Ανθρώπινα συναισθήματα (Μέρος Πρώτο)

Δεν αναφέρονται εδώ όλα τα συναισθήματα. Θα συντάσσονται σιγά σιγά περισσότερα άρθρα. Με όλο και περισσότερα ανθρώπινα συναισθήματα.


Άνθρωπος. Μια λέξη τόσο απλή, μα συνάμα τόσο σύνθετη. Άβυσσος λένε, η ψυχή του ανθρώπου. Γιατί άραγε; Γιατί η ψυχή του περιέχει τόσα συναισθήματα που είναι πολλά για να τα απαριθμήσεις. Κάποια από αυτά μπορούν να περιγραφτούν. Μερικά όχι. Μερικά δεν έχουν καν όνομα. Για να δούμε κάποια.

α) ΑΓΑΠΗ
Αγάπη είναι ένα σύνθετο συναίσθημα. Μπορεί να οδηγήσει σε μίσος, εκδίκηση, μελαγχολία. Μπορεί όμως και να καταλήξει και σε ανυπέρβλητη ευτυχία. Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η φιλική ή αλλιώς αδελφική ή αλλιώς οικεγενειακή. Το δεύτερο είδος αγάπης είναι η αγάπη που δημιουργείται με σκοπό την δημιουργία απογόνων. Έτσι λέγεται επιστημονικά. Εγώ όμως το προτιμώ αλλιώς. Είναι η αγάπη των ζευγαριων. Αυτή που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα γύρω σου, να ξεπερνάς κάθε σου φόβο, να παίρνεις όλα τα ρίσκα μόνο και μόνο για να είσαι με αυτόν που αγαπάς. Με αυτόν που σας ενώνει η δική σας αγάπη.

β) ΜΙΣΟΣ
Εδώ οδηγήσαι με πολλούς τρόπους. Είτε από αγάπη, είτε από φανατισμό, είτε από ζήλια.
Από αγάπη, οδηγήσαι όταν κάτι πάει στραβά. Είτε είναι αδελφική αγάπη, φιλική, είτε είναι αγάπη ζευγαριού. Κυρίως όμως, από το δεύτερο. Όταν κάτι πάει στραβά, στεναχωριέσαι. Όσο μεγαλύτερη η αγάπη, τόσο περισσότερη και η στεναχώρια. Συνήθως το μίσος συνδέεται με ζήλια. Ζήλια για τον άλλο που διάλεξε το άλλο μας μισό. Στεναχώρια που έφυγε μακριά μας. Θέληση να του δείξουμε τον πόνο που περνάμε εξαιτίας του.
Από φανατισμό. Μάλιστα. Εδώ θα σας παραπέμψω στον φανατισμό.







γ) ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Εκδίκηση. Μμμ.....εδώ...εδώ οδηγήσαι από ζήλια, από μίσος. Το υπερβολικό μίσος που προκαλείται από αγάπη(είδαμε πως) μπορεί να σταθεί αιτία για να θέλει εκδίκηση κάποιος. Για να του δείξει πόσο πόνεσε. Εξαιτίας του. Βέβαια αυτό πολλές φορές, κλιμακώνεται, και γίνεται τρέλα, όταν κάποιος θέλει να δείξει σε όλους πόσο πονάει. Τότε γίνεται παρανοϊκός. Οδηγήσαι στην εκδίκηση επειδή ζηλεύεις κάποιον. Και εκδικήσε αυτό που σε έκανε να ζηλέψεις. Αυτό που σε "κατέστρεψε" θα έλεγες εσύ. Τέλος εκδικήσε κάποιον από μια άλλη μορφή μίσους. Την προδοσία. Μισείς κάποιον, γιατί σε πρόδοσε. Τον μισείς τόσο, που θες να τον εκδικηθείς. Κυρίως για να του δείξεις τον πόνο σου.
Πολλοί, λένε ότι η εκδίκηση είναι γλυκιά. Revenge is sweet. Αυτό είναι το μότο τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι το θέμα τους υλικά. Είναι ψυχολογικά. Ωραία. Εκδικήσε. Κάνεις κακό εκεί που θες. Όμως η εκδίκηση δεν τελειώνει εκεί. Θες ξαφνικά, να εκδικηθείς κάτι ακόμα, να ξανανιώσεις το συναίσθημα αυτό. Τότε αρχίζεις να κάνεις τρελά πράγματα, να έχεις εμμονές αν δεν καταφέρνεις το σκοπό σου, που εσύ ονομάζεις εκδίκηση ενώ στην πραγματικότητα είναι παρανοϊτικότητα. Τότε είναι που ο άνθρωπος τρελαίνεται. Τότε είναι που στο μυαλό του κυριαρχεί αυτό που θέλει να εκδικηθεί και μια ακατανίκητη επιθυμία για κάτι που δεν ξέρει τι είναι. Η εκδίκηση σε αρρωσταίνει. Σε τρελαίνει.
Η εκδίκηση έχει άλλη μία ιδιότητα. Κάποιες φορές, δεν τρελαίνει τους ανθρώπους, δεν τους δίνει φαντάσματα να τους κυνηγούν, και εμμονές που δεν φέυγουν. Κάποιες φορές, αν ορκιστεις να πάρεις εκδίκηση για κάποιον και αυτό περιλαμβάνει μια σειρά από κακές πράξεις εναντίον άλλων, τότε σιγά σιγά, αυτό σε ρουφάει. Ρουφάει κάθε στάλα συναισθημάτων και σε κάνει ένα κορμί με πέτρινη καρδιά, που δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από τους "εχθρούς" του. Σε τρελαίνει με άλλο τρόπο.....

δ) ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Μελαγχολία. Πονάει. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της. Δεν πονάει σωματικά. Μα ούτε ψυχικά μοιάζει. Απλά πονάει.
Σε μελαγχολία πέφτεις όταν κάτι πάει στραβα και σε επηρεάζει. Κάτι που είναι σημαντικό για σένα, μα δεν πήγε όπως το ήθελες. Χάλασε στην πορεία. Η μελαγχολία σε κυριεύει και μπορεί να σε κατακλύζει για μέρες. Αν δεν καταφέρεις να τη βγάλεις από πάνω σου, τότε οδηγήσε σε κατάθλιψη. Δεν είναι ακριβώς συναίσθημα αυτό. Είναι σαν αρρώστια. Είναι το επόμενο στάδιο της μελαγχολίας. Αν ποτέ πέσεις σε μελαγχολία(που σίγουρα έχεις πέσει) κοίτα να βρείς τρόπο να ξεφύγεις. Μην την αφήσει να σε κάνει δικό της. Γιατί τότε, την κάτσαμε την βάρκα. Βρες τρόπο να την διώξεις. Σκέψου κάτι χαρούμενο. Πες, δεν πειράζει υπάρχουν και χειρότερα πράγματα. Δες την καλή πλευρά αυτού που σε έριξε σε μελαγχολία. Βγάλτην από πάνω σου. Δεν της αξίζει να σε τρώει.

ε) ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ
Αυτό που βλέπετε στα αριστερά είναι μια φωτογραφία από γήπεδο που παίζει ο Ολυμπιακός. Δεν έχει καμία σημασία η ομάδα. Παρακολουθείστε τους οπαδούς. Αυτό έχει σημασία.

Ο φανατισμός στις μέρες μας έχει τεράστια έξαρση. Ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, ο κόσμος φανατίζεται με ότι βρει. Με ομάδα, με κόμμα, με θρησκεία, με οτιδήποτε. Καλό είναι ένας άνθρωπος να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο με κοινά ενδιαφέροντα. Αλλά όχι να του γίνεται πάθος, να εξαρτάται από αυτό, και να κυνηγάει όποιον είναι αντίθετός του. Αυτό είναι ο φανατισμός. Όταν ο κόσμος κυνηγάει όποιον του λέει "Διαφωνώ ξέρεις", όποιον του μειώσει αυτό που πιστεύει, άθελά του. Φανατισμός είναι, όταν ο κόσμος λατρεύει απίστευτα αυτό που υποστηρίζει, εξαρτάται από αυτό, και δίνει τα πάντα για αυτό. Φανατικοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό που λέει το κόμμα τους(στα πολιτικά), η ίδια η ομάδα τους(στα αθλητικά) και το ιερό βιβλίο τους(στα θρησκευτικά) είναι τα καλύτερα και σωστότερα στον κόσμο. Φανατισμένοι συνήθως είναι αυτοί, που έχουν κάποιο πρόβλημα και ψάχνουν στήριξη. Την στήριξη όμως δεν την βρίσκουν στο καθημερινό τους περιβάλλον. Ή δε τους φτάνει. Και τότε την ψάχνουν αλλού. Και την βρίσκουν στον φανατισμό. Στις θρησκείες, στην πολιτική, στις ομάδες. Για αυτό και τα αθλήματα παύουν να είναι ευγενή, γι'αυτό οι θρησκείες διώκουν. Αυτό, είναι φανατισμός.





Αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα για αρχή. Σύντομα θα μιλήσω και για άλλα. Και θα πω και για τη ζήλια που δεν είπα τώρα. Καλή σας ανάγνωση. :)