσμο ελπίδα.

Walker είπε...

Δες και άλλες προηγούμενες αναρτήσεις μου....:)

Ανώνυμος είπε...

malaka,einai gamato...poly poihtiko...ti na pw..to xeis agaph...kai sorry gia shmera...8a s e3hghsw...:)

Ανώνυμος είπε...

malaka,einai gamato...poly poihtiko...ti na pw..to xeis agaph...kai sorry gia shmera...8a s e3hghsw...:)

Walker είπε...

Φχαριστώ!

Αυτοκρατορικός Τζιτζικοπεταλωτής

Έπεα Πυρόεντα